Rekomendowane wydawnictwa płytowe pop/rock/ballada
(rozdział pięćdziesiąty trzeci, część 1)
Fenomen niezmniejszającej się popularności Elvisa Presley’a powinien być wyjaśniony, a może raczej wyartykułowany, bo jego geniusz był już wcześniej analizowany wielokrotnie. Młodziutki Elvis kształcił swój wokal jak wielu afro amerykanów- w kościele. Jego matka [1] wspominała, że od drugiego roku życia w kościele Assembly of God w Tupelo, do którego uczęszczała rodzina, „zsuwał mi się z kolan, wbiegał do przejścia i wdrapywał się na platformę. Tam stał i patrzył na chór i starając się śpiewać z nimi”. W Memphis Presley często uczęszczał w całonocnych śpiewach gospel w Ellis Auditorium, gdzie grupy takie jak Statesmen Quartet prowadziły muzykę w stylu, który zasiał ziarno przyszłego aktu scenicznego Presleya. Presley- nastolatek, interesował się szeroko i był dogłębnie informowany zarówno o białych, jak i afroamerykańskich idiomach muzycznych. Swoją pierwszą gitarę otrzymał, jako prezent od rodziców w wieku 11 lat. Nie rozstawał się z nią i mimo że nie potrafił czytać z nut, to był genialnym samoukiem. Chociaż nigdy nie miał formalnego wykształcenia, miał niezwykłą pamięć, a jego wiedza muzyczna była już pokaźna, gdy w wieku 19 lat w 1954 roku dokonał pierwszych profesjonalnych nagrań. Kiedy Jerry Leiber i Mike Stoller spotkali go dwa lata później, byli zdumieni na jego encyklopedyczne rozumienie bluesa i, jak to ujął Stoller, „z pewnością wiedział o wiele więcej niż my o muzyce country i muzyce gospel”. Na konferencji prasowej w następnym roku z dumą oświadczył: „Znam praktycznie każdą pieśń religijną, jaka kiedykolwiek została napisana”.
Jego pierwszym występem w wieczornym programie „Red, Hot and Blue” był utwór „That’s all right” Arthura Crudupa z dedykacją dla mamy Elvisa, która obchodziła wtedy urodziny. Zaledwie kilka minut po tym debiucie stacja radiowa odebrała aż 14 telegramów i 47 telefonów od zafascynowanych słuchaczy. Przez następne kilka tygodni debiut Presleya był nadawany codziennie, dzięki czemu stał się niekwestionowanym hitem. W rozmowie z dziennikarzem Paulem Hemphillem piosenkarz Bob Luman wspomniał swoje pierwsze zetknięcie z Elvisem Presleyem: „Dzieciak wyszedł na scenę w czerwonych spodniach, zielonej marynarce, różowej koszuli i skarpetach. Na twarzy miał grymas i stał przed mikrofonem chyba z pięć minut, zanim w ogóle się poruszył. Potem uderzył w struny gitary, zrywając dwie z nich. I tak stał — dwie struny zwisały bezwładnie — jeszcze niczego nie zrobił, a te dziewczyny krzyczały i mdlały, usiłowały wbiec na scenę. Potem zaczął bujać biodrami, jakby zalecał się do gitary. Miałem ciarki„. Prędko, bo już w 1955 r., zainteresowała się Presleyem wytwórnia RCA Records. Muzyk nawiązał też wtedy współpracę z menedżerem Tomem Parkerem, z którym zaplanował pierwszą trasę koncertową. Ten koncertowy tour stał się trampoliną do gigantycznego sukcesu. Najpierw oszalały na jego punkcie całe Stany Zjednoczone, a z czasem usłyszeli o nim także Europejczycy.
W 2005 roku wytwórnie RCA / Sony BMG (nr kat.- 82876666562) wydały limitowany box zawierający osiemnaście singli o tytule „Elvis Presley – 18 UK #1s”. Nr katalogowy pojawia się na samym pudełku, z tyłu, a także pod pudełkiem z obrazem przedstawiającym wszystkie 18 okładek. Ten zestaw singli z limitowanej edycji jest indywidualnie numerowany. Każda płyta CD to także singiel CD z limitowanej edycji, indywidualnie numerowany z tyłu, zapakowany w mini-winylowy format, zawierający oryginalną grafikę z USA i Wielkiej Brytanii. Krążek CD jest repliką 7-calowego winylowego singla z oryginalną brytyjską etykietą i imitacją winylowych rowków. Każda płyta jest dostarczana w tekturowym opakowaniu. Każda kartonowa okładka jest wyposażona w czarną naklejkę informacyjną na przedniej okładce i białą naklejkę na tylnej okładce.
Lista singli umieszczonych w box’ie przedstawia się następująco:
- All Shook Up
- Jailhouse Rock (#1)
- One Night (#1)
- A Fool Such As I (#2)
- It’s Now Or Never (#1)
- Are You Lonesome Tonight (#2)
- Wooden Heart (#2)
- Surrender (#2)
- His Latest Flame (#3)
- Rock-A-Hula Baby (#3)
- Good Luck Charm (#2)
- She’s Not You (#3)
- Return To Sender (#5)
- Devil In Disguise (#2)
- Crying In The Chapel (#2)
- The Wonder Of You (#4)
- Way Down (#2)
- A Little Less Conversation (#3)
Elvis Presley zmarł 16 sierpnia 1977 roku, ale pozostaje jednym z najlepiej sprzedających się artystów na świecie. Ostatni raz znalazł się na szczycie listy w czerwcu 2002 roku piosenką „A Little Less Conversation”, która stała się hitem po tym, jak pojawiła się w reklamie telewizyjnej Nike (CD nr 18 w box’ie). A więc nawet po swojej śmierci, Presley nadal fascynuje swoją muzyką, jak również zadziwia swoją karierą od czołowego Rock’n’Roll’owca, przez aktora filmowego do pieśniarza dla starszej rzeszy fanów w Vegas. Mimo że te wielkie przeboje są z reguły znane fanom rocka, czy popu, to chyba warto krótko je opisać choćby dla tych co znacznie później się urodzili niż piszący te słowa.
„All Shook Up” [2] to piosenka nagrana przez Elvisa Presleya, a skomponowana przez Otisa Blackwella . Singiel znalazł się na szczycie listy US Billboard Top 100 13 kwietnia 1957 roku, pozostając tam przez osiem tygodni. Blackwell napisał piosenkę, a Presley wziął kredyt, aby go nagrać. Tak się działo w tamtych czasach. Presley podczas wywiadu 28 października 1957 roku powiedział: „Nigdy nie miałem nawet pomysłu na piosenkę. Może tylko raz. Pewnej nocy poszedłem do łóżka, miałem niezły sen i obudziłem się cały wstrząśnięty. Zadzwoniłem do kumpla i powiedziałem mu o tym. Do rana miał nową piosenkę 'All Shook Up’.
„Jailhouse Rock” – piosenka napisana przez Jerry’ego Leibera i Mike’a Stollera, która była przebojem Elvisa Presleya. Utwór wydano jako singel 24 września 1957 r., aby zbiegł się w czasie z premierą filmu Presleya o tym samym tytule. Wersja Elvisa Presleya zajmuje 67. miejsce na liście 500 największych piosenek wszech czasów magazynu Rolling Stone.
„One Night”- zajmował dwukrotnie 1 miejsce na brytyjskich listach przebojów. W USA, „One Night”, zajął 4 miejsce na amerykańskich listach przebojów. Na początku utwór został napisany i nagrany pod tytułem „One Night (Of Sin)” i był przebojem Smileya Lewisa. Elvis nagrał swoją wersję 18 stycznia 1957. Została ona wydana dopiero 6 lat po jego śmierci, w 1983. Presley śpiewał ją w filmie pt. Loving You, w końcu zmienił tekst piosenki (między innymi zmienił linijkę „One night of sin is what I’m now paying for” na „One night with you is what I’m now praying for.”, tzn. linijka „Jedna noc grzechu jest tym, za co teraz płacę” została zmieniona na „Jedna noc z tobą jest tym, o co teraz się modlę”).
„A Fool Such As I”- to popularna piosenka napisana przez Billa Tradera i opublikowana w 1952 roku. Nagrana jako singiel przez Hanka Snowa, osiągnęła czwarte miejsce na listach przebojów w USA na początku 1953 roku. Od czasu wydania oryginalnej wersji Snowa, „Fool Such as I” – jak czasami nazywa się ten utwór – był kilkakrotnie nagrywany i wydawany jako singiel przez artystów tak różnych, jak Jo Stafford, Elvis Presley, Bob Dylan i Baillie & the Boys.
„It’s Now Or Never”- jest jednym z najlepiej sprzedających się singli Presleya (20 milionów egzemplarzy) i jednym z najlepiej sprzedających się fizycznych singli wszechczasów . Został nagrany przez Billa Portera w RCA Studio B w Nashville. Jest napisany w E-dur i ma tempo 80 BPM
„Are You Lonesome Tonight”- singel Elvisa Presleya z albumu Elvis’ Golden Records Volume 3. Utwór skomponował Lou Handman, słowa napisał Roy Turk. Piosenka powstała w 1926, a pierwszy raz nagrał ją w 1927 Charles Hurt. Wersja Elvisa Presleya została nagrana w 1960.
„Wooden Heart”- to popowa piosenka nagrana przez Elvisa Presleya. Kompozycja oparta jest na niemieckiej piosence ludowej „Muss i denn” i została wykorzystana w filmie Elvisa Presleya GI Blues z 1960 roku . Piosenka była przebojem Presleya na brytyjskiej liście singli, osiągając pierwsze miejsce przez sześć tygodni w marcu i kwietniu 1961 r
„Surrender”- to piosenka nr 1 nagrana przez Elvisa Presleya i opublikowana przez Elvis Presley Music w 1961 roku. Jest to adaptacja neapolitańskiej ballady Giambattisty i Ernesto de Curtisa z 1902 roku, zatytułowanej „Torna a Surriento”. („Wróć do Sorrento”). Osiągnął numer jeden w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii w 1961 roku i ostatecznie stał się jednym z jego najlepiej sprzedających się singli. Presley był rekordzistą pod względem większości kolejnych singli numer jeden na liście Billboard Hot 100 przed 1966 rokiem, kiedy The Beatles pobili rekord sześcioma kolejnymi numerami wydanymi w latach 1965-1966.
„His Latest Flame”- to piosenka nagrana w przebojowej wersji przez Elvisa Presleya i wydana przez Elvis Presley Music w 1961 roku. Została napisana przez Doca Pomusa i Morta Shumana i po raz pierwszy nagrana przez Del Shannona na albumie Runaway With Del Shannon, który został wydany w czerwcu 1961 r.
„Rock-A-Hula Baby”- to piosenka z 1961 roku nagrana przez Elvisa Presleya i wykonana w filmie Blue Hawaii z 1961 roku. Piosenka została nagrana 23 marca 1961 roku w Radio Recorders w Hollywood w Kalifornii. Singiel RCA Victor 45 został wydany 1 października 1961 roku.
„Good Luck Charm”- piosenka została napisana przez Aarona Schroedera i Wally’ego Golda i nagrana w RCA Studio B w Nashville w stanie Tennessee przez Presleya 15 października 1961 roku. Ukończyła jego drugiego hat-tricka wśród singli na szczycie list przebojów w Wielkiej Brytanii. Singiel otrzymał platynę od RIAA 27 marca 1992 roku. Singiel osiągnął 2. miejsce na brytyjskiej liście przebojów w ciągu pięciu tygodni w 2005 roku w ponownym wydaniu.
„She’s Not You”- piosenka została nagrana 19 marca 1962 roku. Została wydana przez Elvis Presley Music, Inc., wydawnictwo Elvisa Presleya. „She’s Not You” osiągnął 5. miejsce na liście Billboard Hot 100 i 13. miejsce na liście R&B. W Wielkiej Brytanii singiel osiągnął pierwsze miejsce, gdzie pozostał przez trzy tygodnie. Była to również pierwsza piosenka na nowych irlandzkich listach przebojów, która osiągnęła numer jeden 5 października 1962 roku.
„Return To Sender”- to piosenka wykonana w filmie Girls! Girls! Girls! . Piosenka została napisana przez Winfielda Scotta i Otisa Blackwella, aby pasowała do rock and rollowego stylu muzycznego Presleya. Piosenkarz ubolewa nad swoim związkiem ze złośliwą partnerką. Wydany 2 października 1962 roku i opublikowany przez Elvis Presley Music, piosenka stała się komercyjnym hitem i została doceniona za liryzm i melodię.
„Devil In Disguise”- to singiel Elvisa Presleya z 1963 roku, napisany przez Billa Gianta, Berniego Bauma i Florence Kaye. Został opublikowany przez Elvis Presley Music w czerwcu 1963 roku. Piosenka zadebiutowała na 3. miejscu w Stanach Zjednoczonych na liście przebojów Billboard 10 sierpnia 1963 r. i na 9. miejscu na liście przebojów Billboard Rhythm and Blues, stając się jego ostatnim singlem z pierwszej dziesiątki na listach przebojów Rhythm and Blues. Singiel otrzymał certyfikat „Gold” od RIAA za sprzedaż przekraczającą 500 000 sztuk w USA. Piosenka znalazła się również na szczycie japońskiej listy rekordów Utamatic jesienią 1963 rok.
„Crying In The Chapel”- to piosenka napisana przez Artiego Glenna i nagrana przez jego syna Darrella Glenna. Piosenka została wydana w 1953 roku i osiągnęła szóste miejsce na liście Billboard. Piosenka została również nagrana przez wielu artystów, w tym Orioles i June Valli, ale najbardziej udaną wersję posiadał Elvis Presley, którego nagranie osiągnęło trzecie miejsce w Stanach Zjednoczonych i pierwsze w Wielkiej Brytanii w 1965 roku
„The Wonder Of You”- piosenka napisana przez Bakera Knighta, którą jako pierwszy wykonał Ray Peterson i wydał w 1959 r. jako singel. W tym samym roku Ronnie Hilton w Wielkiej Brytanii nagrał własną wersję, która znalazła się na 22 miejscu brytyjskiej listy przebojów. Piosenkę nagrywało później jeszcze wielu innych artystów m.in. Elvis Presley. Wśród klubów piłkarskich utwór ten także cieszy się uznaniem. Angielska drużyna Port Vale F.C. przyjęła „The Wonder of You” za hymn, który śpiewa przed każdym meczem rozgrywanym u siebie. Jednak ich kibice sporadycznie go intonują (w dodatku ze zmienionymi słowami). Inny angielski klub Arsenal F.C. także obrał tę piosenkę za swój hymn..
„Way Down”- to piosenka nagrana przez Elvisa Presleya. Nagrana w październiku 1976 roku, był to jego ostatni singiel wydany przed śmiercią 16 sierpnia 1977 roku. Piosenka została napisana przez Layng Martine Jr. , a później została nagrana przez Presleya w jego domowym studiu w Graceland 29 października 1976 roku. Wydany jako singiel w dniu 6 czerwca 1977 roku, był to jego ostatni singiel do chwili jego śmierci. Początkowo osiągnął szczyt na 31 miejscu na liście Billboard Hot 100 z 6 sierpnia 1977 r. I spadł na 53 miejsce na liście w tygodniu kończącym się 27 sierpnia 1977 r. Następnie zmieniły się tendencje i osiągnął jeszcze wyższy szczyt na No 18 w dniach 24 września – 1 października 1977. „Way Down” osiągnął pierwsze miejsce na liście American Country w tygodniu, w którym zmarł. Singiel otrzymał platynę w USA od RIAA w 1999 roku
„A Little Less Conversation”- to piosenka z 1968 roku napisana przez Maca Davisa i Billy’ego Strange’a i opublikowana przez Gladys Music, Inc., oryginalnie wykonana w filmie Live a Little, Love a Little. Piosenka stała się niewielkim hitem w Stanach Zjednoczonych, kiedy została wydana jako singiel z „Almost in Love” jako strona A. Remiks holenderskiego muzyka Junkie XL z 2002 roku, będący późniejszym ponownym nagraniem piosenki Presleya, stał się światowym hitem, zajmując pierwsze miejsca na listach przebojów singli w dziewięciu krajach i do 2003 roku otrzymał certyfikaty w dziesięciu krajach.
W remasteringu poszczególnych singli można znaleźć niewiele, jeśli w ogóle, rozczarowań. Nie ma tu nadmiernej jasności, a bas jest reprezentatywny dla epoki. Słyszy się bardzo naturalne brzmienie o tyle, że nie ma się wrażenia, że technicy jakoś wydobyli każdy instrument i wokalistę i dopracowali je, czy też starali się je unowocześnić. Dużo jest wyrazistości w instrumentacji i chórkach. Te 18 singli doskonale pokazuje talent wokalny Presleya jak i jego rozwój artystyczny przez lata 1958-1965. Krytyk muzyczny Henry Pleasants zauważa, że „Presley był różnie opisywany- jako baryton i tenor. Niezwykła skala… i bardzo szeroka gama barw wokalnych mają coś wspólnego z tą rozbieżnością opinii”. Identyfikuje Presleya jako baryton, obliczając jego zakres jako dwie oktawy i tercję, „od niskiego barytonu G do tenorowego wysokiego B, z rozszerzeniem w górę falsetem do co najmniej D-dur. Najlepsza oktawa Presleya jest pośrodku, od Des do Des, dając dodatkowy pełny krok w górę lub w dół”. Zdaniem Pleasantsa, jego głos był „zmienny i nieprzewidywalny” na dole, „często genialny” na górze, ze zdolnością do „wysokich Gs pełnym głosem i As , których mógłby pozazdrościć operowy baryton”. Uczona Lindsay Waters, która określa zakres Presleya na dwie i ćwierć oktawy, podkreśla, że „jego głos miał zakres emocjonalny od delikatnych szeptów, przez westchnienia, aż po krzyki, pomruki, pomruki i czystą szorstkość, która mogła poruszyć słuchacza ze spokoju i poddania się, aż do strachu. Jego głosu nie da się mierzyć w oktawach, tylko w decybelach; nawet to omija problem, jak mierzyć delikatne szepty, które są prawie niesłyszalne.” Presley zawsze „był w stanie powielić otwarte, ochrypłe, ekstatyczne, krzyczące, wrzeszczące, zawodzące, lekkomyślne brzmienie czarnych śpiewaków rytmicznych i bluesowych oraz gospel”, pisze Pleasants, a także wykazał się niezwykłą zdolnością do przyswojenia wielu innych stylów wokalnych. Elvis miał prawdziwy barytonowy głos, który w późniejszych latach nieco się zmienił i nabrał złotego połysku. Moc jego głosu została w końcu idealnie uchwycona na tym nowym zestawie. Ponadto pozostali członkowie zespołu i ich instrumenty oraz chórki również zostały doskonale uchwycone. Ta płyta sprawia, że cała praca w studiu jest całkowicie muzyczna i przyjemna. Instrumenty, takie jak struny gitary akustycznej i perkusja, są bardzo realistyczne, a chórki wspierające Elvisa są gwiazdorskie. Dźwięk zestawu jest bliski perfekcji, a więc godny polecenia, również z powodów artystycznych.
[1] Według: 
[2] Wszystkie opisy singli oparto o informacje zawarte w portalu
