Rekomendowane wydawnictwa płytowe pop/rock/ballada
(rozdział pięćdziesiąty drugi, część 5)
Wishbone Ash [1] – brytyjska grupa rockowa powstała w 1969 roku z inicjatywy dwóch gitarzystów, Andy’ego Powella oraz Teda Turnera, której muzyki nie zdołano zaliczyć do określonego gatunku: jedni są skłonni uznać ją za progresywną, inni jej muzykę uznają za bardziej wysublimowaną, nastrojową i liryczną odmianę hard rocka. Z pewnością grupa zbliżyła do siebie oba te gatunki; szczególnie trzy pierwsze albumy, tj. „Wishbone Ash”, „Pilgrimage” i „Argus” posiadają cechy progresywne oraz hardrockowe. Późniejsza działalność zespołu wiązała się z soft rockiem oraz rozbudowanym, złożonym folk rockiem Od początku cechą charakterystyczną techniki i brzmienia muzyki zespołu było użycie tzw. twin guitars, czyli dwóch równoległych, niezależnych i przeplatających się ze sobą linii gitarowych. Ich wieloletnia udana działalność artystyczna uzasadnia wybór ich albumów płytowych do opisów, obok takich znakomitości jak: King Crimson, Jethro Tull i Genesis.
- Debiutancka płyta „Wishbone Ash” grupy Wishbone Ash, nagrany we wrześniu 1970 w De Lane Lea Studios [2] (Londyn), została wydana w grudniu 1970 przez Decca/MCA Records
„Wishbone Ash”, pierwszy album Wishbone Ash. zadebiutował na 29 miejscu na brytyjskiej liście albumów w styczniu 1971 roku. Na początku 1970 roky Wishbone Ash był grupą otwierającą koncerty Deep Purple. Gitarzysta Deep Purple, Ritchie Blackmore, jammował podczas próby dźwięku zespołu, kiedy gitarzysta Wishbone, Andy Powell, dołączył i zaczął grać z Blackmorem. Po koncercie Blackmore zalecił MCA Records podpisanie kontraktu z zespołem. Producent Deep Purple, Derek Lawrence, wyprodukował album debiutancki, który zawiera elementy bluesa, jazzu, rocka progresywnego i psychodelicznej improwizacji. Pierwsza strona zawierała trzy szybsze utwory wraz z balladą „Errors Of My Way”, która, co niezwykłe jak na piosenkę rockową, została napisana w czasie 12/8. Strona druga zawierała dwa długie utwory z długimi fragmentami instrumentalnymi, z których drugi, „Phoenix”, stał się ulubieńcem na koncertach, często rozciągając się na ponad 17 minut. Wishbone Ash we wczesnych latach 70. stał się jednym z najbardziej utytułowanych zespołów Wielkiej Brytanii I z biegiem czasu stał się bardzo popularny na całym świecie. Zespół, który opierał się na blues-rock’u, znalazł sposób na włączenie do swojego brzmienia mieszanki bluesa, jazzu, rocka progresywnego i psychodelicznej improwizacji i to w sposób, który przekonywał, że nie jest tworzony na siłę. Krytycy byli zgodni- ocenili album wysoko. Dave Sleger z AllMusic napisał: „Jak na zespół, który szybko przekształcił się w przyjazną radiu grupę progresywną, to cud, że Wishbone Ash zaczynał jako grupa oparta na boogie i bluesie, którą ujawnia ten debiut. Gdyby termin „jam band” istniał w 1970 roku, Wishbone Ash z pewnością byłby głównym graczem w tym gatunku. Tak czy inaczej, ten album wypada nieźle w porównaniu z innymi brytyjskimi wydawnictwami hardrockowymi z tego roku. Nie tak złożony ani wykalkulowany jak ‘Led Zeppelin III’, ale zdecydowanie bardziej skoncentrowany niż ‘Mad Shadows’ Mott the Hoople, Wishbone Ash bardziej przypominał ‘Benefit’ Jethro Tull, grupy, która nie przyjęła jeszcze własnych progresywnych elementów. Andy Powell i Ted Turner byli komponentem, którego nie posiadał żaden z powyższych zespołów, ale niestety ich (wspólny) główny wokal nie miał siły i autorytetu niezbędnego, aby zespoły hard rockowe były traktowane poważnie. Więc chociaż potrafili rockować tak głośno i przekonująco jak praktycznie każdy, być może ich główni wokaliści powstrzymywali ich od bycia siłą, którą powinni byli być. Następca, ‘Pilgrimage’, podjął kroki w celu naprawienia dziwnej pozycji Wishbone Ash, ale mimo to ten album otworzył oczy i uszy i ujawnił społeczności rock & rolla zespół o niesamowitym potencjale i talencie.”
Czas obszedł się z muzyką pierwszego albumu łaskawie- brzmi tak świeżo i ekscytująco jak na początku lat 70.. Gra gitar Andy Powells i Teds Turners, przez cały czas melodyjna, uzupełniająca się nawzajem i wymieniające do® solówki i riffy bez większego wysiłku, na tle linii basu Martina Turnera oraz wrażliwej i pomysłowej gry na perkusji Steve’a Uptona. Nagrania zawierają dźwięki instrumentów klawiszowych Matthew Fishera (gościnnie, z grupy Procol Harum), co dodaje dodatkowy wymiar muzyce zespołu. Wszystkie sześć utworów to rozkosz dla uszu. Utwory płynnie przechodzą od delikatnych akustycznych tonów do ostrzejszego rocka. Ten album został wybrany najlepszym albumem 1972 roku – wyprzedzając „Close to the Edge” (Yes), „Thick as a Brick” (Jethro Tull) i „Foxtrot” (Gensis) i zasłużył na to wyróżnienie, chociaż konkurencyjne albumy są doskonałe.
- Album „Pilgrimage”, nagrany w maju 1971 roku w De Lane Lea Studios, London, został wydany we wrześniu 1971 przez wytwórnie Decca / MCA.
W „Pilgrimage”, drugim albumie zespołu Wishbone Ash, muzycy przeszli w przestrzenie gdzie folk i muzyka akustyczna ma większe znaczenie, niż blues-rockowe brzmienie, które zdominowało pierwszy album. Album zawiera również instrumentalny jazzujący utwór („Vas Dis”) oraz czteroczęściowy utwór wokalny w duchu Crosby’ego, Stillsa i Nasha („Valediction”). Krytycy muzycznie dobrze oceniali album, AK na przykład recenzja Dave’a Slegera z AllMusic: „Drugie wydawnictwo Wishbone Ash, Pilgrimage, ujawniło ich twórczy geniusz po debiucie, który po prostu przedstawił ich jako zespół rockowy oparty na boogie i bluesie. Utwór otwierający, ‘Vas Dis’, z jazzową linią basu, rytmiczną gitarą i bełkotliwym wokalem, był ich odpowiedzią na ‘Hocus Pocus’ grupy Focus (lub odwrotnie, ponieważ oba zostały wydane w 1971 roku). ‘Jail Bait’ stał się podstawą Wishbone Ash, a także posiada jeden z bardziej zapadających w pamięć gitarowych riffów rock & rolla lat 70. Wydawało się, że zespół podjął sumienny wysiłek, aby napisać i wykonać materiał lepiej dopasowany do ich łagodniejszych tendencji wokalnych. Gdzie Wishbone Ash zasadniczo poszedł pełną parą, Pilgrimage jest bardziej nastrojowym romansem, który zawiera piękne, wolniejsze melodie, takie jak krótkie instrumentalne ‘Alone’ i ‘Lullaby’, wraz z mrożącym krew w żyłach ‘Valediction’, który powinien być klasykiem Wishbone Ash, ale rzadko pojawia się na koncertach i kolekcjach hitów. Chociaż ten zespół nieco stonował to na tym albumie, ich imponująca gra na gitarach została wzmocniona ze względu na różnice w pisaniu piosenek. Obok płyty ‘Argus’ jest to album Wishbone Ash, według którego można oceniać wszystkie inne albumy tej grupy”.
Album sprzedawał się dobrze, osiągając nr. 14 na brytyjskiej liście albumów, ale zespół osiągnął szczyt komercyjny wraz z kolejnym wydawnictwem studyjnym- albumem „Argus”
- Album „Argus”, nagrany pomiędzy styczniem i marcem 1972 roku w londyńskim De Lane Lea Studios, zostal przeznaczony do sprzedaży 28 kwietnia 1972 roku przez wytwórnie Decca / MCA.
Argus [3], trzeci album Wishbone Ash, stał się ich najbardziej komercyjnym albumem. Zadebiutował na 3. miejscu na brytyjskiej liście albumów. Chociaż nie miał być albumem koncepcyjnym, album jest do pewnego stopnia o tematyce historycznej, osadzonej w średniowiecznych realiach. Album zawiera mieszankę rocka progresywnego, folku i hard rocka i jest uważany za przełomowy album w postępie harmonizacji pomiedzy dwoma prowadzącymi gitarami (wzorcowe dla późniejszych zespoły jak Thin Lizzy i Iron Maiden). Inżynierem dźwięku był Martin Birch, który pracował także z Deep Purple, później z Black Sabbath, Iron Maiden i innymi zespołami hardrockowymi. Album został wyprodukowany przez Dereka Lawrence’a. Większość tekstów została napisana przez basistę/wokalistę Martina Turnera, chociaż wszystkim członkom przypisuje się muzykę i aranżacje. Recenzenci byli zachwyceni: Argus został nazwany „Albumem Roku” w numerze Sounds z końca roku 1972. William Ruhlmann z AllMusic przyznał albumowi bardzo wysoką ocenę, chwaląc instrumentację i pisząc, że „zapoczątkował komercyjny przełom, którym cieszył się następny album zespołu, Wishbone Four, ale z biegiem lat zaczął być postrzegany jako kwintesencja nagrania Wishbone Ash, które najlepiej zrealizowało złożoną wizję grupy” W wywiadzie dla Guitar World w 2011 roku Steve Harris z Iron Maiden powiedział: „Myślę, że jeśli ktoś chce zrozumieć wczesne lata Maiden, w szczególności harmonijne gitary, wystarczy posłuchać albumu Argus Wishbone Ash”
Na pewno „Argus” był tym najlepszym, najważniejszym albumem, i nie dziwi, że odniósł największy sukces komercyjny grupy Wishbone Ash. Muzycznie to mieszanka ciężkiego bluesa, folku i progresywnego hard rocka. Z dwoma gitarzystami prowadzącymi, Andym Powellem i Tedem Turnerem, ten album był nowatorski, bo jednym z pierwszych, w których zastosowano metodę zharmonizowanych gitar prowadzących, która później stała się popularna wśród grup hardrockowych.
- Podwójny album koncertowy „Live Dates”, nagrany w czerwcu 1973 roku na urządzeniu mobilnym The Rolling Stones w paru miejscach: Croydon – Fairfield Hall, Newcastle – ratusz, Reading – uniwersytet, Portsmouth – Guildhall.. został wydany w 1973 roku MCA Records.
Reputacja zespołu została zbudowana głównie na koncertach, tym bardziej że koncerty Wishbone Ash naprawdę oddawały wiernie ich surową energię podczas koncertów. Jeśli się chce usłyszeć Wishbone Ash jakim rzeczywiście był, a przecież studio było po prostu zbyt sterylnym środowiskiem, przynajmniej dla ich najmocniejszych rockowych aspektów, to każdy fan zespołu i muzyki rockowej powinien ten album kupić. Album zaczyna się od „The King Will Come” i jeśli chce się wskazać utwór, który najlepiej oddaje brzmienie zespołu – byłby to właśnie ten otwierający album. „Warrior” to kolejny utwór z albumu Argus. Piosenka ma wyraźnie celtycki klimat. „Throw Down The Sword” kontynuuje celtycki średniowieczny klimat. Teksty przedstawiają historię króla Artura… Na „The Ballad Of The Beacon” ze strony B melodie i harmonie błyszczą. Strona C zawiera trzy najbardziej znane utwory zespołu: „The Pilgrim”, „Jail Bait” i „Blowin’ Free” (wydany jako singiel w Wielkiej Brytanii odniósł sukces). Strona D zawiera popularne piosenki: „Lady Whiskey” i „Phoenix”. Aranżacje gitar i wokali tu są wysublimowane. Album „Live Dates” pokazuje Wishbone Ash u szczytu ich kariery.
- Album „There’s the Rub”, nagrany w okresie od sierpnia do września 1974 roku w Criteria Recording Studios (Miami), został wydany w listopadzie 1974 roku przez MCA Records. Producentem został Bill Szymczyk.
„There’s the Rub”. piąty album studyjny Wishbone Ash. W między czasie zmienił się skład personalny- występuje na płycie gitarzysta-wokalista Laurie Wisefield, który będzie (jak się okaże) główną częścią kreatywnego kierunku zespołu przez następne 11 lat. Oznaczało to również zmianę tonu jaki był do tej pory przez zespół prezentowany. Był to pierwszy album zespołu nagrany w Ameryce i wyprodukowany przez producenta Billa Szymczyka (znanego ze znakomitych realizacji płyt The Eagles). Charakterystyczne bliźniacze gitary były nadal widoczne, ale album miał teraz bardziej „amerykański” charakter z gładszym brzmieniem produkcyjnym.
Okładka zaprojektowana przez Hipgnosis przedstawia gracza w krykieta pocierającego (w rzeczywistości polerującego) piłkę do krykieta o spodnie, pozostawiając ślad – powszechna praktyka, która daje to, że jedna strona skórzanej piłki jest bardziej błyszcząca niż druga. Pomaga to piłce kołysać się podczas lotu w powietrzu po rzuceniu, co utrudnia odbijającemu jej zagranie.
Rrecenzje „There’s The Rub” były pozytywne, jak w przypadku autorstwa Bruce’a Edera z AllMucic: „Z producentem Billem Szymczykiem prowadzącym sesje, grupa w końcu uzyskuje studyjne brzmienie tak solidne, jak brzmienie ich koncertu. Najbardziej imponujące przez cały czas”. Album osiągnął 16. miejsce na brytyjskiej liście albumów .
- Album „Front Page News” został wydany 7 października 1977 roku przez wytwórnię MCA
Kolejny album Wishbone Ash z kilkoma dobrymi utworami, ale potraktowana jako całość niestety tylko przeciętna, Płyta zwiastuje schyłkowy okres grupy. Utwór tytułowy i „Goodbye Baby, Hello Friend” to dwie dobre piosenki uznane przez fanów. Według krytyka Bruce’a Edera z AllMusic „Front Page News” to: „Kolejne bardzo przyjemne nagranie, z folkowymi skłonnościami, które ponownie wyszły na pierwszy plan w kilku utworach.”
Ceniłem Wishbone Ash przede wszystkim za muzykę zawartą na ich pierwszych czterech albumach, natomiast „Front page News był niespodzianką- bardziej komercyjną niespodzianką. Jest łatwiejszy w słuchaniu, co ułatwia przebrnięcie od początku do końca płyty, jednak ktoś przywyklydo znakomitej jakości artystycznej poprzednich albumów ma prawo oczekiwać znacznie więcej…
[1] Według: 
[2] Warner Bros. De Lane Lea Studios (wedlug: ) to studio nagraniowe z siedzibą na Dean Street w Soho w Londynie. Chociaż studia były wykorzystywane głównie do dubbingu filmów fabularnych i programów telewizyjnych, główni artyści, tacy jak Animals, The Beatles, Soft Machine , Queen , The Rolling Stones, Bee Gees, The Who, The Jimi Hendrix Experience, Pink Floyd, Wishbone Ash, Renaissance, Electric Light Orchestra, Slade i Deep Purple nagrywali tam piosenki, zwłaszcza w dawnej siedzibie studia przy 129 Kingsway , Holborn, Londyn, oraz w Engineers Way, Wembley , gdzie Queen nagrał dema w 1971 roku.
Major William De Lane Lea, francuski attache wywiadu dla rządu brytyjskiego, założył De Lane Lea Studios w 1947 roku, aby dubbingować angielskie filmy na język francuski. Studia zostały dostosowane do wymagań rynku i znacznie rozbudowane w różnych lokalizacjach w latach 60. i 70. XX wieku. Nagrania muzyczne wzrosły dramatycznie, a rozwój komercyjnego radia i telewizji doprowadził również do nowej pracy w reklamie. De Lane Lea został zastąpiony po jego śmierci w 1964 roku przez jego syna Jacquesa, który był także producentem filmowym, reżyserem i scenarzystą. Opuścił firmę w 1978 roku. De Lane Lea specjalizuje się obecnie w postprodukcji dźwięku dla kin i telewizji. Obejmuje sześć niezależnych studiów, w tym Studio 1, największe w mieście kino dubbingowe z jedną z najpotężniejszych w Europie konsolet mikserskich AMS Neve DFC, zbudowane na miejscu, które wcześniej było studiem telewizyjnym, a wcześniej orkiestrowym studiem nagrań.
[3] Według:
