Najsłynniejsze sale koncertowe, które bywają studiami nagrań
i najsłynniejsze studia, które publiczności nie wpuszczają.
(część pierwsza)

Dla lubiących wiedzieć więcej o nagraniach płytowych, a dokładniej- o miejscach gdzie powstawały ścieżki dźwiękowe, które pod względem technicznym zostały uznane za doskonałe, piszę w tym miejscu bloga. Duża część informacji ukazała się w innych tematach, więc ten artykuł tylko je grupuje.

  • [1]   Rudolfinum / Dvořák Hall (Praga)
  • [2]   Kingsway Hall
  • [3]   Hannover Beethovensaal
  • [4]   Sound City Studios
  • [5]   Santa Monica Civic Auditorium
  • [6]   Grieghallen Bergen (Norwegia)
  • [7]   Novosibirsk Philharmonic Hall
  • [8]   Funkhaus Berlin
  • [9]   Teldex Studio Berlin
  • [10] Glasgow Royal Concert Hall
  • [11] Glasgow’s City Halls (Glasgow)
  • [12] Walthamstow Assembly Hall
  • [13] Usher Hall, Edinburgh
  • [14] Powell Symphony Hall
  • [15] Herkulessaal (München)
  • [16] Saint-Eustache (Montréal)
  • [17] Salle Wagram (Paryż)
  • [18] Wigmore Hall (Londyn)
  • [19] Villa Medici – Giulini
  • [20] Royal Albert Hall

 


[1] -> Rudolfinum, w dużej części wg  – to audytorium muzyczne w Pradze, w Czechach. Jest to jeden z najważniejszych neorenesansowych budynków w mieście i znajduje się na placu Jana Palacha na brzegu rzeki Wełtawy, na Starym Mieście. Nazwano go na cześć Rudolfa, księcia Austrii, który przewodniczył otwarciu w 1885 r. związany jest z muzyką i sztuką. Obecnie w budynku mieści się Orkiestra Filharmonii Czeskiej i Galeria Rudolfinum.

Największe audytorium muzyczne, Dvořák Hall, jest jednym z głównych miejsc Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego w Pradze i słynie z doskonałej akustyki. Hala Dvořáka w Rudolfinum jest jedną z najstarszych sal koncertowych w Europie. 4 stycznia 1896 r. Sam Antonín Dvořák poprowadził w sali Filharmonię Czeską podczas swojego pierwszego koncertu. Nagrania, nawet te starsze, zrealizowane w Rudolfinum były zawsze niezwykle spójne, a niewielkie wygaszanie rezonansu dawało delikatny blask, pozostawiając detale jako nieukryte. Ta sala była miejscem nagrania między innymi: płyty skrzypaczki Nicoli Benedetti [21]– „Koncerty skrzypcowe Czajkowskiego-Brucha”, “Dvořák, Slavonic Dances” w wykonaniu Czech Philharmonic Orchestra, pod dyr. Sir Charlesa Mackerrasa czy „Dvorak Complete Symphonies & Concertos” z wykonawcami: Garrickiem Ohlssonem, Alisą Weilerstein, Frankiem Peterem Zimmermannem, Czech Philharmonic Orchestra  pod dyrekcją Jirí Belohlávka. Z tej sali nie tylko korzysta czeski Supraphon podczas przygotowywania materiału muzycznego dla realizacji płytowych, ale i Decca Records [22].

  • Krótko o budowli :

Założenie Rudolfinum jako budynku wielofunkcyjnego, którego koncepcja była wówczas niespotykana, zostało zainicjowane przez Böhmische Sparkasse (Česká spořitelna), najstarszą instytucję finansową w Czechach, założoną w 1825 roku. Jako miejsce budowy wybrano działkę na prawym brzegu Wełtawy, naprzeciwko Zamku Praskiego. Jury złożone z czołowych ówczesnych architektów, takich jak H. von Ferstel, T. von Hansen czy F. von Schmidt, wybrało projekt Josefa Zíka i Josefa Schulza, chociaż według współczesnych opinii przesadnie stłumili wymaganą jedność budynku pod względem materii i wyglądu. na rzecz dwóch funkcjonalnie podzielonych części – koncertu i galerii. Fasada części koncertowej z podniesionym parterem, została zorientowana przez architektów na południe (dziś na plac Jana Palacha) i podzielona fasadą z kolumnami jońskimi, a wykończona balustradą ozdobioną wazami i rzeźbami ważnych muzyków.

Tę samą dekorację elewacji zastosowano następnie w części galerii budynku, w której w północnej fasadzie dominują monumentalne narożne wieże, jednocząc wizualnie obie części.

 

[2] -> Sala Kingsway Hall w Holborn w Londynie należała do Kościoła Metodystów (według )

Kościół został zbudowany w 1912 roku do celów ewangelizacyjnych, jednak uznano, że ma najlepszą akustykę w Londynie co dało możliwość nagrywania repertuaru orkiestrowego i chóralnego. Akustyka powstała bardziej przez przypadek niż przez świadomy projekt. Przyczynił się do tego rozmiar i kształt przestrzeni, a także otynkowane ściany i drewniana podłoga. Muzycy byli entuzjastycznie nastawieni do występów, ponieważ sala pozwoliła im bardzo dobrze usłyszeć własne granie. Inne aspekty hali były trudne- złe zaplecze, brak parkingu, w zimie było zimno, był obskurny i brudny. Inżynierom zajmujących się nagrywaniem przeszkadzało dudnienie z linii londyńskiego metra, które przerywało nagrania. Dźwięk metra mógł być słyszanym na wielu nagraniach i stał się znany jako „huk Kingswaya”. Pojawiły się również problemy z rejestracją spowodowane hałasem drogowym i budowlanym, a nawet sporadyczne przerwy ze strony samych misjonarzy. Inżynierowie narzekali, że nie można edytować ujęć z hałasem z zewnątrz… Pomimo wad, Kingsway stał się najbardziej poszukiwanym miejscem nagrań dla muzyki orkiestrowej w Anglii ze względu na jego centralne położenie i doskonałą akustykę. London Symphony Orchestra dokonała 421 nagrań w latach 1926–1983; London Philharmonic Orchestra dokonała tam 280. nagrań, w tym pierwszych sesji (z Malcolmem Sargentem prowadzącym ulubione utwory chóralne). W sali było wystarczająco dużo miejsca na nagrania chóralne, a nawet operowe, a dostępność organów dawała jeszcze jedną korzyść. Scena nie była wystarczająco duża na orkiestrę, metalowe miejsca na parterze zostały usunięte do nagrań. Dyrygent często wychodził na balkon z podkową, co dawało tej osobie niezwykłą perspektywę patrzenia na orkiestrę oddalającą się od niego szybko z powodu pięcioprocentowej pochylonej podłogi, która opadała w jego kierunku i sceny z tyłu.
His Master’s Voice zaczął nagrywać w Kingsway Hall 3 listopada 1925 r., korzystając ze sprzętu elektrycznego uzyskanego od amerykańskiej firmy Western Electric. HMV korzystało z sali nawet po zbudowaniu własnego kompleksu nagrań w Abbey Road Studios w 1931 r. Od około 1933 r. EMI korzystało z własnego sprzętu zaprojektowanego przez genialnego inżyniera Alana Blumleina, który z powodzeniem obchodził patenty Western Electric, unikając w ten sposób wysokich kosztów opłat licencyjnych. W tym czasie opracował i opatentował metodę nagrywania płyt stereo, która ostatecznie została przyjęta dla standardowego zestawu LP w 1958 r. Nagrywano w tej sali spektakle koncertowe z udziałem publiczności jak np. „A Sea Symphony” Ralpha Vaughan Williamsa dla EMI Records w roku 1956:

Decca Records zaczęło korzystać z hali dopiero w maju 1944 r., wprowadzając swój słynny system nagrywania FFRR opracowany podczas działań wojennych. Kingsway stała się jedną z trzech najczęściej używanych lokalizacji nagrań wytwórni Decca (inne to Victoria Hall w Genewie i Sofiensaal w Wiedniu). RCA Records korzystała z sali od 1957 do 1977 roku. EMI rzadko korzystało z tego miejsca dla muzyki kameralnej, natomiast Decca nagrywała solową muzyką klawiaturową, sonaty skrzypcowe i kwartety smyczkowe.

Fotografia wyżej przedstawia wiolonczelistkę Jacqueline du Pré nagrywającą Koncert wiolonczelowy Elgara z dyrygentem Johnem Barbirolli w Kingsway Hall w Londynie, 1965 [23]. To ważne nagranie, bo efekt do dziś fascynuje. Namiętne wykonanie koncertu Elgara przez du Pré przy współudziale London Symphony Orchestra z Johnem Barbirolli w roli dyrygenta jest uznanym klasykiem katalogu płyt klasycznych. Du Pré miała wtedy zaledwie 20 lat, ale jej występ jest tym, na którego muzycy spoglądają wstecz uznając za wzorzec (również pod względem technicznym). EMI i Decca miały okazję kupić Kingsway Hall, na co się nie zdecydowały. EMI ustaliło, że chociaż obiekt był jedną z najlepszych lokalizacji do nagrywania na świecie, remont byłby zbyt drogi. Umowy nagrań Decca i EMI na Kingsway wygasły 31 grudnia 1983 roku. Budynek rozebrano w 1998 roku.

 

[3] -> Hannover Beethovensaal jest salą koncertową zlokalizowaną w budynku Hannover Congress Centrum (HCC) w Hanowerze w Niemczech. Beethoven-Saal zostało przemianowane na Leibniz Saal.

Zbudowana w stylu neoklasycystycznym hala jest piękną i urokliwą, ale także o doskonałej akustyce. Używana jest do nagrań koncertów o jakości studyjnej.

Centrum kongresowe w Hanowerze, w skrócie HCC, jest jednym z bardziej efektownych budynków stolicy Dolnej Saksonii- w Hanowerze. Oprócz wydarzeń o charakterze muzycznym w Centrum organizowane są targi branżowe i imprezy promujące różne sektory biznesowe. W tej sali, na przełomie lat 60. i 70. nagrano jedno z najważniejszych arcydzieł pianistyki „Schumann, Piano Works” w wykonaniu Wilhelma Kempffa, a wydane przez Deutsche Grammophon [24].

 

[4] -> Sound City Studios (według ), studio nagrań w Los Angeles w Kalifornii, jest znane jako jedno z najbardziej popularnych w muzyce pop. Pod koniec XX wieku studio stało się znane z charakterystycznego brzmienia, zwłaszcza w nagrywaniu perkusji i występach zespołów rockowych na żywo. Dziesiątki artystów rockowych z pięciu dekad nagrywały w Sound City, w tym Johnny Cash, Neil Young, Fleetwood Mac, Elton John, Tom Petty and the Heartbreakers, Guns N 'Roses, Nirvana, Red Hot Chili Peppers, Metallica, Death Cab for Cutie i Fall Out Boy. Ponad sto albumów nagranych w Sound City uzyskało złoty i platynowy certyfikat.

Obiekt był wcześniej fabryką produkcyjną angielskiego producenta instrumentów muzycznych Vox. Studio zostało stworzone przez Joe Gottfrieda i Toma Skeetera w 1970 roku, którzy chcieli założyć firmę fonograficzną i zająć się zarządzaniem artystami. Po trudnym starcie Skeeter zakupił najnowocześniejszą konsolę do nagrywania za od angielskiego inżyniera elektronika Ruperta Neve’a: „Jedną z czterech na świecie … 28-wejściowy, 16-szynowy, 24-monitorowy 8028 z 1084 EQ i bez automatyzacji”.

W 2011 r. wytwórnia płytowa Fairfax Recording wynajęła Studio A do wyłącznego użytku swoich artystów. Studio pozostało nietknięte, a pokój kontrolny został odnowiony i dodano analogowy sprzęt rejestrujący starszy nawet od konsoli Neve, w tym modułowy syntezator analogowy ARP 2600, pianino elektryczne Wurlitzer 140B i moduły EQ zaprojektowane dla Columbia CBS Studios w Nowym Jorku. Na początku 2017 r. Sandy Skeeter, córka założyciela Toma Skeetera, i Olivier Chastan czynili starania w celu ponownego otwarcia studia, co się udało w 2017 roku.

Sound City jest teraz lokalizacją dla dwóch z zaledwie 11 zachowanych konsol Helios Type 69 i nadal stosuje klasyczne analogowe techniki nagrywania w wielu swoich produkcjach. Chociaż pokoje kontrolne otrzymały pewne ulepszenia, w tym Pro Tools, główne studio pozostaje dokładnie takie, jakie zostało zbudowane w 1969 roku. Sound City Studios było znane z wyjątkowego brzmienia nagrań instrumentów perkusyjnych. Producent Greg Fidelman zebrał nagrania z największych studiów nagraniowych w Los Angeles i wysłał każde z nich członkom zespołu Metallica. Dzięki tej próbie, w Sound City Studios, nagrano album „Death Magnetic”. Warto wiedzieć, że dbałość o szczegół akustyczny wymusiła też to żeby wnętrze głównego studio nigdy nie zostało pomalowane, ani nigdy nie zmieniano płytek z linoleum, bowiem obawiano się, że zmiany mogą wpłynąć na „legendarną jakość dźwięku” w studio.

 

[5] -> Santa Monica Civic Auditorium (według ) to wielofunkcyjne centrum kongresowe należące do miasta Santa Monica w Kalifornii, Został zbudowany w 1958 roku i zaprojektowany przez Weltona Becketa. Budynek został wykonany ze zbrojonego betonu i połączonych elementów teatru, sali koncertowej, sali targowej i kongresowej. Słupy paraboliczne podtrzymywały zewnętrzny wielki baldachim wspornikowy przed szklaną ścianą kurtynową i wznoszącą się wzorzystą ścianą, która zmniejszała skutki blasku słońca.

Hala targowa Civic Auditorium oferuje prawie 12000 m2, podczas gdy scena zapewnia 4485 m2 dodatkowej powierzchni, co daje łącznie ponad 16000 m2. Sala konferencyjna East Wing zapewnia 390 m2, a główne lobby ma powierzchnię 623,2 m2. Główna sala Civic jest przystosowana nie tylko do pokazów handlowych, ale także do wydarzeń sportowych, koncertów, spotkań, nagród i innych wydarzeń. Jako sala koncertowa może pomieścić 3000 osób, jako sala bankietowa 720 przy stołach, a jako arena sportowa może pomieścić do 2500.

Najbardziej rozpowszechnioną innowacją była podłoga audytorium, którą w ciągu kilku sekund można było przechylić za pomocą mechanizmu hydraulicznego, aby utworzyć pochylone siedzenia do produkcji teatralnych lub płaską powierzchnię do tańca lub wystaw. Główne piętro audytorium można w ten sposób podnieść lub obniżyć, aby utworzyć pochyloną podłogę do siedzenia podczas spektakli  teatralnych lub poziomą podłogę w trakcie wystaw.

Civic Auditorium, gdy go otwierano latem 1958 r., było drugim co do wielkości audytorium w Los Angeles i wkrótce stał się uznanym miejscem muzycznym dla artystów tak różnych, jak David Bowie, Eric Clapton, Pink Floyd, Frank Sinatra, Village People, Dave Brubeck, Laura Nyro, The Limeliters, Ella Fitzgerald, Free, Traffic, Prince, Tim Buckley czy Bob Dylan. W październiku 1964 r. Civic Audytorium gościło Jamesa Browna i The Rolling Stones. Ich występy były filmowane. The Eagles zagrali trzy kolejne koncerty podczas The Long Run Tour w lipcu 1980 r. Koncert został nagrany i wydany pod tytułem „Eagles Live”.

 

[6] Grieghallen (według: ) jest punktem centralnym w Bergen. Od 1978 roku sala gościła ważne wydarzenia, takie jak Konkurs Piosenki Eurowizji oraz coroczny Festspillene i Międzynarodowy Festiwal w Bergen. Ponadto Grieghallen to w pełni rozwinięte centrum szkoleniowe i konferencyjne w samym sercu miasta. Grieghallen jest wielką salą kulturalną, a dziś jest też siedzibą Opery Narodowej w Bergen, która wystawia opery na wysokim, międzynarodowym poziomie. Oprócz wymienionej Opery, Orkiestra Filharmoniczna w Bergen, jedna z najstarszych orkiestr na świecie oraz BIT20 Ensemble, jeden z wiodących zespołów muzyki współczesnej w Skandynawii są rezydentami Grieghallen.

Bergen Philharmonic Orchestra została założona w 1765 roku pod nazwą Det Musicalske Selskab (Towarzystwo Muzyczne), później zmieniło nazwę na Musikselskabet Harmonien. Mieszkańcy Bergen często nazywają zespół „Harmonien” (Harmonia). W 1919 roku orkiestra w Bergen została zreorganizowana i zatrudniła 40 profesjonalnych muzyków etatowych. Od 2015 roku orkiestra liczy 101 muzyków. Kompozytorzy jak: Harald Saverud,  Aaron Copland, Karl Nielsen, Jean Sibelius, Witold Lutosławski, Lukas Foss i Krzysztof Penderecki, byli zapraszani do dyrygowania własnymi utworami. Orkiestra nadal regularnie zamawia i wykonuje nowe kompozycje. Gdy w 1953 r. rozpoczęto organizować Festspillene i Międzynarodowy Festiwal w Bergen dyrygowanie orkiestrą powierzono Leopoldowi Stokowskiemu. Inni dyrygenci festiwalu w Bergen to Eugene Ormandy i Sir Thomas Beecham. Amerykański dyrygent Andrew Litton został głównym dyrygentem w 2003 roku, a dyrektorem artystycznym w 2005 roku. W 2002 roku orkiestra rozpoczęła  nagrywanie wszystkich dzieł orkiestrowych Edvarda Griega i była pierwszą norweską orkiestra, która to zrobiła. Obecnym głównym dyrygentem orkiestry jest Edward Gardner, od października 2015, z kontraktem do 2023 roku.

Kiedy sala została ukończona w 1978 roku, zastąpiła Konsertpaleet jako salę koncertową Orkiestry Filharmonicznej w Bergen i główną arenę Międzynarodowego Festiwalu. W 1996 roku Grieghallen mogło również prezentować się jako nowoczesne centrum konferencyjne, a dziś ma sale konferencyjne o łącznej powierzchni 8 000 metrów kwadratowych.

Konkurs na projekt Grieghallen wygrał duński architekt Knud Munk. Uformował budynek tak, aby pasował do kształtu dostępnej działki i zastosował materiały, które wzbudziły wówczas silne reakcje. Zastosowanie materiałów takich jak beton, szkło i stal jest architektoniczną cechą Grieghallen i tworzy nowoczesny, elastyczny i minimalistyczny wygląd. W swojej pracy z Grieghallenem Knud Munk inspirował się architektami Mies van der Rohe i Arne Jacobsenem, a architektura betonu z Japonii wpłynęła na projekt wieży scenicznej. Dzięki zdolności adaptacji Grieghallen jest areną wszelkiego rodzaju wydarzeń kulturalnych, od baletu, opery i muzyki symfonicznej po koncerty muzyki pop, muzykę fortepianową i orkiestry marszowe.

Grieghallen słynie na całym świecie z fantastycznej akustyki, a dzięki wysokim standardom wyposażenia i rozwiązań technicznych Grieghallen może zaoferować to, co najlepsze na rynku, jeśli chodzi o organizację kursów, zjazdów, konferencji, kongresów, koncertów i innych wydarzeń kulturalnych. Jeśli w pełni wykorzysta się zarówno sale koncertowe, jak i konferencyjne, Grieghallen pomieści łącznie około 7500 osób.
Przez lata Grieghallen było areną wielu ważnych koncertów i wydarzeń. Grieghallen gościł wielkie nazwiska, takie jak Bill Clinton, Chuck Berry, Jerry Lee Lewis, Neil Young, Crosby, Stills & Nash i Miles Davis, a także innych lokalnych artystów, takich jak Dizzie Tunes, Sissel Kyrkjebo i Kurt Nilsen. Dzięki centralnej lokalizacji Grieghallen znajduje się blisko większości tego co najlepsze co ma do zaoferowania centrum Bergen. W pobliżu można znaleźć hotele, doskonałe restauracje i sklepy czy duży parking.

 

[7]  Novosibirsk Philharmonic Hall (w oparciu o  oraz ) to sala, której rezydentem jest Nowosybirska Państwowa Filharmonia (ros. Новосибирская государственная филармония) znajdująca się w mieście Nowosybirsk, na wschodzie Rosji. Siedziba tej orkiestry mieści się w tzw. Domu Lenina.

Nowosybirska Filharmonia została powołana do życia 1 stycznia 1937 roku. Początkowo jej siedziba znajdowała się w jednym z budynków zlokalizowanych na terenie Parku Centralnego. Ważnym momentem w rozwoju instytucji był Atak Niemiec na ZSRR w 1941 roku. Od 3 września 1941 do 4 czerwca 1944 roku, do Nowosybirska ewakuowano Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Leningradzkiej, którą kierował słynny dyrygent Jewgienij Mrawiński. Obecność tak znamienitej orkiestry sprawiła, że życie muzyczne w syberyjskiej metropolii, mimo trudów wojny, rozkwitło. To właśnie tu odbyła się sowiecka premiera VII Symfonii oraz światowa prapremiera VIII Symfonii Dymitra Szostakowicza. Przez czas wojenny w Nowosybirsku zagrano łącznie 5520 różnych koncertów, od 1941 roku działacze Nowosybirskiej Filharmonii zaczęli organizować także otwarte wykłady na temat historii i teorii muzyki. Po zakończeniu II wojny światowej Nowosybirska Filharmonia nadal się rozbudowywała. Powstała m.in. Wielka Sala Filharmonii, a w 1956 roku założona została Akademicka Orkiestra Symfoniczna Nowosybirskiej Filharmonii. Orkiestra ta stała się szczególną chlubą filharmonii, koncertowała w większości największych miast Rosji, a także odwiedziła większą ilość państw  europejskich oraz Japonię i Chińską Republikę Ludową. W 1985 roku Nowosybirska Państwowa Filharmonia otrzymała nową siedzibę, którą stał się tzw. Dom Lenina w Nowosybirsku. W związku z przenosinami Nowosybirskiej Filharmonii do Domu Lenina rozgorzały dyskusje, szczególnie wśród sympatyków i zwolenników systemu sowieckiego, czy instytucja ta jest godna mieścić się w budynku poświęconym pamięci Włodzimierza Lenina.

Władze filharmonii planowały nawet zmienić oficjalną nazwę budynku (np. na Dom Muzyki), ale w obawie przed protestami wycofały się z tego pomysłu. Nowosybirska Państwowa Filharmonia obecnie każdego miesiąca organizuje około pięćdziesięciu koncertów w różnych obiektach na terenie syberyjskiej metropolii. Rocznie zespoły związane z filharmonią dają około 2000 koncertów różnego typu, zarówno na terenie miasta jak i na obszarze obwodu nowosybirskiego. Programy koncertowe Filharmonii Nowosybirskiej są dostosowane do gustu każdej publiczności: dzieci, młodzieży, rodziny, melomanów w każdym wieku. Każdy występ artystów filharmonii to przede wszystkim kierowanie się mottem: „Filharmonia Nowosybirska – spotkania z Pięknem!”. Obecnie w Domu Lenina mieści się Sala Kameralna Filharmonii na 400 miejsc siedzących.

W 2013 roku Państwowa Sala Koncertowa nazwana imieniem (profesora) Arnolda Katsa (głównego dyrygenta Akademickiej Orkiestry Symfonicznej Nowosybirskiego Państwowego Towarzystwa Filharmonicznego, artysty ludowego ZSRR) zostaje przekazana do dyspozycji Nowosybirskiego Towarzystwa Filharmonicznego. Oficjalne otwarcie sali dla publiczności miało miejsce we wrześniu ze skrzypkiem Vadimem Repinem, dyrygentem Vladimirem Spivakovem i Nowosybirską Orkiestrą Filharmoniczną.

Ta sala stała się pierwszym w historii Nowosybirska miejscem o takiej pojemności, zbudowanym specjalnie na koncerty muzyki akademickiej. Całkowita powierzchnia hali to 21,5 tys. m2, przeznaczona jest dla 965 widzów, w tym osób niepełnosprawnych. Sala wyposażona jest w najwyższej klasy sprzęt audio wyprodukowany w USA, co znacząco rozszerza możliwości sali koncertowej. Sala wymagała wprowadzenia zmian mających poprawić jaj akustykę i dopiero pod koniec 2015 roku Filharmonia Nowosybirska przeprowadziła trzeci etap prac poprawkowych. Zdaniem ekspertów, teraz w odpowiednim ustawieniu główna sala koncertowa Filharmonii może brzmieć na poziomie najlepszych sal europejskich. Od 24 sierpnia do 6 września zespół Filharmonii Nowosybirskiej pod dyrekcją Michaiła Granowskiego nagrywa trzy balety Czajkowskiego dla koreańskiej trupy- Universal Ballet (z choreografem Liu Bingksian.). Nagranie to stało się pierwszym sprawdzianem nowych warunków akustycznych w sali koncertowej.

Prace nad poprawą akustyki były wykonywane krok po kroku, łącznie w tym czasie zainstalowano w hali 88 paneli akustycznych. Pierwsze powstały w marcu 2015 roku, przed drugim Festiwalem Sztuki Transsyberyjskiej. Następnie nad sceną pojawiło się 25 paneli akustycznych, a na scenie 32 panele komórkowe. Kolejny etap prac odbył się latem 2015 roku, w sali zainstalowano wówczas sześć kurtyn akustycznych” – powiedziała Tatiana Ludmilina, dyrektor generalna Państwowej Filharmonii Nowosybirskiej – „Ostatni etap prac był szczególnie trudny technicznie, ponieważ poprawialiśmy „Internal Sanctum”- konstrukcje nośne. Do tej pracy zaangażowano specjalny zespół wspinaczkowy”.

Wizualnie hala była taka jak przed remontem, ale pod względem akustyki dramatycznie się zmieniła. Kiedy nie było paneli akustycznych, sala tętniła żywo i było dużo dodatkowych dźwięków, które przeszkadzały zarówno artystom, jak i publiczności” – powiedział Pavel Lavrenenkov, szef realizacji dźwięku, nagrań i transmisji internetowej Moskiewskiej Państwowej Filharmonii Akademickiej, główny inżynier dźwięku Tchaikovsky Concert Hall, a także pierwszy w historii Rosji realizator dźwięku, którego dzieło było nominowane do nagrody Grammy – „Teraz brzmienie orkiestry stało się wyraźne, byli wioliniści, na scenie byli też muzycy grający na inst. dętych, ale nie gasili wszystkich – i muzycy na smyczkach, widzowie i pokojówka za drzwiami. I tak się skończyło. Hala wykonana jest w taki sposób, że można ją dostosować do zmiany położenia paneli oraz do wyboru określonej części sceny. Można powiedzieć, że w tym sezonie słuchacze Filharmonii usłyszą nową salę. Ogromny krok już minął, teraz Państwowa Sala Koncertowa im. Arnolda Katsa może brzmieć jak najlepsze sale koncertowe świata”.

W lutym 2015 Orkiestra Filharmonii Nowosybirskiej pod dyrekcją Michaiła Granowskiego nagrała muzykę do baletu „The Love of Chunhyang”, którego premiera odbyła się w tym samym roku w Seulu. Universal Ballet istnieje od około 30 lat i jest jednym z dwóch największych zespołów baletowych w Seulu. Michaił Granowski od dwóch lat współpracuje z tą koreańską trupą baletową. „Pierwsza płyta, którą nagraliśmy dla Universal Ballet with Orchestra, odniosła wielki sukces, więc po raz kolejny skontaktowali się ze mną i Orkiestrą Filharmonii Nowosybirskiej” – mówi dyrygent Michaił Granowski. Dyrygent powiedział, że orkiestra jest zainteresowana wykonaniem nietypowego dla niej repertuaru. „Uwielbiam muzyków, którzy odkrywają nowe szczyty profesjonalizmu. Podniesienie poziomu orkiestry jest zawsze pomocne. Orkiestra Filharmonii Nowosybirskiej to dla mnie przykład doskonałej intonacji i spójności, to szeroko otwarte spojrzenie na coś nowego”, – powiedział Michaił Granowski.

Mieszkańcy Nowosybirska mogli od września 2015 roku ocenić nową jakość akustyki z Filharmonikami Nowosybirskimi, którzy otwierali 80. sezon koncertowy.
W sali Filharmonii Nowosybirskiej lubił nagrywać znakomity dyrygent młodego pokolenia- Teodor Currentzis:

 

[8]  Funkhaus Nalepastraße (według: ,  oraz ) to częściowo zabytkowy kompleks budynków w berlińskiej dzielnicy Treptow-Köpenick, w dzielnicy Oberschöneweide w dawnym wschodnim Berlinie. W latach 1956-1990 swoją siedzibę miała tu radiofonia NRD, która od chwili ukończenia nosi nazwę Funkhaus Berlin.

Funkhaus to kompleksowy obiekt typu studio położony nad rzeką Sprewą w dzielnicy Köpenick, nieco oddalonej od centrum miasta, szczycący się rozległym obszarem o powierzchni ponad 13 hektarów. Mówi się, że jest to jeden z największych obiektów multi-studyjnych na świecie, w miejscu podzielonym na cztery bloki od A do D, zajmowane przez studia nagrań, sale eventowe, przestrzenie coworkingowe, kawiarnie, restauracje i im podobne. Po zakupie przez przedsiębiorcę Uwe Fabicha w 2015 r., stał się szeroko stosowany na wiele różnych sposobów: na imprezy klubowych, koncerty, pokazy mody, wydarzenia IT oraz dla realizacji nagrań muzycznych.
Pusty kompleks budynków dawnej fabryki sklejki w Nalepastrasse, rozbudowano w latach 1951-1956 do czterech ogromnych ceglanych bloków, które miały spełniać rolę studiów nadawczych i pomieszczeń nagraniowych. Powstała także niezbędna reżyserka. Już we wrześniu 1952 r. można było rozpocząć pełne nadawanie centralnych programów radiowych NRD. W 1952 r. na działce o powierzchni 135 000 m2 w pobliżu Szprewy rozpoczęto budowę całkowicie nowego centrum nadawczego ze studiami do nagrań muzycznych i dużą salą nadawczą. Ex architekt Bauhausu- Franz Ehrlich, dostarczył plany budowy. Nowy budynek otrzymał oznaczenie Blok B. Następne bloki powstawały po 1960 roku. Po przemianach politycznych w NRD, od 1990 r., budowle służyły jako tymczasowe miejsce dla niektórych programów radiowych, na przykład nowo założonej Ostdeutsche Rundfunk Brandenburg (ORB).

W monumentalnym budynku głównym z dominującym, dziewięciokondygnacyjnym wieżowcem powstały liczne biura redakcji i administracji oraz studia nagrań audycji radiowych. Miejsce dla studia zostało zbudowane z myślą o wyjątkowej akustyce zgodnie z zasadą „house-in-house” i obejmuje kilka studiów nagrań muzycznych i słuchowisk radiowych, a także dużą salę nadawczą. Franz Ehrlich zbudował również duży wielofunkcyjny budynek ze stołówką i dwukondygnacyjną salą imprezową, a także dużą salę pokrytą strzechą, co umożliwiło optymalne doświetlenie światłem dziennym. Betonowa konstrukcja szkieletowa dawnej fabryki forniru otrzymała nową elewację z czerwonej cegły klinkierowej, którą Ehrlich podzielił pionowo lizenami (płaskimi, pionowymi występami w murze zewnętrznym) wykonanymi z piaskowca. Nie pełnią one żadnej funkcji konstrukcyjnej, ale nadają budynkowi wyrazisty i monumentalny charakter, któremu nadaje lekkości elegancki dach pływający. Architekt- Ehrlich, zaprojektował bezokienną nadbudowę, której masyw narożny otacza także centralny budynek bez okien. Za nim kryje się znana na całym świecie z akustyki duża sala nagraniowa.

Pozostałe studia są połączone w ćwierć-kolistym łuku i wyposażone w wyrafinowany system dostępu. Zewnętrzne przeszklone i zalane światłem łukowe przejście z dużymi stalowymi oknami przypomina wzory z Bauhausu i służyło jako foyer i salon. Mniejsze wewnętrzne sklepienie otwierało pomieszczenia techniczne. Same studia mają trapezoidalny plan piętra i oddzielne fundamenty, aby uniknąć przenoszenia dźwięku, a także powiązane pokoje reżyserskie i salony.

Franz Ehrlich już na etapie planowania ściśle współpracował z technikiem radiowym Gerhardem Probstem. Wnętrze powstało przy znaczącym udziale renomowanego Deutsche Werkstätten Hellerau w Dreźnie. Pomimo presji czasu i ograniczonych środków finansowych, budowniczym udało się stworzyć doskonały akustycznie budynek, który wciąż przyciąga muzyków i orkiestry z całego świata na Nalepastraße w celu nagrań studyjnych. Budynek studia jest uważany za największy spójny kompleks studyjny na świecie. Niezależnie od wielkości budynku architekt świadomie unikał reprezentacyjnych podjazdów czy wejść do budynków. To odizolowanie od otoczenia było zasadą kompozycyjną i powinno symbolizować koncentrację na pracy.
Budynki studyjne Funkhaus Berlin zadziwiają jakością dźwięku, optymalnym czasem pogłosu i dobrym wyposażeniem studyjnym w pomieszczeniach przeznaczonych do przeprowadzenia nagrań. A-ha, Sting, Depeche Mode i The Black Eyed Peas nagrywali swoje albumy w studiach nagraniowych, jeśli się ograniczy do muzyki pop, ale duże sukcesy odnosiły płyty nurtu klasycznego nagrane w tych berlińskich studiach. Znakomite firmy: Universal, BMG, Sony, EMI czy Teldec, regularnie wykorzystują studia do produkcji płyt.

Na całym świecie znana jest z doskonałej akustyki duża sala w głównym budynku łukowego. Daniel Barenboim, który wielokrotnie nagrywał w tej sali z Staatskapelle Berlin, chwali salę za jej akustykę: „Uważam, że sala jest jednym z najlepszych studiów nagraniowych na świecie […] Ponadto daje to również muzykom możliwość bardzo dobrego usłyszenia siebie i uczynić dźwięk kolorowym”. Duża sala nagrań, nazywana jako
Studio 1, ma trapezoidalną powierzchnię około 900 m2, 250 miejsc siedzących i duże organy koncertowe. Organy zbudowane w 1957 roku przez firmę Sauer z Frankfurtu nad Odrą.

Orkiestra ma miejsca w zagłębieniu schodkowym, swobodnie w pomieszczeniu, co akustycznie daje dobre odczuwanie akustyki pomieszczenia. Okładzina sufitowa wykonana z korpusów ze sklejki oraz półkolumny, elementy sztukatorskie i okładziny ścian służą do pochłaniania różnych częstotliwości poprzez zastosowanie różnych materiałów. Dzięki trzem różnym powierzchniom (drewno, kamień, dywan), jedynym celem tych schodów było nagrywanie odgłosów chodzących ludzi. Pod schodami znajduje się sklepienie w kształcie krzyża, które jest często wykorzystywane jako komora pogłosowa, a pomieszczenie ma dalsze interesujące cechy, takie jak wbudowaną budkę telefoniczną, która została zaprojektowana tylko do nagrywania odgłosów rozmówców. w budce telefonicznej. Sklepienie piwnicy pod schodami w dużej sali jest często wykorzystywane jako naturalna komora echa.

Budowa i doskonała pod względem akustycznym rozbudowa budynku zaprojektowana przez Ehrlicha, głównego inżyniera Gerharda Probsta i akustyka Lothara Keibsa to nadal wzorzec inżynieryjny: wszystkie studia mają osobne fundamenty, zostały oddzielone od siebie komorami pogłosowymi i dylatacjami, a także zostały w całości zabudowane tak, aby nagrania były wolne od wpływów zewnętrznych; pokrycia ścienne, sufity i wykładziny podłogowe dobierane są w taki sposób, aby odfiltrować lub pochłonąć określone częstotliwości. Funkhaus oferuje również dość małą drewnianą „budkę”, często używaną do nagrań wokalnych, a także wyjątkową salę wielofunkcyjną, której ściany są całkowicie zakryte trójkątnymi kolumnami, które można obracać wokół ich osi pionowej. Każda z ich trzech stron ma inną powierzchnię o różnych właściwościach pochłaniania, odbicia i dyfuzji, a regulując je czas pogłosu w pomieszczeniu zmienia się w zakresie od 1,1 do 2,4 sekundy.

Dyspozytornie, wyposażone w nowoczesną technikę rejestracji dźwięku cyfrowego i przestrzennego, znajdują się na pierwszym piętrze w dłuższej części hali i umożliwiają wgląd do dużej sali nagrań przez duże okna studia. To tutaj odbywa się nagrywanie najwyższej klasy produkcji muzyki klasycznej i filmów długometrażowych. Głośne nazwiska, takie jak Cecilia Bartoli, Jerry Goldsmith czy Roman Polański, świadczą o dobrych warunkach nagraniowych w Funkhaus Berlin. Każda z pięciu sal do nagrań została zbudowana według innych specyfikacji i do różnych celów, ale wszystkie miały ten sam cel- stworzenie jak najlepszych właściwości akustycznych, nadających się równie dobrze do nagrywania zespołu, dogrywania, jak również tworzenia efektów dźwiękowych, Dobrym przykładem takiego podejścia jest The Foley room, który oferuje również scenę dostrojoną do odpowiedzi w wolnym polu. Dzięki raczej suchemu, ciepłemu i mocnemu brzmieniu ten pokój okazuje się idealny do nagrań perkusyjnych w stylu lat 70-tych. Drewniane panele podłogowe można zdjąć, aby odsłonić dwa przejścia wypełnione żwirem i piaskiem, zainstalowane w celu przechwytywania dźwięków ludzi spacerujących na zewnątrz.

Biorąc pod uwagę te różne przestrzenie do nagrywania, nic dziwnego, że nagrywanie koncertów jest istotną częścią codziennej działalności Funkhaus, oprócz miksowania, produkcji, a nawet pracy przy filmie.

Centralna sterownia jest odpowiednio wyposażona w system Pro Tools z konsolą D – Command i 10-kanałowym Neve 5106. Konfiguracja zewnętrzna wyróżnia się szczególnie imponującym wyborem przedwzmacniaczy, w tym nie mniej niż 12 kanałowy API 3124, 16 kanałowy Neve 4081 i 26 kanałowy RFZ V781. Te dyskretne, zbalansowane transformatorowo przedwzmacniacze, zaprojektowane przez Rundfunkzentralamt (centralną agencję nadawczą), mogą być postrzegane jako wschodnioniemieckie odpowiedniki bardziej popularnych zachodnioniemieckich modułów rodziny V676, wyprodukowanych przez Siemens / Telefunken. Szafka na mikrofony jest równie dobrze wyposażona- Funkhaus posiada nie mniej niż pięć mikrofonów Neumann Gefell UM57, które często są uważane za wschodnioniemiecką wersję legendarnego U47.
Berliński dziennik poinformował w lipcu 2015 r., że obiekty stacji radiowej Nalepastraße należą teraz do konsorcjum prywatnych przedsiębiorców Uwe Fabicha i Holgera Jakischa, którzy są już właścicielami i operatorami Postbahnhof, Erdmann-Höfe i wieży ciśnień na Ostkreuz. Zakupili nieruchomość za dwanaście milionów euro i zamierzają tu zbudować „jedno z największych studiów muzycznych na świecie”. Ponad trzy dekady od zburzenia muru berlińskiego, Funkhaus stał się najnowocześniejszym obiektem kulturalnym, z którego korzystają czołowi światowi artyści i globalne firmy.

 

[9]  Teldex Studio Berlin (według: ,  oraz ) powstało w 2002 roku, który kontynuuje tradycję i historię dwóch firm: Telefunken i Teldec Classics, wraz z ich zespołami nagraniowymi.

Od czasu modernizacji studia w 2003 roku Teldex Studio Berlin jest jednym z największych prywatnych studiów nagraniowych na świecie. Słynna sala nagraniowa, najnowocześniejszy sprzęt (w tym wyjątkowa kolekcja starych mikrofonów) oraz doświadczeni producenci i inżynierowie zapewniają produkcje na najwyższym poziomie.

Firma concept-A zaprojektowała wszystkie salony, a także projekt wnętrz i akustykę dla wykonania nowych sterowni 1 i 2 do kompleksu pracowni. Projekt concept-A obejmował również remont sali nagrań orkiestry, przede wszystkim uzupełnienie akustyki pomieszczenia oraz wyposażenie studia elementami wykonanymi przez projektodawców. Concept-A zatrudnia zespół ekspertów, zarówno konstruktorów, jak i inżynierów budowlanych, specjalizujących się w akustyce pomieszczeń i pomiarach akustycznych. Prezesi i założyciele firmy szczycą się tym, że potrafią realizować nawet najbardziej skomplikowane konstrukcje budowlane i akustyczne. Mają też w ofercie elementy do adaptacji akustycznych, których używają podczas realizacji zleceń remontowych (na przykład podczas przygotowania pokoi w studiach Teldex). Warto przyglądnąć się tym elementom:

  • air wave- element akustyczny działający tłumiąco i tym samym obniża m.in. hałas pracy klimatyzatorów w reżyserniach i pomieszczeniach nagraniowych. To szerokopasmowe absorbery rezonansowe z dolną częstotliwością odcięcia 100 Hz lub 80 Hz o głębokości konstrukcyjnej ok. 30 cm (na fotografii wyżej pierwszy z lewej)
  • full wave- podstawą systemu do profesjonalnej akustyki studyjnej jest szerokopasmowy absorber z niższą częstotliwością odcięcia 100 Hz, która jest wyjątkowa na tej głębokości, oraz z niezwykle zrównoważonym poziomem pochłaniania w całym zakresie roboczym. Jego głębokość wynosi 18 cm (na fotografii wyżej na środku)
  • free wave- to ścianki działowe, bardzo efektywne i niedrogie rozwiązanie umożliwiające łatwe wdrożenie systemu o zmiennej akustyce pomieszczenia w pomieszczeniach nagraniowych o różnej wielkości. Aby zapewnić maksymalną elastyczność w różnorodnych przypadkowych sytuacjach, firma oferuje ścianki działowe w wersji pochłaniającej jedno lub dwustronnie. Absorber szerokopasmowy z dolną częstotliwością odcięcia 100 Hz ma głębokość 18 cm

  • free wave light- oprócz przegród typu „free wave” firma opracowała wersję tak samo skuteczną jak jej starszy „brat”, ale oferującą nieco wyższą niższą częstotliwość odcięcia. W salach multimedialnych o różnej wielkości, to bardzo prosty i niedrogi sposób na wykonanie systemu o zmiennej akustyce pomieszczenia. Absorber szerokopasmowy o niższej częstotliwości granicznej 200 Hz ma głębokość 8 cm (na fotografii wyżej po lewej)
  • door wave- ten element jest po to by uniknąć denerwujących refleksów na drzwiach. Ten wąski (5 cm) absorber szerokopasmowy o niższej częstotliwości granicznej 500 Hz jest montowany bezpośrednio na skrzydle drzwi (na fot. powyżej z prawej strony)

  • x-vawe- hybrydowy absorber (na fot. powyżej po prawej), który łączy w sobie funkcję absorbera foliowego z funkcją absorbera szerokopasmowego. Wyposażony w zalety elementu „low wave”, element „x-wave” oferuje również wyższą częstotliwość rezonansową o częstotliwości odcięcia 80 Hz. „Low wave” jest elementem tłumiącym tryby pomieszczenia o niskiej częstotliwości, zaprojektowany zgodnie z klasyczną zasadą absorberów foliowych. Dzięki zastosowaniu wysokiej jakości specjalnej folii z tworzywa sztucznego efektywny zakres absorbera „niskofalowego” obejmuje bardzo szeroki zakres częstotliwości.

  • diffusor (dyfuzor)- stosowane przez firmę koncept-A dyfuzory działają na zasadzie rozpraszania faz. Dyfuzory zwiększają dyfuzyjność pola akustycznego i pozwalają uniknąć nadmiernego tłumienia pomieszczenia (po lewej na fot. powyżej).
  • hard wave- do użytku w studiach filmowych, pomieszczeniach przemysłowych, stanowiskach testowych i salach imprezowych, z najwyższymi wymaganiami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej i odporności na zużycie. Jest absorberem szerokopasmowym z dolną częstotliwością graniczną 100 Hz, która jest wyjątkowa dla głębokości rzędu 12 cm, oraz wyjątkowo zrównoważonym poziomem absorpcji w całym zakresie roboczym 9na fot. powyżej po prawej)

  • high wave- ten szerokopasmowy absorber o małej głębokości i niższej częstotliwości granicznej 200 Hz nadaje się do pomieszczeń multimedialnych o niższych wymaganiach akustycznych, jako uzupełnienie firmowego systemu akustycznego. Szczególnie nadaje się do montażu na suficie (na fot. powyżej po lewej)
  • Helmholtz-Diffusor- to komponent hybrydowy składający się z dyfuzora rozpraszającego fazy i szeregu komór rezonansowych Helmholtza, które są do siebie dopasowane pod względem częstotliwości rezonansowych. Dyfuzor Helmholtza zwiększa dyfuzyjność pola akustycznego, jego komory rezonansowe wspomagają tłumienie pomieszczenia w zakresie niskich częstotliwości. Głębokość konstrukcyjna lameli 40 cm, wykonany z kompozytu aluminiowego (na fot. powyżej po prawej)

Elementy służące adaptacji akustycznej z oferty concept-A, wyżej przedstawione, są widoczne na fotografiach przedstawiających pomieszczenia nagrań i sterowni Teldex:

Wkrótce po II wojnie światowej, ukryty w zielonym podwórku budynek- Lichterfelder Festsäle, w południowo-zachodniej części Berlina, został przywrócony do użytku, a około 1950 roku Telefunken zaczął wynajmować budynek, czyniąc go swoją siedzibą nagrań. Przez kilka pierwszych lat nagrania odbywały się tylko w dni powszednie. Zainstalowano system szyn, a sprzęt wywożono do sali na wózkach i składowano w piwnicy przez weekend, kiedy to zespoły taneczne wchodziły do ​​sali. Na dłuższą metę nie było to najlepsze rozwiązanie i od 1954 roku budynek był używany wyłącznie jako studio nagrań spółki joint venture pomiędzy Telefunken i brytyjską firmą Decca. Nazwany Teldec, był jednym z głównych miejsc nagrywania dla wytwórni o tej samej nazwie. Tylko nieliczne studia na świecie są w stanie pomieścić zespoły orkiestrowe dla ich sesji nagraniowych, w których do 80 muzyków gra jednocześnie w sali koncertowej. Większość z tych dużych obiektów nagraniowych znajduje się w pobliżu centrów międzynarodowego przemysłu filmowego, na przykład w Los Angeles. Inne ważne studia nagrań orkiestrowych to Abbey Road i AIR Lyndhurst w Londynie oraz właśnie Teldex w Berlinie.

Teldec został przejęty przez Warner Bros na początku lat 90., a w kolejnych latach studio było wykorzystywane głównie do miksowania i postprodukcji, a nie do sesji nagraniowych. Na przełomie wieków Warner połączył się z AOL i na początku 2001 roku praktycznie w tym samym czasie zamknięto wszystkie światowe zakłady nagraniowe należące wcześniej do Warnera. Z szansy przejęcia likwidowanych studiów skorzystali trzej byli pracownicy Teldec: Friedemanna Engelbrechta, Tobiasa Lehmanna i Martina Sauera, którzy zakupili sprzęt, przejęli dzierżawę i ponownie otworzyli studio pod nazwą Teldex w 2003 roku. Jest to największy niezależny ośrodek nagraniowy w Niemczech, a Sala koncertowa o powierzchni 455 m2 zachowała swój pierwotny kształt. Pokój kontrolny został całkowicie przebudowany. Przez wiele lat był miejscem dla 72-wejściowego protokołu SSL 9000, ale według Tobiasa Lehmanna konserwacja stała się ostatecznie zbyt trudna, więc zastąpiono go 48-wejściowym urządzeniem Studer 980. Skonfigurowany w dość nowoczesnym układzie z Avid 5– Kontroler MC jako centralny element konsoli, Studer jest idealnym rozwiązaniem dla personelu Teldex. Towarzyszą mu dwa ośmiokanałowe przedwzmacniacze Millennia HV308, kilka starych, lampowych modułów przedwzmacniacza Telefunken i kilka innych starannie dobranych jednostek zewnętrznych, które oferują wiele wysokiej jakości kanałów wejściowych do nagrań klasycznych i filmowych, które tworzą lwią część biznesu nagraniowego w Teldexie. Oprócz głównej sali Teldex prowadzi dziś również szereg mniejszych studiów i redakcji.

Studio nadal prowadzi jedną ze swoich dwóch oryginalnych komór pogłosowych (na fotografii niżej). Obie były okablowane jako komory mono, gdy zostały zbudowane i razem służyły jako luksusowa komora dual mono/stereo w pewnym momencie, ale komora, która pozostaje w użyciu, jest wyposażona w monofoniczny głośnik Klein + Hummel i parę mikrofonów Neumann KM84. Zespół Teldex zabezpieczył całą kolekcję mikrofonów oryginalnego studia, w której znajduje się dosłownie kilkanaście wszystkich rodzajów klasycznych mikrofonów Neumann, w tym liczne mikrofony kondensatorowe o małej membranie, takie jak KM84, a także kilka mikrofonów klasycznych lampowych: U47, M49 i M50. To zdecydowanie jedna z największych kolekcji starych mikrofonów Neumann na świecie! Inżynierowie Decca często modyfikowali swoje mikrofony, a wiele Teldexów M50 było wyposażonych w złącza XLR i stopnie wyjściowe oparte na FET w erze Teldec’u. Według Tobiasa Lehmanna różnica w dźwięku jest znikoma, gdy są używane jako mikrofony pokojowe i są one znacznie łatwiejsze do ustawienia niż oryginały Valve.

Praca zespołu Teldex w dziedzinie muzyki klasycznej przyniosła zespołowi Teldex szereg nagród Grammy. Współpracowali z Filharmonikami w Berlinie, Wiedniu i Nowym Jorku oraz z dyrygentami takimi jak Daniel Barenboim, Nikolaus Harnoncourt i Sir Simon Rattle, by wymienić tylko kilka nazwisk.

Do studia trafiło również wiele znanych osobistości z dziedziny muzyki pop i rock, w tym artyści tacy jak Nina Hagen, Roger Waters, Rammstein, Alicia Keys czy Celine Dion. Życie muzyczne Teldexu powróciło. Oby na stałe!

 

[10] Glasgow Royal Concert Hall w Glasgow (według: ) jest sercem Miasta Muzyki UNESCO. W tym miejscu odbywają się występy gwiazdy pop i rocka, a także jest lokum dla narodowej orkiestry Szkocji- RSNO (Royal Scottish National Orchestra). Budynek Glasgow Royal Concert Hall został zaprojektowany przez modernistycznego architekta Sir Leslie Martina z South Bank w Londynie we współpracy z firmą RMJM z siedzibą w Edynburgu i partnerami jako architektami projektu w 1988 roku. Począwszy od klasycznej sali koncertowej Sali Głównej (Audytorium), poprzez Late Night Studio Jazz w kameralnym City of Music Studio, aż po całą gamę miejsc na odpoczynek, Glasgow Royal Concert Hall oferuje wiele atrakcji, a wszystko to w jednym kultowym budynku.

Od 2015 roku New Audytorium, dzięki swojej najnowocześniejszej akustyce, zapewnia artystom i publiczności nową, ekscytującą przestrzeń.

Niezależnie od tego, czy po prostu odwiedzasz miasto, czy tylko mieszkańca Glasgow, nie zawiedziesz się magią najważniejszego miejsca muzycznego w Szkocji, Glasgow Royal Concert Hall, który dumnie spogląda na Buchanan Street nad miastem. Miejsce to gościło takich artystów jak BB King, Johnny Cash, Van Morrison, David Byrne, Ray LaMontagne, The Eels i Debbie Harry.

Sala główna (Audytorium) jest największą salą koncertową w Glasgow Royal Concert Hall i może pomieścić 2475 osób. Inne przestrzenie w Hali obejmują apartament Strathclyde na 500 miejsc, salę wystawową na 300 miejsc, apartament Buchanana na 120 miejsc, foyer Lomond i Clyde na 300 miejsc, bar Strathclyde na 100 miejsc, Studio muzyczne na 150 miejsc oraz pojemne VIP Room.
Green Room, dawniej elegancka jadalnia, został odnowiony w 2009 roku i przemianowany na „The City of Music Studio”, aby uczcić status Miasta Muzyki UNESCO. Studio City of Music słynie z widoku na Buchanan Street i wieczornego programu jazzowego. Royal Scottish National Orchestra niedawno przeniosła się do specjalnie wybudowanego nowego budynku w Glasgow, do którego wchodziło się od strony Killermont Street.

Sercem ich nowego lokum jest audytorium z możliwością regulacji akustycznej, mieszczące 600 miejsc, zapewniające również światowej klasy sale do prób i nagrań dla Orkiestry. W Royal Scottish National Orchestra Centre znajduje się również dedykowana przestrzeń edukacyjna, Robertson Learning and Engagement.

 

[11] Glasgow’s City Halls and Old Fruitmarket (według: ) to sala koncertowa i dawny rynek znajdujący się na Candleriggs, w Merchant City w Glasgow w Szkocji.

Ratusz jest częścią kompleksu targowego zaprojektowanego przez Johna Carricka w 1882 roku, ale sama wielka sala została zaprojektowana przez George’a Murraya i otwarta w 1841 roku. Była to pierwsza sala nadająca się do dużych zgromadzeń i koncertów, które miały być organizowane w mieście. Od samego początku gościła wielu popularnych i klasycznych wykonawców, w tym zespołów, takich jak słynna londyńska orkiestra Louisa-Antoine’a Julliena i orkiestra z Manchesteru Charles’a Halle. Pierwsza regularna seria koncertów orkiestrowych w Glasgow, grana przez orkiestrę zarządzaną przez Glasgow Choral Union, odbywała się w Wielkiej Sali od 1874 r. Do otwarcia znacznie większej sali St Andrew’s Hall w 1877 r. Arthur Sullivan był jej dyrygentem przez dwa sezony  w latach 1875-77.

Obok ratusza w stylowej dzielnicy Merchant City umieszczony jest Old Fruitmarket, klejnot architektury. Zaczynając jako hurtowy targ owocowy w Glasgow, miejsce zostało starannie i pomysłowo odnowione, aby stworzyć wyjątkowe miejsce. Dzięki zachowaniu wielu elementów z epoki, w tym wyniosłego sklepionego dachu, żeliwnych kolumn i balkonu, Old Fruitmarket oferuje wyjątkowe miejsce dla szerokiej gamy wydarzeń, od koncertów folkowych, popowych, jazzowych i muzyki świata, po wieczory komediowe i klubowe. wesela, pokazy mody i bankiety. Old Fruitmarket bezpośrednio przylega do Wielkiej Sali i był funkcjonującym rynkiem do lat 70. XX wieku, po czym był okazjonalnie wykorzystywany do imprez jazzowych i folklorystycznych. W sąsiednich budynkach znajdowały się tętniące życiem targi produktów, takie jak targ świeżych owoców i kwiatów oraz targ serów. W przeszłości odbywały się w nim koncerty Scottish Chamber Orchestra i BBC Scottish Symphony Orchestra . Przez wiele lat, po zniszczeniu przez pożar St Andrews Hall w 1962 roku, służył do koncertów Royal Scottish National Orchestra, aż do otwarcia Glasgow Royal Concert Hall w 1990 roku, festiwali w Glasgow, w tym Celtic Connections, Mayfest i Jazz Festival.

Glasgow’s City Halls i Old Fruitmarket zostały ponownie otwarte w styczniu 2006 po okresie gruntownej renowacji. Odnowione sale są teraz siedzibą BBC Scottish Symphony Orchestra i Scottish Music Centre, które są członkami partnerstwa z Radą Miejską i Glasgow Cultural Enterprises. Sala jest również miejscem regularnych występów Szkockiej Orkiestry Kameralnej w Glasgow i centrum edukacji muzycznej, w której kluczowym uczestnikiem jest miejski Wydział Edukacji. W Glasgow’s City Halls wielu artystów nagrywało bądź nagrywa płyty ze szkodzą orkiestrą, które wyróżniają się artyzmem i nieskazitelną stroną techniczną ścieżek muzycznych, ot choćby takie jakie prezentuję na fotografii niżej:

Miejsce składa się z kilku sal koncertowych pod jednym dachem, zarządzanych przez Glasgow Cultural Enterprises (które zarządza również The Glasgow Royal Concert Hall):
„Grand Hall”, czyli główne audytorium ratusza miejskiego, które jest tradycyjną salą w kształcie pudełka na buty z bardzo dobrą akustyką, która może pomieścić łącznie 1066 osób. To jest siedziba BBC Scottish Symphony Orchestra (SSO), która tutaj przeprowadza próby, nagrywa i występuje. Na scenie może pomieścić ponad 90. muzyków orkiestry, a chór zmieści 110 osób. Sala jest również regularnie wykorzystywana przez Scottish Chamber Orchestra (z siedzibą w Edynburgu) podczas koncertów w Glasgow oraz przez Scottish Ensemble .

Sala recitalowa, nowa przestrzeń odpowiednia dla muzyki kameralnej, mieszcząca około 100 osób.

Old Fruitmarket, klimatyczny lokal, który wciąż zachowuje swój charakter hali targowej z elastyczną pojemnością 1000-2000 osób. Służy do wydarzeń związanych z jazzem i muzyką tradycyjną, a także przez BBC SSO w przypadku bardziej eksperymentalnych wydarzeń z muzyką współczesną.

W ratuszu mieści się również Scottish Music Centre, biura i obiekty nagrań dla BBC SSO, a także bogate zaplecze edukacyjne. Arup Acoustics dostarczył projekt akustyczny renowacji, ściśle współpracując z architektami Civic Design, konsultantami ds. Lokalizacji Arup Venue Consultancy oraz inżynierami Arup Scotland.

 

[12] Walthamstow Assembly Hall (według: ) to imponująca sala zgromadzeń, zabytkowa sala w stylu Art Deco, zbudowana podczas II wojny światowej.

Położona jest na terenie kompleksu ratuszowego Waltham Forest, a imponujące schody i elegancka fontanna zapewniają piękny krajobraz na każde wydarzenie. Waltham Forest Town Hall to komunalny budynek położony w Walthamstow, we wschodnim Londynie. Ratusz, który jest siedzibą Waltham Forest London Borough Council, jest budynkiem wpisanym na listę zabytków klasy II.

Budynek zastąpił wcześniejszy ratusz w stylu włoskim, został zaprojektowany przez Philipa Daltona Hepwortha w klasycznym stylu. Budowę budynku, który wzniesiono z kamienia portlandzkiego, przerwała II wojna światowa i ukończono ją dopiero w 1942 roku. W centralnej części znajduje się trójprzęsłowy portyk o pełnej wysokości z filarami podtrzymującymi fryz powyżej, na którym widnieje napis „Walthamstow Town Hall”, na poziomie dachu znajduje się wysoka, pokryta miedzią wieża zegarowa. Aula, która również została ukończona w 1942 roku, podczas II wojny światowej służyła jako restauracja brytyjska. Ratusz nadal służył jako siedziba władz lokalnych po utworzeniu w 1965 r. rozbudowanej rady gminy Waltham Forest London. W auli w styczniu 1960 r. odbył się koncert Yehudi Menuhina i Plácida Dominga w lipcu 1974 r. Rada zatwierdziła obszerny program prac remontowych ratusza i auli w październiku 2019 roku; autoryzowane prace obejmowały również ulepszone zagospodarowanie terenu za pomocą fontann, oświetlenia nocnego i basenu refleksyjnego.

Znana z magicznej akustyki i uderzających złotych drzwi Walthamstow Assembly Hall była wykorzystywana do wielu słynnych nagrań i koncertów. Sala Walthamstow Assembly Hall to piękne miejsce, mieszcząca się na eleganckich terenach kompleksu ratusza, z salą idealną na organizowanie koncertów muzyki klasycznej i współczesnej, uroczyste kolacje czy wystawy sztuki. na wesele. Przestrzeń może pomieścić do 450 osób. Piękna sala w stylu Art Deco ma również scenę, która może służyć tak dla muzyków jak aktorów teatralnych.

Ta historyczna sala, której akustyka została doceniona przez wielu muzyków, jest chętnie wynajmowana do realizacji nagrań płytowych znanych wydawców- EMI, RCA, Decca, Philips czy Deutsche Grammophon.

 

[13] Usher Hall (według:  oraz ) jest salą koncertową, położona na Lothian Road, w zachodniej części Edynburga w Szkocji. Od czasu powstania w 1914 r. Organizuje się w niej koncerty, sesje nagraniowe i inne wydarzenia o charakterze kulturalnym i może pomieścić około 2200 osób w niedawno odrestaurowanym audytorium, które jest lubiane przez wykonawców ze względu na swoją świetną akustykę. Hol jest otoczony przez The Royal Lyceum Theatre po prawej stronie i The Traverse Theatre po lewej stronie.
Historia sali rozpoczyna się pod koniec XIX wieku, kiedy bogaty przedsiębiorca Andrew Usher (czasami znany jako „ojciec szkockiej whisky”) rozmawia ze swoim jubilerem na Rose Street. Marzył o stworzeniu miejsca, które „powinno stać się i pozostać centrum i atrakcją dla artystów muzycznych i wykonawców oraz mieszkańców Edynburga i innych …”. 23 czerwca 1896 roku oficjalnie ogłoszono, że Usher podarował 100 000 funtów miastu Edynburg, aby stworzyć idealne miejsce – coś, czego Edynburgowi w tamtych czasach bardzo brakowało. Niestety Usher, który miał 70 lat w chwili zapisu, nigdy nie zobaczył sali, której nadano jego imię. Zmarł w 1898 r., 16 lat przed spełnieniem jego marzenia.

Po 12-letnim opóźnieniu, głównie ze względu na trudności w znalezieniu odpowiedniego miejsca, w 1910 roku ogłoszono konkurs na projekt hali. Zwycięska oferta wybrana spośród 130 zgłoszeń pochodziła od Stockdale Harrison & Howard H Thomson z Leicester, którego klasyczny styl z wpływami Beaux-Arts spełnił „proste, ale dostojne” wytyczne.  W następnym roku, podczas wizyty państwowej, król Jerzy V i królowa Maria położyli dwa kamienie pamiątkowe obok kamienia węgielnego zawierającego ołowianą trumnę zawierającą (między innymi) wszystkie monety królestwa, kopię Szkota i kopię Andrzeja (dary Ushera).

Sala Ushera została oficjalnie otwarta przez wdowę po Andrew Usherze 6 marca 1914 roku. Na trzech uroczystych koncertach można było usłyszeć muzykę Händla, Bacha, Beethovena i innych- projekt, który wystawił na próbę znakomitą akustykę budynku do maksimum. Następnego dnia magazyn The Scotsman doniósł, że: „Nie jest przesadą stwierdzenie, że ci, którzy widzieli salę po raz pierwszy, byli bardzo uderzeni jej dostojnymi proporcjami, otwartością i przestronnością oraz charakterem dekoracyjnego detalu”. Sala była zaakceptowana.

Jedną z głównych zalet Sali, organy były zaprojektowane jako wewnętrzne centralne miejsce, wizualnie i muzycznie. Do 1912 roku miasto poszukiwało najlepszego kandydata do jego budowy, ostatecznie wskazując na Normana Bearda z Londynu. Jego projekt, zainstalowany pod koniec 1913 roku, został zbudowany bez ograniczania kosztów, wraz z hiszpańską mahoniową obudową autorstwa Adama Currie z Edynburga. Z biegiem lat organy stopniowo popadały w ruinę. Brak kontroli wilgotności i temperatury doprowadził do znacznej zawodności i na początku tego wieku nie był używany przez kilka lat. Na szczęście, dzięki staraniom Usher Hall Organ Trust, Harrison & Harrison of Durham zostali powołani do przywrócenia go do używalności, a od 2002 roku organy ponownie zajęły centralne miejsce na wielu imprezach w Usher Hall.

W kwietniu 1996 roku koncert Tony’ego Bennetta dosłownie zburzył dom. Zaledwie kilka godzin po jego zakończeniu spora część tynku spadła z sufitu audytorium na puste siedzenia poniżej. Uszkodzenia były minimalne, ale podkreślały pogarszający się stan Hali. Trzy miesiące później Rada Miasta Edynburga ujawniła plany przebudowy. Wstępny remont zakończono w sierpniu 2000 r., a w maju 2002 r. ogłoszono plany drugiego etapu. Szklane przedłużenie, współczesna interpretacja oryginalnych wpływów Beaux Arts, zostało ostatecznie odsłonięte na początku 2010 r., a w październiku tego samego roku nastąpiło oficjalne otwarcie nowego miejsca i dzielnicy sztuki.

Akustyka Usher Hall jest niezaprzeczalnie jedną z najlepszych w Europie i jest uwielbiana zarówno przez wykonawców, jak i publiczność. To sprawia, że jest głównym miejscem koncertów orkiestr krajowych i międzynarodowych w Edynburgu, a od 1947 roku głównym miejscem Międzynarodowego Festiwalu w Edynburgu. Centrum doskonałości dla wszelkiego rodzaju występów, każdego roku Sala wita szeroki wachlarz talentów, a także konferencje, imprezy sponsorskie, ceremonie, wykłady i sesje nagraniowe. Pozostaje kluczowym punktem orientacyjnym w centrum Edynburga i prawdopodobnie będzie nim jeszcze przez wiele lat.
Światowej klasy skrzypaczka Nicola Benedetti tak Salę Ushera opisała: „…Kiedy miałem 12 lat występowałem na klasycznych koncertach dla dzieci […] Jest to wyjątkowo piękne miejsce w starym stylu i dużą ilością naturalnego rezonansu, ale to zawsze ludzie sprawiają, że to miejsce jest wyjątkowe…”

Stroiciel fortepianów zatrudniany przez  muzyków występujących w Usher Hall (np. Alfreda Brendela) powiedział: „…Przez lata miałem zaszczyt współpracować z wieloma światowej sławy artystami, w tym z Alfredem Brendelem, Martą Argerich, Christianem Zimmermanem, Jean-Yvesem Thibaudetem… czasami pracowałem z nimi nad wszelkimi drobnymi korektami mechanizmu lub brzmienia instrumentów […] Sala Ushera jest wyjątkowa. Akustyka jest światowej klasy, architektura jest piękna, wystrój frontu domu jest bardzo gustowny, a personel jest profesjonalny i pomocny.”
Usher Hall jest świetną platformą dla znakomitych międzynarodowych muzyków klasycznych, by mogli odbyć sesje nagraniowe:

Jest również siedzibą Królewskiej Szkockiej Orkiestry Narodowej w Edynburgu, która gra regularnie w trakcie sezonu. Scottish Chamber Orchestra, szkocki Fiddle Orchestra, National Youth Orchestra of Scotland i lokalnych organizacji, takich jak Edynburg Królewskiego Związku Chórów i Kevock Chóru, również można regularnie podziwiać w tej sali.

 

[14] Powell Hall, znany też jako Powell Symphony Hall (według:  oraz ), jest siedzibą St. Louis Symphony. Został nazwany na cześć Waltera S. Powella, lokalnego biznesmena, którego wdowa przekazała milion dolarów na zakup i użytkowanie tej sali przez symfonię. Sala mieści 2683 miejsc.

Budynek pierwotnie nosił nazwę The St. Louis Theatre. Został zbudowany w 1925 roku z 4100 miejscami siedzącymi, zaprojektowany przez chicagowską firmę architektoniczną Rapp & Rapp. Teatr przez pierwsze 40 lat swojego istnienia był sceną dla występów wodewilowych na żywo i filmów. Ostatnim filmem pokazanym w starym teatrze był „The Sound of Music” w 1966 roku. W tym czasie budynek został zakupiony przez Symphony Society, w ramach prezentu od Oscara Johnsona Jr.. Po modernizacji i odnowieniu teatru, salę otwarto ponownie w styczniu 1968 roku jako nową siedzibę Orkiestry Symfonicznej St. Louis. Opowiada się, że budynek nawiedza duch mężczyzny imieniem George. Jest podobno widziany w białym garniturze i białym kapeluszu i jest uważany za byłego wodewilowego pracownika, który bawi się światłami i windami.

Powell Hall z 2689 miejscami została nazwana na cześć Waltera S. Powella, dyrektora ds. Produkcji obuwia w St. Louis, którego wdowa, Helen Lamb Powell, przekazała Symphony Society na fundusz charytatywny o wartości 1 miliona dolarów. Fundusze te pomogły w uzyskaniu 2 milionów dolarów dotacji Fundacji Forda na wyposażenie nowej sali koncertowej.

Do wysokospecjalistycznych prac związanych z renowacją dawnego pałacu filmowego został powołany zespół uznanych na całym świecie specjalistów w dziedzinie architektury i akustyki. Głównymi architektami byli członkowie firmy architektonicznej Wedemeyer, Cernik & Corrubia z St. Louis. David Mintz był zatrudniony jako inżynier oświetlenia, a Ben Schlanger, specjalista od architektury teatralnej, który właśnie zakończył prace nad nowym Metropolitan Opera House w Lincoln Center w Nowym Jorku, był konsultantem w takich kwestiach jak widoczność, wyjścia, obiekty usługowe i ogólna konfiguracja sali. Dzięki panu Schlangerowi Powell Symphony Hall była w stanie zatrudnić znanego w całym kraju akustyka dr Cyrila Harrisa do koordynowania rekonstrukcji akustycznej sali. Dr Harris był również odpowiedzialny za inżynierię akustyczną sali koncertowej i opery w John F. Kennedy Center for the Performing Arts w Waszyngtonie.

Muzycy i krytycy zareagowali entuzjastycznymi pochwałami. Harold Schonberg, krytyk muzyczny The New York Times, napisał: „Pracując tradycyjnymi środkami [Cyril] Harrisowi udało się uzyskać tradycyjne bogate brzmienie, pełne, szczegółowe, z dużą ilością basu i niezwykłą prezencją… sala, w której jest przyjemność ze słuchania muzyki”. Skrzypek Isaac Stern, po swoim występie na pierwszych koncertach subskrypcyjnych w Powell Hall, powiedział: „Ma ciepło, które wzmacnia występ… przyjemność dla muzyka. Powell Hall jest pierwszorzędny. Zajmuje miejsce obok Carnegie Hall w Nowym Jorku i Symphony Hall w Bostonie”.

Zaprojektowany pierwotnie przez firmę architektoniczną Rapp & Rapp z Chicago, Powell Hall odzwierciedla europejską elegancję w klasycznym, czerwonym, złotym i kremowym wystroju Wightman Grand Foyer, wzorowanym na królewskiej kaplicy w Wersalu. Witraż w przedniej fasadzie przedstawia wizerunek św. Ludwika IX, króla Francji na koniu – spektakularny widok podczas wieczorów koncertowych, kiedy jest oświetlony. Prawdziwe poczucie tradycji w całej sali jest odpowiednie dla drugiej najstarszej orkiestry symfonicznej w kraju. Orkiestra Symfoniczna z St. Louis oferuje wiele nagrań, zarówno w formacie CD, jak i do pobrania w formacie cyfrowym.

SLSO ma długą historię nagrywania, reprezentowane przez wydawnictwa: RCA Victor, Telarc i VoxBox.
Wpisany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych w maju 2001 roku Powell Hall jest świadectwem nie tylko przywództwa i dalekowzroczności tych, którzy umożliwili jego pozyskanie i renowację, ale także dziedzictwa kulturowego St. Louis i zdolności miasta do odnowienia i odkryć się na nowo w obliczu zmieniających się czasów, gustów i trendów. Obecnie sala na 2700 miejsc, z najnowocześniejszym systemem dźwiękowym, uważana jest za jedną z najlepszych sal koncertowych i nagraniowych w USA.

 

[15] Herkulessaal (według: ) to sala koncertowa w pałacu monachijskim (Residenz München), dawnym pałacu królewskim monarchów bawarskich w centrum Monachium (München). Znany jest również jako Herkules Residential Hall lub Herkulessaal der Münchner Residenz, czasami zapisany jako Herkules Hall München.

Ta czcigodna sala o dobrej akustyce od 1953 roku wzbogaca Monachium o kolejną cenioną salę koncertową. Monachijska Orkiestra Symfoniczna jest w sali stałym bywalcem od wielu lat. Ponadto Herkulessaal zapewnia imponującą oprawę dla wielu innych koncertów z naszego klasycznego programu. Nazwa sali pochodzi od wielkich gobelinów, które opowiadają o Herkulesie.

Herkulessaal znajduje się w budynku sali balowej, która stanowi północny koniec rezydencji Ludwika I. To skrzydło budowli pierwotnie zawierało sekwencję pokoi, których kulminacją była sala tronowa. W 1944 r. to skrzydło pałacu zostało poważnie uszkodzone przez bomby, ale nie bardziej niż inne części, które wkrótce po wojnie przywrócono dość wiernie w stosunku do oryginału. W 1951 roku odrestaurowano tylko historyczną fasadę, a budynek przekształcono w bawarskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Aby takie działanie zrekompensować, zdecydowano się na budowę nowej sali koncertowej w budynku sali balowej rezydencji. Dokonał tego w latach 1951–1953 Felix Finkbeiner w monumentalnym klasycystycznym stylu, często krytykowanym za bliskość architektury nazistowskiej. Nazwa „Sala Herkulesa” pochodzi od serii gobelinów zamówionych przez księcia Albrechta V w 1565 roku i przedstawiających legendę o Herkulesie. Gobeliny wisiały w pokoju do 1993 roku, a następnie zostały zastąpione drukowanymi kopiami.

W sali umieszczone są organy, dzieło pracowni GF Steinmeyer & Co., które zostały zbudowane w 1962 roku jako dzieło cztero-manualne, mające 79 rejestrów od czasu remontu w 2017/18 roku przeprowadzonego przez Orgelbau Kapsa z Eichenau.

Sala posiada 1270 miejsc siedzących i 180 miejsc stojących. Jako sala koncertowa Herkulessaal ma wymiary ok. 43 na 22 metry, zgodnie z zasadą „pudełka na buty”. Jest używany zarówno do koncertów symfonicznych, jak i muzyki kameralnej. Ponieważ w Monachium nie ma dużego kościoła z dobrą akustyką, w Herkulessaal często wykonuje się chóralne dzieła sakralne. Dla dużej muzyki symfonicznej służyła także sala kongresowa w Deutsches Museum, a od 1985 roku Philharmonie am Gasteig. Podczas gdy Filharmonia Monachijska posiada prawa rezydenta w Gasteig, Bawarska Radio Symphony Orchestra gra częściowo tam, a częściowo w Herkulessaal. Organizatorzy koncertów prywatnych oferują serie subskrypcyjne na muzykę fortepianową i kameralną. W Herkulessaal występują również ambitne amatorskie orkiestry i chóry.

W Hali Herkulesa dokonano wielu znaczących dla historii muzyki nagrań. Tu nagrywali tak znakomici dyrygenci jak: Fricsay , Sawallisch, Celibidache czy Kubelik.

 

[16] Kościół św. Eustachego (Saint Eustache Church) został zbudowany na początku XIX wieku w St. Eustache w Québecu na przedmieściach  Montréalu w Kanadzie. Używany regularnie przez Montreal Symphonic Orchestra jako miejsce nagrań. Inna nazwa: „Eglise De St. Eustache, Montréal”, „Église Saint-Eustache, Montréal” lub „L’Église de St Eustache, Montréal”.

Kościół św. Eustachego jest zbudowany w  typowym francusko-kanadyjskim stylu architektonicznym okresu dziewiętnastowiecznego. Ponieważ kościół i miasto mają znaczenie historyczne, fasada kościoła jest oznaczona śladami po kulach armatnich i karabinach z buntu francusko-kanadyjskiego z 1837 roku. Pod względem akustycznym ten kościół jest dość wyjątkowy, a poniższe zdjęcia pokazują wiele ozdobnych detali, które mogą tylko wzmocnić dźwięk wydobywający się z sufitu i ścian tego kościoła. Podłoga jest lekko nachylona, co znacznie wpływa na ogólny efekt. Nie ma nigdzie dywanów, a kilka rzędów przednich ławek mogą być usuwane w zależności od potrzeb nagrywania oraz zapewnienie otwartej przestrzeni dla orkiestry. Mikrofony wytwórni Decca/London zwykle rejestrują tam grę orkiestry gdy miasto zapewnia oficjalny objazd ruchu kołowego z dala od kościoła, aby zapewnić bardzo ciche miejsce do nagrywania. Motorówki pływające po rzece z prawej strony i z tyłu kościoła również są zmuszane do opływania w oddali.

Kościół ma podobną przestrzeń akustyczną, ciepło i dyfuzję, co Kingsway Hall w Londynie, ulubione miejsce nagrań Decca / London w przeszłości. Nagrania wykonane w obu miejscach wykazują szczególne właściwości akustyczne, które sprawiają, że klasyczne nagrania Decca / London są tak wyjątkowe.

Kościół św. Eustachego jest codziennie otwarty dla mszy katolickich, a także dla organizacji lokalnych koncertów, zapewniąc wyjątkową dźwiękową (jeśli nie duchową) okazję. Obecność licznej publiczności słuchającej lub modlącej się nie wpływa negatywnie na akustykę kościoła. Wytwórnia Decca / London zachowuje wyłączne prawa do nagrywania, a 8% przychodów ze sprzedaży płyt CD jest zwracanych kościołowi w celu jego utrzymania.

 

[17] Salle Wagram (według: ) to zabytkowe audytorium w dzielnicy 17. w Paryżu. Został zbudowany w 1865 roku, a uznany za oficjalny zabytek przez francuskie Ministerstwo Kultury od 2 marca 1981 roku. Początkowo była ogromną salą balowa (Bal Dourlans) zaprojektowana przez Adriena Alphonse’a Fleureta i była miejscem międzynarodowych kongresów, konferencji politycznych, wystaw mody i konkursów tanecznych.

Od lat 50. XX wieku sala była często używana jako klasyczne miejsce nagrań, w tym cykl symfoniczny Beethovena z orkiestrą Paris Conservatoire pod dyrekcją Carla Schurichta,  balety Strawińskiego z tą samą orkiestrą pod dyrekcją Pierre’a Monteux, kompletna Carmen z Marią Callas i Nicolai’em Geddą , a w latach 90. za wiele nagrań Poulenca z Francuską Orkiestrą Narodową pod dyrekcją Charlesa Dutoit.

Od 2016 roku sala, wyposażona wówczas w 800 widzów do koncertów orkiestrowych, stała się siedzibą Orchestre Colonne. Paryski klejnot architektury położony rzut kamieniem od Etoile, Salle Wagram, z prestiżowym wystrojem i najnowocześniejszym wyposażeniem technicznym, otwiera swoje drzwi na wszystkie wydarzenia jakie można sobie tylko wymarzyć.

Jest to bez wątpienia najstarsze miejsce rozrywki w Paryżu, ostatnia architektoniczna pozostałość tych sal balowych, które reprezentowały wzniosłe miejsca „życia paryskiego”. Jej strop z kolekcją malarstwa, tralek i kolumnad jest również wpisany do inwentarza zabytków. Satysfakcję daje spacerowanie po scenie wielkich kul Imperium, stąpanie po tej samej podłodze co Marcel Cerdan, Lino Ventura czy Marlon Brando, delektowanie się akustyką, która uwiodła swego czasu Sidneya Becheta, a nawet Marię Callas. Teraz wyposażona w najnowocześniejszy sprzęt Salle Wagram jest idealnym miejscem na uroczystości dla 300 do 1300 osób, w dzień lub wieczorem.

 

[18] Wigmore Hall  (według: ) to sala koncertowa goszcząca kameralistów i wokalistów z całego świata. Odbywają się tam koncerty muzyki kameralnej, instrumentów solowych i na głosy z towarzyszeniem fortepianu. Placówka mieści się w Londynie przy 36 Wigmore Street.

Pierwotnie sala nosiła nazwę Bechstein Hall. Została zbudowana w latach 1899–1901 na zamówienie niemieckiej wytwórni fortepianów C. Bechstein Pianofortefabrik. Miała 550 miejsc siedzących i frontowy salon wystawowy, w którym eksponowano sprzedawane przez wytwórnię instrumentów. Bechstein zaangażował słynnego brytyjskiego architekta wnętrz Thomasa Edwarda Collcutta – autora wystroju także w Royal Opera House – by zaprojektował wnętrza w stylu neorenesansowym. Foyer było bogato zdobione czerwonym marmurem Werony i Numidii, posadzki wyłożono marmurem czarnym i białym, a schody marmurem sycylijskim. Mahoniowa boazeria z lasów San Domingo zdobiła ściany audytorium, zaś pilastry i fryzy zwieńczone były pozłacaną sztukaterią. Słynną secesyjną kopułę nad sceną zaprojektował Gerard Moira, a Frank Lynn Jenkins wykonał alegoryczny obraz przedstawiający Ducha Muzyki, który wznosi ręce do Geniusza Harmonii ukazanego pod postacią kuli wiecznego ognia. Bechstein zadbał też o to, by sala miała jak najlepszą akustykę.

Bechstein Hall zainaugurował działalność 31 maja 1901 koncertem z udziałem wirtuoza fortepianu i kompozytora Ferruccio Busoniego oraz skrzypka i kompozytora Eugene’a Ysaye’a. Placówka szybko stała się popularna. Frekwencja była tak duża, że w 1902 Bechstein Hall dał blisko 300 koncertów z udziałem takich światowej sławy artystów jak Artur Schnabel, Pablo Sarasate, Percy Grainger, Myra Hess, Artur Rubinstein, Camille Saint-Saëns i Max Reger.

5 czerwca 1916, w połowie I wojny światowej, rząd brytyjski nakazał konfiskatę wszystkich spółek zależnych niemieckich firm działających na terenie Wielkiej Brytanii. Bechstain Hall został zamknięty i sprzedany na aukcji w listopadzie 1916. Szybko jednak, bo już w 1917, placówka została ponownie otwarta pod nazwą Wigmore Hall. Występowali tam wówczas: Elisabeth Schwarzkopf, Siergiej Prokofjew, Paul Hindemith, Andrés Segovia, Benjamin Britten i Francis Poulenc.

Obecnie Wigmore Hall ma ugruntowaną renomę prestiżowego miejsca na artystycznej mapie świata. Daje 400 koncertów rocznie. W 2004 został odrestaurowany i rok później wznowił działalność. Odtąd przeżywa swój renesans głównie dzięki nagraniom i koncertom starannie dobranych wybitnych artystów, wśród których należy wymienić Thomasa Allena, Joshuę Bella, Iana Bostridge’a, Bernardę Fink, Susan Graham, Angelę Hewitt, Henninga Kraggeruda, Anne Sofie von Otter, Thomasa Quasthoffa, Ruggiera Ricci, Andrása Schiffa, Iwonę Sobotkę, Camillę Wicks, Maksima Wengerowa i in.

Raz w tygodniu, za pośrednictwem BBC Radio3 lub przekazu online (live streaming) nadawany jest koncert na żywo, przyciągający kilkaset tysięcy słuchaczy i internautów na całym świecie. Koncerty te są nagrywane przez założoną w tym celu wytwórnię płytową Wigmore Hall Live. Wigmore Hall organizuje również międzynarodowe konkursy wykonawcze – odbywający się co 3 lata od lipca 2010 konkurs kwartetów smyczkowych Wigmore Hall International String Quartet Competition, wcześniej znany jako The London International String Quartet Competition oraz od 1997 konkurs wokalny Wigmore Hall/Kohn Foundation International Song Competition.

 

[19] Villa Medici – Giulini (według:  oraz  ) to jeden z najstarszych zabytków w Lombardii,  znajduje się około pół godziny od centrum Mediolanu i kilka kilometrów od centrum Monzy, gdzie znajduje się ważna kolekcja starożytnych instrumentów klawiszowych. Początki willi sięgają średniowiecza, a swój szczyt osiągnął w XVIII wieku, kiedy to zatrudniono Francesco Zuccarelliego, aby pomalował salę honorową w centrum willi. Od 1650 roku willa była własnością rodu Crivelli, następnie przechodzi do rodziny Attendolo Bolognini w 1785 roku, później stała się rezydencją rodziny Medici z Marignano, a obecnie rodziny Giulini.

Struktura architektoniczna pozostała nienaruszona przez wieki i jest doskonale zachowana. Willa otoczona jest 3-hektarowym parkiem z pięknym starym drzewostanem. Skrzydła zostały zaprojektowane dla branży hotelarskiej, poświęconej głównie muzyce, z kreacjami międzynarodowych seminariów i wydarzeń specjalnych, które dotyczą kolekcji instrumentów klawiszowych, a wszystko to w katalogu włosko-angielskim „Finding of lost sound”, opublikowanym w Villa Medici Giulini i dystrybuowane na całym świecie.

Na pierwszym piętrze willi salon namalowany przez Zuccarellego jest sercem nieruchomości, ze względu na piękno obrazów odtwarzających krajobrazy okolicznych wzgórz. Ten salon dysponuje wspaniałą akustyką, która tworzy muzykę, zgodnie z tradycją przeszłości. Kolekcja instrumentów klawiszowych zawartych w Villa Medici rozwija temat historii fortepianu od klawesynów, fortepian po organy. Wszystkie instrumenty są doskonale odrestaurowane i regularnie grają na koncertach.
Przechodząc przez spektakularny włoski ogród, dociera się do Teatrino, poświęcony arcydziełom muzyki i słuchaniu historycznych i współczesnych instrumentów z kolekcji.

Na całym świecie są muzea instrumentów muzycznych, ale zwykle instrumenty w muzeach są pokazywane zwiedzającym, bez zgody na próby zagrania na nich. W Villa Giulini zamiast tego wszystkie instrumenty są zawsze gotowe do gry, a ich „życie” jest takie: oferowanie doświadczenia oryginalnego brzmienia, którego słuchali kompozytorzy, kiedy tworzyli swoją muzykę, niezależnie od tego, czy byli to Bach, Scarlatti, Mozart, Chopin, Liszt, Verdi, Debussy, bądź Prokofiev. Poszukiwanie zagubionych dźwięków to tytuł tej podróży w czasie, bo zawsze istnieje związek między kompozytorem a jego instrumentem, tak jakby jakość dźwięku mogła inspirować kompozytora i być zawsze bliższa jego odczuciom. Dla dzisiejszych młodych muzyków możliwość gry na instrumentach „kompozytorskich” jest ekscytującą podróżą, z której wywodzi się artystyczny rozwój pozwalający na doskonalenie współczesnych wykonawstw instrumentalnych.
W willi wielu artystów nagrało swoje płyty, co najczęściej przełożyło się na lepszą jakość techniczną nagrań:

Koncerty w salach Villa Giulini rozpoczynać się mogą na instrumentach z XVIII wieku, a kończyć na Steinway’u w Teatrinie w czasie muzycznej podróży, która stanowi niepowtarzalne przeżycie łączące architektoniczną harmonię miejsca z pięknem akustyki w zaczarowanej atmosferze. Odtwarza klimat zabytkowych sal, w których po raz pierwszy wykonano arcydzieła kompozytorów wiedeńskich i francuskich.

 

[20] Royal Albert Hall (według:  oraz ) to sala koncertowa w Londynie poświęcona mężowi królowej Wiktorii, księciu Albertowi. Mieści się w dzielnicy South Kensington w centralnym Londynie, w rejonie znanym powszechnie jako Albertopolis. The Royal Albert Hall jest częścią pomnika upamiętniającego Alberta – niedaleko znajduje się Albert Memorial, pomnik ku jego czci. Jest to także miejsce, gdzie znajdują się największe w Wielkiej Brytanii organy oraz siedziba Proms.

Od otwarcia przez królową Wiktorię 29 marca 1871 roku The Royal Albert Hall była miejscem wydarzeń kulturalnych, koncertów, konferencji, balów i odczytów naukowych. W 1968 roku odbył się tam 13. finał Eurowizji.
Royal Albert Hall może pomieścić 5 272 osób. Od czasu otwarcia sali przez królową Wiktorię w 1871 roku, na jej scenie pojawili się czołowi światowi artyści reprezentujący różne gatunki performatywne. To tutaj odbywają się koncerty Proms, każdego lata od 1941 roku. Rocznie odbywa się w nim ponad 390 przedstawień w głównej sali koncertowej, w tym koncerty muzyki klasycznej, rockowej i popowej, baletowej, operowej, projekcji filmów z orkiestrą na żywo. akompaniament, sport, ceremonie wręczania nagród, imprezy szkolne i społeczne oraz występy charytatywne i bankiety. Kolejnych 400 wydarzeń odbywa się każdego roku w przestrzeniach poza salami audytoryjnymi. Sala miała pierwotnie nazywać się Centralną Salą Sztuki i Nauki, ale nazwa została zmieniona na Royal Albert Hall of Arts and Sciences przez królową Wiktorię po położeniu kamienia węgielnego sali w 1867 roku.

Oficjalna ceremonia otwarcia Sali odbyła się 29 marca 1871 r. Podczas koncertu, który nastąpił później, problemy akustyczne sali natychmiast stały się widoczne. Inżynierowie najpierw próbowali usunąć silne echo, zawieszając brezentową markizę pod kopułą. To pomogło, a także ochroniło słuchaczy przed słońcem, ale problem nie został rozwiązany: żartobliwie mówiono, że Sala jest „jedynym miejscem, w którym brytyjski kompozytor może być pewien, że usłyszy jego dzieło dwa razy”.

Gigantyczna przestrzeń pustej przestrzeni i szklany dach audytorium spowodowały, że w Sali rozbrzmiewało horrendalnie długie echo. W latach 1871-1968 stosowano różne metody, aby stłumić potężne echo, które rozbrzmiewało po audytorium, ale bez większego sukcesu. Ogromne „velarium” z tkaniny było wczesną próbą stłumienia echa w sali. W 1949 roku ta brezentowa markiza została usunięta i zastąpiona żłobionymi panelami aluminiowymi pod szklanym dachem, w nowej próbie obniżenia wpływu echa. Jednak akustyka nie została właściwie rozwiązana aż do 1969 roku. Rok wcześniej Acoustical Investigation Research Organisation Limited zbadała akustykę w hali za pomocą kilku testów, z których jeden obejmował technika akustyka używającego mikrofonu reflektorowego, podczas gdy inny strzelał z pistoletu startowego, a inny grał na fagocie. Za ich radą pod sufitem zainstalowano 135 dużych dysków rozpraszających dźwięk z włókna szklanego (powszechnie określane jako „grzyby” lub „latające spodki”).

Pierwszy koncert po zamontowaniu dyfuzorów wykonała BBC Symphony Orchestra pod dyrekcją Colina Davisa. Akustyka wyraźnie się poprawiła i została przyjęta z entuzjazmem przez prasę. Ostateczna korekta nastąpiła w 1996 roku, po tym, jak holenderska firma Peutz & Associates przeprowadziła eksperymenty na 4-metrowym modelu widowni w skali 1:12. Miniaturowe głośniki zostały użyte jako źródła dźwięku, a mikrofony zostały wbudowane w zestawy słuchawkowe noszone przez lalki Barbie, aby monitorować dźwięk w strategicznych miejscach! Odkryli, że rekonfiguracja i usunięcie niektórych „grzybów” ponownie znacząco poprawiłoby jakość dźwięku. Rekonfiguracja została zakończona w grudniu 2001 roku, skazując negatywną akustykę Hali na historię.

W latach 1996-2004 hala przeszła program renowacji i rozwoju wspierany przez dotację w wysokości wielu milionów funtów, aby umożliwić jej sprostanie wymaganiom przyszłego wieku wydarzeń i występów. Trzydzieści „dyskretnych projektów” zostało zaprojektowanych i nadzorowanych przez firmę architektoniczno-inżynierską BDP bez zakłócania wydarzeń artystycznych. Projekty te obejmowały ulepszoną wentylację widowni, więcej barów i restauracji, ulepszone siedzenia, lepsze wyposażenie techniczne i ulepszone obszary za kulisami.

Sala zawsze była przyjazną dla wykonawców spektakli. Sala została pieszczotliwie nazwana „The Nation’s Village Hall”. Pierwszym koncertem była kantata „ On Shore and Sea ” Arthura Sullivana , wykonana 1 maja 1871 r. Od wczesnych lat 70. promotor Raymond Gubbay wprowadził do Sali szereg wydarzeń, w tym operę, balet i muzykę klasyczną. Niektóre wydarzenia obejmują koncerty muzyki klasycznej i rockowej, konferencje, bankiety, tańce towarzyskie, recitale poetyckie, pogadanki edukacyjne, pokazy motoryzacyjne, balet, operę, pokazy filmowe i cyrkowe. Jednym z godnych uwagi wydarzeń był koncert Pink Floyd, który odbył się 26 czerwca 1969 r., tej nocy, w której zakazano im ponownego grania w hali po wystrzeleniu z armaty, przybiciu gwoździ do sceny i po tym, jak mężczyzna w striju goryla wędrował po widowni. W pewnym momencie Rick Wright podszedł do organów i zaczął grać „The End of the Beginning”, ostatnią część „Saucerful of Secrets”, do której dołączyła sekcja dęta Orkiestry Królewskiej Filharmonii (prowadzona przez dyrygenta Normana Smith) oraz panie z Chóru Amatorskiego Ealing Central. Część nagrania organów piszczałkowych znajduje się na albumie Pink Floyd The Endless River. Eric Clapton regularnie występował w Royal Albert Hall. Od 1964 roku Clapton występował w hali ponad 200 razy i stwierdził, że występowanie w tym miejscu jest jak „granie w swoim salonie”. W grudniu 1964 roku Clapton po raz pierwszy pojawił się w Hali z Yardbirds . Było to również miejsce dla zespołu Cream w czasie organizacji pożegnalnych koncertów w 1968 roku. David Gilmour zagrał w Hall co zarejestrował na dwóch solowych albumach. Godnymi uwagi gośćmi byli Robert Wyatt i David Bowie (którzy śpiewali w „Arnold Layne” i „Comfortably Numb”). Shirley Bassey wielokrotnie występowała w Hali, a James Last pojawił się w hali 90 razy w latach 1973-2015, co czyni go najczęściej występującym wykonawcą spoza Wielkiej Brytanii. 18 czerwca 1985 r. Brytyjski gotycki zespół rockowy The Sisters of Mercy nagrał swój album na żywo „Wake at the Hall”.

 


[21]  O Nicoli Benedetti pisałem w artykule: „Wydawnictwa płytowe aspirujące do najlepszych (rozdział osiemnasty)

[22]  Zestaw 6. płyt „Dvorak Complete Symphonies & Concertos” wydanych przez Decca Records omówiłem w artykule „Rekomendowane wydawnictwa płytowe szeroko rozumianej klasyki (rozdział dwudziesty czwarty)

[23]  Płyta „Sir John Barbirolli & The London Symphony Orchestra with Janet Baker & Jacqueline du Pré, Sir Edward Elgar- Cello Concerto / Sea Pictures” została opisana w artykule: „Wydawnictwa płytowe aspirujące do najlepszych (rozdział dwudziesty pierwszy)

[24]  Komplet czterech płyt CD, w ramach serii Collectors Edition, Deutsche Grammophon – „Schumann, Piano Works” opisałem w artykule: „Rekomendowane wydawnictwa płytowe szeroko rozumianej klasyki (rozdział dwudziesty)”.

 


Kolejne części:

          

Tematy pokrewne:
Akustyka sal koncertowych >>