sale koncertowe / studia nagrań

Mniej znane sale nagrań (czy studia nagraniowe) mogą się również pochwalić swoją ciekawą historią, a poza tym, jak się okazuje, są chętnie wybierane przez znakomitych wykonawców czy wytwórnie na realizację swoich projektów nagraniowych:

• [1]   Berliński Siemens-Villa (Studio Lankwitz)
• [2]   Hamburski Friedrich-Ebert-Halle
• [3]   Berliński The Meistersaal
• [4]   Villa San Fermo w Lonigo 
• [5]   Salle Adyar, Paris
• [6]   Palau De La Música Catalana
• [7]   Estudio Sputnik
• [8]   NightBird Recording Studios
• [9]   Bibliothekssaal (Polling, Niemcy)
• [10] Fazioli Concert Hall
• [11] Saint Jude-on-the-Hill (Londyn)
• [12] Rosslyn Hill Chapel  (Londyn)
• [13] Auditorio Radiotelevisione Svizzera (Lugano)
• [14] Wisseloord Studios (Holandia)
• [15] Strawberry Studios
• [16] Miraval Studios (Francja)
• [17] The Wool Hall (Wielka Brytania)

 

---

[1]  Według:  .  oraz – Siemens-Villa (Berlin)  została zbudowana w 1910 roku, położona na rogu Calandrelli / Gärtnerstraße w dzisiejszej dzielnicy Lankwitz w Steglitz-Zehlendorf w Berlinie. Do nieruchomości należy sala koncertowa na 400 miejsc. Nazywany także Studio Lankwitz, (Deutschlandradio) Studio Gärtnerstrasse lub Produktionsstätte Gärtnerstraße.

Dawny dworek został zbudowany zgodnie z planami Fritza Freymüllera dla przedsiębiorcy Friedricha Christiana Corrensa w zabytkowej dzielnicy willi Rosenthal (dziś: Dzielnica kompozytorów) w ogrodowym mieście Lankwitz. Po śmierci Corrensa dwór został sprzedany Wernerowi Ferdinandowi von Siemensowi w 1925 r., który aż do jego śmierci pozostał w posiadaniu rodziny Siemensów, dlatego obecnie jest znana jako willa Siemensa. Werner Ferdinand von Siemens, jeden z trzech członków zarządu Siemens & Halske AG, miłośnik muzyki i mecenas, kazał Gustavowi Clemensowi zbudować salę muzyczną w latach 1928/29. Zainstalowano tam organy zbudowane przez firmę Rudolpha Wurlitzera, które później sprzedał berlińskiemu kinu Ufa-Palast, kiedy zastąpił je w 1929 r. znacznie większymi organami. 2 lutego 1943 r. willa, a tym samym organy Wurlitzera, stały się własnością Cesarstwa Niemieckiego. Ten duży instrument organowy znajduje się w berlińskim muzeum instrumentów muzycznych w prezencie Republiki Federalnej od 1982 roku. Został odrestaurowany i jest gotowy do gry. Willa później spełniała różne role- Ibero-American Institute (Niemiecka Biblioteka Centralna dla Ibero-America), Niemieckiego Archiwum Muzyki Biblioteki Narodowej. W październiku 2010 r. Biznesmen Stefan Peter kupił nieruchomość od rządu federalnego w drodze przetargu. We wrześniu 2012 r. BSP Business School Berlin Potsdam i MSB Medical School Berlin wprowadziły się jako najemcy.

Sala koncertowa w tym obiekcie znana jest przede wszystkim ze znakomitej akustyki dla muzyki klasycznej. Nagrania dźwiękowe są w tej sali regularnie wykonywane. W willi Simensa Rafał Blechacz i Kim Bom-sori nagrali materiał na płytę „Fauré, Debussy, Szymanowski, Chopin”.

W willi organizowane są koncerty „Classic in the Siemens Villa”, to seria spektakli New Philharmonic Berlin. Dzięki nim Neue Philharmonie regularnie wypełnia to miejsce życiem muzycznym i łączy zaangażowanie w udostępnianie muzyki klasycznej jak największej liczbie osób.

 

[2] Na podstawie : Friedrich-Ebert-Halle, zbudowana w 1929 roku sala w Hamburgu jest jedną z największych sal koncertowych w północnych Niemczech. Zaledwie 20 minut od głównego dworca kolejowego w Hamburgu, całkowicie odnowiona sala koncertowa 2014 ma miejsce dla około 1100. gości.

Friedrich-Ebert-Halle został zbudowany w 1929 r. przez architekta Otto Kleeberga i oficjalnie otwarty 15 stycznia 1930 roku. Kompleks budynków jest symetryczny i składa się z hali i dwóch skrzydeł bocznych, w których znajduje się Gimnazjum Friedricha-Eberta. Friedrich-Ebert-Halle to miejsce z historią: w czerwcu 1961 r. Beatlesi zarejestrowali swoją pierwszą ścieżkę „My Bonnie”w piwnicy. W latach 60. XX wieku z holu wyszło stąd wiele programów telewizyjnych z udziałem Petera Frankenfelda. A koncert punkowego zespołu Dead Kennedys, który odbył się w latach 80. jest również już legendarny. Fani zespołu w zamieszkach zniszczyli halę do tego stopnia, że później trzeba było gruntownie ją wyremontować. Te czasy minęły dla Friedrich-Ebert-Halle.

Dziś program obejmuje klasyczne koncerty i spektakle teatralne. Trzy hamburskie orkiestry: Philharmonic State Orchestra, NDR Symphony Orchestra i Hamburg Symphony Orchestra – regularnie występują w tej sali. W 2014 r. Hala została gruntownie odnowiona zgodnie z wymogami konserwacji, odnowiono wentylację oraz odnowiono systemy dźwiękowe i oświetleniowe. Friedrich-Ebert-Halle jest własnością miasta Hamburg.

Friedrich-Ebert-Halle to idealne miejsce na imprezę koncertową w Hamburgu. Do dyspozycji są wielkie organy. Sala jest ceniona w kręgach specjalistów za doskonałą akustykę, dlatego jest pożądana jako miejsce wydarzeń, szczególnie koncertów klasycznych. Jest również regularnie dostępna dla nagrań albumów różnych klasycznych wytwórni.

 

[3] Według : Meistersaal to zabytkowa sala koncertowa w Berlinie. Zbudowany w 1910 roku, jako sala koncertowa muzyki kameralnej, budynek ma dziś status budynku chronionego. Znajduje się w dzielnicy Berlin-Mitte w pobliżu Potsdamer Platz. Jego sława sięga czasów, gdy było tam Studio 2 Hansa Tonstudio.

W 1910 r. Stowarzyszenie Nieruchomości w Berlinie i jego przedmieścia, które później stało się Gildią Maisons, kupiło działkę przy Köthener Straße 38, aby zbudować tam główną siedzibę stowarzyszenia. Po trzech latach budowy budynek został ukończony z biurami stowarzyszenia wraz z niektórymi kancelariami adwokackimi oraz księgarnią i został oficjalnie otwarty przez prezesa stowarzyszenia, Otto Heuera, w październiku 1913 r. Nawet w jego początkach wiele spotkań i koncertów odbyło się w sali kameralnej o powierzchni 266 metrów kwadratowych w centrum budynku. W 1976 r. producenci muzyczni Meisel Musikverlage kupili cały budynek przy Köthener Straße 38 i stworzyli w nim pięć studiów Hansa-Tonstudio. Wiele uszkodzonych przez bomby pokoi (z okresu II wojny światowej) zostało odnowionych i przerobionych, aby spełniały wymagania studia nagraniowego. Meistersaal nazwano- Studio 2. W ciągu następnych lat Meistersaal stało się znane na całym świecie w branży muzycznej, ponieważ było to studio nagrań z wyboru wielu gwiazd pop z całego świata, w tym: U2, Iggy Pop, Depeche Mode, David Bowie, Eartha Kitt, Richard Clayderman, Marillion, David Byrne, Nick Cave, Snow Patrol, Jon Bon Jovi i Supergrass to tylko kilka przykładów z wielu.

Upadek muru berlińskiego w 1989 r. oznaczał, że Meistersaal stracił część przewagi jaką miał przy nagrywaniu muzyki nad innymi tego typu instytucjami. Jednocześnie ogólny popyt na tego typu studia nagrań również spadał, co oznacza, że ​​Studio 2 przestało być ekonomicznie opłacalne i zostało zamknięte. Ostatnia wyprodukowana tam płyta to Achtung Baby autorstwa U2.
Thomas Meisel, współzałożyciel Hansa Music Produktion i właściciel budynku, postanowił przywrócić Meistersaal jak najbliżej pierwotnego stanu i uruchomić go jako miejsce wydarzeń artystycznych najwyższej próby. Prace konserwatorskie rozpoczęły się 1 marca 1993 r. i trwały 18 miesięcy, ponad dwa razy dłużej niż pierwotnie planowano. Jednym z głównych powodów tego było to, że wyszła na jaw pamiątkowa broszura z pierwszego otwarcia Meistersaal z 1913 r., pokazująca zdjęcia pokoi w ich oryginalnym stanie. Chociaż większość prac była już prawie ukończona, niektóre obszary musiały zostać całkowicie zmienione, aby pozostały wierne oryginałowi. Od października 1994 r. Meistersaal był kierowany przez Kurta Lutza, współzałożyciela „Berliner Globe Theater”, który mieścił się w dawnym hotelu Esplanade na Potsdamer Platz. Programy koncentrowały się na wieczorach fortepianowych i chóralnych, utworach teatralnych i odczytach. Jednak bez wsparcia ze strony państwa nie byłyby w stanie się sfinansować. W lutym 2009 r., po kolejnej fazie modernizacji technicznej, Meistersaal został ponownie otwarty po raz trzeci, tym razem pod patronatem BESL Business Event Services & Locations GmbH. Od tego czasu Meistersaal działa jako platforma wydarzeń kulturalnych. A od czasu przeniesienia Emil Berliner Studios do pomieszczeń (które kiedyś były studiami nagraniowymi dla Deutschen Grammophon), pomieszczenia tego obiektu są ponownie wykorzystywane do nagrywania muzyki.

Meistersaal-Ensemble wraz ze związanymi z nim pokojami obejmuje dziś dwa piętra i zajmuje powierzchnię około 650 metrów kwadratowych, z czego 266 m² to sama Meistersaal (w tym scena). Jedną z najbardziej uderzających cech konstrukcyjnych Meistersaal, który pierwotnie był pomyślany jako sala koncertowa muzyki kameralnej, jest jej drewniany kasetonowy sufit, inspirowany starą salą koncertową Filharmonii Berlińskiej. Kolejnymi cechami architektonicznymi, które można było przywrócić do pierwotnego stanu, są starannie inkrustowane złote gzymsy na suficie, a także na ścianach dekoracyjne drewniane kolumny. Dwoje dużych francuskich drzwi zapewniają dostęp do Meistersaal, który ma wbudowaną scenę o wymiarach 4 x 6 m oraz dwie sąsiadujące garderoby na dwóch piętrach. Oryginalne stałe rzędy siedzeń zostały zagubione podczas przed końcem II wojny światowej i nie zostały wymienione. Od momentu ponownego otwarcia w 1994 r. Meistersaal został wyposażony w nowoczesny system oświetlenia i nagłośnienia, który musiał być starannie zainstalowany ze względu na jego status ochrony. Ostatnie prace remontowe przeprowadzono wiosną 2009 r. I zakończono w połowie tego samego roku.
Chociaż złota era Meistersaal miała miejsce w czasach po 1961 roku, kiedy to było używane jako studio nagrań. Sceneria, stworzona dzięki wyjątkowej atmosferze studiów nagraniowych i lokalizacji w bezpośrednim sąsiedztwie Muru Berlińskiego, jest szczególnie atrakcyjna i inspirująca dla artystów anglo-amerykańskich. Najbardziej znanym przykładem jest piosenka „Heroes” Davida Bowiego, która została tu napisana i nagrana podczas jego zamieszkiwania w Berlinie. Meistersaal był znany na całym świecie w kręgach muzycznych jako „Wielka sala pod murem” lub „studio przy murze”.

 

[4] Według  Villa San Fermo (lub Villa Giovanelli) znajduje się w gminie Lonigo (prowincja Vicenza), na wzgórzu około 500 metrów od centrum miasta. Willa, obecnie pełni funkcję Instytutu ojców Pavoniani. Kompleks obejmuje różne budynki: teatr, kościół z krużgankiem, willę.

Jego początki sięgają X wieku, kiedy to społeczność mnichów z San Benedetto di Polirone (Mantua) osiedliła się w tym miejscu, budując opactwo i kościół San Fermo e Rustico. Opactwo przeszło następnie pod jurysdykcję mnichów San Giorgio w Aldze. Klasztor został zniesiony w 1668 r. Przez Klemensa IX, aw 1670 r. Został zakupiony przez Nicolo Veniera, prokuratora San Marco.
Później opactwo przeszło do Contarini w celu dziedziczenia, aw 1834 r. Zostało zakupione przez Giovanellego. W 1838 r. Andrea Giovanelli, po otrzymaniu tytułu księcia od cesarza Austrii, założył swój wiejski dom w Lonigo, w sercu swoich wielkich posiadłości ziemskich. Książęta Giovanelli przekształcili, dzięki długim pracom upiększającym, klasztor w willę-pałac, która może symbolizować ich siłę ekonomiczną. Giovanelli przejął w 1933 r. od jezuitów, a ostatecznie w 1968 r. zakon Pavoniani, którzy są obecnymi właścicielami posiadłości.

Główna sala (lub sala balowa) jest uważana za serce willi, ponieważ odbywały się tu przyjęcia organizowane przez książąt. Mose Bianchi podzielił sufit na trzy obrazy: w pierwszym jest odwzorowany triumf pokoju, w drugim triumf chwały, w trzecim alegoria wojny. Ważnym elementem sali jest monumentalny kominek, pochodzący z pałacu Contarini w Wenecji i pochodzący z XVI wieku. W bibliotece księcia na suficie znajduje się obraz Bianchi, przedstawiający dwie postacie Dantego Paolo i Francescę. W pokoju pozostał regał z drewna wiśniowego z książkami książąt.

Akustyka w Villa San Fermo, gdzie odbywa wielu artystów sesje nagraniowe, sprzyja brzmieniu zwłaszcza akustycznym instrumentom, stąd największa część wyprodukowanych tam płyt to muzyka baroku i zagrana na instrumentach z epoki:

Znakomity zespół muzyki dawnej Il Pomo d’Oro lubi nadawać tam ostateczny blask swoim produkcjom, a że z udziałem najsłynniejszych kontratenorów ostatnich lat, jak Max Emanuel Cencic, Franco Fagioli czy Jakubem Józefem Orlińskim, to tylko podnosi rangę temu miejscu.

Il Pomo d’Oro z udziałem polskiego kontratenora nagrał w willi „Facce d’amore” i wcześniejszy album „Anima Sacra”. Mam wrażenie, że nagraniom pomaga nie tylko akustyka sali głównej w Villi San Fermo, ale i otoczenie renesansowej sztuki wyraźnie sprzyjało podniosłemu nastrojowi obecnemu w ścieżkach dźwiękowych.

[5] Paryska Salle Adyar, znajduje się kilka kroków od Champ-de-Mars (Pole Marsowe), niedaleko wieży Eiffla. Sala nazywana też jest Teatrem Adyar, zbudowanym w 1912 roku przez architekta Lefranca. Teatr ten daje różnorodne przedstawienia: komedię, taniec i koncert klasyczny.

To funkcjonalne i przestronne miejsce umożliwia realizację koncertów a od czasu nagrania słynnych kompletnych sonat Beethovena, wyprodukowanych w 1953 i 1955 roku przez Yvesa Nata, miejsce to znane jest muzykom z całego świata z wyjątkowej akustyki. Ten niezwykle nowoczesny włoski teatr oferuje najwyższej klasy sprzęt i infrastrukturę.

Orkiestra i balkon oferują 385 stałych miejsc, scena jest odpowiednia również dla prezentacji na gigantycznych ekranach filmów i dokumentów. Teatr dysponuje profesjonalną obsługą sprzętu audiowizualnego, dźwięku i światła.

[6] Palau De La Música Catalana, zgodnie z , to sala koncertowa w Barcelonie, zaprojektowana w katalońskim stylu modernistycznym przez architekta Lluísa Domenecha i Montanera, którą zbudowano w latach 1905–1908 dla Orfeó Catala, stowarzyszenia chóralnego założonego w 1891 roku.

W latach 1982–1989 budynek przeszedł gruntowną renowację, przebudowę i rozbudowę pod kierunkiem architektów Oscara Tusquetsa i Carlesa Díaza. W 1997 roku Palau de la Musica Catalana została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO wraz ze Szpitalem Sant Pau. Dziś ponad pół miliona ludzi rocznie odwiedza muzyczne występy w Palau, od muzyki symfonicznej i kameralnej po jazz i Cançó (utwór kataloński).

Design Palau jest typowy dla katalońskiego modernizmu, ponieważ linie krzywe przeważają nad liniami prostymi, dynamiczne kształty są preferowane nad formami statycznymi, a bogata dekoracja podkreślająca motywy kwiatowe i inne organiczne motywy jest szeroko stosowana. Projekt zwracał szczególną uwagę na funkcjonalność i w pełni wykorzystywał najnowocześniejsze materiały i technologie dostępne na początku XX wieku (np. ramy stalowe). Bogaci obywatele Barcelony w czasie budowy Palau, poprosili architekta o materiały budowlane i techniki symbolizujące kataloński charakter. W odpowiedzi zlecił i dał wielką swobodę twórczą różnorodnym miejscowym rzemieślnikom, aby produkowali wspaniałe ozdoby, rzeźby i dekoracyjne elementy konstrukcyjne, z których słynie teraz Palau. Bogata dekoracja fasady Palau, która zawiera elementy z wielu źródeł, w tym tradycyjną architekturę hiszpańską i arabską, z powodzeniem łączy się ze strukturą budynku. Nad kolumnami znajdują się duże popiersia Giovanniego Pierluigiego da Palestriny, Johanna Sebastiana Bacha i Ludwiga van Beethovena na głównej fasadzie i Richarda Wagnera z boku. Szczyt głównej fasady zdobi duża alegoryczna mozaika autorstwa Lluísa Bru, która reprezentuje członków Orfeó Catala.

Sala koncertowa jest jedną z najpiękniejszych na świecie i jednym z najważniejszych skarbów architektury. Sala ta może pomieścić około 2200 osób, jest jedynym audytorium w Europie, które jest oświetlone w ciągu dnia całkowicie naturalnym światłem. Ściany z dwóch stron składają się przede wszystkim z witraży ustawionych w wspaniałych łukach, a nad nimi znajduje się ogromny świetlik ze szkła witrażowego (zaprojektowany przez Antoniego Rigalta), którego centralnym elementem jest odwrócona kopuła w odcieniach złota i niebieskimi, co ma sugerować słońce i niebo. Dekoracja architektoniczna w sali koncertowej jest arcydziełem kreatywności i wyobraźni, ale wszystko zostało starannie przemyślane pod kątem jej przydatności w prezentacji muzyki. Sala nie jest teatrem, ponieważ masywne rzeźby otaczające scenę sprawiają, że korzystanie ze scenografii jest właściwie niemożliwe. Podobnie, chociaż szlachetne organy piszczałkowe zdobią obszar przypominający absydę nad i za sceną, sala nie jest kościołem.

Dominującym motywem wystawnego rzeźbiarskiego wystroju sali koncertowej jest muzyka chóralna, której można się spodziewać na widowni zamówionej przez stowarzyszenie chóralne. Chór młodych kobiet otacza „słońce” w witrażowym świetliku, a popiersie Anselm Clavé, słynnego dyrektora chóru, który odegrał kluczową rolę w ożywieniu katalońskich pieśni ludowych, znajduje się po lewej stronie sceny. Pod tym posągiem siedzą rzeźbione dziewczyny śpiewające katalońską piosenkę „Les Flors de Maig” (The Flowers of May). Cały łuk nad frontem sceny wyrzeźbili Dídac Masana i Pablo Gargallo. Po prawej stronie przedstawiono scenę z opery Wagnera „Die Walküre”. Między dwiema doryckimi kolumnami (po prawej stronie), symbolem sztuki klasycznej, znajduje się popiersie Beethovena. Tak więc łuk reprezentuje muzykę ludową po lewej stronie i muzykę klasyczną po prawej stronie, obie połączone na szczycie łuku. W półkolu z tyłu sceny znajdują się postacie 18 młodych kobiet popularnie zwanych muzami (choć w mitologii greckiej jest tylko dziewięć muz). Górne ciała wyrzeźbił Eusebi Arnau, a mozaikę ich dolnych ciał wykonał Lluís Bru. Każda z kobiet gra na innym instrumencie muzycznym i ma na sobie inną spódnicę, bluzkę i nakrycie głowy o wyszukanym designie. Pośrodku między dwiema grupami znajduje się mozaika herbu Katalonii. Muza po prawej stronie herbu Katalonii jest jedyną, która przedstawia na jej sukience herb Austrii i dwugłowego orła hiszpańskiej dynastii Habsburgów. Rzeźby skrzydlatych koni, które cieszą się dominującą pozycją na górnym balkonie, mają uhonorować Pegaza, konia mitologii greckiej, który jest symbolem fruwającej wyobraźni. W każdym sklepieniu między filarami a szklanymi ścianami znajduje się biały medalion kafelkowy, otoczony zielonymi liśćmi laurowymi, z imieniem wielkiego muzyka. Na lewo od sceny, zaczynając od niej: Palestrina, J.S. Bach, Carissimi, Beethoven i Chopin; po prawej: de Victoria, Handel, Mozart, Gluck i Wagner. Na ścianie między sufitami głównego pokoju i tyłu drugiego piętra tego samego pokoju znajdują się cztery kolejne ceramiczne medaliony, które syntetyzują historię muzyki katalońskiej: Juana Brudieu i Mateu Flexta el Vell.

Pięknie zaprojektowana z łukowatymi sufitami, rzeźbami, sala koncertowa jest nie tylko miejscem wspaniałego wystroju, ale i  salą zaprojektowaną pod kątem akustyki i przejrzystości muzycznej, z organami piszczałkowymi nad i za sceną, aby promieniować dźwiękiem wysokiej jakości między piętrowymi balkonami i centralnym miejscem do siedzenia. Ze względu na doskonałą akustykę grywali tam najlepsi międzynarodowi artyści, tacy jak: Richard Strauss, Daniel Bareinboim, Igor Strawiński, Arthur Rubeinstein, Andrés Segovia, Lela Tsurtsumia, Pablo Casals, Jacques Thibaud, Alfred Cortot, Eugene Ysaye, Albert Schweitzer, Enric Granados, Blanche Selva, Wilhelm Backhaus, Emil Sauer, Wanda Landowska, Clara Haskil, Fritz Kreisler, Manuel Quiroga, Arthur Rubinstein, Claudio Arrau, Yehudi Menuhin, Mstislav Rostropovich, Julian Lloyd Webber, Alicia de Larrocha, Montserrat Caballé, Alfred Brendel, Wilhelm Kempff, Sviatoslav Richter, Vladimir Ashkenazy, Maurizio Pollini, Maria Joao Pires, Jessye Norman i Daniel Barenboim. Dokonywali też w tej sali nagrań znakomici muzycy i śpiewacy, między innymi: John Eliot Gardiner, Rosa Sabater, Tete Montoliu, Victoria de los Angeles czy José Carreras.

Poza salą koncertową w obiekcie jest sala prób Orfeó Català (Sala d’Assaig) gdzie odbywają się warsztaty śpiewu chóralnego i gdzie uczestnicy koncertów mają mozliwośc przećwiczyć różne utwory przed wykonaniem ich w sali koncertowej.

Petit Palau to mniejsza przestrzeń – 538 miejsc, z bardziej nowoczesnym wystrojem, który został zbudowany w 2004 roku. Nie zawiera ozdobnego uroku głównej sali koncertowej. Znajduje się w nowoczesnym przedłużeniu budynku. Został on specjalnie zaprojektowany na koncerty muzyki kameralnej, ze szczególnym uwzględnieniem akustyki pomieszczenia. Jest lekki i przejrzysty, jak sam Palau, ale jednocześnie jest nowoczesny dzięki swojej wielkiej elastyczności do różnych zastosowań kulturalnych, społecznych i biznesowych.

W 1971 pałac wpisano na listę zabytków narodowych, a w 1997 audytorium znalazło się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

 

[7]  Estudio Sputnik („Sputnik, Grabaciones Estelares”) to hiszpańskie studio nagraniowe z siedzibą w Sewilli działające od 2002 roku. Założone i prowadzone przez Jordi Gila inżyniera dźwięku i założyciel Estudio Sputnik. Estudio Sputnik jest dużym wygodnym studio z dużym zapleczem technicznym, który pozwala w pełni wykorzystać wszystkie możliwości jakie dają tego typu firmy. W otoczeniu analogowych instrumentów i sprzętu, oprócz cyfrowej, Jordi Gil spędza tu znaczną część swojego czasu. Na 180 metrach kwadratowych mieszczą się 2 całkowicie niezależne studia, a także strefa wypoczynkowa.

Te pomieszczenia zostały nienagannie zaprojektowane przez inżyniera-akustyka Juana Carlosa Martína. Studio Sputnik składa się z kilku pokoi o różnych i uzupełniających się cechach.
Estudio „A” charakteryzuje bambusowa podłoga, przytulna sofa, skrupulatnie przygotowana akustyka i cały sprzęt pozwalający miksowanie lub mastering, zarówno stereo, jak i wielościeżkowy 5.1. Pomieszczenie studyjne to 50 metrów kwadratowych kamienia i drewna, aby zabrzmiało tak dobrze, jak wygląda. Dzięki sufitom o wysokości ponad 5 metrów i  odpowiednio zaadaptowany akustycznie nie ma problemów z uzykaniem odpowiedniego brzmienia zespołu instrumentów. Znajduje się w studio „A” też tzw. „Akwarium” gdy potrzebna jest sucha akustyka lub podczas nagrywania na żywo. Poza tym wyodrębniono izolowaną obudową przestrzeń  z miejscem na dwa lub trzy wzmacniacze.

Studio B jest przeznaczone do produkcji (nakładek i edycji projektów nagrywanych w studiu A), a także do nagrywania głosu solowego.

W studio zrealizowało swoje płyty wielu wykonawców, ale zwrócę uwagę na jednego- zespół Euskal Barrokensemble, który nagrań na swoje cztery wzorcowo zrealizowane płyty:  „Colores Del Sur„, „El Amor Brujo– Esencias de la Música de Manuel de Falla”, „Euskel Antiqva” i „Juan Sebastian Elkano: The First Voyage Round the World” dokonał właśnie w studio „A” pod opieką inżynierską Jordi Gila.

 

[8]  Historia NightBird Recording Studios [według- ] sięga czasu gdy pisarz i producent Jed Leiber oraz znakomity gitarzysta rockowy Jeff Beck przebywali w Sunset Marquis Hotel na początku lat 90. i tworzyli w swoim pokoju hotelowym. Po kilku skargach na hałas dyrektor hotelu zaproponował im pomieszczenie w piwnicy, w którym mogli zrobić tyle hałasu, ile chcieli. To, co zaczęło się jako pokój tymczasowy, zamieniło się w miejsce odpowiednie dla gwiazd rocka i im podobnych, które mogły tu nagrywać.

Leiber uznał to zdarzenie za pretekst do zbudowania w pełni rozwiniętego studia nagrań pod ziemią w tym wykwintnym hotelu zaledwie kilka kroków od Sunset Strip.
Wybudowane w 1992 r. Studio A zostało uzupełnione przez studio B w 2003 r., dodając już i tak luksusowe wyposażone przestrzenie dostępne dla elitarnych muzyków i producentów z Hollywood. Studio B z dwoma pokojami zostało zbudowane zarówno do pisania, jak i śledzenia nagrań, z pokojem kontrolnym i pomieszczeniem do nagrań.

Od momentu powstania na początku lat 90. w NightBird Recording Studios pracują jedni z najlepszych artystów, twórców, producentów i animatorów z branży, tworząc jedno z najbardziej popularnych i odnoszących największe sukcesy studiów nagrań docelowych na świecie.

W pracy reżyserów nagrań pomaga najnowocześniejszy sprzęt w wygodnym, luksusowym studio zaprojektowanym i zbudowanym przez założyciela Jeda Leibera oraz znanego akustyka George’a Augspurgera. NightBird jest rajem, co przyznają artyści tam nagrywający, dla największych autorów tekstów, producentów, muzyków, DJ-ów, kompozytorów i aktorów

NightBird’s Studio A to najnowocześniejsze studio muzyczne i postprodukcyjne z dużym pokojem kontrolnym i pomieszczeniem do nagrywania. Wyposażony w Digidesign ICON D-Control, Pro Tools HDX, Tannoy System 215 DMT II i wiele nowych i zabytkowych wzmacniaczy, a także wysuwany ekran 110 „, dźwięk przestrzenny 7.1. Studio A nadaje się na każdego rodzaju sesję- zaprojektowane i zestrojone przez legendarnego George’a Augspurgera doskonale nadaje się do śledzenia, miksowania i masteringu projektów muzycznych. Studio B w NightBird składa się z dwóch „pływających” pokoi, które obsługują zespoły zajmujące się śledzeniem nagrań na żywo, ale także nadaje się do sesji, które wymagają bardziej pokoju kontrolnego typu „lounge”. Dwa pokoje można traktować wymiennie, co czyni ten apartament jeszcze bardziej elastycznym. Jeśli potrzebne staje się większe pomieszczenie kontrolne lub potrzebujesz większego pokoju do nagrywania perkusji, fortepianu, wokalu czy gitary to Studio B jest ideałem. Studio C to idealny wybór dla tych, którzy potrzebują prywatnej przestrzeni do pisania, produkcji i dogrywania instrumentów. NightBird Recording Studios to ucieleśnienie wielkiej ery docelowych studiów nagraniowych,  zapewniających swoim klientom wyjątkowo kreatywną przestrzeń, dzięki czemu wielu artystów rokrocznie świętuje platynowe i topowe sukcesy.

Ze studio NightBird korzystali tak znani muzycy i zespoły (między wieloma innymi) jak: Leiber & Stoller, Burt Bacharach, Joe Cocker, Nick Cave, Aerosmith, Aretha Franklin, Bob Dylan, Sting, Chaka Khan, Dionne Warwick, Elton John, Dr. John, Jeff Beck, Green Day, Foreigner, Madonna, Nile Rodgers, Red Hot Chili Peppers, Robbie Robertson, U2, Tori Amos, Thin Lizzy, The Manhattan Transfer, Sade czy Roger Waters.

[9] Bibliothekssaal, Polling (według: ) to biblioteka klasztorna w dawnym klasztorze Benedyktynów  w Górnej Bawarii Weilheim-Schongau. Późnogotycki kościół klasztorny Heilig Kreuz z wczesnobarokową sztukaterią Wessobrunnera Georga Schmuzera stał się kościołem parafialnym w 1803 roku. Część zabudowań klasztornych przeszła w 1892 r. w posiadanie dominikanek z kościoła św. Urszuli w Donauwörth , które – z przerwą w okresie nazistowskim – prowadziły tam szkołę do 1972 r. W zachowanej części klasztoru mieści się obecnie m.in. hospicjum . Skrzydło apteki i zabudowania gospodarcze należą do osób prywatnych.

Wyjątkowa sala biblioteczna w Pollingen (Pollinger Bibliotheksaal) została odrestaurowana w latach 1970-1975 i można ją oglądać dzięki Stowarzyszeniu Przyjaciół Biblioteki Polling (w swojej powieści Doktor Faust, Thomas Mann opisuje klasztor pod nazwą Pfeiffering, który wyraźnie nosi cechy klasztoru Polling).

Odrestaurowana na początku lat 70-tych sala biblioteczna w Polling sprawiła, że zapomniany klejnot architektoniczny Górnej Bawarii rozbłysnął nowym blaskiem. Od tamtej pory rokokowa perełka z XVIII wieku stanowiła ekskluzywną oprawę dla kameralnych serii koncertów Pollinger Hörtnagel. Dawna biblioteka klasztorna jest nie tylko uważana za jedną z najpiękniejszych sal koncertowych w regionie wśród lojalnej publiczności, ale także czołowi muzycy, tacy jak Yehudi Menuhin, Svjatoslaw Richter, Martha Argerich, Gidon Kremer i Maurizio Pollini byli zachwyceni i chwalili intymny urok i wspaniałą akustykę. Nagrano tam wiele wspaniałych dzieł muzyki klasycznej:

Tam, gdzie niegdyś w miejscu ciszy przechowywano 80 000 książek, w nowym sezonie po raz kolejny wspaniały skarbiec wypełnia muzyka najwyższej klasy.

 

[10] Fazioli Concert Hall ((według: ) to sala koncertowa producenta fortepianów Fazioli, która odzwierciedla wizerunek firmy zajmującej się promocją nie tylko własnego produktu, ale również świata sztuki i kultury, dla którego powstają fortepiany Fazioli.

Hala, która od 2004 roku stoi obok fabryki Fazioli, posiada 198 miejsc siedzących i 40 miejsc dodatkowych. Jego scena może pomieścić zespoły muzyczne aż po orkiestrę kameralną i została zaprojektowana tak, aby zapewnić najlepsze właściwości akustyczne. Rzeczywiście, dzięki serii urządzeń ruchomych – drewnianych panelach i materiałom dźwiękochłonnym – można modyfikować czas pogłosu sali, a w konsekwencji wpływać na charakterystykę środowiska akustycznego, uzyskując więcej rezonansów lub więcej wchłaniania.

Dzięki tej wszechstronności sala nadaje się do przeprowadzania selekcji i testowania fortepianów – ze szczególnym uwzględnieniem tych przeznaczonych do największych sal koncertowych, koncertów i nagrań.
Fazioli / Concerti rozpoczęte w 2005 roku sezon w Fazioli Concert Hall osiągnął 13. edycję: ważny kamień milowy, który podkreśla ciągły i uprzywilejowany kontakt firmy Fazioli z najbardziej znanymi artystami międzynarodowej sceny koncertowej, a także promocję młodych artystów – drogi aspekt działalności Fazioli. Wszystkie koncerty są otwarte dla publiczności, a sezon przyciąga publiczność zarówno krajową, jak i międzynarodową, co ma duży pozytywny wpływ na rozwój kultury lokalnej.

Fazioli / Registrazioni: czyli nagrywanie w sali koncertowej Fazioli to idealne rozwiązanie dla tych, którzy szukają wyjątkowego środowiska, oferującego odpowiedź na najróżniejsze potrzeby: zmienną akustykę, fortepian wysokiego poziomu, stroiciela fortepianu do pełnej dyspozycji nagrywanych muzyków oraz ciche i profesjonalne środowisko pracy. Przewiduje się, że artyści powinni współpracować z zaufanymi inżynierami dźwięku. Rzeczywiście, z powodu precyzyjnego wyboru sala nie jest wyposażona w mikrofony i miksery, ponieważ woleliśmy stworzyć warunki pozwalające zewnętrznym inżynierom dźwięku na zainstalowanie własnego sprzętu w dedykowanej reżyserce. Tym, którzy sobie tego życzą, nasze biura mogą zaproponować inżynierów dźwięku o sprawdzonej reputacji i doświadczeniu, z którymi artyści (lub ich producenci) proszeni są o utrzymywanie bezpośrednich relacji, zarówno pod względem ekonomicznym, jak i organizacyjnym.

 

[11] Saint Jude-on-the-Hill to kościół parafialny na wzgórzu Hampstead w północnym Londynie (głównie według: ), zbudowany według projektów Edwina Lutyensa (1869-1944) powszechnie uznawanego za największego angielskiego architekta XX wieku. Kościół został konsekrowany 7 maja 1911 roku.

Wnętrze kościoła jest bogato zdobione malowidłami ściennymi autorstwa Waltera Starmera (1877-1961). Wśród nich jest obraz przedstawiający ostatnie chwile z życia Michaela Rennie, syna pastora, który zmarł z wycieńczenia po uratowaniu kilkorga dzieci ewakuowanych po storpedowaniu ich statku, miasta Benares, w drodze do Kanady w 1940 roku. w kopule Kaplicy Matki Bożej reprezentuje wkład chrześcijanek w obronę cywilizacji. Został namalowany jako pomnik upamiętniający I wojnę światową, ale można go również czytać jako celebrację rosnącego uznania miejsca kobiet w społeczeństwie i ich praw politycznych. W kościele znajduje się jeden z najwcześniejszych pomników koni zabitych w I wojnie światowej (1926).

Kościół był od wielu lat wykorzystywany jako miejsce nagrywania i filmowania, ze względu na doskonałą akustykę, wielkość, cichą lokalizację, dobre połączenia komunikacyjne, łatwość parkowania i organy Ojca Willisa. Przykłady nagrań dokonanych w St Jude’s można znaleźć na stronie discogs.com.

O akustyce tego miejsca: „Niewiele jest prawdziwych momentów takiej satysfakcji, ponieważ chodzi głównie o to, aby artyści mogli grać jak najlepiej, ale gdy po raz pierwszy otworzyłem sesję w St Jude’s z barokową orkiestrą na drugim końcu był jednym z najlepszych”. (Philip Hobbs)
„Wszyscy dążymy do tych magicznych chwil, które może nam dać muzyka. Latem 2010 roku byłem w kościele St Jude-on-the-Hill, który ma oszałamiającą akustykę, nagrywając operę Rutlanda Boughtona „Królowa Kornwalii”. Czasem, kiedy nagrywasz i słuchasz wszystkiego jako całości, masz wrażenie, że w pewnym momencie zostało uchwycone coś nieokreślonego, ale bardzo wyjątkowego, a na tym polega robienie dobrych płyt”. (Mike Dutton)

 

[12] Rosslyn Hill Chapel (według: ) to ciche centrum w samym sercu Hampstead. Zbliżając się od High Street lub Kemplay Road, znajduje się kaplica, otoczona kwiatami, drzewami i szerokimi ścieżkami. Ponadto jest tam świetlica, tarasy, dworek i parking, do którego można dojechać z Kemplay Road.

Kaplica stojąca na wzgórzu Rosslyn była początkowo prostą konstrukcją drewnianą. Mówi się, że został zbudowany w 1692 przez Isaaca Honeywooda, który mieszkał w sąsiedniej rezydencji, dom spotkań Red Lion Hill został po raz pierwszy zastąpiony w 1736, a następnie, gdy stał się niebezpieczny, odbudowano go z cegły mniej więcej w tym samym miejscu w 1828 roku. Obecny budynek (wykorzystujący starą ceglaną kaplicę jako halę) wzniesiono w latach 1862-1885 w stylu neogotyckim. Dwa witraże w budynku są autorstwa Edwarda Burne-Jonesa i Williama Morrisa, a drugie Henry’ego Holidaya. Znajdują się w nim cztery płaskorzeźby i tablice Johna Flaxmana dla poprzednich wiernych, takich jak Helen Allingham (pierwsza artystka przyjęta do Akademii Królewskiej ). Jego kamienne łuki i spiczaste sklepienie sufitowe nadają mu doskonałą akustykę, dzięki czemu jest popularnym miejscem nagrywania.

[13] Auditorio Radiotelevisione Svizzera, w Lugano, to miejsce koncertów i nagrań szwajcarskiego nadawcy krajowego RTSI do 2009 roku (obecnie RSI Radiotelevisione Svizzeram też- Auditorio Stelio Molo).

Zaprojektowanie i zbudowanie studia radiowego zajęło prawie dziesięć lat. Budowa Studia della Radio della Svizzera italiana w Lugano-Besso rozpoczęła się 9 września 1951 roku, kiedy CORSI (Spółdzielnia ds. Radiodyfuzji we włoskiej Szwajcarii) przekazała mandat Alberto Camenzindowi, Augusto Jäggli i Rino Tami. Zgromadzeni raczej z powodów politycznych niż z własnej woli. Trzej profesjonaliści na początku mieli trudności ze znalezieniem porozumienia. Nagła zmiana myślenia, która nastąpiła późnym latem 1954 roku, zadecydowała zatem o powodzeniu prac, gdy w międzyczasie skonsolidowana konstrukcja została odłożona na rzecz schematu planimetrycznego opartego na zasadzie „komórki sześciokątnej”.

Odważny wybór, przypisywany Rino Tami i wywołany krytyką projektu z 31 lipca 1953 r. i późniejszą przeróbką z 2 lipca 1954 r. przez służby techniczne RSI i inżyniera akustyka Williego Furrera, odpowiedzialnego za Forschungs- und Versuchsanstalt Poczty Federalnej (PTT). Seria „diagramów planimetrycznych” zaprezentowana przez architektów w  październiku 1954 roku stanowi przykład zbieżności pomiędzy wystąpieniem wypadków zewnętrznych (krytyka techników) a wewnętrzną dynamiką projektu refleksji, czyli konieczności znalezienia „reguły” kompozycyjnej, która pozwoliłaby pogodzić rozbieżne postulaty trzech architektów, przynajmniej częściowo zobiektywizując proces projektowy, a jednocześnie gwarantując „większą płynność i naturalność ścieżki i przyłącza, szerszą możliwość adaptacji puszek ściennych definiujących studia pod kątem potrzeb akustycznych; […] bardziej spontaniczną i żywą płynność przestrzenną […], a także bardziej skoncentrowane rozmieszczenie publiczności wokół sceny dużej sali.

I tak w ciągu kilku tygodni projekt nabrał ostatecznej struktury: duży i złożony program, skupiający się wokół ośmiu studiów nagraniowych, z których dwa były otwarte dla publiczności (sala koncertowa na 450 widzów oraz studio przeznaczone do muzyki pop) podzielony jest na wydłużoną bryłę, zlokalizowaną od zachodu, w której mieszczą się archiwa, służby, urządzenia techniczne i biura, oraz ciąg studiów i sterowni, osadzony na planie sześciokąta i unerwiony działką o powierzchni ukośne ścieżki, które mają na celu rozróżnienie obiegów: artyści w kierunku wschodnim, technicy i inni współpracownicy po przeciwnej stronie, w korytarzu prowadzącym do biur i sterowni. Pomimo kilku niefortunnych przebudów, za które nie można przypisać autorów projektu, Studio RSI w Lugano-Besso pozostaje jednym z najważniejszych dzieł architektonicznych powstałych w Szwajcarii i Europie w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku: wspólne dziedzictwo, dziś podlegające ochronie kantonalnej, o co warto zadbać.

 

[14] Wisseloord Studios to kompleks studyjny położony w lesie Hilversum, zbudowany w 1978 roku i otwarty w 1979 roku przez wytwórnię płytową PolyGram i właściciela Philipsa. W tym czasie PolyGram był właścicielem studia przy Honingstraat i chciał zbudować wiodące studio o międzynarodowym uroku. Początkowo pracownie były przeznaczone wyłącznie dla artystów współpracujących z firmą PolyGram. Kompleks składał się z trzech identycznych sterowni, do których przyłączono studia różnej wielkości. Znajdowała się tu także montażownia, w której można było wykonać kopie nagrań dwuścieżkowych. Przestrzeń ta została później przekształcona w przestrzeń masteringową.

Pierwsi użytkownicy to głównie holenderscy artyści, tacy jak Golden Earring, Andre Hazes, BZN i The Scene, ale później przybyli zewsząd. Wielkie nazwiska to ELO, Elton John, The Police, Sting, David Bowie, Michael Jackson, Scorpions, Peter Maffay, The Rolling Stones, Telly Savalas, Tina Turner, U2, Iron Maiden, Chris Brown i Foo Fighters.

W 1998 roku ówczesny dyrektor generalny firmy Philips, Cor Boonstra, sprzedał PolyGram grupie napojów Seagrams, która już wraz z Universalem interesowała się branżą muzyczną. Po wykupieniu Siemensa Philips stał się jedynym właścicielem PolyGram. Ostatecznie części muzyczne zostały sprzedane, a studia Wisseloord zbankrutowały w 2009 roku. W październiku 2010 roku studio otrzymało nowy zespół kreatywny i biznesowy, który podjął decyzję o gruntownym remoncie Wisseloordu, aby studia ponownie spełniały wszystkie współczesne wymagania.

Pomieszczenia nagraniowe w studiach 1 i 2 pozostały praktycznie takie same, ale pomieszczenia kontrolne i związany z nimi sprzęt zostały całkowicie przebudowane, uzyskując nowy wygląd i dostosowania akustyczne. Dodatkowo, w miejscu dawnego studia 3, powstały dwa nowoczesne pokoje masteringowe. Oficjalne (ponowne) otwarcie Wisseloordu odbyło się 25 marca 2012 roku.
Budynek został zmodernizowany w 2011 roku. Nowy design, poprawiona akustyka i najnowocześniejsze wyposażenie dały studia, które należą do najlepszych na świecie.

 

[15] Strawberry Studios [według: ] było studiem nagrań w Stockport, historycznie w Cheshire, obecnie w Greater Manchester w Anglii. Założona w 1968 roku, funkcjonowała do początku lat 90-tych. Strawberry Studios stało się jednym z najlepszych profesjonalnych studiów nagraniowych w Wielkiej Brytanii poza Londynem używanym przez wielu artystów, w tym 10cc, Joy Division, Traffic, Neil Sedaka, Barclay James Harvest, The Smiths, The Stone Roses, The Moody Blues, Paul McCartney, Wax i Cliff Richard.

Obiekt pierwotnie nosił nazwę Inter-City Studios i znajdował się nad sklepem muzycznym w centrum miasta. Na początku 1968 roku kupił go Peter Tattersall, były zarządca drogi Billy’ego J. Kramera i Dakoty . Tattersall zaprosił Erica Stewarta , ówczesnego gitarzystę głównego i wokalistę Mindbenders , a później członka 10cc , aby dołączył do niego jako partner w lipcu 1968. W październiku para przeniosła się do większego lokalu przy Waterloo Road nr 3, a Stewart wybrał dla studio nową nazwę na cześć swojej ulubionej piosenki Beatlesów „Strawberry Fields Forever”.

Po założeniu zespołu 10cc nagrało swoje pierwsze cztery albumy w Strawberry Studios. Album „Sheet Music” (1974) został nagrany w tym samym czasie, gdy McCartney produkował album McGear brata Mike’a McGeara. Graham Gouldman (wokal i bas w 10cc) wspomina: „Pracowaliśmy w studiu codziennie od 11:00 do 17:00, a Paul przychodził wieczorami. To był fantastyczny okres, studio wyglądało absolutnie pięknie, pełne sprzętu i naszego sprzętu, była cudowna kreatywna atmosfera w studiu… Przez cały ten okres Strawberry działała 24 godziny na dobę, co nadało studiu atmosferę, jakiej nigdy wcześniej nie było. Dla mnie jest to coś, co natchnęło na ‘Sheet Music’ , czego nie uchwyciliśmy ponownie, kiedy robiliśmy np. ‘The Original Soundtrack’.”
W latach 80-tych 10cc sprzedali swoje udziały w studiu Stockport. W 1986 roku sąsiednie studio nagraniowe Yellow Two przejęło prowadzenie Strawberry w Stockport. Zaprzestało działalności jako studio muzyczne na początku lat 90. i zostało przystosowane do produkcji filmów i wideo

[16] Miraval Studios to studio nagrań zlokalizowane w Château de Miraval, 900- hektarowej posiadłości zlokalizowanej w Correns w departamencie Var w Prowansji  (Francja). Studio klasy międzynarodowej, było odwiedzane i używane przez wiele grup, takich jak Pink Floyd , AC/DC , The Cranberries itp.

Założona w 1977 roku przez pianistę jazzowego Jacques’a Loussiera i inżyniera dźwięku Patrice Quef pod nazwą Studio Miraval, działała do połowy 2000 roku. Miraval zyskał sławę dzięki Pink Floyd, który przybył tam w 1979 roku, aby nagrać część swojego albumu „The Wall”. Następnie, wyposażony w jedną z pierwszych konsol miksujących SSL we Francji, Miraval nagrał AC/DC, Judas Priest, The Cranberries, The Cure, Wham!, David Sylvian (solo i z Rain Tree Crow ), Chris Rea, Sade, Steve Winwood, Yes, UB40, Shirley Bassey, the Gipsy Kings, Shakatak, Rammstein i wielu innych. Studio nie było obsługiwane przez aktorów Brada Pitta i Angelinę Jolie, kiedy stali się właścicielami posiadłości w 2011 roku.

Latem 2022 roku Brad Pitt, obecnie oddzielony od Angeliny Jolie (która sprzedała jej udziały w posiadłości Miraval)  i francuski producent Damien Quintard ponownie otworzyli całkowicie przeprojektowane i odnowione studia pod nazwą Miraval Studios. Sade był pierwszym zespołem, który tam nagrywał. Oficjalne ich ponowne otwarcie nastąpiło 10 października 2022 r.
Jednym z pierwszych dodatków studia jest konsola z hybrydowymi możliwościami analogowymi i cyfrowymi, systemem Dolby Atmos oraz całą technologią potrzebną do wstępnego miksowania na potrzeby projektów filmowych i telewizyjnych. W zestawie sal znajdują się również kabiny nagrywające i stacje robocze do edycji dźwięku i wideo.

 

[17] The Wool Hall, położony na wsi w Somerset, około dziesięciu mil na południe od Bath, jest studiem mieszkalnym o wybitnej przeszłości. Zabytkowy budynek został pierwotnie przekształcony w studio nagrań w latach 80-tych przez zespół Tears For Fears, początkowo do użytku prywatnego. Później studio stało się w pełni komercyjne, instalując konsolę analogową SSL 6056 i gościło wielu czołowych artystów, w tym Joni Mitchell, The Pretenders, the Smiths, 808 State, Stereophonics, Paul Weller & Ash.

W 1994 roku The Wool Hall został przejęty przez Vana Morrisona, który po nagraniu w studiu pięciu albumów był jednym z jego stałych klientów. Przez ostatnie pięć lat studio było stale wykorzystywane do realizacji własnych projektów, ale wreszcie zostaje ponownie otwarte jako jedno z wiodących w kraju obiektów studyjnych.

Producent muzyczny Denis Ingoldsby z First Avenue Management kupił Wool Hall w 2005 roku i wykorzystywał go jako bazę do 2009 roku, kiedy to przeniósł się do Marsh Lock w Henley, więc Thames. Wool Hall popadł w ruinę i został wystawiony na sprzedaż w 2015 roku jako „historyczny dom wiejski, w którym mieściły się mieszkalne studia nagrań”. Kompleks Wool Hall (składający się z czterech oddzielnych budynków, w tym samego Wool Hall, domu wiejskiego z sześcioma sypialniami, nowoczesnego aneksu oraz garażu i pralni) został później przekształcony w trzy oddzielne domy; jego sprzęt rejestrujący został zdemontowany i sprzedany na aukcji fragment po kawałku. Zabytkowy budynek studia Wool Hall wraz z oficyną kupił następnie Luke Potashnick, były gitarzysta zespołu rockowego Rooster. W 2020 roku Somerset Live poinformował, że przedstawił plany „renowacji obiektu na dużą skalę”