Najsłynniejsze sale koncertowe, które bywają studiami nagrań
i najsłynniejsze studia, które publiczności nie wpuszczają.
(część dziesiąta)

Niektóre światowej klasy studia mieszczą się w specjalnie zaprojektowanych budynkach, ale większość miejsc nagrań została umieszczona w salach pierwotnie przeznaczonych do innych zadań. Podobnie jak kościoły, kina okazały się doskonałym środowiskiem do tworzenia płyt… 

  • [1]   Decca Studios, West Hampstead, Londyn 
  • [2]   The Old Granary Studio, Toft Monks, Norfolk
  • [3]   Salle De Musique, La Chaux-de-Fonds
  • [4]   Adelaide Town Hall
  • [5]   The Joan and Irving Harris Concert Hall of the Aspen Music Festival and School
  • [6]   Opactwo Saint-Michel lub Abbey of Saint-Michel w Thiérache
  • [7]   ONDIF, Alfortville (L’Orchestre national d’Ile-de-France)
  • [8]   Teatro Eden, Treviso
  • [9]   Abbaye de Noirlac, Bruere Allichamps
  • [10] Collegiate Church of Cardona
  • [11] Abadía de Fontfroide
  • [12] Rathausprunksaal Landshut
  • [13] Studio Guillaume Tell, Paris
  • [14] Eglise de Saint-Pierre-aux-Nonnains
  • [15] Arsenal (salle de spectacle), Metz
  • [16] Salle Byzanthine Palais de Béhague, Paryż
  • [17] St Silas the Martyr, Kentish Town, London
  • [18] Henry Wood Hall, London
  • [19] ABC Studios Ultimo / Eugene Goossens Hall (Sydney)
  • [20] Keizersgrachtkerk (Amsterdam)
  • [21] Doopsgezindekerk w Haarlem (Niderlandy)
  • [22] Lutherse Kerk w Haarlem (Niderlandy)
  • [23] St George’s, Brandon Hill (Bristol)
  • [24] Mauerbach Charterhouse (Kartause Mauerbach), Wiedeń
  • [25] St John’s Smith Square (Londyn)
  • [26] Waalse Kerk (Amsterdam)
  • [27] Augustine’s Church (Kilburn. Londyn)

 

[1]  Według:   oraz –
Decca Studios było obiektem, w którym odbywały się nagrania muzyczne w West Hampstead, w północnym Londynie, kontrolowanym przez Decca Records. Najwcześniejsze nagrania British Decca, od roku 1929., były nagrywane w dwóch lokalizacjach, Chenil Galleries Studios w Chelsea, a później na Lower Thames Street. Materiały z tamtych czasów sugerują, że jakość nagrywania była co najwyżej przeciętna, chociaż od około 1933 r., wraz ze zmianami technologicznymi i akustycznymi w tych studiach, nagrania stopniowo się były coraz lepsze, ale wciąż daleko było do standardu osiąganego w Abbey Road Studios i dopiero wraz z otwarciem nowych obiektów wybudowanych w Broadhurst Gardens (West Hampstead ) Decca mogła wreszcie konkurować pod względem jakości akustycznej.

58 lat temu, Decca zdecydowała, że Beatlesi nie są w kręgu ich zainteresowania… W Nowy Rok 1962 roku Beatlesi przybyli do West Hampstead na przesłuchanie w Decca Studios. Menedżer Beatlesów, Brian Epstein, który miał kilka sklepów z płytami w Liverpoolu spotykał marketingowców z Decci, dzięki tym znajomościom Dick Rowe- menedżerowi repertuaru Decci, dowiedział się o The Beatles. Rowei wysłał swojego asystenta Mike’a Smitha do Liverpoolu, aby zobaczył ich w The Cavern 13 grudnia 1961 roku. Smith był pod wrażeniem reakcji publiczności, więc zorganizowano przesłuchanie w Londynie 1 stycznia 1962 r. Organizacją sesji zajął się Mike Smith. The Beatles  kiedy przybyli do studio Broadhurst Gardens byli zmęczeni po długiej podróży i nocy intensywnego alkoholizowania się. Mike Smith był ponad godzinę spóźniony (powstrzymywany, jak się okazało, przez intensywne opady śniegu) co Epsteina zirytowało. Na krótko spotkali Tony’ego Meehana, który wszedł do pomieszczenia producenta. Był perkusistą The Shadows, zanim podjął pracę asystenta producenta w Decca Records. Beatlesi zaczęli instalować sprzęt, ale inżynierowie Decca poprosili ich o użycie wzmacniaczy studyjnych, ponieważ te należące do zespołu były w złym stanie. W ciągu kilku godzin The Beatles zagrali 15 piosenek, głównie wersje coverowe; tylko trzy były oryginałami Lennona i McCartneya. Epstein namówił ich do zrobienia zestawu, który, jak sądził, pokaże ich zakres umiejętności, w tym „Besame Mucho”. Lennon i McCartney później powiedzieli, że chcieli dołączyć więcej numerów rockowych.

Tego samego popołudnia Brian Poole and The Tremeloes byli przesłuchani przez firmę Decca. Po przesłuchaniach Mike Smith chciał podpisać umowę z obiema grupami, ale Dick Rowe powiedział, że mogą wziąć tylko jedną, a wybór zostawił Smithowi. Smith zdecydował się na Tremeloes. Epsteinowi powiedziano, że Decca postanowiła nie podpisywać umowy z The Beatles… Menadżer The Beatles nie może uwierzyć własnym uszom. „Musisz być poza swoim umysłem! Ci chłopcy wybuchną. Jestem całkowicie pewien, że pewnego dnia będą większe niż Elvis Presley!”, na co Rowe odpowiedział: „Nie marnując słów, panie Epstein, nie lubimy dźwięków waszych chłopców. Grupy gitarowe są w drodze… Twoi chłopcy nigdy nie zejdą z ziemi. Wiemy o czym mówimy. Naprawdę powinieneś trzymać się sprzedaży nagrań w Liverpoolu. ” (źródło: Brian Epstein „A Cellarful of Noise London: Souvenir, 1964”). Dick Rowe zdecydowanie zaprzeczył, że to powiedział, i uważa, że Epstein był tak zirytowany, że The Beatles zostali odrzuceni, że to wymyślił. Tak czy siak, Rowe przeszedł do historii jako „człowiek, który odrzucił Beatlesów”, choć to niesprawiedliwe, ponieważ to Mike Smith podjął decyzję. I nie był sam; jak zauważył menedżer The Rolling Stones, Andrew Oldham w swojej autobiografii: „Wszyscy- Columbia, Oriole, Philips i Pye odmówili Beatlesom, opierając się na tym, co usłyszeli podczas sesji Decca”. Epstein opuścił spotkanie z decydentami Decci z taśmami z przesłuchania. Przebywał w Londynie przez kilka dni, aż wreszcie spotkał się z Bobem Boastem, kierownikiem dużego sklepu muzycznego HMV na Oxford Street. Boast nie był pod wrażeniem ścieżek z taśm magnetycznych w pudełkach Decci i zasugerował, aby Epstein poszedł na górę, gdzie było studio, które mogło robić kopie na dysku. Pomyślał, że będą wyglądać lepiej, gdy Epstein zwróci się do innych wytwórni. Tam- Jim Foy technik nagrań, był pod wrażeniem faktu, że Lennon i McCartney skomponowali trzy utwory zupełnie dobre, więc pochwalił zespół czterech muzyków szefowi wydawnictwa EMI- Sidowi Colemanowi, który zorganizował spotkanie z Georgem Martinem… Od tego mementu historia wszystkim jest znana. Większość krytyków zgadza się, że trudno docenić potencjał Beatlesów bazując na materiale z sesji w Decce. Nie radzili sobie dobrze z instrumentami, ani nie ujawnił się ich wyjątkowy talent (te oryginalne taśmy zostały niedawno sprzedane na aukcji japońskiemu kolekcjonerowi za 35 000 funtów). Debiutancka płyta The Beatles „Please Please Me” została przez EMI oddana do sprzedaży 22 marca 1963 roku, a single promujące LP zostały wydane w styczniu  i single i LP odniosły wielki sukces! Decca, pomna tego doświadczenia, gdy otrzymała propozycję podpisania umowy z The Rolling Stones szybko z niej skorzystała- 10 maja 1963 roku. Zresztą nie tylko The Rolling Stones zaczął nagrywać w studiach Decci… Wymienię paru wykonawców: The Animals, Them (wraz z Van Morrisonem), The Small Faces,  John Mayall’s Bluesbreakers, The Moody Blues, Ten Years After, David Bowie, Marc Bolan, Tom Jones, Lulu.

Budynek w ogrodach Broadhurst został zbudowany około 1884 roku jako warsztat, a następnie przekształcony w ratusz West Hampstead. Mimo nazwy nie był to budynek publiczny, ale prywatne miejsce, które można było wynająć na imprezy różnego typu i koncerty. W 1928 roku stało się studiem nagraniowym Crystalate Record Company. Podczas kryzysu lat trzydziestych małe niezależne wytwórnie walczyły o przetrwanie. Decca i EMI kupili większość z nich i zostali świetnymi rywalami. EMI otworzyło studia przy Abbey Road w 1931 roku, a w 1937 r. Crystalate zostało przejęte przez Decca, która przeniosła wszystkie swoje nagrania do Broadhurst Gardens. Do czasu sprzedaży firmy w 1981 roku dokonano tu tysięcy nagrań, a także wielu płyt klasycznych.
W ostatecznej formie w Decca istniały trzy główne studia:
Studio 1: z pokojem kontrolnym na górze nad studiami. Wykorzystano to do wielu nagrań pop.
Studio 2: mniejszy pokój, który był głównym studiem rock & roll i blues.
Studio 3: zostało otwarte w 1962 roku na tyłach budynku i było wystarczająco duże, aby przyjąć pełną orkiestrę.
W 1974 roku The Moody Blues zawarli umowę z Decca i przejęli Studio 1 jako Threshold Studios. Tam nagrali wszystkie swoje klasyczne już albumy w Decca i nagrali Long Distance Voyager w ramach Threshold.
W 1980 roku zmarł Sir Edward Lewis, który stworzył Decca w 1929 roku. Firma została sprzedana firmie Polygram i jest teraz częścią Universal Music Group. Budynek na Broadhurst Gardens to teraz Lilian Baylis House, z którego korzysta English National Opera, która przejęła go w listopadzie 1981 roku.

 

[2] Według :
The Old Granary (Stary Spichlerz) jest częścią wielkiej posiadłości Raveningham, która od setek lat jest rodowym domem rodziny Sir Nicholasa Bacona. Zabytkowy budynek został zbudowany w latach 90. XIX wieku i zachował wiele oryginalnych cech swojej rolniczej przeszłości.

„Stary Spichlerz” został przekształcony z budowli rolniczej w salę zapewniającą dużą otwartą przestrzeń, która pełni również funkcję sali dla recitali muzycznych i studia nagrań. Scena na jednym końcu, wystarczająco duża, aby pomieścić dwa fortepiany, orkiestrę kameralną lub chór, wraz ze wspaniale reagującą akustyką, opisaną przez zwiedzających jako „mini Snape Maltings” (Snape Maltings to kompleks artystyczny nad brzegiem rzeki Alde w Snape, z salą koncertową, która jest jednym z głównych miejsc corocznego festiwalu Aldeburgh). Na widowni jest miejsce dla 120 osób. Studio Old Granary zostało otwarte w czerwcu 2000 roku do nagrywania muzyki klasycznej.

Przestrzeń koncertowa zapewnia intymne wrażenia podczas występów na żywo zarówno dla artysty, jak i publiczności. Sala jest dopełniona cudownie reagującą akustyką, bez względu na to, czy słucha się pianisty, instrumentów strunowych, piosenkarza, a nawet orkiestry kameralnej.

Z myślą o różnych muzykach, Old Granary został zaprojektowany, aby zapewnić wszechstronną możliwość dla prawie każdej sytuacji nagraniowej. Na przykład zmieszczenie dużej 40-osobowej orkiestry kameralnej lub zapewnienie dobrych warunków dla solowego gitarzysty akustycznego. Zespoły rockowe i zespoły jazzowe też czuliby się dobrze. Podstawowym wymogiem dla większości sytuacji nagraniowych musi być fortepian najwyższej jakości. W Old Granary Studio znajdziesz dwa bardzo poszukiwane i kontrastujące fortepiany koncertowe Steinway’e Model D. Zdolność studia do utrzymywania takich instrumentów na najwyższym poziomie koncertowym upraszcza wszelkie projekty nagrywania fortepianów.

W „Starym Spichlerzu” mamy profesjonalne studio nagrań, które korzysta ze wspaniałej akustyki, jaką ma do zaoferowania sala koncertowa. Studio dysponuje szeroką gamą mikrofonów, które pasują do wielu wszechstronnych przestrzeni do nagrywania, cyfrowym systemem Pro Tools / Logic Pro oraz obsługą (inżynierów: Andrew Gillera i Bena Gillera). W tym studio realizowały nagrania płytowe  firmy specjalizujące się w nagraniach fortepianowych i kameralistyce. W „Starym Spichlerzu” nagrano między innymi: ‎”The Art Of The Japanese Koto, Shakuhachi And Shamisen” w wyk. Yamato Ensemble; Ricka Wakemana ‎”Piano Portraits”; “Heino Eller, Sten Lassmann ‎– Complete Piano Music” (cztery woluminy);  “The Piano Music of Philip Glass” w wyk. Jeremy Limba.

Andrew Giller, poza pracą w studio również restaurator fortepianów, od ponad 30 lat pracuje w Anglii Wschodniej przy renowacji doskonałych fortepianów angielskich i niemieckich w swoich warsztatach i studiach na sielankowej wsi na granicy Norfolk i Suffolk, Andrew specjalizuje się w opiece nad markami: Steinway, Bechstein i Blüthner. Większość czasu Giller spędza teraz jako technik fortepianu koncertowego, podróżując po całej Anglii Wschodniej, aby nastroić i obsługiwać fortepiany, lub dostarczać swoje wypożyczone instrumenty. Andrew ma w zapasie sześć fortepianów Steinway, w tym trzy pełnowymiarowe modele D.
Wypożyczane fortepiany koncertowe są sygnowane „Andrew Giller”. Wszystkie fortepiany słyszane na międzynarodowych festiwalach, na których gra wielu znanych na całym świecie pianistów.

Fortepiany są również wynajmowane do sal koncertowych, towarzystw muzycznych, teatrów i osób w całej Anglii Wschodniej na recitale i wszelkiego rodzaju występy- nawet na parkingu na koncert orkiestrowy będący częścią festiwalu Aldeburgh 2015. Oprócz wielkich fortepianów koncertowych do dyspozycji są też mniejsze instrumenty typu „buduar”, takie jak model O i model B dla bardziej kameralnych miejsc. Wszystkie fortepiany są stale pod opieką i regularnie serwisowane w bardzo wysokim standardzie.
Ostatnie zlecenia firmowe fortepiany obejmują: występy z The Royal Philharmonic Orchestra w Lowestoft i Stevenage, Festiwal Aldeburgh, Festiwal Latitude, Festiwal w Norfolk i Norwich, Oxford Lieder Festival, nagrywanie projektów dla Pascala i Ami Rogé oraz wielu innych wydarzeń w kraju i regionie. Szczególnie wyróżniają się dwa fortepiany będące do dyspozycji w firmie:

    • Steinway Model D – 1986, z klawiaturą z kości słoniowej, który został kupiony i wybrany przez Royal College of Music w Londynie, a ostatnio przez nabyty przez studio w „Starym Spichlerzu”. Nasz pierwszy wykonawca- Pascal Roge, był tak zachwycony instrumentem, że natychmiast nagrał płytę CD z Chopinem do wydania w kwietniu 2010 roku. Inni artyści, również doceniający ten instrument, to: Piers Lane z Royal Philharmonic Orchestra, Nikolai Demidenko, Kathryn Stott, Noriko Ogawa, Martin Cousin , Tim Horton (towarzyszący wiolonczeliście Adrianowi Brendelowi) i legenda rocka Rick Wakeman (chciał zabrać ten fortepian do domu!). Ten model ma niezwykły „ciepły” ton i jest bardzo wszechstronny dla wszystkich form repertuarowych.
    • Niestandardowym jest Steinway Model D- 1996, to wspaniały instrument pochodzący z nowojorskiej fabryki. Fortepian jest wyposażony w automatyczny odtwarzacz Pianodisc, który został użyty do nagrywania pracy i generowanych komputerowo projektów MIDI „samplerów”. Kompozytor Philip Glass wykorzystał fortepian do rzadkiego solowego recitalu swoich dzieł. Rama jest podpisana przez Henry Z Steinwaya.

 

[3]  Salle De Musique, La Chaux-de-Fonds, według:
to sala koncertowa, którą miłośnicy muzyki określali jako „klejnot”, „cud” i  nie mają wystarczającej ilości superlatywów, aby dopasować je do akustyki sali muzycznej La Chaux-de-Fonds. Szalony projekt zainicjowany w 1925 r., zainaugurowany w 1955 r. i przywrócony w 2015 r. Mityczne miejsce położone jest w krajobrazie kulturowym La Chaux-de-Fonds w sąsiedztwie uroczego teatru Heure Bleue. Fasada nie wygląda atrakcyjnie, można przejść obok nie zauważając wielkich liter: „ Salle de musique”. Dobrze poinformowani melomani i profesjonaliści wiedzą, że przeciętny człowiek jest mniej świadomy, że to jedno z najpiękniejszych miejsc akustycznych na świecie.

Od ponad 60 lat światowej sławy artyści muzyki klasycznej (Rostropowicz, Rubinstein, Ton Koopman) koncertowali w tej sali, a największe firmy nagraniowe wykorzystywali i wykorzystują ją do tworzenia prestiżowych nagrań takich artystów, jak Martha Argerich, Renaud Capuçon czy Keith Jarrett, żeby wymienić tylko kilku. Według wielu muzyków mieści się w nim również jedno z najlepszych fortepianów w historii, „ósmy cud świata”, wielki Steinway starannie wybrany, utrzymany i zestrojony do każdego występu.

Dlaczego małe miasteczko, takie jak La Chaux-de-Fonds, położone w górach Neuchâtel, pomyślało o zdobyciu takiego klejnotu w połowie ubiegłego wieku? Historia mówi o logicznej kontynuacji tradycji „poważnych” koncertów organizowanych przez Towarzystwo Muzyczne w 1893 roku, sprowadzając między innymi kompozytora Camille Saint-Saënsa w góry Neuchâtel. Mówi się również, że pod koniec drugiej wojny światowej burżuazja La Chaux-de-Fonds chciała pokazać, że metropolia zegarmistrzowska może być również centrum kulturalnym. Idealny dźwięk akustyczny nie jest zbiegiem okoliczności, ponieważ narodził się z niezwykłej kombinacji talentów: członków wyższej klasy średniej i gminy lewicowej, wdrożonych od samego początku do współpracy. Ściany, siedzenia, stolarka z drewna orzechowego na ścianach, wytłoczony sufit – wszystko to zostało dokładnie zbadane, aby uczynić to pomieszczenie samodzielnym instrumentem muzycznym, klasycznym miejscem poświęconym muzyce. Ale co tworzy dobrą akustykę? Idealny pogłos oparty na 2 sekundach, gdy sala jest pusta i 1,6 sekundach, gdy jest pełna, z regularną równowagą między niskimi, średnimi i wysokimi częstotliwościami. W 1962 r. wielki amerykański teoretyk akustyki Leo Leroy Beranek wymienił pięćdziesiąt cztery najlepsze sale muzyczne na świecie i umieścił w swojej książce salę La Chaux-de-Fonds, opisując ją tak: „pomieszczenie, w którym słychać, jak igła spada na scenę, gdziekolwiek jesteś wśród publiczności„.

W 2015 r. musiano odnowić „Music Room”, aby spełniał nowe obowiązujące normy bezpieczeństwa. Strach przed zepsuciem jego specyficznej akustyki spowodował, że (podobnie jak w przypadku jego konstrukcji) zmobilizowano wielu specjalistów, rozważano różne sugestie, aby sprostać wysokim wymaganiom muzycznym. Potrzebnych było kilka milionów, rozpoczynając poszukiwanie funduszy sponsorowanych przez słynnego dyrygenta chóralnego Michela Corboza, jednego z wielu miłośników tej sali. Przy tej okazji zrodziła się epicka opowieść, starannie udokumentowana w doskonałej pracy historyków Yvonne Tissot i Marikit Taylor „”La salle de musique La Chaux-de-Fonds, a place and an exceptional acoustics” opublikowanej przez Alphil Editions pod koniec 2017 roku. W pełnym anegdot i archiwaliów dokumancie dowiadujemy się, że głównym problemem była wymiana krzeseł, ponieważ zmiana tkaniny może znacząco wpłynąć na równowagę w całym pomieszczeniu. Na szczęście oryginalny producent został nazwany i był nadal aktywny. Używał tego samego materiału i ciężko pracował, aby znaleźć odpowiednie wypełnienie tapicerki, które spełniałoby współczesne normy przeciwpożarowe.
Music Room rozbrzmiewa muzyką do dziś. Obecnie w atmosferze harmonii i spokoju organizuje „wielką serię” koncertów Towarzystwo Muzyczne, które właśnie obchodzi swoje 125 lat.

 

[4] Adelaide Town Hall  (Australia), według: , to znacząca ikona w historii miasta. Ratusz w Adelaide został zaprojektowany przez Edmunda Wrighta i E. J. Woodsa, a budowę wykonał Charles Farr w 1863 r., którą ukończono w 1866 roku. Ratusz w Adelaide jest siedzibą władz miasta i stąd emanuje duma, cel i obowiązek publiczny. Gwiazdy ozdobiły również sale tego miejsca; w 1964 roku Beatlesi odwiedzili Ratusz w Adelaide, witając z balkonu 350 000 wielbicieli zespołu. The Beatles nie mieli zaplanowanej trasy koncertowej w Adelaide, ale kampania radiowa DJ Bob Francis ułatwiła zmianę planów, a zespół zagrał cztery koncerty w wypełnionej sali Centennial Hall w dniach 12 i 13 czerwca. Dziś ten balkon przechowuje wiele specjalnych wspomnień. Ratusz w Adelaide ma własną salę koncertową z instrumentem organowym Walker & Sons o wartości 1,3 miliona dolarów. Organiści z całego świata lubią w tej sali grać na organach, które w momencie instalacji w 1990 roku były największym instrumentem mechanicznym zbudowanym brytyjskiej Wspólnocie. Te prestiżowe organy są dobrze wspierane przez fortepian Steinway, który jest również dostępny w czasie koncertów.

Zaraz po oficjalnym otwarciu ratusza w 1866 r. amatorscy muzycy z miasta rozpoczęli kampanię mającą na celu pozyskanie organów piszczałkowych dla Głównego Audytorium. Przez dwa koncerty zgromadzili 120 funtów, które zamiast na zakup organów trafiły na konto wybitnych dzwonów w wieży Alberta. W 1869 roku powstała fundacja, która zebrała pieniądze na organy. Fundusze pochodziły też z sześcioletnich dochodów  chóru, który w tym czasie zorganizował 25 koncertów. Całkowity koszt wyniósł 1200 funtów.

Struktura sali koncertowej w Town Hall została profesjonalnie odnowiona w ostatnich latach, aby zapewnić wpływ w środowisku w przyszłości. Ozdobne sufity i słynne organy piszczałkowe Walker & Sons uatrakcyjniają pomieszczenie, wzmacniając poczucie ceremonii i historii. Audytorium może spełniać wiele funkcji: imprezy stylu bankietowym dla 420 gości, w koncertach może uczestniczyć 1100-osobowa publiczność w ustawieniu teatralnym.

Magazyn „Limelight” ABC poprosił 200 australijskich wykonawców, krytyków muzycznych, techników dźwięku i członków publiczności o ocenę sal koncertowych pod kątem muzyki orkiestrowej, kameralnej i wokalnej. Ratusz w Adelaide zajął drugie miejsce w kraju pod względem akustyki orkiestrowej, piąte w przypadku muzyki kameralnej i siódme w przypadku muzyki wokalnej.
Stale korzystającą z sali koncertowej Adelaide Town Hall jest Adelaide Symphony Orchestra, która została założona jako 17-osobowy zespół radiowy i wykonała swoją pierwszą serię publicznych koncertów w 1936 roku. William Cade, pierwszy dyrygent tej orkiestry, urodzony w Adelaide muzyk, pracował w Londynie z Sir Thomasem Beechamem.
Wiele świetnych pozycji płytowych zostało nagranych w tej sali dla wytwórni:  Hyperion, ABC Classics, GB Records, Canary Classics, Unicorn-Kanchana, SATE Recordings Ltd i Saarländischer Rundfunk.

 

[5] Według ,  oraz : Aspen Music Festival and School (AMFS), festiwal muzyki klasycznej odbywający się co roku w Aspen w Kolorado, jest znany zarówno z organizowanych koncertów, jak i szkolenia muzycznego, które oferuje głównie młodym studentom muzyki. Od 1949 roku, typowy ośmiotygodniowy sezon letni obejmuje ponad 400 wydarzeń związanych z muzyką klasyczną- w tym koncerty pięciu orkiestr, występy solowe i kameralne, w pełni inscenizowane przedstawienia operowe, lekcje mistrzowskie, wykłady i programy dla dzieci, dla 70 000 odbiorców. Zimą AMFS prezentuje małą serię recitali i pokazów Metropolitan Opera Live w HD. AMFS przyciąga ponad 650 studentów z 40 stanów i 34 krajów. Podczas pobytu w Aspen studenci uczestniczą w lekcjach, coachingu i publicznych występach w orkiestrach, operach i muzyce kameralnej, często grając obok siebie z artystami AMFS.

Głównym miejscem koncertowym Festiwalu jest Namiot Muzyczny Benedict, który został otwarty w 2000 roku. Namiot zastąpił wcześniejszą konstrukcję zaprojektowaną przez Herberta Bayera, który w 1965 roku zastąpił oryginalny mniejszy namiot zaprojektowany przez Eero Saarinena. Koncerty odbywają się w namiocie muzycznym Benedykta prawie codziennie w okresie letnim, a miejsca na trawniku przed namiotem, gdzie wielu decyduje się na piknik podczas imprez,są zawsze bezpłatne. Namiot ma otwarte boki; zakrzywiony dach jest wykonany z włókna szklanego pokrytego teflonem, twardego materiału stosowanego również przez międzynarodowe lotnisko w Denver.

Innym miejscem festiwalowym jest sala koncertowa Joan i Irving Harris z pięciuset miejscami dla słuchaczy, która znajduje się obok namiotu muzycznego Benedykta. Sala Harrisa została otwarta w 1993 roku. Irving B. Harris, amerykański biznesmen i filantrop, większość swojej działalności charytatywnej skupił w Chicago w stanie Illinois, ale też przekazał duże pieniądze na rzecz sztuki w Aspen w Kolorado. Sala koncertowa The Joan and Irving Harris Concert Hall of the Aspen Music Festival and School to kameralna i nieskazitelna sala z ciepłym, drewnianym wnętrzem.

Ta sala mieści się nieopodal Namiotu Muzycznego i jest czymś co skrzypek Pinchas Zukerman nazywa „pierwszą salą koncertową XXI wieku”, ale  aby odseparować to audytorium dla pięciuset słuchaczy od spektakli w  Aspen Music Tent (Namiot), Harry Teague (architekt, który zaprojektował Harris Concert Hall AMFS i namiot muzyczny Benedict) oddzielił je aluminiowymi i szklanymi drzwiami oraz dachem z pochylonych płaszczyzn, które kształtują dźwięk poniżej. Teague w wywiadzie dla The New Yorker (6 września 1993 r.) powiedział, że zaprojektował halę o wartości 7 milionów dolarów, aby była „praktycznie dźwiękoszczelną” przestrzenią do słuchania i nagrywania. „Ludzie słuchali muzyki w Namiocie przy burzach, piskach srok, a nawet strzałach” – wyjaśnił. „Jest kiepski akustycznie, ale to ikona, którą trzeba było uszanować. Nowa sala jest przeciwieństwem Namiotu. Podczas gdy Namiot jest idealnie symetryczny, Sala jest asymetryczna. Symetria jest wrogiem dobrej muzyki.”

Wheeler Opera House- trzecie miejsce, w którym odbywają się festiwalowe koncerty, jest salą z epoki wiktoriańskiej należącą do miasta Aspen i lokum dla Aspen Opera Center. Jest to kamienny budynek wzniesiony w latach 90. XIX wieku, według projektu Willoughby J. Edbrooke, który łączy elementy stylu romańskiego i włoskiego. W 1972 r. stała się pierwszą własnością w mieście wpisaną do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych. Każdego roku w audytorium na piętrze odbywa się wiele wydarzeń, od wybitnych w kraju występów muzycznych i komediowych oraz niektórych wydarzeń Festiwalu Muzycznego w Aspen.

Widownia na 503 miejsc, znajduje się na trzecim piętrze. Remontowany parokrotnie od czasu budowy, łączy oryginalny projekt z epoki z elementami modernistycznymi. Siedzenia są pokryte skórą marokańską. Ściany są ozdobione misternym wzorem lazuru, turkusu i łososia aż do zakrzywionego kasetonowego sufitu, w kolorze lazurowym  ze srebrnymi gwiazdami pośrodku przecinających się imitacji drewna, z którego wisi bogaty żyrandol. Na północnym krańcu znajduje się scena z bordowo-złotym proscenium i czerwoną aksamitną kurtyną. Powyżej godło z hełmami i lutniami rzymskich legionistów. Okna zapewniają niezakłócony widok na góry, po bokach siedzisk. Zakrzywiona drewniana balustrada wychodzi z balkonu, wsparta na żeliwnych kolumnach w kolorze łososiowym. Za sceną znajdują się garderoby i zwrotnica, aby umożliwić aktorom zmianę stron sceny podczas występu, bez widowni.
Aspen Music Festival and School, przygotowany w 1949 roku przez chicagowskiego biznesmena Waltera Paepcke i Elizabeth Paepcke dla dwutygodniowych obchodów dwusetnej rocznicy XVIII-wiecznego niemieckiego pisarza Johanna Wolfganga von Goethego. Wydarzenie, które obejmowało zarówno fora intelektualne, jak i występy muzyczne, było tak dużym sukcesem, że doprowadziło do powstania zarówno Aspen Institute, jak i Aspen Music Festival and School.
W 1951 r. Szkoła zainicjowała naukę, w której uczestniczyło 183 studentów muzyki. W tym samym roku Igor Strawiński został pierwszym dyrygentem, który zaprezentował swoje prace na Festiwalu. W składzie pierwszych muzyków znaleźli się baryton Mac Harrell (ojciec wiolonczelisty Lynn Harrell) i skrzypek Roman Totenberg. Najważniejszymi wydarzeniami związanymi z AMFS były: występ ówczesnego studenta Jamesa Levine’a dyrygującego operą Benjamina Brittena „Albert Herring” w 1964 r., co zbiegło się w czasie z wizytą Brittena w Aspen tego lata, aby odebrać nagrodę od Aspen Institute; w 1965 roku Duke Ellington i jego orkiestra przybyli na AMFS, aby wykonać koncert dobroczynny. W 1971 roku Dorothy DeLay dołączyła do wydziału artystycznego smyczków AMFS, przyciągając do swojego programu ponad 200 studentów; w 1975 roku Aaron Copland przybył do Aspen jako kompozytor-rezydent z okazji 75. urodzin; a w 1980 roku John Denver wystąpił z Aspen Festival Orchestra w telewizyjnym programie muzycznym Music and the Mountains, który został wyemitowany w następnym roku w ABC.


Wielu członków wydziału artystów nagrywało także albumy podczas pobytu w Aspen, w tym Emerson String Quartet, który nagrał 5-dyskowy zestaw „Shostakovich:The String Quartets” z sali koncertowej Harris Concert Hall w AMFS i zdobył nagrodę Grammy 2000 za najlepszy album klasyczny.

 

[6] Abbey of Saint-Michel w Thiérache to opactwo benedyktyńskie znajdujące się w Saint-Michel, w Thiérache, w północno-wschodniej części departamentu Aisne. Obecny kompleks opactwa, w skład którego wchodzą budynki kościoła, klasztoru i aneksów, pochodzi z XII wieku. Transept (nawa poprzeczna) i chór kościoła, a także zatoki domu kapituły są gotyckie i pochodzą z końca XII wieku. Chór kościelny opactwa z XII wieku jest najstarszą częścią opactwa. Oryginalność tego chóru polega na tym, że kapliczki absydy znajdują się pod kątem 45 ° do centrum chóru. W XV wieku ściany chóru pokryte były marmurem. Nawa ma sklepienia żebrowe, których klucze wyryte są postaciami mnichów spoglądających w kierunku ziemi. W XVII wieku nawa została ozdobiona klasycznym wystrojem: dużymi półkolistymi arkadami, pilastrami i jonowymi stolicami filarów bocznych … W nawie znajdują się organy Jeana Boizarda z początku XVIII wieku.

Wielu artystów występowało w opactwie z powodu korzystnej akustyki i  organów znajdujących się w kościele. Można wymienić wielu artystów, a spośród nich: Anne-Sophie Mutter- podczas serii koncertów w towarzystwie młodych solistów.  Skrzypaczka grała na skrzypcach „Emiliani” Stradivarius z 1703 roku. Koncerty otarły się o odwołanie ze względu na bezpieczeństwo wymagane przez towarzystwo ubezpieczeniowe i zapewnione przez radę miasta Saint-Michel, która finansowała prywatną firmę ochroniarską wyłącznie w celu nadzoru nad drogocennym instrumentem. W Kościele nagrywała swoje (znakomicie nagrane) płyty Christina Pluhar z zespołem L’Arpeggiata.

Opactwo Saint-Michel en Thiérache zaprasza najlepszych artystów we wspaniałym otoczeniu i w bliskiej odległości od publiczności. Kościół dysponuje  skarbem instrumentalnym, bardzo cenionym przez muzyków i melomanów: historyczne organy. To poważny atut! Warunki jakie są tu stworzone powodują, że władze miasta decyduje się na organizowanie festiwalu skoncentrowanego na repertuarze barokowym, oferującego wysokiej jakości koncerty w dziale, który walczy o zaoferowanie najlepszej oferty artystycznej jak największej liczbie osób.

 

[7]  ONDIF, Alfortville (L’Orchestre national d’Ile-de-France), według  siedziba Narodowej Orkiestry Ile-de-France. Budynek siedziby mieści nowe studia przeznaczone do nagrywania muzyki, ale także do muzyki w obrazie i akcji kulturalnych. To ambitne, zaawansowane technologicznie narzędzie, obejmuje studio miksujące z wielokanałowym monitorowaniem Dolby Atmos oraz dwa pomieszczenia (335 i 104 m2), których akustyka została zaprojektowana zarówno pod kątem nagrywania. Nagrywanie i miksowanie zapewniają dwie stacje Avid Pro Tools i stacja Pyramix, przy czym wszystkie trzy stacje są kontrolowane z konsoli Avid S6.

Pracę projektową nad akustyką dwóch pomieszczeń studyjnych wyjaśnia administrator obiektu Alexis Labat: „…Pomysł polegał na przemyśleniu wielkiej sali, tak aby stała się zarówno narzędziem do prób, jak i studiem nagrań. Dzisiaj wszyscy zauważają znaczny postęp w porównaniu z akustyką, gdzie mieszała się barwa. Renderowanie nie pasowało do pracy orkiestry, zwłaszcza że wiele sal koncertowych ma dość nudną akustykę. Dzisiaj słyszymy wszystko, bogactwo barwy, obój, harfę … Dźwięk jest bardzo piękny w pomieszczeniu studia i kabinie miksującej. Możemy powiedzieć, że cel został osiągnięty.”

Philippe Vaidie (kierownik projektu inżynierskiego) dodaje: „Założeniem było znalezienie właściwego kompromisu między precyzją barw podczas nagrywania, jednocześnie umożliwiając muzykom wygodne granie. Z drugiej strony dwa pomieszczenia musiały być spójne akustycznie. Nagranie muzyki do gry Minuscule 2 pozwoliła nam zweryfikować, czy można nałożyć dźwięk jednego studia na dźwięk drugiego. Fuzja idzie dobrze; idealnie do siebie pasują.”

Obecność dwóch stacji Avid Pro Tools i Pyramix jest korzystne podczas nagrywania muzyki klasycznej. Zgodnie z obecnym trendem, przedwzmacniacz i konwersja są przeprowadzane jak najbliżej źródła, a następnie przesyłane cyfrowo: „Stojaki konwertera DAD AX32 są umieszczone bezpośrednio u stóp orkiestry, aby skrócić kable analogowe”- potwierdza Philippe Vaidie, który zauważa po kilku sesjach: „Przedwzmacniacze są doskonałe, doskonale odnajdujemy barwę wszystkich instrumentów, zwłaszcza strunowych. Zamontowaliśmy je w skrzynce, abyśmy mogli nagrywać na zewnątrz lub na żywo.” Instalacja jest rzeczywiście bogata w interfejsy audio różnych marek wybranych zgodnie z ich specyfiką. Zatem wstępne wzmocnienie / konwersja powierzone są trzem DAD AX32 ograniczonym tutaj do 32 kanałów, aby móc bezpiecznie osiągnąć wysokie częstotliwości próbkowania, zwykle wymagane w muzyce klasycznej.
Ze studiów ONDIF korzystają znane wytwórnie: Harmonia Mundi, Ad Vitam, NoMad Music, Deutsche Grammophon, Capriccio czy Erato.

 

[8]  Teatro Eden, Treviso, według : Symbol i wyraz godności społecznej i kulturowej, stał się wielofunkcyjnym centrum, wykorzystywanym nie tylko do teatru, kina, koncertów i baletów, ale także do tańca, jazdy na łyżwach oraz jako miejsce imprez i spotkań. Data inauguracji, 1 stycznia 1910 r., Naniesiona na ilustrację czasu, została odrzucona przez Gazzettino, który pisał o tym w dniach 3 i 5 stycznia 1911 r., Dokumentując w ten sposób inaugurację nieruchomości dokładnie 5 stycznia 1911 roku.

Eden Theatre został zbudowany zgodnie z wymogami współczesnych potrzeb, nadając się nie tylko na pokazy muzyczne i teatralne, ale także na konferencje, taniec, kino i tak dalej. Wspaniała sala ma prawie 500 metrów kwadratowych: ma 25 metrów długości i prawie 20 szerokości, a sama scena ma wymiary 17 na 17 m. Architektura jest dziełem wybitnego inżyniera Modonesiego. Prace stolarskie wykonała firma G. Brugnera. Ozdoby z żelaza i brązu oraz okna przez A. Loschi’ego. Eleganckie i nowoczesne oprawy, w pięknym szkle, zostały dostarczone przez firmę Toso di Murano. Po pierwszej wojnie światowej i do dziś Teatr kilkakrotnie zmieniał właściciela i był wykorzystywany do najróżniejszych funkcji, które częściowo zniszczyły jego pierwotny sprzęt.

Wraz z koncertem inauguracyjnym w dniu 23 grudnia 1999 r. Eden Theatre odzyskał po latach zaniedbania godność miejsca kultury i rozrywki. Delikatny wizerunek budynku został zachowany, a teatr został wyposażony w najnowocześniejszy sprzęt sceniczny, dzięki czemu nadaje się również dla dużych zespołów prozatorskich i orkiestr. Chodziło o zapewnienie miastu miejsca teatralnego w oczekiwaniu na ponowne otwarcie, po radykalnej i niezbędnej renowacji Teatru Miejskiego.
W teatrze jest 445 miejsc, z czego 360 w parterze i 85 na balkonie; nad wejściem znajduje się foyer z barem, natomiast po przeciwnej stronie sali znajduje się scena wyposażona w najnowocześniejsze technologie, z pod-scenią i kanałem dla orkiestry, a także czteropoziomową tylną sceną z garderobami. Akustyka została przebadana przez Uniwersytet w Padwie i potwierdzona poprzez symulacje w celu uzyskania optymalnej kombinacji materiałów i technologii. Dotyczy to aranżacji specjalnych systemów hal.

 

[9] Abbaye de Noirlac, Bruere Allichamps, według  oraz : zbudowane w 1150 r. przez niewielką grupę mnichów z Clairvaux, opactwo Noirlac jest odzwierciedleniem monastycznej ascezy zakonu cystersów założonej przez św. Roberta i rozwiniętej przez św. Bernarda. Od XVI wieku do rewolucji francuskiej mnisi poświęcali się zarówno zarządzaniu majątkiem wspólnoty, jak i życiem duchowym. W 1791 r. Opactwo zostało skonfiskowane jako własność narodowa i przez większą część XIX wieku miejsce to było wykorzystywane jako fabryka porcelany. Opactwo przeszło na własność departamentu Cher w 1909 r., a w latach 1950–1980 przeszło kompleksowy projekt renowacji, przywracając jego pierwotny charakter, ale także korzystając z osiągnięć współczesnych wraz z wstawieniem współczesnych witraży od Jean-Pierre’a Raynauda. Opactwo stało się miejscem dziedzictwa kulturowego (CCR) w 2008 roku i jest dziś miejscem wymiany kulturalnej i artystycznej, pozostając jednocześnie otwartym dla zwiedzających przez cały rok.

Opactwo Noirlac stara się połączyć swoje bogate dziedzictwo z szeroko zakrojonym współczesnym projektem artystycznym. Interakcja między historią a nowoczesnością, artystami i architekturą, ogółem społeczeństwa i twórczością artystyczną stanowią sedno projektu. Centrum spełnia dwie podstawowe misje- by z jednej strony połączyć twórczość artystyczną i promocję dziedzictwa; a z drugiej strony połączyć koncepcji pustki i gościnności. Opactwo oferuje artystom i naukowcom przestrzeń do badań i eksperymentów.

Opactwo oferuje możliwość odkrywania nowych formatów wymiany i dialogu. Jako centrum badań nad dźwiękiem opactwo jest zainteresowane antropologią dźwięku, łączeniem różnych stylów muzycznych, nowych metod produkcji dźwięku oraz relacji między dźwiękiem a naturą. Opactwo jest także miejscem artystycznej dyfuzji, organizuje liczne spotkania i interaktywne działania oraz gości artystów przez cały rok. Wystawy plastyczne, dźwiękowe i wizualne uzupełniają ofertę kulturalną.

Jako Centrum Spotkań Kulturalnych, Opactwo umożliwia artystom twórczą pracę muzyczną poprzez udostępnienie dobrze wyposażonych przestrzeni. Wiele osób skorzystało już z idealnych warunków oferowanych w studiach Noirlac Farm i niezwykłej akustyki niektórych pomieszczeń w Opactwie. W Noirlac znajdują ciszę, możliwość koncentracji i inspirację zrodzoną z wyrafinowanej architektury w sercu uprzywilejowanego środowiska. Pod koniec rezydowania można zorganizować wydarzenie, aby zaprosić publiczność do podglądu pracy artysty.

Możliwe jest również nagrywanie w Noirlac. Studia i niektóre pomieszczenia opactwa są szczególnie odpowiednie do nagrywania dźwięku, nadając niepowtarzalny kolor wyprodukowanym płytom CD. Wśród artystów nagrywających w Noirlac znajdą się zespoły i artyści: Doulce Mémoire, Cappella Mediterranea, Le Concert Idéal, kontratenor Samuel Cattiau, Michel Godard (z zespołem na fotografii wyżej) trio Kymata…

 

[10]  Collegiate Church of Cardona (Collégiale Du Château De Cardona, Kolegiata Sant Vicenç), według  oraz , jest jednym z najbardziej znaczących zabytków katalońskiego okresu rzymskiego. Kościół Sant Vicenç w Cardonie (Església de Sant Vicenç de Cardona) to romański kościół lombardzki w Cardonie w Katalonii. Został zbudowany w latach 1019–1040 i znajduje się w centrum zamku w Cardonie. W pięknym wnętrzu znajdują się pełne wdzięku kolumny zwieńczone sklepieniem kolebkowym, które stanowią podporę nawy sklepionej centralnie.

Kościół imponuje swoją skalą- 50 metrów długości i prawie 19 metrów wysokości. Materiałem budowlanym jest kamień cięty/ Kamieniarska robota jest zarówno surowa, jak i wyrafinowana, biorąc pod uwagę jednolity rozmiar ciętych bloków i jakość muru. We wnętrzu kamienne sklepienie kolebkowe przykrywa nawę, która jest otoczona dwoma nawami bocznymi. Wzdłuż nawy trzy poprzeczne łuki, rozmieszczone równomiernie, stanowią wsparcie. Ich łuki ciągną się wzdłuż filarów jako pilastry. Zaokrąglone łuki, wsparte na filarach, otwierają się w nawach bocznych, które są pokryte kamiennymi sklepieniami kratowymi. Nad arkadą nawy małe kamienne ściany przebijają małe zaokrąglone okna w kształcie lancetów. Okna są równomiernie rozmieszczone nad otworami łukowymi. Kopuła spoczywająca na skurczach znajduje się nad przejściem przed ołtarzem. Jest to pierwszy znany przykład kościoła w planie bazyliki zbudowanego z kopułą w Europie Zachodniej, który reprezentuje syntezę typologii budownictwa sakralnego i sali spotkań w tradycji rzymskiej.

Portyk kościoła był niegdyś pokryty freskami. Fragmenty z trzech sklepień centralnych (z pięciu) zostały odrestaurowane w 1960 roku. Chociaż portyk został zbudowany w XI wieku, same freski pochodzą z XII wieku. W XVII i XVIII wieku zamek został wzmocniony, dzięki czemu średniowieczna jego struktura została przekształcona w nowoczesną fortyfikację, z obecnym wizerunkiem wielkiej siły nie do zdobycia. W 1931 r. kościół katolicki przejęło Generalitat de Cataluña, a jakiś czas później, w 1969 r., postanowiono wykorzystać tereny pałacu wojskowego na hostel (w 1975 r.). W kolegiacie zamku Cardona można zobaczyć dwa groby, jeden wielkiego rozmiaru, a powodem ich trwałości jest to, że są przymocowane do kamiennej ściany.

Zamek w Cardonie jest także interesującym miejscem dla pasjonatów zjawisk paranormalnych, ponieważ w pokoju 712 istnieje legenda o istnieniu ducha… Prawda jest taka, że to nieprawda. Jednym z interesujących faktów na temat zamku jest to, że reżyser Orson Welles nakręcił tam kilka scen filmu „Chimes at Midnight” (1965). Ale to nie wszystko: jeden z najwybitniejszych interpretatorów muzyki dawnej, zwłaszcza renesansu i baroku, przedstawiciel autentyzmu w wykonawstwie- Jordi Savall znaczną ilość swoich płyt nagrał właśnie tu- w Collégiale Du Château De Cardona

 

[11]  Abadía de Fontfroide, według , jest starym opactwem zakonu cystersów położonym w gminie Narbonne w departamencie Aude we Francji (w pobliżu Hiszpanii), założonym w 1093 r. Podczas krucjaty albigeńskiej (przeciw albigensom- 20-letnia kampania wojskowa zainicjowana przez Kościół rzymskokatolicki w celu walki z herezją, której winni być mieli przede wszystkim katarzy z Langwedocji oraz, w mniejszym stopniu, waldensi) było to jedno z najbardziej aktywnych miejsc w obronie katolicyzmu. W połowie XIII wieku otrzymuje od Oliviera de Termes ważne darowizny na ziemię, które pozwalają jej na budowę nowych budynków. W XIV wieku jeden z jego opatów, Jacques Fournier, został wybrany na papieża pod imieniem Benedykta XII.

Pomieszczenia o bardzo dużej wartości architektonicznej przeszły w prywatne ręce w 1908 roku, kiedy kupili je artyści Gustave i Madeleine Fayet d’Andoque. Odrestaurowali po wielu latach i wykorzystali jako centrum projektów artystycznych. Nadal pozostaje w rękach prywatnych. Dzisiaj produkowane jest tutaj wino AOC Corbieres. Ma także małą farmę, księgarnię i restaurację oraz przyjmuje gości, wśród których są Montserrat Figueras, zespół Hespèrion XXI i Jordi Savall, którzy tu znaleźli odpowiednią atmosferę akustyczną dla kilkunastu płyt nagranych w opactwie:

 

[12]  Rathausprunksaal w Landshut (według: ) to reprezentacyjna sala koncertowa w ratuszu Landshut. Sala znana jest z polichromii, które pokazują „Ślub Landshut” oraz z bogato rzeźbionego drewnianego sufitu z drugiej połowy XIX wieku.

Sala ta jest wynajmowana na koncerty i inne cele na przykład do organizowania sesji nagraniowych. Przykładem może być realizacja „Shostakovich, Piano Concertos;Sonata for Violin and Piano, Op. 134” przez  zespół Mahler Chamber Orchestra pod dyr. Teodora Currentzisa:

Sala o powierzchni 442 m2, ma scenę i oferuje prawie 550 miejsc (506 krzeseł w 21 rzędach miejsc i 45 miejsc po bokach pomieszczeniach na ławkach). Na scenie znajduje się wysokiej jakości fortepian Steinway, z którego może korzystać odpowiedni organizator.

400 lat od momentu powstania ratusza magistrat postanowił przebudować halę w stylu neogotyckim przez słynnego architekta Georga Hauberrissera. Stał się godnym podziwu przykładem sztuki pod koniec XIX wieku. Ogromna drewniana architektura sufitu dostaje do poddasza domu, dzięki czemu widoczne jest nachylenie stromego dachu. Wystające rzeźbione grymsy (listwy sufitowe) są wzorowane na gargulcach gotyckich kopuł. Drewniane kolumny podtrzymujące galerię z tyłu są ozdobione herbami. Potężne żyrandole z brązu, ale przede wszystkim artystyczne kafelki z kominami Franza Reithera, szlachetne przykłady sztuki Landshuta Hafnera, nadają sali wyjątkowy charakter. Nawet panele i okucia drzwi przyczyniają się do piękna tego dzieła sztuki.

Każdego roku tworzą serię subskrypcji z obecnie 10 koncertami w każdym sezonie. Oferta obejmuje zarówno muzykę kameralną wszystkich gatunków, jak i koncerty orkiestrowe w rozszerzonym zespole filharmonii kameralnej. Oprócz występów światowej klasy artystów zawsze prezentowani są młodzi artyści, którzy wciąż znajdują się na początku kariery.

 

[13] Studio Guillaume Tell, Paris (według:  oraz ), założony w 1986 roku przez Rolanda Guillotela w starym kinie w stylu art deco Le Kapitol. Duże studio ze staromodną elegancją, drewnianymi i granatowymi zdobieniami. Inżynier dźwięku Denis Caribaux mówi: „ Studio zaprojektowane przez znanego akustyka lat 70. i 80., Toma Hidleya, zostało zbudowane z wielu elementów z bardzo szlachetnego japońskiego drewna. Na tę okazję dostarczono całe jego kufry.” . Pomiędzy ścianami tego wpisanego na listę zabytków pomnika, pod trzynastometrowym sufitem, nagrywali Rolling Stones, Sting, Depeche Mode, Eddy Mitchell, Maxime Le Forestier, Julien Clerc, Mylene Farmer i wielu innych znakomitych artystów..

Studio znajduje się w dzielnicy Suresnes, na obrzeżach Paryża, na lewym brzegu Sekwany, naprzeciw Lasku Bulońskiego, miejsce to oferuje ciszę i prywatność , ale jednocześnie pozostaje w zasięgu centrum metropolii. Kompozytor filmowy Jean–Claude Petit, mieszkający w pobliskim Suresnes, wskazał swojemu ulubionemu inżynierowi- Guillotel’owi opuszczone kino, które zostało zamknięte pod koniec lat 70. Po negocjacjach z władzami miasta Guillotel był w stanie otworzyć swoje drugie studio, które ostatecznie stało się jednym z największych i najbardziej ruchliwych miejsc nagrań we Francji. Podobnie jak poprzednik, nazwano go Guillaume Tell, grą słów łączącą nazwiska założyciela studia i szwajcarskiego bohatera ludowego. Większość oryginalnego wnętrza pozostała nienaruszona podczas przebudowy, w tym scena, zasłony i zasłony, które nadają wielkiemu salonowi Studio A wspaniałą aurę. Kanał dla orkiestry został oddzielony ścianą, aby zrobić miejsce na sterownię zaprojektowaną przez Toma Hidleya, a balkon również został oddzielony, aby stworzyć Studio B, które ukończono w 1988 roku, dwa lata po otwarciu studia Guillaume Tell.

Z powierzchnią 300 metrów kwadratowych, czterema dodatkowymi kabinami i imponująco wysokim sufitem, Studio A należy do największych sal nagraniowych na świecie, a lustra za sceną tylko dodają poczucia przestrzeni. Plusz, żyrandol i oryginalne wnętrze kina przywołują urok innej epoki, nadając pomieszczeniu klimat rock & rolla, który przyciągnął wiele znanych artystów rockowych, ale nie tylko muzyków tego nurtu.

Zaskakująco małe okno łączy obszar, w którym się nagrywa z pokojem kontrolnym. W centrum pokoju kontrolnego jest konsola Solid State Logic 9096 serii J. z 96. kanałami wejściowymi i jest jedną z największych konsol tego typu. Co ciekawe, kolekcja wzmacniaczy zabudowanych nadal odzwierciedla erę, w której powstawało studio.

Kolekcja instrumentów obejmuje Steinway’a Model B i kilka innych instrumentów klawiszowych, takich jak Hammond B3 z Leslie, Fender Rhodes i Hohner Clavinet, wraz z dużą ilością instrumentów perkusyjnych, w tym kotłów, dzwonów rurowych, wibrafonu i wielu mniejszych instrumentów. Studio A może jednocześnie pomieścić 80 muzyków, co znajduje odzwierciedlenie w ogromnej liczbie dostępnych słuchawek i mikrofonów: Guillaume Tell może się pochwalić nie tylko wszechobecnymi klasykami lampowymi Neumanna, ale także pokaźną kolekcją mikrofonów takich producentów jak Schoeps i Brüel & Kjær.

Oprócz ogromnej głównej strefy koncertowej Studio A oferuje również cztery pojemne kabiny. Sala koncertowa Studio B o powierzchni 30 metrów kwadratowych jest podobna do jednej z kabin Studio A, co wskazuje, że przestrzeń ta została zaprojektowana bardziej do dogrywania, miksowania i dodatkowej produkcji. Pokój kontrolny Studia B oferuje jedną z niewielu pozostałych działających konsol cyfrowych Sony OXF – 3R i oferuje konfigurację zewnętrzną podobną do tej w Studio A.

Guillaume Tell jest jednym z głównych miejsc nagrywania ścieżek dźwiękowych do filmów we Francji, a nagrane tam partytury to między innymi Cyrano de Begerac, Intouchables, Quai d’Orsay i Prêt–à–porter.

Jednym z pierwszych międzynarodowych artystów nagrywających w studiu był Prince, który stworzył tu fragmenty swojego albumu The Gold Experience, a następnie Depeche Mode i Elton John. Oczywiście lista klientów również brzmi jak Kto jest kim na francuskiej scenie muzycznej, a Charles Aznavour, Bernard Lavillier, Serge Gainsbourg, Juliette Gréco i Stéphane Grapelli to tylko kilka przykładów. Niedawno Iron Maiden i Eddy Mitchell nagrywali i miksowali albumy w Guillaume Tell, a jednym z najnowszych projektów jest współpraca francuskich piosenkarzy Charlesa Aznavoura i Zaz, wspierana przez Orkiestrę Quincy Jonesa.

 

[14] Eglise de Saint-Pierre-aux-Nonnains  (według:  oraz )  jest pre- średniowiecznym budynkiem kościoła w Metz we Francji. Początkowo był rzymskim „gimnazjum”. Budynek powstał w 380 roku jako część rzymskiego kompleksu uzdrowiskowego. W VII wieku budowla została przekształcona w kościół, stając się kaplicą klasztoru Benedyktynów. W XI wieku dobudowano nową nawę z kolejnymi remontami wnętrz. W XVI wieku budynek stał się magazynem i pozostał nim do lat 70. XX wieku, kiedy to został odrestaurowany i otwarty na cele koncertowe i wystawowe.

Budynek zachował się we własciwie nienaruszonym stanie od momentu budowy i jest świadectwem adaptacji budynku do kolejnych potrzeb historii. Pierwotnie był częścią zespołu pomieszczeń połączonych galeriami i mógł być palestrą rozległego, prawdopodobnie niedokończonego kompleksu uzdrowiskowego lub bazyliki cywilnej. Palestra w starożytności była przestrzenią, w której młodzi ludzie ćwiczyli fizyczne, podczas gdy bazylika była miejscem spotkań. Oryginalne wejście do tego pomieszczenia, półokrągłe i dziś zamurowane, jest nadal widoczne z boku budynku. W 451 roku, podobnie jak wiele budynków w Metz, całość została zdewastowana przez Hunów. Został opuszczony, a około 620 roku stał się opactwem benedyktynów. Niezwykła rzeźba Merowingów, przedstawiająca Chrystusa w majestacie, a także prezbiterium (rzeźbiona kamienna bariera) zachowane w muzeach Cour d’Or pochodzą z tego okresu. W X wieku, dzięki darowiznom cesarza Ottona, kościół został poddany gruntownym przebudowom, z podziałem nawy na trzy części i utworzeniem nawy przedniej (narteks). W jednej z naw bocznych nadal widzimy rozwój z okresu ottońskiego. Jest to głęboka, półkolista nisza, w której przechowywano relikwie lub sarkofag. Jego łuk zachował ślady polichromii. Budynek został ponownie przebudowany w XV wieku i utworzono gotyckie sklepienie na żebrach krzyżowych. Użytkowanie budynku przez duchownych zaprzestano w 1556 r. Rzeczywiście, po zdobyciu Metz w 1552 r. Marszałek Vieilleville zlecił budowę cytadeli. Kościół Saint-Pierre-aux-Nonnains został następnie zintegrowany z tym zestawem i stał się magazynem wojskowym.

Dziś budynek jest częścią kompleksu Arsenał (vide niżej). Pierwszego budynku kościoła wciąż możemy domyślić się po bardzo prostych ścianach zewnętrznych i imponujących wymiarach. Wewnątrz poszczególne części budynku pozwalają zobaczyć piętnaście wieków, które naznaczyły jego historię i kolejne przemiany na przestrzeni czasu.

 

[15] Arsenal (salle de spectacle) w Metz (według: ) położony w Metz w Moselle, był budynkiem wojskowym przeznaczonym do przechowywania broni i amunicji dla garnizonu w Metz. Odrestaurowany i wyremontowany przez Ricardo Bofilla, od 1989 roku jest zespołem sal widowiskowo-wystawienniczych poświęconych głównie muzyce „klasycznej” i tańcu współczesnemu, w których odbywają się liczne recitale i koncerty.

Arsenał, zbudowany z rozkazu Napoleona III, między 1860 i 1864, został z kamienia Jaumont. Tworzy zamknięty czworobok. Elewacje, przebite dużymi łukowymi oknami, prezentują wyrafinowany styl klasyczny. Arsenał działał w czasie pierwszego zaboru niemieckiego, zachowując rolę magazynu wojskowego, później armia francuska zachowała pierwotne przeznaczenie budynku, podobnie w czasie II wojny światowej. Po wojnie budynek pozostawał nieużywany do 1978 roku, kiedy przeprowadzono projekt rekultywacji terenu. W ramach tego projektu zdecydowano się na rozbudowę dużej sali koncertowej. W 1983 roku w wyniku konkursu na realizację tego pomieszczenia przyjęto projekt hiszpańskiego architekta Ricardo Bofilla i współpracujących architektów Gibert-Hypolite i Longo. Arsenał został zainaugurowany 26 lutego 1989 koncertem z udziałem wszystkich wiolonczelistów z konserwatorium w Metz. „Ojciec chrzestny” przedsięwzięcia- Mścisław Rostropowicz oświadczył: „Ten dom ma fantastyczną akustykę, idealne proporcje dla muzyki i atmosferę, którą uważam za wyjątkową. Dzięki swoim proporcjom i dyskrecji jest powiązany z każdą muzyką.”

Projekt Ricardo Bofilla był ambitny. Arsenał został zaaranżowany jako czworobok. Architekt usunął jeden z jego boków i otworzył rozległy taras z tyłu, który stworzył miejsce spotkań dla obu innych starych budowli, Saint-Pierre-aux-Nonnains i kaplicy Rycerzy Templariuszy. Pod placem utworzonym między nawami bocznymi budynku znajduje się sala koncertowa w trzech czwartych zasypana; zachowano regularne linie arsenału. Okna otwierają się w klasycznej ramie z kamienia Jaumonta nałożonej na rzymski łuk ozdobiony kamiennym kluczem. Elewacje pokryte włoskim kamieniem miodowym, łączenia z mosiądzu, dachy z lakierowanego metalu podobnego do brązu; Ciepła kolorystyka wystroju wnętrz z drewnianymi, bukowymi i jaworowymi klasycznymi pilastrami została wybrana, aby przywołać meble z intarsji lub starożytnych instrumentów muzycznych.

Z okazji dziesiątej rocznicy otwarcia Arsenału taras został ozdobiony rzeźbą La Sentinaile, dziełem Antoine’a Ponceta. Obiekt składa się z sali koncertowej na 1500 miejsc, sali na 350 miejsc (na fotografii niżej), dwóch recepcji, galerii wystawowej, sklepu z dziełami sztuki, restauracji; wymiary są porównywalne z wiedeńskim Musikverein, a kubatura pomieszczenia to około 13 600 metrów sześciennych.

Sufity zostały złożone „ze skrzyń”, sfinalizowane przez akustyków. Od momentu inauguracji Arsenał zyskał szerokie uznanie za jakość akustyki muzycznej. W tym miejscu występowało wielu znanych muzyków, w tym Jewgienij Svetlanov, Sergiu Celibidache, Lorin Maazel, Evgeny Kissin, William Christie, Philippe Herreweghe, Nikolaus Harnoncourt, Jordi Savall, Philippe Jaroussky, Lang Lang czy Grigory Sokolov. Sala koncertowa została wykorzystana w kilku produkcjach artystycznych, takich jak ścieżka dźwiękowa filmu „Farinelli” czy album „Live At the Arsenal in Metz” Michela Petruccianiego. W sali koncertowej odbyła się w 2009 i 2020 roku Victoires de la Musique Classique, coroczna francuska ceremonia wręczania nagród dla wyróżnionych muzyków klasycznych.

 

[16]  Institut Culturel Roumain de Paris, Salle Byzanthine Palais de Béhague, Paryż (według:  oraz ) to sala umiejscowiona w budynku ambasady Rumunii, która jest miejscem teatru.

Ten teatr, zbudowany w 1898 roku, nazywany jest Salą Bizantyjską, ze względu na swoją dekorację w dużej mierze inspirowaną stylem bizantyjskim. Jest to imponująca, prawie sześcienna bryła o wysokości 12 m, nakryta kopułą, otoczona galeriami i loggiami oraz ozdobiona kolumnami, kapitelami i arkadami. W tej sali można organizować różnorodne wydarzenia: przemówienia, pokazy, parady, koncerty muzyczne, no i spektakle teatralne.

Ten mały klejnot architektoniczny przypomina tajemniczą „świętą grotę”, jaką lubili malować symboliści z początku XX wieku. Dawny teatr Martine de Béhague, uważanej za najbogatszą kobietę w Europie, położony jest w sercu paryskiej 7. dzielnicy. W przeciwieństwie do okazałego neoklasycystycznego pałacu, do którego przylega, w którym mieści się siedziba ambasadora Rumunii, nie był używany od lat 30. XX w. W 2009 r. Rumuński Instytut Kultury zdecydował o ponownym otwarciu go dla publiczności, organizując festiwal muzyczny: Les Nuits baroques du Palais de Béhague. Wpisana do  inwentarza Pomników Historii, „pokój bizantyjski” Palais de Béhague prezentuje wyjątkowe cechy architektoniczne i dekoracyjne asymetryczne kształty. Za wyblakłą ramą sceny wciąż zainstalowana jest wysuwana rampa ze światłami- „Po uruchomieniu wszystkie światła zbiegają się na metalowej płycie, na której wyryto pejzaż”, wyjaśnia przedstawicielka Rumuńskiego Instytutu Kultury- Simona Radulescu-  „rozproszone i eteryczne formy pojawiają się wtedy na scenie, jak we śnie.” Maszyna ze światłami jest bezużyteczna, ale pani Radulescu ma nadzieję, że pewnego dnia zostanie odnowina. Podobnie jak organy sceniczne znajdujące się od strony dziedzińca, których konsola zniknęła. Z wzorowej realizacji Charlesa Mutina (następcy Cavaillé-Coll) nigdy nie został wyretuszowany. W tej sali Gabriel Fauré dał tutaj jedno z pierwszych przesłuchań swojego słynnego „Requiem”, Isadora Duncan tańczyła na scenie kilka razy. Aby sala mogła odzyskać dawną świetność i móc mieć prawdziwy roczny program, miejsce to wymaga poważnej renowacji. 5 milionów euro pozwoliłoby na całkowitą renowację wnętrza teatru, ale także przywrócenie jego pierwotnego dołu (dla 80 muzyków), organów i maszyn z oświetleniem. Rumuński Instytut Kultury ma nadzieję, że poprzez swój festiwal przyciągnie uwagę prywatnych mecenasów.

Walory akustyczne Sali Bizantyjskiej wyraźnie doceniła harfistka i dyrygentka Christina Pluhar, która wraz ze swoim zespołem L’Arpeggiata nagrała w tym miejscu parę swoich płyt (na przykład te, które widnieją na obrazie powyżej). Efekty były zdumiewające, bo powstały ścieżki dźwiękowe powszechnie uznane za technicznie jedne z najlepiej przygotowanych do produkcji.

 

[17] St Silas the Martyr (według: ), jest anglikańskim kościołem parafialnym w Kentish Town , w Londynie. Kościół, który znajduje się na liście zabytków II stopnia, został zbudowany w latach 1911–1913, zastępując wcześniejszy kościół misyjny, według projektu architekta Ernesta Charlesa Shearmana.

Jak powiedział Ernest Shearman- „Kościół jest zaprojektowany na wzór bazyliki, z szeroką nawą, która zapewnia całemu zgromadzeniu niezakłócony widok na Sanktuarium i Ambonę; ołtarz będący środkiem absydy”. Kościół ten jest prostym ceglanym budynkiem z sześcioma przęsłami niebogatych arkad, łukowym dachem stężonym, nawami przejściowymi, dodatkową kaplicą od strony południowej i apsydalnym prezbiterium z wąskim obejściem.

Wnętrze wydaje się wyniosłe i obszerne, a dzięki dużym oknom clerestorycznym jest bardzo jasne. Dwie najbardziej na wschód wysunięte przęsła nawowe mają głębokie wnęki, które tworzą fałszywe transepty. Po obu stronach nawy znajdują się wąskie przejścia, które są zarezerwowane dla celów religijnych. Łuk prezbiterium składa się z dwóch łuków gotyckich, nałożonych na siebie. Prezbiterium jest węższe od nawy i kończy się wieloboczną absydą, przeciętą pięcioma wysokimi ostrołukowymi oknami. Dach absydy jest wsparty na konstrukcji przypominającej półkole. Prezbiterium otoczone jest obejściem, który przecina siedem gotyckich otworów. Ołtarz znajduje się siedem stopni powyżej poziomu nawy, dzięki czemu staje się w centrum uwagi. Aby zwiększyć skupienie uwagi na ołtarzu, Shearman zaprojektował wielki baldachim, bardziej poprawnie zwany cyborium (ażurowa obudowa ołtarza), aby wznosił się ponad ołtarzem. Do nawy południowej przylega kaplica św. Franciszka z Asyżu, obecnie używana jako zakrystia. Obok, w południowo-zachodnim narożniku kościoła, znajduje się konfesjonał, w którym niegdyś znajdowała się świątynia Piety.

Galeria z tyłu kościoła rozciąga się między arkadami naw. Na zachodniej ścianie zamontowano obudowę i orurowanie nieużywanych obecnie organów, zbudowanych w 1914 roku przez firmę Bishop & Sons. W 1994 roku zainstalowano elektroniczne organy Copemana Harta. Ten instrument jest dźwiękowo wzorowany na kontynentalnych modelach francuskich. Po północnej stronie chóru organowego wąskie schody prowadzą do nieużywanej obecnie kaplicy św. Jerzego, która znajduje się na poziomie drugiego piętra.

Cechą życia muzycznego tego kościoła są profesjonalne wykonania, kilka razy w roku, mszy i motetów na głos i instrumenty. Chociaż w dużej mierze zaczerpnięta z muzyki Haydna, Mozarta i Schuberta, została ostatnio rozszerzona o Magnificat Pergolesiego oraz Requiem Fauré i Saint-Saënsa. Kościół ma to szczęście, że posiada doskonałą akustykę i przestronną galerię z obszerną salą dla śpiewaków i instrumentalistów, aby być blisko konsoli organowej.

Tę świetną sytuację chętnie wykorzystują wydawnictwa muzyczne, od takich potęg jak: Naxos i Deccę po Hyperion czy Conifer Classics, podczas organizowania sesji nagraniowych, które potencjalnie mogą zapewnić dobre brzmienie ścieżkom dźwiękowym produkowanych płyt.

 

[18] Henry Wood Hall, (według:  oraz  ) to studio prób i nagrań muzycznych na Trinity Church Square w Southwark w Londynie, nazwane na cześć dyrygenta Sir Henry’ego Wooda. Dawniej kościół Świętej Trójcy został zaprojektowany w latach 1823–24 przez Franciszka Octaviusa Bedforda.

W 1970 roku dla London Symphony Orchestra (LSO) i London Philharmonic Orchestra (LPO) przeprowadziły ocenę różnych kościołów w Londynie z myślą o utworzeniu nowego stałego studia prób dla orkiestr w Londynie. Po badaniach nieużywanych kościołów zidentyfikowano kościół Świętej Trójcy w Southwark jako nadający się pod względem akustyki, a następnie otwarto go w 1975 roku. Hala jest wystarczająco duża dla pełnej orkiestry symfonicznej i chóru, a jednocześnie wystarczająco kameralna dla jednego solisty, Sala od ponad czterdziestu lat jest miejscem nieustannej działalności muzycznej. Sala Henry Wood Hall jest jedynie miejscem prób bądź nagrań, a więc nie można w niej organizować koncertów publicznych, imprez prywatnych ani przyjęć.

Hala została nazwana na cześć Sir Henry’ego Wooda, angielskiego dyrygenta najbardziej znanego ze współpracy z londyńskimi corocznymi koncertami na promenadzie, nieformalnie znanymi jako Proms, po otrzymaniu znacznej darowizny od Henry Wood Fund (utworzonego w celu odbudowy zniszczonej Queen’s Hall).
Sukces sali w roli hali prób i nagrań od lat 70. XX wieku świadczy o jej przydatności do tego celu. Jednak powiernicy sali chcieli bardziej elastycznego wykorzystania przestrzeni i w marcu 2018 roku polecili Acoustics Group opracowanie, przetestowanie i zainstalowanie rozwiązania, które stworzyłoby zrównoważoną akustykę dostosowaną do mniejszych zespołów, takich jak te używane w produkcjach operowych. Wymagałoby to zmniejszenia naturalnego wzmocnienia pogłosu, które sala zapewnia przy niskich częstotliwościach. Rozwiązanie powinno, przy skromnym budżecie, być na tyle elastyczne, aby można je było zmienić w ciągu godzinnej przerwy między sesjami. Testy laboratoryjne przeprowadzono na nadmuchiwanych materacach powietrznych w komorze pogłosowej LSBU w celu określenia potencjału pochłaniania niskich częstotliwości tych przedmiotów konsumpcyjnych. Wybrano model materacy o najbardziej obiecujących parametrach i określono optymalne położenie. Pomiary akustyki pomieszczenia wykonano w hali przed i po zamontowaniu materacy powietrznych, wykazując znaczne skrócenie czasu pogłosu w pasmach niższych częstotliwości.

Henry Wood Hall ma kubaturę około 6000 m3 i składa się z części głównej z czterema stopniami o rosnącej wysokości oraz podwyższenie dla chóru z tyłu głównej przestrzeni. Ściany są wykonane z kamienia Bath, sufit jest lekki kasetonowy wykończony tynkiem, a konstrukcja podłogi to drewniany parkiet. Okna wpuszczane są zasłonięte zasłonami od podłogi do sufitu, za pomocą których można dostosować akustykę do preferencji użytkownika. Stan z otwartymi niektórymi lub wszystkimi zasłonami rozciągniętymi jest ogólnie preferowany przez użytkowników hali. Uważa się, że wybór ten jest spowodowany głównie preferowaniem naturalnego światła podczas gry, a nie względami akustycznymi.

Parametry akustyczne pomieszczenia w hali były mierzone zgodnie z normą ISO3382-1 kilkakrotnie i w kilku konfiguracjach. Bazowy czas pogłosu (RT) w hali, efekt zamknięcia wszystkich zasłon oraz stan, w którym niektóre zasłony są zamknięte, ale najbardziej otwarte (najczęstszy stan użytkowania) są pokazane na rysunku poniżej.

Pokazuje to, że zasłony są użytecznym pochłaniaczem w zakresie średnich i wysokich częstotliwości, a także nieco przy niskich częstotliwościach, ale tylko wtedy, gdy wszystkie są zasłonięte, w którym to momencie wysokie częstotliwości są znacznie tłumione. Najnowsze wytyczne dotyczące przestrzeni do prób muzycznych i występów pochodzą z norweskiej normy NS8178: 2014. Dzieli akustyczne przestrzenie muzyczne na „głośną” muzykę (orkiestry i większe zespoły) i „cichą” (mniejsze zespoły kameralne). Zawarte w nich wskazówki sugerują, że Henry Wood Hall jest dużą jak na salę prób, będąc bardziej wielkością zbliżoną do sali koncertowej. Jednak ekstrapolacja danych norm na większą głośność sugeruje, że czas pogłosu średnich tonów w sali sprawia, że jest on odpowiedni (ze względu na swój rozmiar) zarówno dla „głośnej”, jak i „cichej” muzyki akustycznej, chociaż jest używana głównie do tej pierwszej. Zależność częstotliwości również mieści się w granicach wytycznych normy, chociaż wysokie częstotliwości są bliskie lub poniżej dolnej dopuszczalnej granicy, w zależności od zastosowania kurtyny.

Akustyka hali jest ogólnie uważana za bardzo dobrą, o czym świadczy ciągły sukces nagrań. Ma jednak „ciepły” charakter, który nie każdemu przypadnie do gustu, i pojawiły się komentarze nawiązujące do „dudnienia” i rzeczywiście istnieje wyraźny szczyt na krzywej RT w okolicach 125 Hz (vide wykres powyżej). M.Barron (autor publikacji- „Auditorium acoustics and architectural design”) sugeruje, że odpowiednie są wartości RT średniego zakresu częstotliwości pośrednie między mową a muzyką, a więc między 1,3 a 1,8 s dla przestrzeni wykonawczych. Hala jest zabytkowym budynkiem klasy II i jako taka nie może zostać zmieniona konstrukcyjnie, stąd Istniejące kurtyny w hali były jakimś rozwiązaniem, a nawet nadawały się do regulacji pogłosu w średnich i wysokich częstotliwościach, natomiast w celu wyeliminowania „buczenia” niższych częstotliwości zdecydowano się na dmuchane materace (Airbeds). Struktury pneumatyczne są stosowane w architekturze od lat czterdziestych XX wieku i nadal są popularne, głównie w konstrukcjach tymczasowych, takich jak użycie w pawilonach wystawienniczych i usprawnieniach na Expo. W przypadku Henry Wood Hall materace powietrzne były atrakcyjne ze względu na ich koszt, dostępność, niewielką wagę oraz łatwość i szybkość rozmieszczenia, gdzie nie jest wymagane mocowanie do ścian, a za miejscem rozmieszczania orkiestry i na balkonie było miejsce na ich położenie. Poduszka powietrzna działa jak absorber membranowy, z zewnętrzną powierzchnią działającą jako masa, a powietrze uwięzione w środku jako sprężyna. Jednak materace powietrzne nie są naprawdę prostymi membranami, ale mają pewną część ich obszaru ograniczoną przez wewnętrzne elementy, które pomagają łóżku zachować płaski kształt, zamiast pozwalać mu zbliżyć się do kuli po całkowitym nadmuchaniu. Te elementy ograniczające, czy to proste cięgna, czy elementy płaskie, mogą działać w celu dodania dodatkowej ruchomej masy lub tłumienia i sprawić, że struktura będzie zupełnie inna niż archetyp prostej analizy membranowej. W komorze pogłosowej LSBU przeprowadzono standardowe testy ISO354, aby zmierzyć wydajność pochłaniania dwóch dostępnych typów materaców powietrznych. Pierwszy- „cienki” model, wykonany przez firmę Bestway, ma 0,22 m grubości i wielkość 1,91 na 1,37 m. Drugi „gruby” projekt, wykonany przez Livivo, ma grubość 0,47 m i wymiary 1,96 na 1,45 m. Jak wykazano w testach, pochłanianie powietrza przez materace dmuchane było dość szerokie, ale zawierało szereg pików rezonansowych, przy czym pik wyższej częstotliwości występował również podczas opróżniania materacy, co wskazuje, że materiał użyty w ich konstrukcji może być częściowo odpowiedzialny za różnice w pochłanianiu od wzorców wyliczanych. Do zastosowania w Henry Wood Hall wybrano grubszą z dwóch konstrukcji materacy powietrznych, ponieważ wykazywała silną absorpcję przy niższych częstotliwościach i szerszy jej zakres. Przeprowadzono też test w celu porównania pochłaniania uzyskanego przy montażu tych materacy podpartych wokół rogów i krawędzi pomieszczenia w przeciwieństwie do standardowego montażu w środku pomieszczenia pogłosowego, wykazując nieco większą absorpcję przy niższych częstotliwościach.

Tak więc po wybraniu odpowiedniego typu Airbeds’a i odpowiedniej ich liczby zostały zainstalowane i przetestowane zgodnie z normą ISO3382-1. Rezultatem było znaczące skrócenie czasu pogłosu w niższych pasmach częstotliwości. Reakcja użytkowników hali była bardzo pozytywna; dyrygent, który jest stałym użytkownikiem sali, po poprowadzeniu „Der Rosenkavalier” Straussa zauważył, że sala była „bardziej sucha w dolnym rejestrze”, podczas gdy dyrektor muzyczny Glyndebourne Robin Ticciati docenił, że „[to] rozwiązanie nie jest widoczne dla orkiestry lub dyrygenta”. Co ciekawe, w niektórych komentarzach wspomniano, że sala wydawała się mniej surowa w pasażach tutti; Charles Strickland, menadżer Henry Wood Hall, powiedział: „…Muszę powiedzieć, że słyszę różnicę; wydaje się mniej [dźwięk] uciążliwy, gdy wielkie siły grają jednocześnie” To rozwiązanie miało być niedrogie, elastyczne i przenośne oraz przeznaczone do sporadycznego użytku. Jednak, nieco nieoczekiwanie, materace powietrzne pozostały rozstawione w sali na wszystkie próby od czasu instalacji i wydają się być popularne we wszystkich repertuarach, chociaż teraz są ułożone na boku.

Rezydentami, co prawda, są dwie londyńskie orkiestry, ale odwiedzające orkiestry takie jak na przykład: Filharmonia Petersburska czy Filharmonia Japońska, nagrywały i ćwiczyły w tym miejscu z wieloma innymi…

 

[19]  ABC Studios Ultimo / Eugene Goossens Hall (według: ) to studia należące do Australian Broadcasting Corporation (ABC), który jest ogólnokrajowym nadawcą australijskim, założonym w 1929 roku. Jest finansowany głównie z bezpośrednich dotacji rządu australijskiego, ale jest wyraźnie niezależny od rządu i partyjnych polityków. ABC odgrywa wiodącą rolę w niezależności dziennikarskiej i ma fundamentalne znaczenie w historii nadawania w Australii. Wzorowany na BBC w Wielkiej Brytanii, który jest własnością rządu Wielkiej Brytanii i jest przez niego kontrolowany, ABC był pierwotnie finansowany z opłat licencyjnych konsumenckich za odbiorniki telewizyjne. Opłaty licencyjne zniesiono w 1973 r. I zastąpiono głównie bezpośrednimi dotacjami rządowymi, a także dochodami z działalności komercyjnej związanej z jego podstawową misją nadawczą. ABC zapewnia obecnie usługi radiowe, telewizyjne, internetowe i mobilne w Australii metropolitalnej i regionalnej oraz za granicą za pośrednictwem ABC Australia i Radio Australia. Siedziba ABC znajduje się w Ultimo, na przedmieściach Sydney w Nowej Południowej Walii.

Ponieważ ABC jest jednym z największych producentów własnych programów telewizyjnych w Australii, ABC Studios and Media Production posiada studia i sceny dźwiękowe, które mogą spełnić wszelkie wymagania produkcyjne- od dużych studiów w Sydney Ultimo Centre i Artarmon po nowe, supernowoczesne studio Southbank w samym sercu dzielnicy artystycznej Melbourne, w całym kraju można wynająć studia i sceny dźwiękowe.

W samym Sydney są trzy studia telewizyjne 21, 22 i 26, ale oprócz nich w kompleksie znajduje się Eugene Goossens Hall. Nazwana na cześć słynnego angielskiego dyrygenta orkiestrowego Eugene’a Goossensa znajduje się w centrum ABC Ultimo, w pobliżu serca Sydney.
Zaprojektowana jako teatr widowiskowo-nagraniowa sala zajmuje 400m2 powierzchni i posiada własne kompleksowe zaplecze, w tym pluszowe, zgrabione siedzenia dla 300 osób, sprzęt do nagrywania dźwięku, platformę oświetleniową i pomieszczenia do prób.

Sala Eugene Goossens w studiach ABC w Ultimo to prawdopodobnie miejsce z najlepszą akustyka, w jakiej można usłyszeć orkiestrę w Sydney. To także bardzo wygodna i przyjazna dla widzów sala. Dzięki stromemu układowi foteli widokowo są doskonałe i nie ma też złych miejsc w całym obiekcie i pod względem dźwiękowym jak i z uwagi na widoczność. Bycie blisko muzyków jest również ekscytujące, widząc zaciekłą koncentrację muzyków i słuchając razem całej orkiestry.

Świadomość, że oni również to słyszą, jest ekscytująca, bo na przykład nie zawsze można tego  doświadczyć w Operze lub Ratuszu. W Goossens wykonanie orkiestrowe przypomina bardziej muzykę kameralną. A przecież TMO, z ponad pięćdziesięcioma członkami, nie jest bynajmniej małą orkiestrą.

Wiele cenionych produkcji zostało zrealizowanych w tej hali i za każdym razem słuchacze są w pełni usatysfakcjonowani jakością techniczną nagrań.

 

[20] Keizersgrachtkerk w Amsterdamie (według: ) to piękny budynek nad kanałem o tej samej nazwie z bogatą historią. Ludzie są w nim zaangażowani na wiele sposobów. Od bywalców kościoła w niedziele po odwiedzających kino w piątek. Od piosenkarza i muzyka po przygotowanie niedzielnych nabożeństw. Od operatora dźwięku i obrazu do członka rady redakcyjnej miesięcznika Kerk in de stad.

Keizersgrachtkerk to bardzo ważny budynek kościoła reformowanego, jedyny taki w Amsterdamie, który nadal jest używany do nabożeństw. Odrestaurowany i zmodernizowany w 1958 roku pod kierunkiem C. van der Boma. Ponadto wyjątkowo ciekawa architektura została nienaruszona. Budynek kościoła zaprojektowany na rzucie prostokąta z symetryczną elewacją. Fasada składa się z dwuspadowego końca flankowanego dwoma niskimi wieżami. Za szczytem widoczny dach dwuspadowy pokryty dachówką. Cynkowa osłona kalenicy. Na kalenicy kwadratowa drewniana nadbudówka z metalowym dachem namiotowym i kratkami wentylacyjnymi. Wieże mają czworoboczny dach namiotowy z metalową pokrywą, wzmocnionymi żebrami.

Wnętrze przypomina kościół galeryjny z XVII wieku, co oznacza, że na niewielkiej powierzchni jest miejsce dla wielu osób. Wykorzystano do tego dwie galerie umieszczone na żelaznych kolumnach. Kościół miał pierwotnie 1600 miejsc siedzących. Budynek został odrestaurowany w 1958 roku, a wnętrze odnowiono w 2006 roku. Wysoka ambona jest bez płyty rezonansowej. Drewniany sufit wnękowy z zaślepkami do okien i ławkami z żeliwną podstawą, oznaczony: Patent 1881 Chicago / New York (ławki składane). Organy kościelne są ostatnim instrumentem mechanicznym zbudowanym przez DG Steenkuyl (1897).

 

[21]  Doopsgezindekerk w Haarlem (według: ), ukryty w centrum niderlandzkiego miasta Haarlem kościół mennonicki został zbudowany w 1683 roku w stylu holenderskim. Wystrój jest bardzo prosty, w stylu niderlandzkiego klasycyzmu.

Nie można z całą pewnością stwierdzić, kto był architektem kościoła. Archiwum zawiera rysunki projektowe z 1682 roku, które wykazują duże podobieństwa z architekturą kościoła. Rysunki przypisywane są malarzowi Janowi de Bray (1627-1695). Gruntowny remont miał miejsce w 1902 roku. Wiele domów w okolicy zostało zburzonych.

Obecne organy, znajdujące się w sali kościelnej  zostały zbudowane przez budowniczych organów Ahrend i Brunzema i zainstalowane w 1968 roku. Zostały zainaugurowane w styczniu 1969 roku koncertem organowym Wima Dalma. Akustyka wnętrza kościoła jest tak dobra, że często odbywają się tutaj nagrania i koncerty. W tle prawie nie ma hałasu. Dzięki temu nadaje są komfortowe warunki do organizowania sesji nagraniowych, co docenili liczni muzycy i wydawnictwa nagraniowe.

Na mniejsze spotkania dostępne są różne sale z epoki z 1902 roku rozmieszczone obok sali koscielnej. Przestronna biblioteka doskonale nadaje się również na spotkania lub wykłady.

 

[22] Lutherse Kerk w Haarlem (według:  oraz) jest kościołem wybudowanym w 1615 roku w Witte Herenstraat w Haarlem. Kościół został wpisany do rejestru zabytków 27 listopada 1969 roku. Kościół pierwotnie był kościołem ukrytym, niewidocznym z ulicy. Zmieniło się to w drugiej połowie XIX wieku, kiedy budynek kościoła uzyskał elewację. W XX wieku dodano nowoczesne rozszerzenia. Wyposażenie kościoła, m.in. ambona i ławki, pochodzą z drugiej połowy XVII wieku. Wieżę zegarową wykonano w 1892 roku.

Początkowo w kościele znajdowały się organy z 1790 r. autorstwa utrechckiego budowniczego organów Gideona Thomasa Bätza, syna Johanna Bätza. Zostały one zastąpione w 1882 roku przez nowy instrument Juliusa Strobla z Frankenhausen. W 1948 roku został gruntownie odnowiony przez firmę Alkmaar Pels. W 1974 roku organy były w tak złym stanie z powodu zaległej konserwacji, że nie można było już na nich grać. Tak było do końca XX wieku. Producent organów Sicco Steendam z Roodeschool podjął się naprawy instrumentu, jedynych zachowanych organów Strobla w Holandii. Po dokładnych badaniach, w tym wielu organów Strobla w Niemczech, zakończył rekonstrukcję w 2001 roku i organy są teraz ponownie użyteczne. Zmiany z 1948 roku zostały usunięte, a dwumechaniczne organy z wolnym pedałem mają ponownie 22 rejestry zgodnie z pierwotną dyspozycją.

Od 2007 roku w kościele luterańskim znajdują się również organy chóralne, które zostały zbudowane w 1982 roku przez organmistrza Van Vulpena z Utrechtu. To piękny i bardzo przydatny instrument z jedną klawiaturą i dołączonym pedałem. Przez lata stały w kaplicy luterańskiego domu opieki Vitae Vesper w Haarlem. Po zamknięciu domu opieki w 2006 roku organy przeniesiono do kościoła luterańskiego. Trzy rejestry są podzielone na bas i wyższe rejestry. Organy stoją na platformie z kołami, dzięki czemu są ruchome i mogą znakomicie służyć jako akompaniament chórom lub zespołom.

W tradycji luterańskiej ważne miejsce zajmuje muzyka- „Śpiew to podwójna modlitwa” – to słynny cytat Marcina Lutra. Lutherse Kerk Haarlem posiada fortepian Kawai RX-5. Instrument posiada doskonałe brzmienie, a jego wszechstronność sprawia, że nadaje się zarówno do użytku solowego, jak i do akompaniamentu dla chórów i solistów. Ze względu na doskonałą akustykę przestrzeni kościoła, w pełni doceniono charakterystykę tego instrumentu:

 

[23] St George’s, Brandon Hill (według: ) został zbudowany w okolicy Clifton w Bristolu w Anglii w latach 1821–1823 w stylu renesansowym. W 1999 roku kościół został wyremontowany i przekształcony w pełnoetatową salę koncertową. Został ponownie otwarty w październiku pod nazwą St George’s Bristol, ale czasami nazywany jest- St George’s, Brandon Hill. Koścół jest II stopnia  zabytkowym budynkiem.

Od 1999 roku jest używany jako sala koncertowa znana jako St George’s Bristol. W 1976 roku powstał St George’s Music Trust, który w kolejnych latach ustanowił kościół jako główną salę koncertową, początkowo znaną jako St George’s, Brandon Hill.

Główna bryła kościoła może pomieścić 562 osoby, a krypta została przekształcona w bar i studia nagrań, z których regularnie korzysta BBC. Remonty w 1999 roku były rozległe. Obejmowały one zastąpienie ławek audytoryjnych wyściełanymi krzesłami, uczynienie ławek w galerii wygodniejszymi do siedzenia koncertowego, stworzenie kasy biletowej.

St George’s Bristol jest szczególnie znany z prezentowania muzyki klasycznej, jazzu, folku, muzyki świata i opery, a każdego roku organizuje ponad 200 wydarzeń, regularnie przyciągając artystów o międzynarodowym uznaniu, w tym Angelę Hewitt, Nicolę Benedetti, Mark Padmore, The Orchestra of the Age of Enlightenment (OAE) oraz Viktoria Mullova, Stephen Hough, Paul Lewis, Christian Blackshaw, Janis Ian, Abdullah Ibrahim i Marc Almond.

Ponadto regularnie występują lokalne zespoły zawodowe, takie jak Bristol Ensemble oraz amatorskie orkiestry i chóry.

 

[24] Mauerbach Charterhouse (niem. Kartause Mauerbach), w Mauerbach na przedmieściach Wiednia, to dawny klasztor kartuzów (według: ). Założony w 1314 roku i przebudowany w XVII i XVIII wieku barokowy zespół klasztorny jest jedną z najważniejszych tego typu budowli w Austrii. Od 1984 r. dawna charterhouse przeszła renowację przez Austriacki Federalny Urząd Zabytków.

Klasztor Mauerbach został założony w 1314 roku przez austriackiego księcia Friedricha der Schöne’a, którego później tu pochowano. Najprawdopodobniej w 1342 r. klasztor został zasiedlony przez mnichów z Mauerbach. W późnym średniowieczu klasztor był wielokrotnie rabowany, między 1483 a 1486 rokiem, a następnie w 1529 roku, kiedy najechali go Turcy, doznał prawdziwej dewastacji. Około 1550 roku w klasztorze mieszkało tylko czterech mnichów. Faza odnowy klasztoru rozpoczęła się za przeora Georga Fasela (1616-1631), którego kardynał Melchior Khlesl wyznaczył z Domu Prülla pod Regensburgiem. Intensywna działalność budowlana przyniosła m.in. skrzydło cesarskie. W XVIII wieku klasztor działał prawidłowo pod względem dyscyplinarnym i finansowym. W 1782 r. Klasztor został zlikwidowany przez cesarza Józefa II w ramach reform józefińskich, a od 1784 r. budynek klasztorny służył jako magazyn zaopatrzeniowy dla 700 nieuleczalnie chorych dla gminy Wiedeń.

Od 1944 do 1945 roku miejsce to służyło jako szpital cywilny. Następnie Charterhouse był narażony na erozję i miejscem dla bezdomnych. W 1962 roku Republika Austrii stała się właścicielem Charterhouse. Od 1966 do 1994 r. Charterhouse był magazynem dóbr restytucyjnych skradzionych Żydom w okresie nazistowskim, które państwo austriackie zaklasyfikowało jako sztukę „bez właściciela” i równocześnie Austriacki Federalny Urząd ds. Zabytków prowadził renowację klasztornych budynków. Podczas generalnego remontu w latach 1997–1999 kościół został rozebrany do pierwotnej postaci (przebudowa wyposażenia kościoła świeckiego, konserwacja kościoła zakonnego, rozbiórka nieużytkowanej klatki schodowej na elewacji zewnętrznej itp.).

Szczególną cechą barokowego kościoła klasztornego jest Kreuzganglettner, duży krużganek przecina środek nawy i tym samym oddziela kościół na chór modlitewny dla mnichów i braci świeckich. To szczególna forma architektoniczna, którą można spotkać tylko wśród mnichów kartuzów.

Kościół jest typowym kościołem kartuzów, wysokim, smukłym halowym, ze stromym czterospadowym dachem nad wysoką podkonstrukcją (tzw. Dolny kościół). Od północy niczym skrzydło wyróżnia się zakrystia (od zachodu) i dawny kapitularz (od wschodu). Został zbudowany około 1616 r. I konsekrowany w 1638 r. Po zniszczeniu podczas drugiego oblężenia tureckiego w 1683 r., został odnowiony w stylu barokowym z malowidłami grisaille i sztukaterią rzeźbiarską. Mniej więcej w tym samym czasie wenecki malarz Andrea Celesti namalował obraz ołtarza głównego , który przedstawia Wniebowzięcie Marii nad wizerunkiem Wszystkich Świętych.

Obecnie w kościele zakonnym odbywają się imprezy, koncerty i wesela, a kościół świecki jest obecnie salonem i przestrzenią wystawienniczą. Ta przestrzeń staje się również ulubioną dla wydawnictw: Hyperion, Naxos i  FB (Fra Bernardo), które cenią sobie specyficzną akustykę dla realizacji projektów związanych z wiekami wczesnymi, ale oczywiście nie tylko.

 

[25]  St John’s Smith Square (według: ) to były kościół w centrum Smith Square w Westminster w Londynie. Sprzedany fundacji charytatywnej jako ruina po bombardowaniu zapalającym w czasie II wojny światowej , został odrestaurowany jako sala koncertowa.

Ten zabytkowy kościół klasy I został zaprojektowany przez Thomasa Archera i został ukończony w 1728 roku jako jeden z tak zwanych Pięćdziesięciu Nowych Kościołów. Jest uważany za jedno z najwspanialszych dzieł architektury angielskiego baroku, posiada cztery narożne wieże i monumentalne złamane naczółki. Często nazywa się go „podnóżkiem królowej Anny”, ponieważ jak głosi legenda, kiedy Archer projektował kościół, zapytał królową, jak ma wyglądać. Kopnęła przez swój podnóżek i powiedziała „Tak!”, dając początek czterem narożnym wieżom budynku.

10 maja 1941 r. kościół został trafiony bombą zapalającą i spalony podczas nalotu bombowego. Odręczna relacja z wydarzeń tamtej nocy wisi w ramce u szczytu schodów prowadzących z tyłu holu do Krypty. Następnie kościół przez ponad 20 lat stał w ruinie. Budynek uratowała determinacja Lady Parker z Waddington, upamiętniona tablicą na południowej ścianie hali. Założyła Friends of St John’s w 1962, aby zebrać pieniądze i przywrócić kościół do jego dawnej świetności i oryginalnego projektu Thomasa Archera z przeznaczeniem na salę koncertową. Prace rozpoczęły się w 1965 r., a ukończyły się w październiku 1969 roku. W 1986 r. ogłoszono apel o zebranie funduszy na zamówienie i instalację nowych organów koncertowych z wykorzystaniem antycznej obudowy organów (zbudowanej przez Jordan, Byfield i Bridges w 1734 r.) podarowanej przez Sir Duncana Oppenheima. Po wielu darowiznach i dwóch Koncertach Galowych projekt został pomyślnie zakończony w 1993 roku. Organy, zbudowane przez Johannesa Klaisa z Bonn , zostały nazwane „Organami Sainsbury” w uznaniu hojności rodziny Sainsbury, która wniosła bardzo znaczący wkład w odwołanie. Była wiolonczelistka Eleanor Warren zorganizowała serię audycji BBC z odrestaurowanego kościoła. Stwierdziła, że jest to idealne miejsce na koncerty radiowe. Jedną z jego zalet była odległość od ruchu ulicznego, w tym pociągów metra. W każdy poniedziałek w porze lunchu koncerty muzyczne były transmitowane w radiu BBC.

Od czasu odrodzenia jako miejsca koncertowego St John’s, Smith Square jest uważany za jedną z głównych sal koncertowych Londynu. Jego akustyka jest odpowiednia dla prawie wszystkich form muzycznych, a wszechstronność jego przestrzeni umożliwia dostosowanie do różnych rodzajów muzyki. W tej sali organizuje się wiele sesji nagraniowych:

Sezon koncertowy hali rozpoczyna się w połowie września i trwa do lipca/sierpnia, gdzie odbywają się koncerty światowej sławy śpiewaków i kameralistów; instrumentaliści solowi; profesjonalne orkiestry i chóry kameralne, amatorskie chóry i orkiestry (zarówno dorośli, jak i szkolni) oraz artyści muzyki popularnej.

St John’s nie otrzymuje dotacji od władz lokalnych ani stanowych. Opiera się całkowicie na dochodach z koncertów i nagrań, a także na hojności fundacji charytatywnych, firm i osób prywatnych, aby przetrwać i rozwijać swoje zaplecze.

 

[26] Waalse Kerk (według: ) jest kościołem położonym w południowej części Oudezijds Achterburgwal w Amsterdamie. Kościół nazywany był Kościołem Francuskim, Walenkerk, Oude Walenkerk lub Oude Waalse Kerk.

W każdą niedzielę o godzinie 11:00 odbywa się tu nabożeństwo w języku francuskim. Dzięki fantastycznej akustyce w kościele często odbywają się koncerty, a nawet sesje nagraniowe, których było bardzo dużo, głównie w nurcie klasycznym:

W trójnawowym kościele pochowani są malarz Bartholomeus van der Helst (1613-1670) i naukowiec Jan Swammerdam (1637-1680). Prawdopodobnie została tu ochrzczona Elizabeth Timothy (1702-1757), pierwsza amerykańska redaktorka i wydawca gazet. Znanym pastorem Kościoła Walońskiego była Marie Adrien Perk , która głosiła tu w latach 1872-1900. Waalse Kerk został uznany za pomnik narodowy w 1970 roku

W 1680 roku kościół otrzymał swoje pierwsze organy, zbudowane przez organmistrza z Gandawy, Nicolaasa Langleza. Jednak organy nie były satysfakcjonujące i wiele prac zostało wykonanych, dopóki Christian Müller nie zlecił w 1733 r. budowy zupełnie nowych organów, które oddano do użytku rok później. To jeden z najlepiej zachowanych organów Müllera. W późniejszych latach instrument był kilkakrotnie naprawiany i modyfikowany. W 1960 roku postanowiono odrestaurować organy i przywrócić je do stanu, w jakim je dostarczył Müller. Restaurację ukończy w 1965 roku organmistrzowie Ahrend i Brunzema. Nowa renowacja nastąpiła w 1993 roku. W 2000 roku odrestaurowano wiatrownicę, a przednie piszczałki z tyłu zostały odnowione przez organmistrza Henka van Eekena z Herwijnen. To jeden z lepiej brzmiących instrumentów, które służyły do nagrań repertuaru organowego.

 

[27] St. Augustine’s Church, Kilburn (wedlug:  oeaz ) jest kościołem anglikańskim na obszarze Kilburn w północnym Londynie. Ze względu na swój duży rozmiar i ozdobną architekturę jest czasami pieszczotliwie nazywany „katedrą północnego Londynu”, chociaż kościół nie jest katedrą w żadnym oficjalnym znaczeniu.

St Augustine’s został założony przez Richarda Carra Kirkpatricka w tradycji anglo-katolickiej w 1870 roku. Do 1871 roku został położony kamień węgielny, a pierwotny „żelazny kościół” został następnie zastąpiony znacznie bardziej ambitnym budynkiem, gotyckim kościołem odrodzeniowym zaprojektowanym przez Johna Loughborough Pearson. W 1878 roku, na dwa lata przed poświęceniem kościoła, współczesny historyk Edward Walford określił kościół św. Augustyna w Kilburn jako „jeden z najwspanialszych przykładów struktur kościelnych w Londynie”.

Obecnie St Augustine’s Kilburn można wynająć na koncerty, filmowanie, nagrywanie i sesje zdjęciowe. Warto zauważyć, że było to miejsce na świąteczny koncert BBC z „The Sixteen”, a ostatnio „Libera” nagrał swoją LIBERĘ, z albumu „Christmas Carols with Libera” z 2019 roku i gościł imprezy ze słynną „Britten Sinfonia” i „ Sinfonia of London” z dyrygentem Johnem Wilsonem.

Kościół i jego wspaniałe wiktoriańskie piękno zostały wykorzystane jako miejsce dla kilku filmów fabularnych, takich jak Highlander (1986), Young Sherlock Holmes (1985) i kilku filmów dokumentalnych BBC, takich jak Monteverdi w Mantui.

Wnętrze kościoła jest niezwykłe. Ma formę olbrzymiej hali o długości 10 przęseł, z podwójnymi nawami ze wszystkich stron. Są to szerokie empory podzielone ceglanymi przyporami, pozwalające na obejrzenie całego kościoła na poziomie górnej kondygnacji, oświetlone witrażami w clerestorium. Przecinające się płaszczyzny wydają się obejmować siebie nawzajem, nadając St Augustine’s Kilburn niezwykłą atmosferę światła i cienia.

 

Kolejne części:

         

Tematy pokrewne:
Akustyka sal koncertowych >>