Najsłynniejsze sale koncertowe, które bywają studiami nagrań
i najsłynniejsze studia, które publiczności nie wpuszczają.
(część druga)

Kontynuuję przegląd najlepszych pod względem akustycznym sal, niekoniecznie koncertowych…

  • [1]   CBS 30th Street Studio
  • [2]   Manhattan Center
  • [3]   Boston Symphony Orchestra
  • [4]   Orchestra Hall (Chicago, Illinois)
  • [5]   David Geffen Hall
  • [6]   Abravanel Hall
  • [7]   Symphony Hall. Birmingham
  • [8]   Great Hall, University of Birmingham
  • [9]   Wiener Konzerthaus (Vienna Konzerthaus)
  • [10] Harpa Reykjavik Concert Hall
  • [11] La Maison symphonique de Montréal
  • [12] Severance Hall (Cleveland, Ohio)
  • [13] Bunkamura (jap. 文化村) Orchard Hall (Tokio)
  • [14] Helsinki Music Centre (Helsingin Musiikkitalo)
  • [15] Compass Point Studios
  • [16] Roundhouse Recording Studios
  • [17] Battery Studios, Londyn (Assault And Battery Studios)
  • [18] Bad Animals Studio (Studio X)
  • [19] 17 Hertz Studio (One on One Recording)
  • [20] Eldorado Recording Studios (Burbank)

 

[1] -> CBS 30th Street Studio (wg ),
znane również jako Columbia 30th Street Studio i nazywane „The Church”, było amerykańskim studiem nagraniowym prowadzonym przez Columbia Records od 1948 r. do 1981 r., zlokalizowanym przy 207 East 30th Street, między drugą a trzecią aleją na Manhattanie w Nowym Jorku. Studio, zawierające dwie sale dźwiękowe Columbia – „Studio C” i „Studio D” – niektórzy z branży muzycznej uznali za miejsce oferujące najlepiej brzmiące pomieszczenia nagrań swoich czasów, podczas gdy inni uważali go za największe studio nagrań w historii. Dokonano tam wielu nagrań we wszystkich gatunkach, w tym: “Kind of Blue” Milesa Davisa (1959), “West Side Story” Leonarda Bernsteina (nagranie Original Broadway Cast, 1957) czy „The Wall” grupy Pink Floyd (1979).

Miejsce to pierwotnie było prezbiteriańskim kościołem zaprojektowanym przez architekta J. Cleavelanda Cady’ego i zostało poświęcone 28 marca 1875 roku. Wiele społeczności i instytucji dzieliło budynek przez lata, w tym niemiecki zbór luterański, ormiański kościół ewangelicki (1896–1921) i stacja radiowa WLIB (1944–1952). Jeszcze jako kościół przez pewien czas był opuszczony i pusty, a w 1948 r. został przekształcony w studio nagraniowe przez Columbia Records. „Był jeden duży pokój i żadne inne miejsce do nagrywania”, napisał John Marks w artykule w magazynie Stereophile w 2002 roku. Studio nagrań miało około 30 metrów długości i 17 metrów szerokości, z sufitem na wysokości 15 metrów. Oryginalna reżyserka znajdowała się na drugim piętrze o wymiarach zaledwie 2,5 na 4 metry. Później pokój kontrolny przeniesiono na parter. „[Przestrzeń] była ogromna, a dźwięk w pomieszczeniu niesamowity” – wspomina Jim Reeves, technik dźwięku, który w nim pracował.
Wśród legendarnych nagrań, których źródłem były sesje w CBS 30th Street Studio są sonaty fortepianowe Beethovena w wykonaniu Rudolfa Serkina, Vladimir Horowitz nagrał w studio całą dyskografię „Masterworks” (początkowo w ramach Columbii, a następnie w Sony Classical). Inni godni muzycy klasyczni, którzy nagrywali w tym miejscu to: Igor Strawiński, Leonard Bernstein, Bruno Walter. Jazzmani również doceniali tę salę: Miles Davis nagrywał prawie wyłącznie w 30th Street Studio gdy obowiązywał go kontrakt z Columbia Records (między innymi „Kind of Blue”), Duke Ellington, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Dave Brubeck (na fotografiach poniżej [21] sesja do słynnego „Take Five”), Charles Mingus i Billie Holiday ( „Lady in Satin”).

Piosenkarka gospel Mahalia Jackson nagrała wiele swoich albumów w „The Church”, w tym swój świąteczny album „Sweet Little Jesus Boy” (1955). Tu nagrywali i Bob Dylan, i Simon and Garfunkel, i wielu innych.

Trudno wymieniać tych najistotniejszych choćby, bo tak wielu ich było, ale o jeszcze jednym wspomnę-Glennie Gouldzie. Najlepszym dowodem jakości tego studia mogą efekty sesji nagraniowej do „Bach: The Goldberg Variations” [22], debiutanckiego albumu kanadyjskiego pianisty z 1955 roku. Była to interpretacja wyjątkowa, nowatorska, genialna, która zapoczątkowała karierę Goulda jako międzynarodowej sławy pianisty i stało się jedną z najbardziej znanych nagrań fortepianowych. W maju 1981 r. w tym samym studio Gould nagrał drugą wersję „Wariacji Goldbergowskich” na rok przed swoją śmiercią.  Była to także ostatnia sesja nagraniowa w studio, bo Columbia ani nie kupiła budynku, ani nie przedłużyła umowy najmu na początku lat 80.. Budynek został później rozebrany. Na miejscu wybudowano 10-piętrowy budynek mieszkalny o nazwie „Wilshire”, ukończony w 1985 roku. Dwie płyty znakomicie zrealizowane (nie jedyne): „Chopin,  Nocturnes / Scherzos / Trois Nouvelles Études / Fantaisie-Impromptu- w wyk. Arthura Rubinsteina (RCA Red Seal) i „Beethoven, Concertos Pour Piano N°3 & 4” w wyk. Glenn Gould, Leonard Bernstein, New York Philharmonic Orchestra  Sony Classical ‎‎ są łącznikami pomiędzy obiektami CBS 30th Street Studio i  Manhattan Center Studios (niżej opisane), bowiem oba albumy nagrano w obu miejscach.

 

[2] -> W 1926 roku Manhattan Center (wg ) przeszedł do historii, nagrywając pierwszą w historii muzykę do filmowej klasyki Johna Barrymore’a „Don Juan”. Znany z tego, że ma „najlepszą naturalną akustykę na świecie”, The Grand, w połączeniu ze Studio-7, jest miejscem wyboru niezliczonych koncertów na żywo, partytur filmowych i oryginalnych ścieżek dźwiękowych do przebojowych musicali na Broadwayu. A dzięki najnowszej aktualizacji technologii w wysokości 1 000 000 $ podejrzewamy, że hity będą się pojawiać.

Bowie, Bon Jovi, Timberlake, Aerosmith i Sheryl Crow początkują długą listę artystów, którzy przybyli do The Cabin, aby przekształcić swoje pomysły w przeboje.

The Cabin, ukryty w rozległej przestrzeni Manhattan Center, to kameralny, ale przestronny obiekt do nagrywania, który łączy cyfrową łatwość systemu Pro Tools HDX ze sprawdzonym ciepłem i muzykalnością 72-kanałowej analogowej konsoli miksującej. Samodzielne studio wraz z przestronnym pokojem na żywo, izolowaną perkusją, salonem i kuchnią zapewnia, że kabina kołysze się na każdym poziomie.
Manhattan Center (wg ),
to budynek na Manhattanie w Nowym Jorku . Zbudowany w 1906 roku i mieszczący się przy 311 West 34th Street, mieści Manhattan Center Studios (budynek dla dwóch studiów nagraniowych ), Grand Ballroom i Hammerstein Ballroom , jedno z najbardziej znanych miejsc w Nowym Jorku. W 1976 roku budynek został zakupiony przez jego obecnego właściciela, Kościół Zjednoczenia za 3 miliony dolarów.

Manhattan Center pierwotnie nosiło nazwę Manhattan Opera House i zostało zbudowane w 1906 roku przez Oscara Hammersteina, który starał się konkurować z uznaną Metropolitan Opera, oferując publiczności nowojorskiej wielką operę po niższych cenach biletów oraz z lepszą orkiestrą i produkcjami scenicznymi. Szybko zyskał uznanie krytyków i stał się popularną alternatywą dla Met, a wiele wspaniałych oper i sławnych piosenkarzy zadebiutowało w nowym teatrze.

W 1910 roku, po tym jak Metropolitan Opera uznała, że nie może dłużej tolerować konkurencji, zaoferowała Hammersteinowi 1,2 miliona dolarów za zaprzestanie produkcji oper na okres 10 lat. Właściciel Manhattan Opera House przyjął ofertę i eksperymentował z różnymi innymi rodzajami rozrywki, zanim ostatecznie sprzedał budynek. W marcu 1911 r. został otwarty jako dom łączący spektakle wodewilowe w ciągu tygodnia z koncertami w niedzielne wieczory w przystępnych cenach. W 1922 roku Manhattan Opera House została zakupiona przez Ancient Accepted Scottish Rite of Free Masonry, który zbudował nową fasadę budynku i nową Grand Ballroom na siódmym piętrze. W 1926 roku Warner Bros wynajął salę balową, aby założyć studio dla systemu dźwięku na płycie Vitaphone, aby nagrać orkiestrę New York Philharmonic dla filmu Don Juan. Warner Bros wydał inauguracyjny album z komercyjnie nagraną ścieżką filmową dźwiękową. Budynkowi- Manhattan Opera House zmieniono nazwę na Manhattan Center, obecnie wielofunkcyjne miejsce, w którym organizowane są różnego rodzaju imprezy. W 1986 roku powstało Manhattan Center Studios, aby przekształcić centrum w miejsce, w którym można organizować uroczystości multimedialne. Manhattan Center Studios rozszerzył możliwości nagrywania dźwięku, kiedy Studio 4 zostało otwarte w 1993 roku. Studio 7 zostało przebudowane w 1996 roku, aby stać się supernowoczesną reżyserką zdolną do obsługi wszelkiego rodzaju nagrań i wydarzeń na żywo w salach Centrum. W 1990 r. firma zaczęła inwestować w sprzęt wideo i wyposażenie studia, aby rozwinąć działalność w branży wideo i telewizyjnej. Postprodukcją wideo firmy zajęło się Studio 9 od 1993 roku, a w kolejnych latach powstały dwa (Studio 1 i 6) w pełni wyposażone studia telewizyjne. Połączenie studiów z salami balowymi czyni je atrakcyjnymi miejscami do transmisji wydarzeń na żywo i transmisji internetowych. Począwszy od 1997 r. sala balowa Hammerstein przeszła gruntowny remont i ponownie otworzyła ją jako salę koncertową do popularnych występów muzycznych.
Manhattan Center Studios stało się popularnym miejscem tańców do muzyki jazzowych big band’ów, a także targów, spotkań związkowych i innych funkcji towarzyskich. Wśród różnorodnych wydarzeń odbywających się w ciągu następnych dziesięcioleci były audycje radiowe, nagrania i występy takich artystów jak między innymi: Judy Garland, Harry Belafonte, Perry Como, Leonard Bernstein, David Bowie, Grateful Dead, Bob Marley, Evanescence, Tool i Alison Moyet.
Jeśli miałbym wymienić tylko jedną doskonałą pozycję płytową spośród wielu innych powstałą w Manhattan Center to byłaby to płyta Arthura Rubinsteina- „Chopin– The Ballades, The Scherzos” [23] (RCA Red Seal z 1985 roku).

 

[3] -> Niech arcydzieło Jaschy Heifetza z zespołem Boston Symphony Orchestra pod dyr. Charlesa Müncha w postaci płyty “Mendelssohn- Concerto In E Minor, Prokofieff ‎– Concerto In G Minor” [24], nagrane w Boston Symphony Hall, a wydane przez RCA (Radio Corporation of America) w 1959 roku, będzie dowodem na doskonałość studia nagrań w siedzibie znakomitej bostońskiej orkiestry.
Boston Symphony Orchestra [25] ( BSO ), jedna z pięciu głównych amerykańskich orkiestr symfonicznych powszechnie nazywanych „wielką piątką”, która dokonała swoich pierwszych nagrań akustycznych w 1917 roku w Camden w stanie New Jersey dla Victor Talking Machine Company pod dyrekcją Karla Mucka. Jedną z pierwszych nagranych płyt był finał czwartej symfonii Czajkowskiego. Za Serge’a Koussevitzky’ego orkiestra dokonała pierwszych nagrań elektrycznych, również dla firmy Victor, pod koniec lat dwudziestych. Te nagrania elektryczne obejmowały Bolero Ravela. Sesje nagraniowe odbywały się w sali symfonicznej.

Ostatnie nagranie Koussevitzky’ego z Boston Symphony było wierną wersją Symfonii nr 2 Sibeliusa, nagranej w 1950 roku i wydanej na LP. W lutym 1954 roku RCA Victor zaczął nagrywać orkiestrę w stereo, pod dyrekcją Charlesa Muncha. RCA Victor kontynuował nagrywanie Muncha i orkiestry do 1962 roku, który to był ostatnim rokiem pracy jako dyrektora muzycznego bostońskiej orkiestry.

Podczas kadencji Muncha Pierre Monteux dokonał serii nagrań z BSO dla RCA Victor. Erich Leinsdorf, który dokonał już wielu nagrań dla RCA Victor (często z Arturem Rubinsteinem), kontynuował współpracę z firmą BSO przez siedem lat. Wśród nich znalazł się uznany przez krytyków „Niemieckie Requiem” Brahmsa. BSO zaczęła nagrywać dla Deutsche Grammophon (DG) pod wodzą Williama Steinberga ,choć parę tytułów pojawiło się a katalogu RCA Victor (na przykład „Symfonia Fantastyczna” Berlioza). z Georgsem Pretre podczas przejścia do DG (pełna lista nagrań komercyjnych znajduje się na stronie Williama Steinberga ). Z powodu choroby Steinberga DG nagrała BSO z Rafaelem Kubelíkiem: „V Symfonię” Beethovena, „Ma Vlast” Smetany oraz „Koncert na orkiestrę” Bartóka. Jako gościnny dyrygent w latach 60. XX wieku Seiji Ozawa dokonał kilku nagrań z BSO dla RCA Victor. Kontynuował współpracę BSO z DG, jednocześnie wydając kilka innych wydawnictw dla New World Records. W trakcie kadencji Ozawy BSO dywersyfikowało swoje relacje, nagrywając pod Ozawą z CBS, EMI, Philips Records , RCA i TELARC. BSO nagrywało również dla firmy Philips pod Colinem Davisem. Leonard Bernstein dokonał nagrań dla Columbii i DG z BSO, w tym wybór z ostatniego jego koncertu jako dyrygenta 19 sierpnia 1990 r. w Tanglewood. BSO pojawił się także w Decca Records z Vladimirem Ashkenazy, Charlesem Dutoit i André Previnem w DG, a także w Phillips’ie i Sony Classical z Bernardem Haitinksem.W erze Jamesa Levine’a BSO nie miało stałej umowy nagraniowej z dużą wytwórnią. BSO ogłosiło wprowadzenie nowej serii nagrań we własnej wytwórni BSO Classics- w jej ramach niektóre nagrania są dostępne wyłącznie w formie plików do pobrania.
W czerwcu 1899 roku rozpoczęto budowę Symphony Hall [26] po tym, jak pierwotne lokum Orkiestry (Old Boston Music Hall ) został zagrożony przez budowę dróg i budowę metra. Budynek został ukończony 17 miesięcy później, kosztem 771000$ (!).

W fazie projektu i w trakcie budowy architekci McKim, Mead i White zaangażowali Wallace’a Clementa Sabine, młodego asystenta profesora fizyki na Uniwersytecie Harvarda, który miał pełnić funkcję konsultanta akustycznego. Dzięki temu sala symfoniczna stała się jedną z pierwszych zaprojektowanych w zgodzie z wiedzą o prawach jakie rządzą akustyką pomieszczeń. Sala jest podziwiana za żywą akustykę od momentu jej otwarcia- jest często wymieniana jako jedno z najlepiej brzmiących klasycznych miejsc koncertowych na świecie. Sala wzorowana jest na innej wcześniej wybudowanej sali koncertowej Gewandhaus w Lipsku, która została później zniszczona podczas II wojny światowej.

Sala jest stosunkowo długa, wąska i wysoka, w kształcie prostopadłościanu, takiego jak Concertgebouw w Amsterdamie i Musikverein w Wiedniu . Ma 18,6 m wysokości, 22,9 m szerokości i 38,1 m długości od dolnej tylnej ściany do sceny. Ściany sceny nachylone są do wewnątrz, aby pomóc skupić dźwięk. Hala zbudowana jest z cegły, stali i tynku, z wyjątkiem drewnianych podłóg, ze skromną dekoracją. Balkony boczne są bardzo płytkie, aby uniknąć pułapek lub tłumienia dźwięku, a kasetonowy sufit i wypełnione rzeźbami nisze z trzech stron zapewniają doskonałą akustykę praktycznie każdemu miejscu widowni. Dyrygent Herbert von Karajan, porównując go do wiedeńskiego Musikverein, stwierdził, że „w przypadku dużej ilości dźwięków jest jeszcze lepiej […] ze względu na nieco krótszy czas pogłosu”. Wnętrze sali symfonicznej wymagało po 106. latach użytkowania remontu- oryginalna podłoga sceny koncertowej została wymieniona, ale żeby uniknąć jakichkolwiek zmian w dźwięku hali, nowa podłoga została zbudowana przy użyciu tych samych metod i materiałów, co oryginał. Nie pominięto żadnych szczegółów: wpuszczane wpusty na trzy czwarte cala, twarde deski klonowe, podkład ze sprasowanej wełny i gwoździe ze stali hartowanej, koniecznie wbijane ręcznie; pionowe podłoże jodłowe z 1899 roku było w doskonałym stanie i pozostało na swoim miejscu; gwoździe zastosowane w nowej podłodze zostały ręcznie wycięte przy użyciu tego samego wzorca co oryginały, a także odwzorowanie tylnego kanału na oryginalnych płytach klonowych. Skórzane fotele w hali są oryginalne, zainstalowane w 1900 roku. Szesnaście odlewów greckich i rzymskich posągów ustawionych jest na górnym poziomie ścian hali. Dziesięć zgodnych z tematyką mityczną, a sześć to postaci historyczne. Wszystkie zostały wyprodukowane przez PP Caproni i Brother. Organy Symphony Hall, Aeolian-Skinner, z 4800. piszczałkami, zostały zaprojektowane przez G. Donalda Harrisona, zainstalowane w 1949 r. i opatrzone autografem przez Alberta Schweitzera. Te organy zastąpiły wcześniejsze zbudowane w 1900 roku przez George’a S. Hutchingsa z Bostonu. Nowe organy są w brzmieniu jaśniejsze o wyraźniejszych tonach. E. Power Biggs, często występujący organista w orkiestrze, mocno lobbował, aby uzyskać cieńsze brzmienie basu i zaakcentowaną górę. W 2003 r. organy zostały gruntownie odnowione przez Foley-Baker Inc. a zastosowane przeróbki miały zapewnić lepszą projekcję dźwięku. Sala mieści 2 625 osób.

 

[4] -> W 2521-osobowej Orchestra Hall [27] rezyduje Chicago Symphony Orchestra. Orchestra Hall, jest teraz częścią większego Centrum Symfonicznego, które powstało podczas renowacji w latach 1995-1997, dodając piękne atrium i nową przestrzeń biurową. Symphony Center jest także lokum dla chóru symfonicznego i Civic Orchestra of Chicago.

Zbudowana w 1904 roku Orchestra Hall została zaprojektowana przez znanego chicagowskiego architekta Daniela Burnhama. Nowa sala została specjalnie zaprojektowana dla Chicago Symphony Orchestra, która wcześniej występowała w większym Auditorium Theatre.

Nieoptymalna akustyka w Orchestra Hall była przedmiotem ciągłej troski w całej jej historii i została skorygowana podczas głównych remontów sali głównej zarówno w latach 60. XX wieku, jak i w ramach transformacji Centrum Symfonicznego w latach 1995–1997. Krytyczną reakcją jest to, że modernizacja akustyczna 1995–97 była w dużej mierze udana, choć można było wprowadzić dalsze ulepszenia, szczególnie dla wyższych rejestrów. W tamtych czasach stwierdzono, że „…[sala] brzmiała zupełnie na nowo, z głębią i przestrzennością, której nigdy wcześniej nie słyszano. Zwłaszcza niskie struny miały nowe ciepło i solidność, a cały bas i zakres barytonowy orkiestry zapewnił mocniejszą podstawę i łagodniejszą folię dla dźwięku nad nim, który zawsze był zuchwały i genialny … Nie znaczy to, że wszystko jest idealne. Wysokie częstotliwości mogą nadal brzmieć szklisto, a wysokie struny nie skorzystały [na zmianach]. „Orkiestra ma teraz łagodny basowy dźwięk, który po prostu wcześniej nie istniał. Bębny basowe, które wcześniej były źródłem głośnych, suchych uderzeń, mają nowy rezonans i fakturę. Skrzypce mają bogatszy kolor.” I „Można śmiało powiedzieć, że w Sali Orkiestry jest ogólnie ogromnie poprawiony czas pogłosu, wcześniej prawie nieistniejący, znacznie się wydłużył. Struny, szczególnie w niższych zakresach, są znacznie bardziej słyszalne niż kiedyś, a wszystkie instrumenty rozbrzmiewają ze znacznie większą intensywnością, ciepłem i blaskiem. Dźwięk jest o wiele lepszy w innym tradycyjnym miejscu problemowym, głównym piętrze pod zwisającym balkonem, znakomitym na dolnym balkonie i całkowicie wspaniałym w galerii.”

Krytyk muzyczny z Chicago Tribune, John von Rhein, napisał wkrótce po renowacji „Na razie dolny kraniec [zakresu częstotliwości] został znacznie polepszony, być może nawet zbyt mocno. Dolne struny i dolny mosiądz będą musiały zmodyfikować moc wyjściową dźwięku w celu uzyskania nowych reakcji akustycznych. Na wiele sposobów Orchestra Hall jest więc w toku usprawnień. Nadchodzące tygodnie i miesiące będą wymagać dostosowania zarówno od graczy, jak i członków publiczności. Lawrence Kirkegaard … powiedział, że on i jego współpracownicy byli „intensywnie zaangażowani” w drobne poprawki w ostatnich tygodniach i nadal będzie majstrować przy dźwięku sporadycznie przez cały sezon”. Od 1978 roku sala jest wpisana do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych.

 

[5] -> David Geffen Hall [28] (Avery Fisher Hall) to sala koncertowa w nowojorskim Lincoln Center for Performing Arts na Manhattanie na Upper West Side. Otwarta w 1962 roku sala koncertowa na 2738 miejsc jest miejscem gdzie rezyduje Filharmonia Nowojorska.

Obiekt, zaprojektowany przez Maxa Abramovitza, pierwotnie nosił nazwę Philharmonic Hall i został przemianowany na Avery Fisher Hall na cześć filantropa Avery Fishera, który przekazał orkiestrze olbrzymią kwotę pieniędzy. W listopadzie 2014 r. przedstawiciele Lincoln Center ogłosili, że nazwa zostanie usunięta z hali, aby prawa do nazewnictwa mogły zostać sprzedane oferentowi, który zaoferuje najwyższą cenę, w ramach kampanii zbierania funduszy… W 2015 roku sala została przemianowana na David Geffen Hall.

Hala przeszła remont w 1976 roku w celu rozwiązania problemów akustycznych, które istniały od czasu jej otwarcia. Kolejna mniejsza renowacja podjęła próbę rozwiązania nierozwiązanych problemów w 1992 r. Oba projekty osiągnęły ograniczony sukces. W 2004 r. orkiestra ogłosiła, że budynek zostanie poddany renowacji. Pancerz budynku miał pozostać nienaruszony, a prace miały skupić się na poprawie akustyki hali, modernizacji udogodnień dla gości i rekonfiguracji widowni.

Architekci wynajęli dział doradztwa akustycznego Bolt, Beranek & Newman (BBN) do zaprojektowania oryginalnej akustyki wnętrza hali. Ich akustycy zalecili konstrukcję „pudełka do butów” na 2400 siedzeń z wąskimi, równoległymi bokami, podobnymi kształtem do uznanej akustycznie bostońskiej Symphony Hall (vide wyżej). Urzędnicy Lincoln Center początkowo zgodzili się z zaleceniem, a BBN przedstawił szereg specyfikacji projektowych i zaleceń. Jednak New York Herald Tribune rozpoczął kampanię mającą na celu zwiększenie miejsc siedzących w nowej hali, a pod koniec fazy projektowania został rozszerzony, aby uwzględnić pragnienia krytyków, unieważniając znaczną część akustycznej pracy BBN. Inżynierowie BBN powiedzieli kierownictwu Lincoln Center, że hala będzie brzmieć inaczej niż początkowo zamierzali, ale nie byli w stanie przewidzieć, co wywołają te zmiany. Philharmonic Hall otwarto 23 września 1962 r.. Koncert z udziałem Leonarda Bernsteina, New York Philharmonic i wielu gwiazd opery, takich jak Eileen Farrell i Robert Merrill, był transmitowany na żywo w telewizji CBS. Pierwszy tydzień koncertów obejmował występy specjalnie zaproszonej listy zaproszonych orkiestr (Boston, Philadelphia i Cleveland), które regularnie pojawiały się w Carnegie Hall w każdym sezonie, a także zespół rezydujący w nowej sali. Kilku reporterów przemierzało halę, a co najmniej dwóch chwaliło akustykę. Choć początkowo planowano, że Sala Filharmoniczna zastąpi Carnegie Hall, która następnie mogłaby zostać zburzona, scenariusz ten porzucono, bo nadal należało dopracować akustykę sali. Kierownictwo podjęło kilka prób zaradzenia wywołanym problemom akustycznym, z niewielkim powodzeniem, prowadząc do gruntownej renowacji w latach 70. zaprojektowanej przez akustyka Cyryla Harrisa we współpracy z architektem projektu Philipem Johnsonem. Obejmował on wyburzenie wnętrza hali, sprzedaż organów piszczałkowych oraz przebudowę nowego audytorium i fasady. Podczas gdy początkowa reakcja na ulepszenia była pozytywna, a niektórzy zwolennicy pozostali niezachwiani, ogólne odczucia dotyczące dźwięku nowej hali były problematyczne. Jedna z ocen przeprowadzona przez Roberta C. Ehle’a (autora „What Does It Take to Make a Good Hall for Music?”. Music Teacher International Magazine) brzmiała: „Liczba miejsc siedzących jest duża (około 2600 miejsc), a ściany boczne są zbyt daleko od siebie, aby zapewnić wczesne odbicia środkowych miejsc. Sufit jest wysoki, aby wydłużyć czas pogłosu, ale osłony są zbyt wysoko, aby odpowiednio wzmocnić wczesne odbicia. Bas jest słaby, ponieważ bardzo duża scena nie wzmacnia odpowiednio nisko brzmiących instrumentów smyczkowych.” Już w 1992 r. pod wpływem Kurta Masura z New York Philharmonic na ścianach bocznych zainstalowano kilka wypukłych powierzchni z litego drewna klonowego i podwieszono je do sufitu sceny aby poprawić akustykę. Nowe elementy są wypełnione włóknem szklanym, aby tłumić wibracje. Ciągłe problemy z akustyką sali doprowadziły ostatecznie Filharmonię Nowojorską do rozważenia korzystania z Carnegie Hall podczas organizowania większości koncertów. Człowiekiem odpowiedzialnym za sprawienie, by sala akustycznie działała prawidłowo stał się Paul Scarbrough, dyrektor firmy Akustiks, który podyktował główne zadania: „zmniejsz liczbę miejsc z 2700 do 2200, przesuń scenę o dziewięć rzędów do przodu, podnieś sufit, pochyl podłogi i oderwij część trzeciego piętra. Diamond Schmitt przełożył te dyrektywy na projekt z łagodniejszymi kątami, z widownią otaczającą scenę i ścianami pokrytymi pofalowanym drewnem. Efektem jest tarasowa hala w stylu „winnicy” połączonej z „pudełkiem na buty”. Oprócz przebudowy wnętrza hali zostanie podwojenie wielkości holu i otwarcie go z trzech stron, aby połączyć go z resztą budynku oraz zbudowanie nowej restauracji. Plany przewidują inne podejście do przebudowy, bo będzie przebiegać etapami, aby uniknąć trzymania Filharmonii bez sali przez dłuższy czas. Sala koncertowa zostanie zamknięta tylko dwa razy- od maja do października 2022 r. i od maja 2023 r. do lutego 2024 r. Koszt? Olbrzymi- 550 milionów dolarów.

Fotografia wyżej przedstawia renderowany obraz przeprojektowanej Geffen Hall

W 1962 roku, w czasie jednego z pierwszych koncertów telewizyjnych dla młodych słuchaczy z Philharmonic Hal („Young People’s Concerts”), Leonard Bernstein (prowadząc New York Philharmonic) koncentrował się na akustyce sali koncertowej. Program „Dźwięk sali”, w którym omawiał problemy akustyczne tej właśnie sali  emitowała stacja telewizyjna CBS. David Geffen Hall jest dziś wykorzystywany do wielu wydarzeń, zarówno muzycznych, jak i pozamuzycznych. W ramach serii Great Performers Lincoln Center prezentuje odwiedzające orkiestry w David Geffen Hall, takie jak London Symphony Orchestra, Singapore Symphony Orchestra, Rotterdam Philharmonic Orchestra i Kirov Orchestra of the Maryinsky Theatre. Seria PBS Live z Lincoln Center. Występ Milesa Davisa z 1964 roku w Philharmonic Hall został wydany na dwóch albumach: „My Funny Valentine” i „Four & More”. Bob Dylan wystąpił w Philharmonic Hall w październiku 1964 roku. Koncert został wydany jako „The Bootleg Series Vol. 6: Bob Dylan Live 1964, Concert at Philharmonic Hall”. Simon & Garfunkel nagrali swój koncert „Live from New York City” w 1967 roku.

 

[6] -> Utah Symphony Orchestra [29] jest rezydentem Abravanel Hall, która stanowi część Centrum Sztuki Hrabstwa Salt Lake. To architektoniczne arcydzieło, sąsiadujące z Placem Świątynnym i Pałacem Solnym na South Temple Street, stało się punktem orientacyjnym dla turystów. Oprócz występów symfonicznych w hali odbywają się także liczne koncerty innego rodzaju oraz imprezy specjalne. Abravanel Hall został stworzony specjalnie w celu zapewnienia środowiska doskonałości akustycznej przez dr Cyrila M. Harrisa, który był konsultantem akustycznym dla przebudowanej Avery Fisher.

Pierwotnie nazwany Symphony Hall, został przemianowany w 1993 roku, aby uhonorować Maurice’a Abravanela, który prowadził Utah Symphony Orchestra przez ponad 30 lat. Wybudowanie Abravanel Hall zajęło siedem lat Na wschodniej ścianie holu znajduje się czteropiętrowa ściana ze szkła i mosiądzu, zwana szklaną kurtyną. Szklana kurtyna składa hołd Kościołowi Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich i Temple Square, gdzie Utah Symphony grała przez lata w Tabernakulum, zanim wprowadziła się do Abravanel Hall.

Hala jest głównie betonową budowlą w budynku z cegły. Budynek został zaprojektowany przez dr Cyrila M. Harrisa, który starał się stworzyć środowisko doskonałości akustycznej. Harris był konsultantem akustycznym w odnawionej Avery Fisher Hall w Nowym Jorku, Kennedy Center w Waszyngtonie i Orchestra Hall w Minneapolis. Sala ma prostokątny kształt, podobny do jednych z najlepszych na świecie sal symfonicznych, takich jak Grosser Musikvereinssaal w Wiedniu [30], Concertgebouw w Amsterdamie i Symphony Hall w Bostonie (vide wyżej).

Scena została zaprojektowana wyłącznie do pełnienia roli sali koncertowej, więc nie ma proscenium- co oznacza, że jest przedłużeniem widowni. Wiolonczelistów i basistów zachęca się również do niestosowania uchwytu stojaka, tak aby ich dźwięk rezonował z drewnem hali, a nie tylko z samym instrumentem. Aby wejść do sali, trzeba przejść korytarzami „zamka dźwiękowego” zaprojektowanego w celu odizolowania sali koncertowej od hałasu i szumu pochodzącego z holu.

Wewnątrz hali znajdują się wypukłe zakrzywione powierzchnie na ścianach i sufitach. W hali nie ma idealnych kątów dziewięćdziesięciu stopni ze względu na ich wpływ na dźwięk. U sufitu zawieszonych jest sześć mosiężnych dużych żyrandoli z 18 000 ręcznie ciętych koralików i pryzmatów czeskich kryształów sprowadzonych z Austrii i Czech. Hol jest architektonicznym cudem ze względu na wiele poziomów, niesamowite schody a także trójkątny kształt obudowy.

W Abravanel Hall nagrano sporo wartościowych płyt dla wydawnictw, dla których dbałość o jakość techniczną była priorytetem: Reference Recordings, Harmonia Mundi France czy Hyperion.

 

[7]  Powszechnie uważana za jedną z najlepszych sal koncertowych na świecie- Symphony Hall  (według:  oraz ), to naprawdę wyjątkowe miejsce w samym sercu kompleksu Birmingham City Centre. Rezydentem Symphony Hall jest jeden ze światowej sławy zespołów muzyków- City of Birmingham Symphony Orchestra.

Sala symfoniczna to ustawna przestrzeń z możliwością przekształcania się z sali koncertowej w miejsce bankietów lub imprez kabaretowych z wykorzystaniem koncepcji „Next Stage”. Pływająca, płaska podłoga, którą można zainstalować na całej powierzchni siedzisk w audytorium Symphony Hall, została zaprojektowana tak, aby hala wyglądała równie dobrze, jak brzmi, dzięki ciepłej, luksusowej przestrzeni, pełnej klasycznych krzywizn, polerowanych powierzchni, kolumn i poziomów, dzięki czemu jest idealnym miejscem na jakiekolwiek wydarzenie.

Symphony Hall, została oficjalnie otwarta przez Królową w dniu 12 czerwca 1991 r. i od tego czasu organizuje około 270 wydarzeń rocznie. Wnętrze hali wzorowane jest na Musikverein w Wiedniu i Concertgebouw w Amsterdamie (vide art.: „Akustyka sal koncertowych i ich przełożenie na akustykę w warunkach domowych (część 3)„. Program tego miejsca obejmuje koncerty jazzowe, folkowe, rockowe, popowe i klasyczne, recitale organowe, spektakle słowa mówionego, tańca, komedii, występy edukacyjne i społecznościowe, a także jest wykorzystywane na konferencje i imprezy biznesowe (np. w ramach imprez organizowanych przez międzynarodowe centrum kongresowe).

W 2016 r. ekspert ds. akustyki- Leo Beranek uznał Symphony Hall za najlepszą akustycznie salę w Wielkiej Brytanii i siódmą na świecie. Dowodem tej doskonałej akustyki jest to, że test akustyczny przed otwarciem wykazał, że jeśli szpilka zostanie upuszczona na scenę, dźwięk będzie słyszalny z dowolnego miejsca w hali.
Symphony Hall została zaprojektowana przez Percy Thomas Partnership i Renton Howard Wood Levin (RHWL) przy specjalistycznej pomocy Russella Johnsona, konsultanta w dziedzinie akustyki z firmy Artec. Szczególnie innowacyjną cechą jest elastyczność akustyczna hali. Wokół głównego audytorium znajduje się komora pogłosowa, która ma objętość około 50% samej hali. Przestrzeń komory pogłosowej w kształcie litery U ma objętość 12 700 metrów sześciennych. Można dzięki niej wydłużyć czas, w którym nuta rozbrzmiewa w hali, a zasięg tego efektu jest kontrolowany przez szereg pneumatycznie sterowanych drzwi, które otwierają się do komory. Istnieją inne zmiany, które można wprowadzić np. co do liczby miejsc siedzących i akustyki, w zależności od tego, czy w sali symfonicznej odbywa się koncert rockowy, czy pełna produkcja orkiestrowa z chórem. Materiał i wyściełanie siedzeń ma taką samą gęstość jak ludzkie ciało, więc akustyka jest taka sama gdy publiczność liczy parę osób lub tłum o pełnej ilości- 2262.

Nad sceną zainstalowano baldachim akustyczny, który można podnosić lub obniżać. Panele tłumiące można wysuwać lub chować, aby „dźwięk” w przestrzeni był idealnie dopasowany do skali i stylu wykonywanej muzyki. Panele akustyczne używane są w połączeniu z ogromną zasłoną z ciasno tkanego materiału, która jest zawieszona od sufitu do podłogi z tyłu platformy. Pochłaniają one dużą część energii dźwięku, redukując pogłos, dzięki czemu wzmocniona muzyka i mowa są słyszalne wyraźniej. Z tyłu hali odpowiednio uformowane ściany zapewniają dalsze odbicia dźwięku. Wszystkie ściany i sufit, wykonane z betonu, mają grubość 200 milimetrów. Symphony Hall dysponuje 2262. miejscami siedzącymi. Hala jest zbudowana zaledwie 30 metrów od zadaszonej linii kolejowej, więc aby zapobiec przenoszeniu wibracji, hala jest montowana na gumowych poduszkach, podobnie jak tor kolejowy. Hala jest również osłonięta przed dużym ruchem na Broad Street podwójnymi warstwami betonu.

W 2001 r. Zainstalowano organy symfoniczne na 6000 piszczałek, zaprojektowany i zbudowany przez Johannesa Klaisa Orgelbau z Bonn i specjalnie dostosowany do komór pogłosowych hali. Są to obecnie największe organy piszczałkowe w Wielkiej Brytanii.
W tej świetnej akustycznie sali organizowano wielokrotnie sesje nagraniowe znakomitych artystów i zespołów reprezentujących różne nurty muzyczne, co tylko świadczy o tym, że sala daje neutralną akustycznie przestrzeń. Długo by wymieniać tych artystów, więc ograniczę się do poniższego obrazu:

Tak znane wytwórnie jak: Deutsche Grammophon, Verve Records, Warner Classics, EMI, Erato,  albo niszowe: Ecstasy Records, The Enidi, Argo czy  specjalistyczna BBC Music Magazine, chętnie realizują w tej sali nagrania.

 

[8]  The Great Hall (według:  ) to najbardziej prestiżowe miejsce University of Birmingham, mieszczące się w oryginalnym, późno-wiktoriańskim budynku z czerwonej cegły, Aston Webb.

Firma Walnut Acoustics oceniła akustykę wiktoriańskiego pomieszczenia i podjęła się analizy pogłosu. Sporządzony szczegółowy raport pozwolił rozpoznać dobrze salę, dzięki czemu zainstalowano wysokiej jakości rozproszony system dźwiękowy wcześniej zaprojektowany przez Walnut Acoustics, tak aby publiczność mogła wyraźnie usłyszeć przemówienia i wydarzenia jakie tam miały miejsce. Jednocześnie z oceny wynikało, że to dość stare miejsce z trudną akustyką i surowym podejściem zarządców  co do tego, co można zrobić akustycznie, bez naruszania imponującej architektury. Przeprowadzone testy pogłosu zgodnie ze standardami BS3382-1: 2009, które stanowiły podstawę raportu, pokazały jak zachowuje się akustyka pomieszczenia, a także porównano wyniki z danymi z innych pomieszczeń porównawczych, takich jak Symphony Hall i Albert Hall. Przedstawiono szereg pomysłów projektowych mających rozwiązać problemy pogłosu przy minimalnych zmianach architektonicznych w połączeniu z przeglądem obecnego systemu wzmocnienia specjalnie w celu zwiększenia zrozumiałości mowy w przestrzeni. Pomimo trudności w opanowaniu kłopotliwej akustyki, bardzo sobie to miejsce ceni zespół City of Birmingham Symphony Orchestra. Ta orkiestra większość płyt ze swojego katalogu właśnie w tej sali zrealizowała.

W Great Hall odbywa się wiele najważniejszych wydarzeń uniwersyteckich w całym kalendarzu akademickim; nadaje również swój blask funkcjom prywatnym i korporacyjnym oraz bywa gospodarzem radiowych i telewizyjnych wydarzeń.

Great Hall jest miejscem gdzie dwa wydawnictwa muzyczne: EMI (wcześniej Angel, His Master Voice) oraz Nimbus Records, chętnie organizowało sesje nagraniowe. Oto parę przykładów:

 

 

[9] Wiener Konzerthaus (według:  oraz ) jest sala koncertową znajdującą się we Wiedniu, która została otwarta w roku 1913. W 1890 r. zrodziły się pierwsze pomysły na Haus für Musikfeste (Dom festiwali muzycznych). Idea nowego wielofunkcyjnego budynku miała być bardziej interesująca dla szerszej publiczności niż tradycyjne wiedeńskie Musikverein.

Kiedy Wiener Konzerthaus został oficjalnie otwarty po zaledwie dwóch latach budowy, był jednym z najnowocześniejszych budynków w monarchii naddunajskiej. Zbudowany przez znanych architektów teatralnych Ferdinanda Fellnera i Hermanna Helmera we współpracy z Ludwigiem Baumannem, wyznaczył nowe standardy w zakresie architektury, przyjaznej dla zwiedzających atmosfery i technologii budowy nowoczesnych obiektów. Projekt wnętrza świadczył o bogatym doświadczeniu architektów. Hol wejściowy i klatki schodowe zostały specjalnie skonstruowane, aby umożliwić swobodny przepływ około 4000 osób, podczas gdy trzy sale – z których wszystkie są na tym samym poziomie, ale są od siebie oddzielone akustycznie – mogą być używane indywidualnie lub razem do różnych wydarzeń.

Akustyka i atmosfera budynku sprzyjały szerokiej gamie wydarzeń kulturalnych, a bufet, kawiarnia i trzy restauracje zaspokajały wszelkie wymagania gastronomiczne i społeczne nowoczesnego zarządzania koncertami. Przestronny i komfortowy klimat budynku, który był nowością w tradycyjnym życiu muzycznym Wiednia, zachwycił zarówno publiczność, jak i krytyków. Architektonicznie Konzerthaus prezentował rzadkie połączenie stylów historyzmu i secesji. Wysoka jakość konstrukcji spowodowała, że na przestrzeni lat dokonano kilku zmian, które zostały wykonane w taki sposób, aby w dużej mierze zachować pierwotny stan Konzerthausu. Konserwacja budynku była również kluczowa dla całkowitego remontu, który miał miejsce w latach 1998-2001. Historyczna konstrukcja została częściowo zrekonstruowana i częściowo odnowiona, a budynek został wyposażony w najnowszą technologię i czwartą salę koncertową (Berio-Hall). Dzięki starannemu i odpowiedzialnemu traktowaniu dziedzictwa architektonicznego Wiener Konzerthaus można dziś uważać za jeden z najnowocześniejszych budowli koncertowych na świecie, zachowując jednocześnie swoje historyczne korzenie.

W sercu budynku, który liczy ponad 600 sal, znajduje się Wielka Sala, wizytówka Wiener Konzerthaus. Jego architektura oznacza hojne poczucie przestrzeni i klasyczną równowagę. Te niezapomniane chwile, które może dać tylko muzyka, miały miejsce na jego scenie. Artyści, publiczność i przestrzeń łączą się tutaj w idealną triadę. Światowej sławy orkiestry, wirtuozi soliści, znakomici dyrygenci i legendarni muzycy jazzowi: duża sala koncertowa, która może pomieścić ponad 1800 gości, jest idealnym miejscem dla najróżniejszych muzycznych światów. Od czasu generalnego remontu w 1999 r. pokazał się w starym-nowym blasku: unowocześniono technologię i komfort, ale zachowano elegancką elegancję pomieszczenia. Jego wyjątkowa atmosfera łączy w sobie szerokie spektrum artystyczne Wiener Konzerthaus.

Przyjazna i kameralna: niezrównana jej charyzma sprawia, że Sala Mozarta (na zdjęciach powyżej) jest klejnotem międzynarodowego życia muzycznego. Idealny dla wszystkich rodzajów muzyki kameralnej, od recitalu lutniowego po recital, od kwartetu smyczkowego po orkiestrę kameralną, oferuje miejsce dla około 700 gości – w sam raz do stworzenia atmosfery niezbędnej do skoncentrowanych muzycznych doznań. Sala Mozarta cieszy się światową renomą dzięki wyjątkowej akustyce. Zalety akustyczne sprawiają, że jest zdeklarowanym faworytem czołowych zespołów i solistów, a także poszukiwaną lokalizacją dla nagrań dźwiękowych. W trakcie generalnego remontu udało się odpowiedzieć na tę potrzebę: Podobnie jak wszystkie inne sale w tym budynku, Sala Mozarta jest połączona bezpośrednio ze studiem dźwiękowym i reżyserką. Wiele wspaniałych pozycji płytowych było tu tworzonych:

Schubert Saal (Hall) jest przeznaczona dla prezentacji małych zespołów kameralnych, wykorzystywana także w wielu nagraniach z recitalami fortepianowymi.

Świąteczna sala, idealny wizerunek salonu muzycznego: ponowne otwarcie frontu okna w ramach generalnego remontu nadało Schubert Hall elegancki, lekki charakter. Mając około 320 miejsc siedzących, nadaje się zarówno na imprezy kameralne we wszystkich kolorach, jak i na przyjęcia, kolacje i stymulujące wykłady. Popularne koncerty południowe czują się tu równie dobrze, jak te, które pozwalają obiecującym młodym muzykom stawiać pierwsze kroki na profesjonalnej scenie koncertowej. Wiele karier muzycznych rozpoczęło się w Schubert Hall w Wiener Konzerthaus.

Aby zaoferować jeszcze lepsze forum dla dzisiejszych trendów muzycznych, w fundamencie domu powstała nowa sala koncertowa- Berio-Saal (Hall). Dzięki elastycznemu podium, wyposażeniu elektroakustycznemu i oświetleniowemu ta nowa sala jest idealnie wyposażona, aby sprostać wyzwaniom dzisiejszego życia muzycznego. Ale nie tylko międzynarodowa muzyka współczesna znalazła tutaj nowy dom: jako sala o niemal nieograniczonych możliwościach nadaje się na warsztaty i koncerty dla dzieci, do nagrań i prób, do eksperymentów artystycznych i wszelkiego rodzaju imprez towarzyskich. Na początku sezonu 2009/2010 nowa hala została przemianowana na Berio-Saal dedykowaną przez firmę Kapsch. Luciano Berio (* 1925 w Ligurii, † 2003 w Rzymie) był jednym z głównych twórców muzycznych XX wieku. Berio odegrał kluczową rolę w rozwoju nowych technik kompozytorskich i muzyki elektronicznej. Ponadto w swoich utworach poszerzył techniki gry instrumentalnej oraz zakres ekspresji głosu śpiewającego. Po drugiej wojnie światowej wielu kompozytorów uznało swoje dziedzictwo muzyczne za pozbawione sensu i zdradziło je w obliczu propagandowego nadużywania muzyki przez faszystowskie reżimy. Przed tym tabula rasa Berio rozwinął niezwykle wszechstronną twórczość kompozytorską. Cechą szczególną jego twórczości była potrzeba konstruktywnego „dialogu” z historią muzyki, który zawsze towarzyszył jego dążeniu do nowych form i brzmień; Berio nigdy nie popadł w eklektyczny idiom. Jako pionierski kompozytor i zapalony mediator muzyczny, Luciano Berio wywarł trwały wpływ na kolejne pokolenia.

 

[10]  Harpa Reykjavik Concert Hall  (według: ,  oraz  ) to centrum kulturalne i społeczne w samym sercu miasta  z salą koncertową i centrum konferencyjnym. Harpa Reykjavik to jedno z najlepszych miejsc na koncerty i konferencje w Europie Północnej. Sala koncertowa i centrum konferencyjne Harpa Reykjavik, zaprojektowana przez Olafura Eliassona, Henning Larsen Architects i Batteríið Architects, została uznaną za jedną z najlepszych sal koncertowych nowego tysiąclecia przez prestiżowy magazyn muzyczny Gramophone oraz najlepszym miejscem koncertowym 2011 roku przez magazyn Travel & Leisure. Jesienią 2012 Harpa otrzymała prestiżową nagrodę jako Najlepsze Centrum MICE w Europie Północnej. Budowla została oddana do użytku w maju 2011 roku.

Harpa jest siedzibą Islandzkiej Orkiestry Symfonicznej, Islandzkiej Opery i Reykjaviku Big Band, które corocznie organizują liczne i cieszące się dużym zainteresowaniem koncerty. Różnorodność jest na pierwszym miejscu, a wszystkie gatunki muzyczne mogą znaleźć swoje miejsce w centrum Harpa. W budynku regularnie odbywają się różne festiwale muzyczne, w tym Iceland Airwaves, Midsummer Music w Reykjaviku, Dark Music Days, Reykjavik Arts Festival, Reykjavik Jazz Festival, Sónar Reykjavík, Tectonics i Harpa International Music Academy. Oprócz tych wymienionych podstawowych funkcji jakie spełnia Harpa to również potężne centrum konferencyjne o międzynarodowej renomie.

W salach Harpy dały spektakle światowej sławy orkiestry, grupy taneczne i teatralne, na przykład: Berliner Philharmoniker pod dyr. Sir Simona Rattle’a, Gothenburg Symphony Orchestra pod dyrekcją Gustavo Dudamela, San Francisco Ballet tańczył pod kierunkiem Helgi Tómassona, St. Petersburg Festival Ballet tańczył Jezioro Łabędzie, a Shakespeare’s Globe Theatre przyniósł tam Hamleta. Wśród międzynarodowych artystów i ikon muzycznych, które prezentowały się w Harpa Concert Hall, są:  Kraftwerk, Dionne Warwick, Burt Bacharach, Patti Smith, Cyndi Lauper, Bryan Ferry, Tony Bennett, Björk, niemiecki tenor Jonas Kaufmann, pianiści Maria Joao Pires i Daniil Trifonov oraz skrzypek i dyrygent Maxim Vengerov.

Inspiracją dla architektów Harpy była zorza polarna i islandzka sceneria z granicy lądu i morza. Charakterystyczny projekt odzwierciedla port i życie miasta. Sala koncertowa i centrum konferencyjne są położone z pięknym widokiem na morze i góry otaczające Reykjavik. Budynek składa się z foyer od frontu, z czterema salami pośrodku i zapleczem z biurami, administracją, salą prób i szatnią z tyłu budynku.
Sala koncertowa Eldborg została zaprojektowana tak by mogła spełniać najwyższe standardy techniczne i jako dysponująca najnowocześniejszą technologię akustyczną, którą można dostosowywać do występów, konferencji i wszelkiego rodzaju wykładów. Konstrukcja hali sprawia, że Eldborg jest prawdziwie adaptowalnym, nowoczesnym miejscem, które może pomieścić do 1800 gości jednocześnie.

Zespół architektów współpracował z amerykańską firmą konsultingową Artec Consultants Inc. w zakresie akustyki, izolacji dźwiękowej oraz projektowania teatru i sprzętu nagłaśniającego we wszystkich miejscach. Audytorium- Eldborg („Ognista Góra”) nosi imię słynnego krateru wulkanicznego na Islandii. To audytorium tworzy rozpaloną do czerwoności potęgę wewnętrznego rdzenia centrum Harpa. Widownia jest zbudowana z betonu i pokryta fornirem brzozowym lakierowanym na czerwono. Regulowane komory dźwiękowe wokół audytorium zwiększają głośność nawet o 30 procent i umożliwiają regulację czasu pogłosu. Dzięki charakterystycznemu kształtowi ‘pudełka na buty”, intensywna ekspresja sali Eldborg stanowi uderzający kontrast w stosunku do foyer. Harpa oznacza po islandzku „harfę”. Jest to również islandzka nazwa pierwszego miesiąca wiosny. Jak wyjaśnia Henning Larsen, główną ideą koncepcji elewacji było ponowne przemyślenie budynku jako jednostki statycznej, pozwalającej dynamicznie reagować na zmieniające się kolory otoczenia. W ciągu dnia figury geometryczne tworzą krystaliczną strukturę, która wychwytuje i odbija światło oraz inicjuje dialog między budynkiem, miastem i naturalną scenerią. W nocy elewacje oświetlane są diodami LED. Kolor i intensywność światła można regulować, aby wykorzystać pełne spektrum kolorów i stworzyć różnorodne wzory, litery lub symbole.

Ikoniczne fasady sali koncertowej zostały zaprojektowane we współpracy Olafura Eliassona i firm inżynieryjnych Ramboll i ArtEngineering GmbH z Niemiec. Geometryczne fasady, nawiązujące do krystalicznych bazaltowych kolumn, powszechnie spotykanych w kraju, oparto na modułowej, wypełniającej przestrzeń konstrukcji zwanej quasi cegłą. Ta quasi cegła, pierwotnie opracowana przez geometrę i matematyka Einara Thorsteinna w latach 80., jest dwunastokątnym wielościanem składającym się z romboidalnych i sześciokątnych ścian.

W 2002 roku Olafur Eliasson i Thorsteinn rozpoczęli badanie możliwości wykorzystania quasi cegły w architekturze. Moduły ułożone w stos nie pozostawiają między sobą szczelin, dzięki czemu można je wykorzystać do budowy ścian i elementów konstrukcyjnych.Połączenie regularności i nieregularności modułów nadaje elewacjom chaotyczną, nieprzewidywalną jakość, której nie można było osiągnąć poprzez układanie kostek w stos. W rezultacie fasady centrum Harpa są zarówno estetyczne, jak i funkcjonalne integralne z budynkiem. Elíasson wykorzystał światło i kolor, aby sprawdzić, jak ruch fizyczny i zaangażowanie wpływają na postrzeganie naszego otoczenia. Harpa łączy sztukę i kulturę poprzez formę i światło, aby stać się jedną z największych ikon Islandii i atrakcji publicznych.

Kaldalón Audytorium, idealny na koncerty, konferencje, spotkania, pokazy i wykłady. Kaldalón jest najmniejszą salą w budynku, znajduje się na pierwszym piętrze. Doskonale nadaje się do każdego rodzaju muzyki. Siedziska w Kaldalón są stacjonarne, na stałym nachyleniu podłogi w dół do sceny i mogą pomieścić 195 gości. Sama scena jest ruchoma, a podłoga może służyć również jako platforma dla muzyków lub wykładowców. Czas pogłosu w hali można zmienić, dzięki czemu Kaldalón można dostosować do różnych wydarzeń. Kaldalón oznacza „zimną lagunę”.

Norðurljós Recital Hall to sala koncertowa na drugim piętrze centrum Harpy. Oferuje różnorodne możliwości organizowania koncertów, konferencji, przyjęć i innych wydarzeń. Norðurljós jest idealnym miejscem na sinfoniettę, zespoły kameralne, zespoły jazzowe, a także na inne rodzaje wydarzeń. Na całym obwodzie hali są balkony, a scena jest ruchoma. Hala wyposażona jest w specjalnie zaprojektowany sprzęt oświetleniowy, który można skonfigurować w wielu kolorowych motywach, tworząc najbardziej odpowiednią atmosferę dla odbywającego się wydarzenia. Dwa dźwiękoszczelne portale łączą Norðurljós i Silfurberg Conference Hall, dzięki czemu obie sale można z łatwością wykorzystać razem na większe imprezy. Norðurljós może pomieścić 520 miejsc siedzących (ustawienie teatralne). Duże okno między salą a przestrzenią przed nią wpuszcza światło dzienne do holu.

Háaloft to elegancka sala na 8. piętrze centrum Harpa, ze wspaniałymi widokami na zachód, na port i góry wokół miasta, Háaloft jest nazywany małym miejscem na dachu Reykjaviku. Hala ma 200m2 z dużym ekranem i ruchomą sceną i barem. W celu uzyskania dalszych informacji prosimy o kontakt z naszym działem konferencyjnym.
Oczywiście główną funkcją jaką musi spełniać sala koncertowa jest prawidłowe przekazanie dźwięku instrumentów, a nie światło czy względy estetyczne i dlatego  Harpa rozdzieliła potrzeby na te, które powinien rozwiązać architekt- Eliasson, a akustyką mieli zając się konsultanci firmy Artec. Dało to świetne rezultaty- w centrum Harpa uzyskali „klarowność akustyki, która podobno poruszyła niektórych wykonawców do łez radości”. Pomiędzy światłem Eliassona a dźwiękiem Artec znajduje się dobrze wykonana praca architektoniczna Henning Larsen Architects- wewnątrz przeszklonej skrzyni, stworzyli wewnętrzne ściany, balkony i schody foyer.

Tradycyjna mądrość budowniczych sal koncertowych od dawna uważała, że kształt „pudełka na buty”, z wszystkimi lub większością siedzeń skierowanych bezpośrednio do przodu, był optymalną geometrią dla każdej sali koncertowej. Wysoka, wąska prostokątna bryła skupia pogłos, tworząc bogatsze poczucie przestrzeni niż audytoria w kształcie wachlarza, pozbawiona odbić bocznych, podobnie jak spektakle plenerowe. Wiedeński Musikverein (Theophil von Hansen, 1870), Concertgebouw w Amsterdamie (Adolf Leonard van Gendt, 1888) i Boston Symphony Hall (McKim, Mead & White, 1900) należą do najbardziej cenionych sal zbudowanych na modelu „pudełka na buty”- należy zwrócić uwagę i na to, że zbudowano je zanim powstała nowoczesna nauka o akustyce. Wiele współczesnych sal z najwyższej półki przestrzega zasady „pudełka po butach”, na przykład: Casa de Musica w Porto (OMA, 2005), La Maison symphonique de Montréal oraz właśnie główna sala koncertowa Harpy- Eldborg. Wadami projektu „pudełka po butach” są duże zróżnicowanie linii widzenia i natychmiastowości dźwięku, a więc hierarchia między najlepszymi a najgorszymi miejscami jest ekstremalna. Chyba nie ma idealnego rozwiązania… W jednej z sal wszystkie swoje płyty dla Deutsche Grammophon nagrał znakomity pianista Víkingur Ólafsson:

 

[11]  La Maison symphonique de Montréal (według:  oraz ) to sala koncertowa muzyki klasycznej, otwarta w 2011 roku, która spełnia najwyższe międzynarodowe standardy w zakresie naturalnej akustyki, układu scenicznego i architektury. Doskonała widoczność i otaczająca prywatność zapewniają widzowi wyjątkowe wrażenia słuchowe i wizualne. Maison symphonique gości Orchestre symphonique de Montréal (OSM) prawie 240 dni w roku, również inne zespoły muzyki klasycznej, takie jak Orchester Métropolitain, Les Violons du Roy, I Musici de Montréal, McGill Jazz Orchestra.

Sala zapewnia 2100 miejsc a scena jest wystarczająca dla 200 śpiewaków i 120 muzyków. Sprzęt scenograficzny jest regulowany (ruchome panele sufitowe) zapewniający dużą elastyczność akustyczną podczas różnego rodzaju imprez, w tym klasycznych koncertów czy konferencji. Część akustyczną projektu budowli opracował Russell Johnson w celu spełnienia najwyższych standardów w tej dziedzinie, aby odizolować hałas i wibracje z wnętrza i z zewnątrz.

W 2014 roku salę wyposażono w  Grand Orgue Pierre-Béique (Wielkie organy Pierre-Béique). Są to duże organy na potrzeby symfoniki. Posiada 6 489 piszczałek w 109 rejestrach. Organy otrzymały nazwę w hołdzie założycielowi i pierwszemu dyrektorowi generalnemu OSM (od 1939 do 1970).

Głównym architektem La Maison symphonique de Montréal był Jack Diamond z firmy Diamond & Schmitt Architects. Konsultanci Artec zaprojektowali akustykę przy pomocy zespołu z Sound Space Design. Audytorium jest współczesną wersją klasycznego projektu sali koncertowej w formie „pudełka po butach”. Słupy pomieszczenia ustawione są na poduszkach i wyłożone 175 podkładkami izolującymi od wibracji i hałasu zewnętrznego. Drewno, które zajmuje 70% powierzchni pomieszczenia pokryte jest bukiem z regionu Outaouais.

Ciepłe, pokryte drewnem wnętrze zapewnia intymne i wspólne wrażenia z występu z doskonałą akustyką zarówno dla muzyków, jak i publiczności. Harmonijne wnętrze audytorium ma ściany z zachodzących na siebie zakrzywionych paneli i trzy kondygnacje balkonów wykonanych z teksturowanego, jasnobrązowego drewna bukowego kanadyjskiego (drewno bukowe jest używane ze względu na jego właściwości akustyczne i estetyczne). Artec słynie z projektowania sal z regulowanymi elementami, takimi jak ta, z dużymi panelami zawieszonymi na suficie, które można obniżyć, aby stworzyć większą intymność lub podnieść, aby pomieścić duże składy orkiestrowe.
Podczas gdy wysokie, wąskie proporcje pomieszczenia zawdzięcza swoje dziedzictwo klasycznym salom z „pudełkami na buty”, architekci zmodyfikowali ten kształt nieco aby stworzyć niepowtarzalny i nowoczesny projekt dla Montrealu. Projekt sali koncertowej to kompozycja krzywizn o różnej wielkości, ale architektonicznie spójne. Starannie zwymiarowane wypukłe krzywe rozprowadzają dźwięk, mieszając dźwięk i tworząc ciepłą, bujną barwę. Sala jest wysoka i wąska, z wieloma balkonami, aby utrzymać rezonans i stwarzać atmosferę wciągającą publiczność w spektakl. Miejsca siedzące dla publiczności otaczają platformę, co pomaga zrównoważyć głośność i barwę orkiestry, a także daje części publiczności wspaniały wgląd w tworzenie muzyki. Co równie ważne, publiczność na balkonie jest jak sznur pereł wokół sali, łącząc wykonawców i publiczność w spójne doświadczenie. Ściany są dużymi, delikatnie wypukłymi panelami, zaprojektowanymi tak, aby rozprowadzać dźwięk po całej sali, aby stworzyć intensywny i angażujący dźwięk, Skala i krzywizna paneli są starannie dobrane w celu udoskonalenia widma częstotliwości, a tym samym barwy dźwięku.

Szczyt sali wieńczy masywny, wieloczęściowy podwieszany sufit. Ustawienie niskiego sufitu sprawia, że pomieszczenie brzmi jak mniejsza sala, bardziej odpowiednia dla muzyki dawnej i kameralnej. Ustawienie go wysoko tworzy większy pogłos, a także poczucie wielkiej przestrzeni, która lepiej pasuje do szerokich tekstur i wolniejszego ruchu muzycznego. Istnieją ustawienia pomiędzy, aby zmieniać równowagę przejrzystości i rezonansu. Panele sufitowe mają kształt poduszek, aby rozprowadzać i wygładzać dźwięk. Ze szczelinami między panelami sufitowymi objętość nad sufitem jest częściowo połączoną komorą, której wymiary, materiały i otwory są dostrojone tak, aby nieco wydłużyć rezonans, ale bez zmniejszania przejrzystości. W całym budynku używane jest drewno i tynk, które są w przyklejone do litego muru za pomocą specjalnie dobranego miękkiego kleju i gwoździ o dużej gęstości, aby zachować energię basu w pomieszczeniu i uzyskać ciepły rezonans. Trójwymiarowe kształty sięgają od dużych, wypukłych gzymsów ścian, przez kolumny w skali ludzkiej, po płytki gipsowe wielkości dłoni osadzone w ścianie. Zestaw krzywych i bogactwo skali architektonicznej pomaga rozwinąć bogactwo dźwięku: każda z różnych skal architektonicznych odbija i rozprowadza dźwięk w innej części widma częstotliwości, obejmując razem cały zakres. Podłoga sceny jest starannie dopracowana, aby wykonawcy mogli się wzajemnie odczuć i oddać ciepło tonów. To kreatywne podejście wnosi bogactwo brzmienia i ubogaca architekturę budowli.

Tzw. „złoty standard ciszy”, cel wszystkich światowej klasy projektantów stwierdza, że szum tła w audytorium nie może być słyszalny- znajduje się poniżej progu słyszalności. Poziom tego hałasu osiąga się poprzez dbałość o szczegóły w inżynierii i konstrukcji budynku. Większość konstrukcji, które kontrolują hałas nie jest widoczna dla publiczności, bowiem jest ukryta w ścianach oraz w systemie ogrzewania i klimatyzacji. Sala koncertowa spoczywa na setkach gumowych podkładek, aby odizolować ją od metra, podziemnego parkingu i wibracji sąsiadującej drogi. Przeszklenia elewacji są cięższe i głębsze niż okna domowe, dzięki czemu hałas uliczny nie przedostaje się do holu. Hałas wentylacyjny i hydrauliczny jest wyciszany poprzez staranne poprowadzenie kanałów i rur wentylacyjnych, montaż tłumików dźwiękowych i izolacji oraz izolację urządzeń na sprężynowych i gumowych podkładkach izolacyjnych w celu oderwania go od konstrukcji budynku. Buczenie oświetlenia jest unikane poprzez rozsądny dobór cichych opraw i silnie filtrowanych ściemniaczy. Audytorium zostało akustycznie zaprojektowane tak, aby zapewnić możliwie najlepsze brzmienie dla symfoników, innych orkiestr przyjezdnych i muzyki kameralnej. Ale wprowadzono różne funkcje, aby zapewnić elastyczność akustyczną – aby uzyskać bardzo dobrą akustykę do innych zastosowań – jazzu, popu i prób. Ruchome elementy sufitu można obniżyć nad sceną, aby zapewnić większą intymność, jak opisano powyżej. Można je unieść, aby zrobić miejsce na zestaw oświetleniowy do koncertów pop. Można je regulować, aby umożliwić szersze „oddychanie” dźwięku, co może być odpowiednie dla poematu Straussa lub ustawić jaśniejszą, szybszą reakcję, jak można by chcieć w przypadku symfonii Mozarta lub recitalu wokalnego.
Nowa sala koncertowa pozwala Orchestre symphonique de Montréal (OSM) pokazać swoje prawdziwe barwy, jakich nie można usłyszeć w innych salach koncertowych, choć płyty jakie w tej sali nagrano pokazują te brzmienia:

 

[12] Severance Hall (według: ) jest sala koncertowa mieści się w University Circle, części Cleveland, w stanie Ohio. Severance Hall jest sala koncertowa mieści się w University Circle, części Cleveland, Ohio. Otwarta w 1931 roku Severance Hall została nazwana na cześć patronów Johna L. Severance’a i jego żony Elisabeth Huntingdon DeWitt Severance i służy jako siedziba The Cleveland Orchestra. Obecnie znajduje się na liście National Register of Historic Places jako część dzielnicy Wade Park w Cleveland.

Cleveland Orchestra po raz pierwszy wystąpiła w Grays Armory w centrum Cleveland, a później przeniosła się do Masonic Auditorium na koncerty w latach dwudziestych XX wieku. Ale w obu budynkach odbywały się również inne rodzaje wydarzeń, które czasami powodowały konflikty w harmonogramie dla Orkiestry, w tym, co najbardziej znane, dwa razy, kiedy zespół musiał znaleźć miejsce inne niż Grays Armory z powodu wystawy drobiu. Administracja Orkiestry szybko zdała sobie sprawę z korzyści, jakie posiadanie stałej sali koncertowej przyniesie zespołowi- występy, próby i audycje radiowe.

Po zachęcie założycielki Cleveland Orchestra, Adelli Prentiss Hughes i dyrektora muzycznego Nikołaja Sokoloffa, plany dotyczące Severance Hall zaczęły się pojawiać w oparciu o działkę oferowaną przez Western Reserve University (obecnie Case Western Reserve University) za cenę dzierżawy 1,00 USD rocznie oraz potencjalne fundusze wniesione przez ogół społeczeństwa i lokalnych filantropów. W czasie uroczystego koncertu z okazji dziesiątej rocznicy orkiestry, Dudley Blossom, pierwszy dobroczyńca, poinformował, że John L. Severance, prezes Musical Arts Association zobowiązał się do przeznaczenia 1 miliona dolarów na budowę nowej hali. W celu wsparcia powiązanej kampanii zbierania funduszy, Blossom i jego żona przekazali następnego dnia 750 000 dolarów. Chociaż Elisabeth Severance zmarła w 1929 r., John Severance był zdeterminowany, aby doprowadzić projekt do końca i projektował, aby sala koncertowa służyła jako faktyczne miejsce pamięci swojej zmarłej żony. Pomimo załamania się gospodarki Stanów Zjednoczonych w 1929 r. , wmurowanie kamienia węgielnego pod Severance Hall odbyło się 14 listopada 1929 r., a wkład Severance’a ostatecznie wzrósł do ponad 2,6 miliona dolarów (obecnie trzeba by było wydać 12 razy więcej dolarów). Sala koncertowa zaprojektowana przez firmę Cleveland z Walker & Weeks, który również zbudowany Clevelanda Bank Rezerw Federalnych i Biblioteka Publiczna. Sala Odpraw została otwarta 5 lutego 1931 r. Z okazji uroczystego koncertu transmitowanego na żywo przez radio z tej okazji.

Oprócz tego, że służy jako dom The Cleveland Orchestra i jako miejsce rozpoczęcia działalności Case Western Reserve University, Severance Hall jest dostępny do wynajęcia na koncerty, wesela, imprezy firmowe i przyjęcia. Na parterze Severance Hall znajduje się Sala Kameralna Reinbergera, oddzielna sala audytoryjna na 402 miejsc, często wykorzystywana do bardziej kameralnych przedstawień i wykładów przedkoncertowych.
Zaprojektowany przez firmę Walker & Weeks z Cleveland, Severance Hall znajduje się na skrzyżowaniu Euclid Avenue i East Boulevard. Przed wejściem znajduje się wielki hol w formie kopułowej rotundy, z głównym audytorium i różnymi pomieszczeniami usługowymi rozmieszczonymi w połączonym wentylatorze. Zewnętrzna część budynku została zaprojektowana jako uzupełnienie pobliskiego Muzeum Sztuki w Cleveland, z neoklasycznym portykiem i płaskorzeźbą w stylu Art Deco autorstwa nowojorskiego rzeźbiarza Henry’ego Heringa.

Wnętrze Severance Hall charakteryzuje się różnorodnymi stylami architektonicznymi, w tym art deco i elementami egipskiego odrodzenia. Grand Foyer jest otoczone marmurowymi kolumnami i ozdobione wzorami papirusów i kwiatów lotosu, które są używane w wielu miejscach. W głównej sali koncertowej znajduje się srebrzysty aluminiowy sufit z listwami wzorowanymi na XVIII-wiecznej angielskiej koronce punktowej.
Krótko po otwarciu Severance Hall odnotowano kilka problemów z akustyką. Wynikało to z zastosowania aksamitnych zasłon w lożach dla publiczności, grubego dywanu w dużej części sali oraz dużej, dźwiękochłonnej przestrzeni na muchy znajdującej się nad sceną. Dodatkowo, zdejmowane łuski stworzone dla Orkiestry zostały wykonane z materiałów, które nie odbijały dźwięku. Wreszcie można było usłyszeć 6025-piszczałkowe organy Ernesta M. Skinnera, ale ich umieszczenie poza samą salą było eksperymentalne i ograniczyło możliwości zajęcia się suchą akustyką audytorium. W 1958 r. za namową dyrektora muzycznego George’a Szella podjęto przeprojektowanie akustyczne sali. Aby zwiększyć rezonans audytorium, usunięto oryginalne proscenium i zasłony z niebieskiego aksamitu, a użycie wykładziny zostało ograniczone do minimum. Na scenie zbudowano stałą powłokę akustyczną – pieszczotliwie zwaną „Muszlą Szella” – na którą składały się grube drewniane ściany uformowane w serię wypukłych krzywizn.  Aby ściany były mniej chłonne i lepiej odbijały dźwięk, wypełniono je piaskiem. Rezultatem była bardziej żywa przestrzeń, która uzupełniała brzmienie Orkiestry pod kierunkiem Szella.

Wizualnie jednak nowa modernistyczna scena zderzyła się z eleganckim wystrojem sali koncertowej w stylu Art Deco. Ponadto komory organów zostały skutecznie oddzielone od audytorium przez nową skorupę – sprawiając, że organy nie funkcjonowały, dopóki ich dźwięk nie był przekazywany do audytorium przez mikrofony i głośniki. Nowa scena Severance Hall przed koncertem Cleveland Orchestra. Począwszy od 1998 roku, Severance Hall przeszedł szeroko zakrojoną dwuletnią renowację i rozbudowę o wartości 36 milionów dolarów pod kierunkiem architekta Davida M. Schwarza . Odnowiony budynek został ponownie otwarty w styczniu 2000 roku, zdobywając nagrodę National Preservation Honor Award. Najbardziej znaczącą zmianą estetyczną była wymiana „Muszli Szella” na nową, łączącą akustykę starego modelu ze stylem dekoracyjnym w harmonii z resztą holu. Na scenie znalazło się miejsce do przeniesienia nowo odrestaurowanych organów Orkiestry Ernesta M. Skinnera. W ramach projektu powstało także lobby na poziomie ulicy, nowa restauracja oraz dodatkowe biura dla pracowników administracyjnych Orkiestry.

W Severance Hall nagrano wiele znakomitych płyt. Olbrzymią ilość nagrań zrealizowała w tej sali rezydująca orkiestra pod dyrekcją George’a Szella.

 

[13] Bunkamura (jap. 文化村) (według:  oraz ) to wielkie centrum kultury otwarte w 1989 roku w tokijskiej dzielnicy Shibuya. Znajdują się w nim: teatr Cocoon, sala widowiskowo-koncertowa Orchard Hall na 2150 miejsc, kino z dwoma salami (Le Cinema 1 i Le Cinema 2), galeria sztuki, muzeum, sklepy, restauracje, kawiarnie. Centrum należy do korporacji Tokyu Group, właściciela m.in. sieci domów towarowych i linii kolejowych w rejonie Tokio. Bunkamura współpracuje z Tokijską Orkiestrą Filharmoniczną.

Orchard Hall jest największą halą filharmoniczną w Japonii w kształcie tzw. „pudełka na buty”, która może pomieścić 2150 osób, zaprojektowana tak, aby zapewnić najlepszą możliwą akustykę. Muzyka klasyczna, opera i balet to norma, ale wystawiane są także dzieła należące do innych gatunków muzycznych.

Trzy wielkie sale koncertowe na świecie: wiedeńska Musikvereinssaal, amsterdamska Concertgebouw i bostońska Symphony Hall, są tak zwanymi „pudełkami do butów”, charakteryzującymi się wysokimi sufitami, pionowymi ścianami, płytkimi balkonami i prostokątną ogólną konstrukcją. Orchard Hall to również tego typu sala, zaprojektowana od samego początku z dbałością o szczegóły, zarówno po to, aby zapewnić publiczności całkowicie satysfakcjonujące wrażenia słuchowe, jak i jednocześnie zapewnić artystom możliwie jak najbardziej idealne środowisko do występów.

Wysoki płaski sufit (na wys. 20 metrów) i ściany nośne tworzą bogate i okazałe pole dźwiękowe. Ponadto, dostosowując gigantyczną ruchomą trójdzielną osłonę akustyczną, widownia może jednocześnie pełnić funkcję sali koncertowej i teatru. W ten sposób Orchard Hall może zaoferować scenę tak różnorodnym gatunkom, jak muzyka klasyczna, opera i balet, ale i może zadowolić najbardziej wybrednych miłośników każdego innego stylu, o czym może świadczyć wybór płyt zrealizowanych w tej Sali, na przykład:

…oraz fakt, że świetnie się układa współpraca Tokijskiej Orkiestry Filharmonii z Bunkamura Orchard Hall,  rozpoczęta się w 1989 roku i była to pierwsza taka współpraca między orkiestrą a salą koncertową w Japonii. Bunkamura jest także pierwszym w Japonii wielozadaniowym kompleksem obejmującym muzykę, teatr, sztuki wizualne i film. Wspaniałe foyer, spokojna sala audytoryjna i wygodne przestrzenie gwarantują pełne rozkoszowanie się emocjami towarzyszącymi występom.

 

[14]  Helsinki Music Centre (fiński: Helsingin Musiikkitalo, według: ) jest salą koncertową i centrum muzycznym w Toolonlahti w Helsinkach. Budynek jest siedzibą Akademii Sibeliusa i dwóch orkiestr symfonicznych, Fińskiej Orkiestry Symfonicznej Radia i Helsińskiej Orkiestry Filharmonicznej. Centrum Muzyczne znajduje się w prestiżowym miejscu między Finlandia Hall a muzeum sztuki współczesnej Kiasma, po drugiej stronie ulicy od Parlamentu Finlandii.

Główna sala koncertowa w stylu winnicy może pomieścić ponad 1700 osób. W budynku znajduje się pięć mniejszych sal na 140–400 słuchaczy. Należą do nich sala kameralna, sala operowa kameralna, sala organowa, sala „czarnej skrzynki” dla muzyki ze wzmacniaczem elektrycznym oraz sala prób. Mniejsze sale są regularnie wykorzystywane przez studentów Akademii Sibeliusa na szkolenia i koncerty studenckie.

Budynek został formalnie zatwierdzony i przekazany właścicielom pod koniec kwietnia 2011 r. Jednak uroczyste otwarcie i koncert odbyły się kilka miesięcy później, 31 sierpnia 2011 r., co pozwoliło muzykom przyzwyczaić się do nowej sali koncertowej oraz dla budowniczych, aby ukończyli prace związane z kształtowaniem krajobrazu wokół budynku. Budżet w wysokości około 160 mln euro na początku budowy został przekroczony, ostateczny koszt wynosił 189 mln, łącznie z wyposażeniem technicznym. Wydatki były krytykowane w debacie publicznej, ale koszt budynku był porównywalny z podobną salą koncertową w Kopenhadze zbudowaną w tym samym czasie, czy nawet kosztem metra kwadratowego nowego mieszkania w Helsinkach.

Konsultantem ds. akustyki budynku był Yasuhisa Toyota. Akustyka głównej sali koncertowej została jednakowo doceniona we wstępnych ocenach dyrygentów i muzyków obu orkiestr symfonicznych. Miejsce to jest bardzo trudne z punktu widzenia projektowania, ponieważ wszystkie sąsiednie budynki są architektonicznymi punktami orientacyjnymi o centralnym znaczeniu narodowym w Finlandii i reprezentują szeroką gamę różnych stylów i epok architektonicznych. Zwycięskie zgłoszenie w konkursie architektonicznym LPR Architects nosiło tytuł „A Mezza Voce”, nawiązując do stonowanego budynku, który ma na celu ujednolicenie otoczenia, a nie konkurowanie z nim wielkim architektonicznym gestem. Duża część znacznej objętości Centrum Muzycznego jest umieszczona pod ziemią, aby dach budynku był zgodny z sąsiadującymi. Szeroki, spadzisty, zagospodarowany taras pokrywa podziemną konstrukcję i stanowi część otwartego parku przed Parlamentem. Duże przeszklone foyer otwiera się na park. W niekonwencjonalny sposób ściany głównej sali koncertowej są częściowo przeszklone na poziomie foyer, wpuszczając światło dzienne z foyer do samej sali koncertowej. Szklane ściany można zakryć zasłonami umieszczonymi pomiędzy szklanymi elementami, jeśli podczas występu nie jest pożądane światło dzienne. Główny architekt Marko Kivistö stwierdził, że formy na zewnątrz są celowo proste, pozostawiając budynek odsłaniając bardziej zróżnicowane i dramatyczne wnętrze. Zielony kolor miedzianej elewacji ma na celu połączenie budynku z otaczającymi go trawnikami i parkami. Budynek ma na celu zapewnienie ramy i nowego spojrzenia na bardziej ekspresyjną zakrzywioną bryłę muzeum sztuki współczesnej Kiasma, które stoi po drugiej stronie parku od centrum.

 

[15] Compass Point Studios (według: ) to studio nagrań z siedzibą w Nassau na Bahamach, założone w 1977 roku przez Chrisa Blackwella (właściciela Island Records) i kierowane przez Alexa Sadkina. Dzięki swobodnej (ale profesjonalnej) tropikalnej scenerii i grupie muzyków sesyjnych, takich jak między innymi Sly Dunbar, Robbie Shakespeare , Uziah „Sticky” Thompson , Wally Badarou i Barry Reynolds, szybko stała się jednym z najbardziej pożądanych studiów 80-tych.

W latach 70. i 80. studio było popularne- nagrywało tam wielu znakomitych wykonawców rockowych:

Po śmierci Sadkina w 1987 roku studio przeżywało okres upadku. Pod koniec 1992 roku na zlecenie Blackwella studia zostały całkowicie odnowione przez Terry Manning, który również przejął zarządzanie. Od tego czasu działały ponownie na pełnych obrotach i z coraz większym powodzeniem do 2010 r. we wrześniu 2010 r. studia ogłosiły zamknięcie działalności: na oficjalnej stronie internetowej studiów w stałej notatce czytamy, że w następstwie incydentów „społeczno-politycznych” w pobliżu studiów Blackwell i Manning uznali, że „dalsze prowadzenie interesów publicznych na Bahamach jest niemożliwe”.

 

[16] Studio nagraniowe z siedzibą w Londynie, właściwie zatytułowane „Roundhouse Recording Studios”, zostało założone w 1975 roku przez Gerry’ego Brona. To było przestrzeń studyjna Bronze Records. Pierwotnie położony przy 100 Chalk Farm Road w legendarnej dzielnicy Roundhouse w Camden. Pod koniec lat 80. studio przeniosło się do Hatton Garden w Saffron Hill, a kilka lat później zostało zamknięte.

Studio może się pochwalić wieloma znakomitymi realizacjami nagraniowymi. Chętnie tam nagrywali: AC/DC, Osibisa, Uriah Heep, Motorhead, Queen, Marianne Faithfull, Yes, Big Country, Laibach czy Nine Inch Nails.

Roundhouse Studios, od dawna działający kompleks nagraniowy w Saffron Hill, prowadzony był przez Lisę i Maddy. Obiekt przeniósł się z Chalk Farm pod nowy adres kilka lat temu, a nowych obiektów i ich zarządzania nie należy mylić z ich wcześniejszym wcieleniem. Nowe studia i kierownictwo są doskonałe i nie możemy wymyślić bardziej przyjaznego studia w mieście. Wyposażona w trzy pokoje SSL, ich najnowsza i nowa konsola G + SE została zainstalowana dopiero w zeszłym roku w odnowionym i znacznie zmienionym Studio One. Kompleks studyjny obejmuje również siedem najlepszych sal produkcyjnych w mieście. Na miejscu działają również biura artystów i producentów.

 

[17] Battery Studios (według: ) to studio nagrań w północnym Londynie. Część Morgan Studios (studia 3 i 4) w latach 60. i 70. kupiona w 1980 roku przez The Zomba Group Of Companies, która przechrzciła je na Battery Studios. Od 2008 roku znany jako Assault & Battery 2 lub Assault And Battery Studios.

Studio podzielone jest na  salę miksowania SSL- Assault & Battery 1 oraz na studio  Assault & Battery 2. Studio Assault & Battery 1 mieści się w słynnym kompleksie Battery w Willesden, zostało zaprojektowane przez dwóch czołowych producentów w branży, Alana Mouldera i Flooda, i jest ulubionym pomieszczeniem do miksowania przez Alana Mouldera.

Assault & Battery 1 to intymne, indywidualne i niezwykle dokładne środowisko miksowania. Wyjątkowa specyfikacja była opracowywana przez Alana i Flooda przez całą ich karierę. Posiada nieskazitelny 72-kanałowy SSL G+ SL4000, ogromną gamę wzmacniaczy zaburtowych oraz wiele rzadkich i popularnych kompresorów, przedwzmacniaczy mikrofonowych, pogłosów i procesorów efektów. Istnieje również dostęp do wspaniałego wyboru gitar i wzmacniaczy, uzupełnionych ogromną kolekcją ‘pedałów’ Alana. W studiu znajduje się również duża kabina do dogrywania, która świetnie nadaje się do nagrywania gitar i wokali. Może być również popularnie używany jako „B Studio” do montażu, a nawet chillout lounge, szczególnie efektowny dzięki inspirującemu i klimatycznemu stylowi wnętrza, który dodaje charakteru tej prawdziwie nieszablonowej sali miksowania.

Assault & Battery 2 z siedzibą w zrewitalizowanym kompleksie Battery w Willesden Green jest jednym z ostatnich klasycznych studiów nagraniowych w Londynie. Jedną z jego wielu cech szczególnych jest rozległy salon z wysokimi sufitami i naturalnym światłem dziennym. Przestrzeń może pomieścić wszystkich, od małych składów jazzowych, czy rockowych, po małe orkiestry, a po dodaniu fortepianu koncertowego Grotrian Steinweg w 2011 roku może teraz w pełni obsłużyć wszystkie sesje fortepianowe. Po jednej stronie sali znajdują się dwie duże izolacyjne kabiny: jasne pomieszczenie, które jest idealne do wytwarzania barwnych dźwięków perkusji; oraz drugie pomieszczenie, w którym mieści się wspaniała kolekcja klasycznych klawiatur, zawierająca systemy modułowe Roland System 700 i bogactwo innych rzadkich syntezatorów analogowych.

Pomieszczenie kontrolne skupia się wokół Cadac G-Series, Protools HD3 Accel działającego na 8-rdzeniowym Macu Intela i monitorów Quested. Do dyspozycji są liczne mikrofony, wzmacniacze mikrofonowe i wzmacniacz zaburtowy Flooda i Alana. Fantastyczna specyfikacja backline jest wypełniona gitarami, wzmacniaczami i pedałami najwyższej jakości. Połączenie dużych przestrzeni do nagrywania i prawie bezkonkurencyjnej specyfikacji sprzętu zostało zaprojektowane przez dwóch najbardziej szanowanych i wpływowych producentów na świecie. Assault & Battery 2 plasuje się jako jedno z najbardziej inspirujących środowisk nagrywania w Wielkiej Brytanii, w który zrealizowano wiele wspaniałych dzieł muzyki:

 

[18] Bad Animals Studio znane też pod nazwą Studio X (według: ) to miejsce nagrań muzycznych i multimedialnych na 4th Avenue w centrum Seattle w stanie Waszyngton, w Stanach Zjednoczonych. Pierwotnie część konglomeratu medialnego Kaye-Smith Enterprises założonego przez Lestera Smitha i aktora Danny’ego Kaye’a, studio było wykorzystywane do nagrywania reklam i muzyków.

Pierwotnie powstało ono w 1979 pod nazwą Steve Lawson Productions. Założycielami byli Steve i Debbie Lawson. W 1991 siostry Ann i Nancy Wilson z grupy Heart połączyły siły wspólnie z właścicielami i utworzyli Studio X. W 1992 studio zmieniło nazwę na Bad Animals. Nazwa została zapożyczona od nazwy albumu studyjnego Heart – Bad Animals z 1987. W lipcu 1997 Bad Animals sprzedało Studio X, a siostry Wilson odsprzedały swoje udziały właścicielom. W 1999 Steve Lawson sprzedał Bad Animals. Nowymi właścicielami zostali Mike McAuliffe, Dave Howe, Charlie Nordstrom i Tom McGurk.

Ponury, brązowy budynek przy Czwartej Alei był miejscem narodzin niektórych z najważniejszych muzycznych historii Seattle. Wieloletni menedżer Reed Ruddy wychodzi z biura na lunch, a ktoś stoi tam z aparatem i robi zdjęcie nieoznakowanych drzwi wejściowych Studio X w Bad Animals. W zeszłym tygodniu był to dzieciak z Brazylii z wyłączonym telefonem i oczami szeroko otwartymi ze zdumienia. „Przyszedłem zobaczyć, gdzie powstał grunge” – powiedział Ruddy’emu (z wywiadu w ), który pokręcił głową na to wspomnienie. „Przyjeżdżają do Seattle”, powiedział Ruddy, „do mekki, w ich umysłach, aby zobaczyć, gdzie to zostało zrobione”. Trudno w to uwierzyć, ale ten budynek był miejscem, w którym powstała jedna z najważniejszych muzycznych historii Seattle. Gdzie dynamit został owinięty i przygotowany. „Superunknown” Soundgarden. „On Utero” Nirvany. Album Alice in Chains bez tytułu „pies”. REM nagrał tutaj „Automatic for the People”, a Pearl Jam ukończył swój trzeci album „Vitalogy”, a także fragmenty czterech innych. Macklemore i Ryan Lewis nagrywali tutaj. Podobnie jak Chance the Rapper, Death Cab for Cutie i Dave Matthews Band.

Jest to również miejsce, w którym nagrywano orkiestrowe ścieżki dźwiękowe do filmów takich jak „Office Space”, „Into the Wild” i „Carol”, a także gier wideo, takich jak „Halo” i „Age of Empires”. A ponieważ to Seattle, cała ta historia zostanie obrócona w gruzy… Studio X jest jedną z trzech nieruchomości w bloku 2200 przy Czwartej Alei, które Skanska kupiła za 21,6 miliona dolarów w październiku ubiegłego roku. Firma deweloperska planuje wybudować wieżowiec wielorodzinny na 346 lokali z parterową usługą handlową. 31 października 2018 Ruddy i jego pracownicy przenieśli się na Capitol Hill, gdzie deweloper Michael Christ zaoferował miejsce w dawnym kościele. Ruddy wziął nazwę Studio X i cały sprzęt, który jego zdaniem był mu potrzebny. Część wyposażenia została sprzedana, a niektóre elementy starego studia pozostały. Według rzeczniczki Ann Marie Ricard, Skanska obiecała „włączyć praktykę muzyczną lub występy do projektu” i współpracuje z Seattle Music Commission i innymi osobami „w celu ustalenia, jak najlepiej wspierać lokalnych artystów”. Byłoby wspaniale, powiedział Ruddy, biorąc pod uwagę, że tak wiele wydarzyło się w tych murach i tak wiele zniknęło. Black Dog Forge, gdzie Pearl Jam po raz pierwszy spotkali się i razem ćwiczyli. Kluby takie jak The Ditto i The Off-Ramp. Ruddy widział, jak wszystko znika. Na początku powoli, ale od kilku lat z szybkością i regularnością, które wydaje mu się dezorientujące. – „Pochodzę z Seattle” – powiedział 63-letni Ruddy. – „Więc widziałem, dokąd poszliśmy. I to jest dla mnie takie dziwne, schodzić tutaj. Wszystko, co wiem w South Lake Union, to Whole Foods and Guitar Center. Wszystko pomiędzy jest jak: ‘Gdzie ja do diabła jestem?’. [,,,] Kiedy pojedziemy na Capitol, ominiemy tę scenę. I to będzie dla mnie zabawne” Jedynym stałym elementem przez czas istnienia Bad Animals Studio był Ruddy, uśmiechnięty, białobrody kierownik studia i inżynier, który wciąż nie może uwierzyć w swoje szczęście. Praca, miejsce, ludzie, z którymi spędza czas. Sztuka, której był świadkiem. Zapytany o wspomnienia, o tym, jak przebijał się na szczyt, wymienia czas 1982 roku, kiedy na tydzień przyjechała jazzowa piosenkarka Diane Schuur. Ruddy przypomniał sobie, że producent Dave Grusin, „jeden ze starszych uczniów”, grał na pianinie. Brat Grusina, Don, grał na syntezatorze. Stan Getz grał na saksofonie. Howard Roberts grał na gitarze, a Schuur śpiewała i grała na pianinie Fender Rhodes. „To był tylko jeden z tych momentów, kiedy po prostu idziesz i nagrywasz i jest 'Świetnie! Przejdźmy do następnego utworu” – wspomina Ruddy. „Tak się już nie dzieje, ponieważ  mamy różnego rodzaju urządzenia do manipulowania dźwiękiem”. Dziesięć lat temu Van Morrison miał wieczór wolny od trasy i chciał przyjść następnego ranka. Ruddy zebrał cały potrzebny sprzęt. „Przyszli, zespół się złożył, Van Morrison gra na pianinie i wkrótce zadzwonili do skrzypka” – wspomina. „Wchodzi i podchodzi do pianina. Śpiewacy w tle przyszli i zebrali się wokół fortepianu, po prostu ćwicząc i robiąc różne rzeczy, a ja po prostu siedzę tutaj i idę…” Zapukał w stół. – „To był jeden z tych momentów” – powiedział. „Dlatego robisz to, bo to było naprawdę świetne.”. Perkusista Pearl Jam Matt Cameron przypomniał sobie, że pierwszy raz wszedł do Bad Animals w 1993 roku jako członek Soundgarden. Zespół właśnie wrócił z „stałej” trasy koncertowej, by promować swój album „Badmotorfinger” z 1991 roku i miał nową partię piosenek, gotowych do startu. „Bad Animals było najnowocześniejszym obiektem w sercu śródmieścia, który wybraliśmy jako nasz dom/laboratorium do nagrania tego, co stało się naszym sztandarowym albumem ‘Superunknown’” – powiedział Cameron w e-mailu. „Studio miało fantastycznie brzmiący pokój do śledzenia na żywo, który natychmiast przejąłem z dwoma pełnymi zestawami perkusyjnymi”. Cameron przyznał, że technik perkusyjny Gregg Keplinger, inżynier Jason Casaro oraz producenci Adam Kasper i Michael Beinhorn pomogli mu uchwycić „przełomowe dźwięki perkusji w Studio X, które przetrwały próbę czasu”. „Wykorzystaliśmy każdy cal tego studia” – powiedział Cameron – „i rozpuszczaliśmy przy tym naszą szaloną wyobraźnię”. Pamiętał, jak jadł lunch w Sit & Spin albo w Tawernie „Dwa Dzwony” po drugiej stronie ulicy —już nie ma. Podziękował Ruddy’emu i jego pracownikom za „niestrudzony wkład w kulturę muzyczną naszego miasta”. Kolega z zespołu Camerona z Soundgarden, gitarzysta Kim Thayil, uważał Bad Animals za „dziwny fort na drzewie, w którym koczowałem cały dzień”. Pamiętał, jak robił testowe miksy „Superunknown” i wbiegał do garażu w studio ze zmarłym wokalistą zespołu, Chrisem Cornellem, gdzie siadali w jego samochodzie i słuchali ich na kasecie. Powiedział, że można było grać w jednym pokoju, słuchać w innym, siedzieć w przestrzeni między recepcją a studiem, dzwonić i udzielać wywiadów. Mógłbyś spróbować czegoś w jednym z innych studiów, odwiedzić inny zespół lub przejść na drugą stronę ulicy do Two Bells Tavern na kanapkę lub spotkać się z prawnikiem, jeśli trzeba. Pamiętał ten obszar Belltown jako „ten mały trójkąt, który określiłbym moimi śladami”, w skład którego wchodziło inne studio o nazwie The House of Leisure, gdzie  artystka Reyza Sageb stworzyła grafikę do broszury „Superunknown”. Ale Studio X było centrum tego wszystkiego. „I rzeczywiście był słoneczny!” powiedział Thayil. „W rzadkich przypadkach, gdy nie zostaliśmy złapani na spotkaniu lub nagraniu, mogłeś wyjść na zewnątrz, a słońce padłoby ci w twarz. Teraz zamienia się w dziwną dolinę. Ruddy sprzedał sprzęt, którego studio nie używało lub nie potrzebuje. Reszta zostanie przewieziona do nowej lokalizacji. Niektóre z nich pamiętają lata 70-te. Wzmacniacze lampowe Teletronix. Ograniczniki. Korektory Pultec. „Doba ma 24 godziny, prawda?” – powiedział Ruddy ze śmiechem, po czym przerwał i rozejrzał się. „Wciąż jest tu dużo pracy. Alice in Chains właśnie nagrała „Rainier Fog”, nowy album, który zostanie wydany 24 sierpnia”. „Chcę robić sesje tak długo, jak mogę, z oczywistych powodów” – powiedział Ruddy. „Nie tylko ze względu na część pieniężną, ale dlatego, że to był nasz dom. Mam tu całe życie i myślę sobie: „Cóż, pewnego dnia mnie stąd wyjdę”.

 

[19] 17 Hertz Studio, wcześniej One on One Recording (wedlug:  oraz ), zostało założone w 1972 przez Jima Davida, syna autora tekstów Hala Davida, znanego z wieloletniej współpracy z Burtem Bacharachem, to amerykańskie studio nagraniowe zlokalizowane w centrum dzielnicy Los Angeles, NoHo Arts District. Pierwotnie pod nazwą One on One Recording, powstało w miejscu dawnego domu towarowego z lat 50. XX wieku. Począwszy od pierwszej połowy lat 70., One on One Recording było przez dwie dekady jednym z bardziej prestiżowych miejsc do nagrywania albumów muzycznych, a mieszczące się w nim Studio A cieszyło się szczególną reputacją, dostarczając jednego z najlepszych brzmień perkusji w Los Angeles.

W obiekcie zrealizowano takie albumy, jak: „…And Justice for All” i „Black Album” Metalliki, „The Ritual” Testamentu, „Facelift” i „Dirt” Alice in Chains, „Awake” Dream Theater czy „Psycho Circus” Kiss. W 1993 japoński muzyk Yoshiki Hayashi, perkusista heavymetalowego zespołu X Japan, chciał zarezerwować czas w studiu, lecz obiekt, z uwagi na napięty terminarz nagrań, był niedostępny przez rok. Hayashi zdecydował się na kupno całego studia, aby móc uzyskać szybszy dostęp do przestrzeni roboczej. Miejsce przemianowano na Extasy Recording Studios i przez wiele lat służyło jako prywatne miejsce do nagrań. Studio B zostało dodane do kompleksu pod koniec lat 90. przez Richarda Landisa, który zaprojektował je jako kopię swego prywatnego domowego studia The Grey Room. W 2012 grupa skupiona wokół dyrektora generalnego Jasona Gluza oraz producenta i menedżera Luke’a Sancheza przejęła studio, przebudowując cały obiekt od podstaw i zmieniając nazwę na 17 Hertz Studio (podobnie jak znacznie mniejsze studio, które prowadzili w Hayward w stanie Kalifornia, położone na południe od Oakland w rejonie San Francisco)

Na około 1000 metrów kwadratowych 17 Hertz jest jednym z większych miejsc nagraniowych na świecie, a historyczne Studio A pozostaje flagową jej przestrzenią. Salon ma ogromną otwartą przestrzeń o powierzchni 200 metrów kwadratowych plus kabiny o powierzchni od 14 do 18 metrów kwadratowych każda, a reżyserka jest również dość przestronna. Wyposażony w biurko SSL 9080 serii J, oferuje wszystko, co jest potrzebne do największych sesji. Konfiguracja monitora obejmuje niestandardowe sieci Augspurger, a kolekcja wzmacniaczy zaburtowych obejmuje cały obszar standardów studyjnych, klasyków i bardziej wyspecjalizowanych jednostek. Dynamika realizowana jest przez pary kompresorów Retro 176, Universal Audio 1176 i LA-2A oraz limiter Chandler Limited Zener, podczas gdy zewnętrzne korektory są obsługiwane przez Chandler Curve Bender, parę Chandler Germanium Tone Controls, niektóre jednostki API 550A i 560, jest też kilka zewnętrznych listew kanałowych, w tym jednostki BAE Neve 1073 i Avalon Design VT-737SP. Szafka sprzętowa mieści kilka z najbardziej szanowanych mikrofonów wokalnych na świecie, w tym Telefunken ELA M251E, Sony C800G, Neumann U67 i U87, a także Manley Reference Gold.

17 Hertz oferuje również ogromną liczbę dodatkowych przestrzeni. Studio B, dawny pokój Richarda Landisa, to studio produkcyjne i mikserskie o powierzchni nieco ponad 100 metrów kwadratowych, skupione wokół konsoli SSL AWS 900+SE i zewnętrznego sprzętu API, Tube–Tech, Empirical Labs i Avalon.
Dzięki konsoli Digidesign Control 24, 45-metrowe Studio C jest najbardziej opłacalnym pomieszczeniem na poziomie 17 Hz, ale studio oferuje również pół tuzina pomieszczeń produkcyjnych, które są wynajmowane na długi czas zewnętrznym producentom . Jak podkreśla Gluz, pomagają również „stworzyć środowisko, w którym artyści chcą być. To klimat, który utrzymuje studio zarezerwowane”.

 

[20] Eldorado Recording Studios (według: oraz ) to studia nagraniowe w Burbank w Kalifornii, założone w 1954 roku na rogu Hollywood i Vine jako warsztat dla Johnny’ego Otisa. W 1987 roku, po zniszczeniu budynku w wyniku licznych trzęsień ziemi, Eldorado przeniosło się do dawnego studia zmarłego Marvina Gaye’a na Sunset Boulevard, gdzie nagrano wiele udanych albumów w erze alternatywnego rocka i grunge’u (1989 do 1996). W 1996 roku studio przeniosło się do swoich obecnych obiektów Burbank, które zostały zaprojektowane i zbudowane od podstaw przez Stevena Kleina.

Eldorado Recording Studios pracuje na 48-kanałowej konsoli Solid State Logic eltaconsole SSL Duality w swoim pokoju kontrolnym A. Jego długa historia Eldorado ma długą i znakomitą historię na scenie nagrań w Los Angeles. Mimo że kilkakrotnie studio zmieniało adres to zachowało godną pozazdroszczenia pozycję jako jeden z obiektów, do których należy się wybrać zarówno dla najlepszych artystów w LA. Eldorado wyróżniło się nagrywaniem albumów lub pojedynczych utworów zespołów: Canned Heat, Slayer, Talking Heads, The Red Hot Chili Peppers, Distortion, Alice in Chains, MxPx, The Offspring, Jane’s Addiction, Anthrax czy wykonawców: Briana Eno, Herbie Hancocka i wielu innych.

Jego najnowsza lokalizacja- Burbank, w odbudowanym obiekcie zaprojektowanym i zbudowanym przez Stevena Kleina (Sala Reżyserii Dźwięku) z dużym pokojem kontrolnym A i głównym pomieszczeniem na żywo, wraz z pięcioma kolejnymi strefami izolacji i zapleczem hotelowym. Większość sprzętu zebranego od początku była starannie konserwowana i nadal jest dostępna dla klientów, w tym poszukiwane jednostki zewnętrzne z wczesnym numerem seryjnym i klasyczne mikrofony. Rob Strickland jest właścicielem Eldorado i kierownikiem studia. Eldorado to studio dedykowane przede wszystkim do produkcji i nagrywania szerokiego grona artystów i klientów. Będąc „domową bazą” dla producenta Dave’a Jerdena w latach 1981-2004. Eldorado obsługuje teraz wielu producentów, inżynierów i artystów, w tym Butch Vig, Rob Cavallo , Ben Harper, Marshall Altman, Jasona Ladera, Lukasa Burtona, Don Gehmana, Joe Zook, Jeff Trott, Brian Scheuble, Doug McKean, Don Murray, Jeff Saltzman, Phil English i Toby Wright.

 

 

[21]  Rzadkie kolorowe zdjęcie Dona Hunsteina z czwórką muzyków podczas sesji w CBS 30th Street Studio. Na fotografii widzimy pianistę jazzowego Dave’a Brubecka (piano) i jego kwartet: Paul Desmond (saksofon), Eugene Wright (bas) i Joe Morello (perkusja), podczas trzech letnich sesji 1959 roku zarejestrowali niezapomniany występ z napisanym przez Desmonda późniejszym klasykiem „Take Five”.
Warto zaznaczyć, że Desmond zostawił swoje tantiemy za utwór, pierwszy milionowy singiel jazzowy w historii Billboard Hot 100, amerykańskiemu Czerwonemu Krzyżowi.

[22]  Album Glenna Golulda „Bach: The Goldberg Variations” został opisany w artykule: „Rekomendowane wydawnictwa płytowe szeroko rozumianej klasyki (rozdział szesnasty)”

[23]  Płyta Artura Rubinsteina została opisana w artykule: „Wydawnictwa płytowe aspirujące do najlepszych (rozdział piętnasty)”

[24] Płyta Heifetza i Müncha została opisana w artykule: „Rekomendowane wydawnictwa płytowe szeroko rozumianej klasyki (rozdział siedemnasty)”

[25] Treść o instytucji- Boston Symphonia Orchestra oparłem na informacjach z: 

[26] Sala Boston Symphony Hall (BSH) została również opisana w artykule: „Akustyka sal koncertowychi ich przełożenie na akustykę w warunkach domowych (część 3- Großer Musikvereinssaal, Concertgebouw i BSH)”

[27]  Na podstawie:

[28]  Na podstawie:   oraz 

[29]  Na podstawie:

[30]  Sale:  Grosser Musikvereinssaal w Wiedniu, Concertgebouw w Amsterdamie zostały opisane w artykule- „Akustyka sal koncertowych i ich przełożenie na akustykę w warunkach domowych (część 3- Großer Musikvereinssaal, Concertgebouw i BSH)”

Kolejne części:

          

Tematy pokrewne:
Akustyka sal koncertowych >>