płyty edytorsko wyjątkowe

Okładki płyt nie tylko wyróżniać się miały śmiałymi obrazami ale i formą. Parę płyt wydano w formie krążków, oktagonu lub wielokrotnie składanych. Tę część poświęcę „krążkom” i dwóm innym formom.

„Ogdens 'Nut Gone Flake” jest pierwszym albumem koncepcyjnym brytyjskiego rockowego zespołu- Small Faces . Wydany w maju 1968 r. LP osiągnął najwyższy szczyt listy najlepiej sprzedających się brytyjskich albumów w czerwcau, gdzie pozostał przez sześć tygodni. Tytuł i projekt charakterystycznego opakowania był parodią Ogden’s Nut-Brown Flake, marki tytoniu, która została wyprodukowana w Liverpoolu od 1899 roku przez Thomasa Ogdena.

Album został wydany (płyta winylowa i japońskie wydanie mini LP CD) w okrągłym opakowaniu z repliką metalowej puszki tytoniowej, wewnątrz której był plakat utworzony z pięciu połączonych papierowych kręgów ze zdjęciami członków zespołu. Okazało się, że repliki puszek miały tendencję do wytaczania się z półek, więc szybko dodano kwadratową zaklejaną torbę. Wielokrotnie nagradzaną grafikę na okładce albumu zaprojektowali Nick Tweddell i Pete Brown.

Strona pierwsza albumu to mieszanka wczesnego heavy rocka („Song of a Baker”; ” Lazy Sunday ” i „Rene”) i ballad („Afterglow”) z elementami w stylu soul. Druga strona oparta jest na oryginalnej opowieści o chłopcu o imieniu Happiness Stan, opowiadanym przez Stanleya Unwina, włączone w surrealistyczną narrację.

Opowiadanie jest o dążeniu bohatera bajki do odnalezienia brakującej połowy księżyca. Po drodze wybawia muchę od głodu, a owad z wdzięczności mówi mu o kimś, kto potrafi odpowiedzieć na jego problem, a także opowiedzieć mu filozofię życia. Z magiczną mocą, Stan, siedząc na olbrzymich muchach, odbywa psychodeliczną podróż do jaskini Johana Pustelnika, który wyjaśnia mu, że ​​zniknięcie części księżyca jest tylko stanem przejściowym. Płytę, wydaną przez wytwórnię Immediate Records, uhonorowano umieszczając ją w książce „1001 Albums You Must Hear Before You Die” (1001 albumów, które musisz usłyszeć zanim umrzesz).

 

„E Pluribus Funk”, piąty album studyjny grupy Grand Funk Railroad, został wydany w listopadzie 1971 przez Capitol Records. Okładka zaprojektowana przez Ernie Cefalu, całkowicie okrągła i pokryta srebrzystą folią, miała przypominać dużą monetę. Druga strona okładki zawierała obraz Shea Stadium, chyba dlatego, żę Grand Funk pokonał na nim Beatlesów sprzedając komplet biletów na koncert w ciągu zaledwie 72 godzin. Tytuł płyty nawiązuje do rządowego motta z Wielkiej Pieczęci Stanów Zjednoczonych- „E pluribus unum”.

„E Pluribus Funk” to seria prostych utworów rockowych, według schematu heavy rocka, z radosną treścią („Footstompin 'Music”), ze społecznymi komentarzami („People, Let’s Stop the War”, „Save the Land”) lub wyrażające skrajne uczucia („Upsetter”, „No Lies”). Wokalista Mark Farner gra również na dodał gitarze i organach, sekcję rytmiczną stanowią perkusista Don Brewer i basista Mel Schacher. „Loneliness”, utwór kończący, jest nieudaną próbą zagrania z orkiestrą symfoniczną. Ten i pięć poprzednich albumów, przedstawiały zespół jako zdolnego do osiągnięcia intensywności, dynamiki i ekspresji charakterystycznej dla gatunku muzycznego jaki reprezentowali.

 

Album „Airconditioning”, brytyjskiej grupy Curved Air, był pierwszą płytą wykonaną w technologii picture disc  (obraz na winylowym dysku) w limitowanej ilości 10.000 egzemplarzy. Technologia wykonywania płyt obrazowych była wtedy (w 1970 roku) w powijakach. Takie płyty generowały duży poziom szumu. Poza tą limitowaną ilością płyty „Airconditioning” były wydany w konwencjonalnym formacie  ze fotografią dysku graficznego na okładce albumu. Japońska wersja CD zachowuje formą klasycznego limitowanego wydania (na fotografii niżej).

Curved Air w debiucie jawi się jako konglomerat niepokojącej wrażliwości Sonji Kristiny (wokalistki zespołu) oraz wirtuozerii dwu instrumentalistów- klawiszowca Francisa Monkmana i skrzypka Darryla Waya. Obie strony wypełniają utwory albo z muzyką akustyczną,  albo z jazzową swobodą, okraszone elementami poznanymi w muzyce klasycznej, z odważnymi „wycieczkami” w atonalność, Wtedy wsadzono grupę do pojemnego worka zwanego art.-rock (wydaje się, że błędu nie popełniono). Na pewno można uważać tę płytę za jeden z najważniejszych debiutów rockowych lat siedemdziesiątych.

 

Okładka płyty z 1972 roku- „Bandstand„, grupy Family, przedstawia lampowy telewizor od przodu, od tyłu i od środka.

---

---

„Bandstand” – to szósty album studyjny brytyjskiego zespołu progresywnego rocka (coś pomiędzy art i hard rockiem) wydany we wrześniu 1972. Wokalistą i front manem był Roger Chapman dysponujący ostrym, silnym głosem, ubarwiony charakterystycznym wibratem. On, Charlie Whitney (gitara) i Poli Palmer (instr. klawiszowe, wibrafon, flet) to rdzeń tego zespołu. Ta płyta posiada fantastyczny przebój- „Burlesque”. Ale to nie wszystko, każdy utwór jest co najmniej udany jeśli nie wręcz znakomity! Płyta dorównywała wcześniejszym tytułom- „Anyway” i „Entertainment. Kupując ten album nie popełnicie błędu, ani nie doznacie dyskomfortu… Będziecie zachwyceni!

 

“Through the Past, Darkly (Big Hits Vol. 2)” – trzeci album kompilacyjny brytyjskiej grupy The Rolling Stones, dedykowany zmarłemu byłemu gitarzyście grupy Brianowi Jonesowi. Okładka rozkładanego albumu jest wyjątkowa bo oktagonalna:

---

Na wewnętrznej stronie albumu znajduje się anonimowy wiersz wybrany przez Jonesa, który brzmi: „When this you see, remember me, and bear me in your mind. Let all the world say what they may, speak of me as you find.”

 

Rod Stewart osiągnął wiele- był uznanym za najlepszego wokalistę swojego pokolenia, był autorem kilku piosenek, które zmieniły się w standardy, śpiewał z The Faces, którzy rywalizowali z The Rolling Stones w czasie swojej świetności, no i odniósł ogromny sukces komercyjny. Po sukcesie Stewarta zaczął tracić korzenne elementy swojej twórczości, a mimo to pozostawał znakomitym śpiewakiem, nawet gdy porzucił własną ścieżkę artystyczną na rzecz trendów popowych w latach 80., Kiedy nagrywał pop dla dorosłych popularność ucierpiała, choć zapomniany nie został. Ten jeden z najlepszych interpretatorów rock & roll’a a także znakomity, autor surowych piosenek, umiejętnie łączących folk, rock, blues i country. Z tego pierwszego (najlepszego) okresu kariery śpiewaka Mercury Records wydało kompilację najlepszych dokonań artystycznych wyjętych z pierwszych jego czterech płyt.

„Sing It Again Rod” jest dobrą kolekcją, zawierającą większość oczywistych wyborów z jego pierwszych czterech płyt – „Handbags and Gladrags”, „Street Fighting Man”, „Gasoline Alley”, „You Wear It Well”, „Maggie May”, „Mandolin Wind” „, „Powód do wiary”, „(I Know) I’m Losing You”) – plus miłe niespodzianki, takie jak „Lost Paraguayos” i jego wersja „Pinball Wizard”, które jeszcze wtedy nie pojawiły się na płytach Stewarta. Okładka przedstawia szklankę whisky, przez którą patrzy fan na Roda Stewarta. Płyta „ładowana” jest od góry, do odpowiednio powycinanej okładki. Taką wersję okładki jedynie spotkamy w przypadku LP i CD w formacie mini-LP

Inne części artykułu: