Wydawnictwa płytowe aspirujące do najlepszych
(rozdział trzydziesty)

Warto zwrócić uwagę na produkcję wydawnictw Alpha i Erato, utożsamianych z produkcją audiofilskiej jakości, ale i firma Naxos, której obecna oferta często jest równie fantastycznej jakości technicznej co i firmy przez nią dystrybuowane, jak na przykład- Reference Recording.

 

Yaniv d’Or  (Yaniv Nehaisi) to izraelsko-brytyjski kontratenor, po rodzicach Sefardyjczyk. Dziadkowie pochodzili z Libii. Studiował w Jerusalem Academy of Music and Dance oraz Guildhall School of Music and Drama w Londynie. Występował w operach na całym świecie, w tym w Rzymie, Wilnie, Antwerpii, St. Gallen, Gandawie, Göteborgu, Wiesbaden oraz w Queen Elizabeth Hall. D’Or wystąpił dla królowej Elżbiety II w Westminster Hall. Śpiewa przede wszystkim repertuar barokowy, w tym oratoria, liturgie, pieśni i współczesną muzykę klasyczną. W ostatnich latach mieszkał na przemian w Londynie i Tel Awiwie. Występuje głównie w Europie i Izraelu.

Yaniv d’Or głosem przedstawia słuchaczom dziedzictwo kultury żydowskiej, przy wsparciu założonego z Norą Roll (viola da gamba) i Andersem Ericsonem (theorbo) w 2008 roku- Ensemble Naya. Do zespołu dołączyli: Laurence Cummings (organy), Yair Dalal (oud), Avi Avital (mandolina), Erez Mounk (instr. perkusyjne) i Yotam Haimovitch (sitar).

Ta ośmioosobowa grupa Ensemble Naya łączy muzyką wczesnego zachodu i tradycjami muzycznymi z całego świata. Unikalne brzmienie Naya staje się od czasu wydania pierwszej płyty „Liquefacta est…” coraz popularniejsze, a ich występy w najważniejszych międzynarodowych salach, takich jak Wigmore Hall London, Carnegie Hall New York, Handel Festsipele w Halle, w czasie festiwalu w Izraelu, by wymienić tylko kilka, potwierdzają umiejętności zespołu rozpoznane po przesłuchaniu płyt- od momentu debiutu nagrali dwie: „Latino Ladino: Songs of Exile & Passion” i „Exaltation”.

  • Album „Liquefacta est…”, wydany przez Yaniva d’Ora własnym sumptem w 2013 roku jest przedsięwzięciem artystycznym wspólnym kontratenora i Ensemble Naya, grupy założonej po emocjonującym i udanym partnerstwie muzycznym w czasie spektakli w Szwecji w 2008 roku. Ensemble NAYA również nawiązuje udaną współpracę z niektórymi z wiodących zespołami muzycznymi, takimi jak Ensemble Barrocade, z którymi współpraca zaowocowała podczas pracy nad wspólnym następnym albumem „Latino Ladino”.

Ten niezwykły artysta Yaniv D’Or, otoczony fantastycznymi artystami, daje spektakl przedstawiający tradycyjne materiały i piosenki który osadzony jest we włoskiej stylistyce barokowej. Już na tej debiutanckiej płycie muzycy „łączą Wschód i Zachód”, a robią to przywołując namiętną, intymną atmosferę. Kontratenor Yaniv d’Or ma czysty głos z ciepłym vibrato, który w interpretacjach tradycyjnych barokowych i ludowych pieśniach porusza się z dużą swobodą. Instrumentaliści- o dużych umiejętnościach, tworzą egzotyczne dla „europejskiego ucha” tło. Ta debiutancka płyta, jako że firmowana przez samego Yaniva D’Ora, a nie przez znane wydawnictwo w rodzaju Sony czy Naxos, jest pozycją niełatwą do zdobycia… Ale warto jej szukać (mnie się udało, to i wam się uda).

  • “Latino Ladino: Songs of Exile & Passion”, w wykonaniu: Ensemble NAYA, Barrocade, Amita Tiefenbrunna oraz Yaniva d’Ora, został wydany w lipcu 2016 roku przez Naxos. Nagrań dokonano Saint Remigius Church [1], Franc-Waret (Belgia). w 2015 roku.

Nie są powszechne nagrania (ale coraz częściej spotykane), które przywracają  do życia pieśni, które pozostawiła po sobie społeczność żydowska, zamieszkująca Półwysep Iberyjski do czasów edyktu Alhambryjskiego [2], czyli 1492 roku. Żydzi zamieszkujący Półwysep Iberyjski posługiwali się językiem hebrajskim, arabskim, hiszpańskim, a także własnym- ladino. Przedstawiane kompozycje posiadają wysmakowany akompaniament: mandoliny, oud, violi da gamba, liry da gamba, skrzypiec i fletu, a ten nadaje muzyce koloryt autentyczności. Yaniva d’Or śpiewa prosto- bez wokalnych popisów, ale to wystarcza by swoim głosem zobrazować słuchaczom czas kiedy te pieśni były tworzone. Płytę uzupełniają kompozycje z innych miejsc niż Hiszpania i z czasów nam bliższych- Isaaca Albéniza, Violety Parr i własna Yaniva d’Ora, w efekcie powstał recital łączący różnorodną muzykę, od Hiszpanii po Amerykę Południową, od XVII wieku do XXI, z elementami żydowskimi i nieżydowskimi. Mimo tej różnorodności płyta jest spójna, prawdopodobnie dzięki temu, że instrumentarium jest w każdym z nagrań takie samo. Na słuchacza czeka też niespodzianka- pierwszym utworem na płycie nie jest widniejący z nr 1 w opisie płyty „Shalom Alechem” lecz niespodzianka- cover utworu „Hijo de la Luna” (z 1983 roku) hiszpańskiego zespołu pop- Mecano. Album „Latino Ladino”, stał się bestsellerem i zdobył kilka nagród, co zaowocowało zaproszeniem zespołu do występów na głównych scenach międzynarodowych.

  • Po wielu sukcesach pierwszego albumu Yaniv d’Or & Ensemble NAYA „Liquefacta Est” (jednego z dziesięciu najlepszych nagrań według Gramophone Magazine w 2013 r.) i ich cieszącego się dużym uznaniem drugiego albumu „Latino-Ladino” (najlepszy album 2016 roku, według BBC Magazine), zespół przygotował swoje następne nagranie: „Exaltation”.

„Exaltation” [3] to ekscytujący nowy album, w którym hipnotyzujące głosy i instrumenty eksplorują wyraźne tradycje muzyczne trzech monoteistycznych religii. Artyści połączyli te odległe od siebie muzyczne spuścizny w całkowicie oryginalny sposób. Urok i wyraziste cechy instrumentów: duduk, ney, viola da gamba i didgeridoo [4], komunikują się z jedwabistym głosem kontratenora Yaniva d’Ora na sugestywnym tle teorbo, perkusji, barokowej gitary, gitary amenco i vihueli, tworząc czarujące wrażenia dla melomanów wszystkich gatunków. Nagrania zrealizowano w odbędzie Saint Remigius Church w Belgii (jak w przypadku płyty „Latino Ladino”) z renomowanym inżynierem dźwięku Manuelem Mohino. Koncerty promocyjne odbyły się w renomowanej Stadthalle Wuppertal w październiku 2018 r., a później w londyńskim Wigmore Hall w październiku 2018 r.

Te ekscytujące nagrania, w którym biorą udział wybitni muzycy z różnych środowisk i tradycji, został pomyślany w celu stworzenia mostu kulturowego, przez który mogą przechodzić ludzie wszystkich wyznań i religii, co również daje wiarę, że w tym niespokojnym świecie można budować zaufanie między ludźmi dzięki sile głosu i instrumentów.

Recenzje po wydaniu płyty „Exaltation” były znakomite:

  • „Łącząc Wschód i Zachód dzięki ‘Pieśni nad Pieśniami’, kontratenor brytyjsko-izraelski Yaniv d’Or i jego jedwabisty falset bez trudu przechodzą między tradycyjnym stylem barokowym i ludowym dzięki temu poruszającemu i przemyślanemu programowi. Ensemble Naya został założony w celu eksploracji muzycznego dziedzictwa kultury żydowskiej i postanowił stworzyć ‘hipnotyzujący dialog między muzyką dawnego zachodu i tradycjami muzycznymi z całego świata’. Ta płyta z pewnością to robi, a dźwięk jest niesamowicie atrakcyjny.” (Magazyn Gramophone)
  • „Zachwycał nas cały wieczór Yaniv d’Or, którego gładki, silnie sprężysty głos kontratenora przyniósł mu wiele międzynarodowych sukcesów, zwłaszcza u początków opery i oratorium” (Ensemble Magazine)
  • „Przez cały czas półprzezroczysty, przenikliwy głos Yaniv d’Or przepełniał wytworną finezją, wywołując chwile zmysłowego piękna, a jednocześnie poważnego wyrazu, jak w tradycyjnych i współczesnych ustawieniach modlitwy Dnia Pojednania Avinu Malkeinu, które tworzyły program”. (The Independent)
  • „Entuzjastyczne oklaski publiczności zostały nagrodzone dwoma bisami, w których zespół, najwyraźniej korzystając z okazji, dodał jeszcze więcej ozdób ad lib do piosenek Ladino, które, mam nadzieję, wkrótce znajdą się na płycie CD”. (The Guardian)

 

Współtwórca stylu bel canto- Luigi Rossi [5] (ur. ok. 1598 – zm. 1653), włoski kompozytor, śpiewak i organista okresu baroku, studiował w Neapolu u Giovanniego de Macque. Po okresie pełnienia różnych funkcji związanych z muzyką  w 1646 roku na zaproszenie kardynała Mazarina przybył do Paryża i na jego prośbę skomponował operę „Orfeo”, której premiera odbyła się 2 marca 1647. Opera spotkała się z opozycją zwolenników muzyki francuskiej, a wrogowie Mazarina potępili wysokie koszty poniesione na realizację przedstawienia. Poza Orfeo, skomponował też operę „Il palazzo incantato”, ok. 225 kantat, 3 oratoria, 8 motetów, arie i tańce.
Album Christiny Pluhar i zespołu L’Arpeggiata [6] – „Luigi Rossi, La Lyra D’Orfeo – Arapa Davidica” (prezentuje kantaty kameralne i opery Luigi Rossiego, tego niegdyś tak ważnego kompozytora, niestety dziś nieszczególnie znanego. Wśród nagrań zgromadzonych na omawianym albumie, wydanym jako komplet trzech krążków CD przez Erato, dwadzieścia jeden kompozycji Rossiego to światowe premierowe nagrania. „Luigi Rossi był niezwykle pomysłowy i niezwykle wszechstronny”, mówi Pani Pluhar , „często przechodząc od intensywnego recytatywu do melodyjnej piosenki, jednocześnie zapuszczając się w odważne regiony harmoniczne”. Jej olśniewający skład solistów wokalnych obejmuje soprany Véronique Gens i Céline Scheen, mezzosopranistkę Giuseppinę Bridelli oraz kontratenorów Philippe Jaroussky’ego, Jakuba Józefa Orlińskiego i Valera Sabadusa.

Nagrań dokonano w trzech miejscach: “La Lyra d’Orfeo”: w  Abbey de Saint-Michel en Thiérache [7] w 2005 roku, „Arpa Davidica” w studio ONDIF w 2019 roku, a „Presso l’onde tranquillo” w the Chapelle de l’Hôpital Notre-Dame du Bon Secours (Paryż) w 2008 roku. Pewne zdziwienie budzi fakt, że na album składają się nagrania gromadzone przez 14 lat. Christina Pluhar napisała: „…spór prawny spowodował, że projekt dotyczący Rossiego utknął w martwym punkcie i uniemożliwił wydanie naszej pięknej płyty CD przez prawie piętnaście lat. Kiedy spór w końcu dobiegł końca, chciałam odpowiedzieć jedynym dostępnym środkiem: muzyką.” Dla wyjaśnienia: daty nagrania albumu są bardzo różne, bo wynikały z długiego procesu sądowego dotyczącego programu „La Lyra d’Orfeo”, a ten uniemożliwił ich publikację. Christina Pluhar wykorzystała czas oczekiwania rozwiązania przez sąd problemu do prowadzenia badań w archiwach w Rzymie i Paryżu oraz do zebrania materiału na dwie kolejne płyty CD.
Na większości płyt Pani Pluhar [8] znajdzie słuchacz ścieżki dźwiękowe prezentujące kompozycje kompozytorów z okresu baroku, podobnie jak w przypadku tej płyty. Album zawiera dwie kolekcje Rossiego. Z notatek umieszczonych w broszurze dołączonej do płyty wyczytać można między innymi rys biograficzny na temat kompozytora… To dobrze, bo encyklopedie nie rozpieszczają czytelników pod tym względem.

Interpretacje barokowego repertuaru Christiny Pluhar i jej zespołu są zwykle nowatorskie (nowoczesne), z użyciem instrumentów historycznych i niehistorycznych, ale takie podejście tylko uatrakcyjnia spektakl, nigdy nie powoduje niesmaku. Muzyka Rossiego jest prawdopodobnie trudniejsza obecnie do sprzedania niż literatura operowa napisana dla kastratów (na przykład Porpory) i dlatego należą się pochwały dla Pani Pluhar za odwagę stworzenia nagrań z wymagającymi ariami i firmie Erato za ich wydanie.

„La Lyra d’Orfeo” z Véronique Gens to niezwykle fascynujący program. W 2005 roku francuska sopranistka była u szczytu możliwości artystycznych. Z kolei „Arpa Davidica” daje sopranistce Céline Scheen i mezzosopranistce Giuseppinie Bridelli, a także kontratenorom Jaroussky’emu, Orlińskiemu i Sabadusowi możliwość pokazania swojej sztuki na najwyższym poziomie. Wielką przyjemność sprawiają swoim śpiewem wszyscy wykonawcy, to rzeczywiście znakomicie dobrany zespół do tej muzyki. ale na szczególne wyróżnienie zasługuje debiutujący w zespole Pani Pluhar- Jakub Józef Orliński. Jest bardzo kompetentny i chyba najdoskonalszy z trójki kontratenorów. Ponieważ w rękopisach Rossiego nie ma prawie żadnych wskazówek dla instrumentalnego akompaniamentu, to Christina Pluhar i L’Arpeggiata wykorzystują własne rekonstrukcje, które idealnie (jak się wydaje) pasują do zgromadzonych kompozycji. „Luigi Rossi, La Lyra D’Orfeo – Arapa Davidica” to wczesnobarokowy spektakl w najbardziej wykwintnej formie, który nie powinien być pominięty podczas zakupów w sklepie z płytami.

 

Kto skomponował „Devil’s Trill”? Prawie każdy wie! Ale czy ci sami, którzy potrafią odpowiedzieć na to pytanie, znają inne kompozycje Giuseppe Tartiniego? Wątpię.

Tartini (ur. 1692 – zm. 1770), syn urzędnika państwowego, miał spełniać obowiązki zakonne z wyboru rodziców, on jednak wybrał naukę muzyki, ale zanim zrealizował marzenia zapisał się na uniwersytet w Padwie na wydział prawa. Wtedy był bardziej znany jako szermierz realizujący się w pojedynkach niż wyszkolony muzyk. Szybko się ożenił. Po nieprzyjemnościach, które go spotkały z powodu zaślubin z siostrzenicą biskupa, opuścił Padwę i zamieszkał w klasztorze franciszkanów w Asyżu, gdzie studiował grę na skrzypcach oraz podstawy kompozycji i akustyki u czeskiego kompozytora Bohuslava Matěja Černohorskiego, organisty w bazylice w Asyżu. Później znalazł zatrudnienie w orkiestrze operowej w Ankonie i ponownie związany z żoną Tartini spędził kolejne kilka lat na doskonaleniu techniki skrzypcowej. Legenda głosi, że kiedy usłyszał występ wirtuoza Francesco Veraciniego to postanowił żyć w izolacji, dopóki nie będzie w stanie grać tak samo zręcznie co podglądany wirtuoz. W wieku 29 lat, został kapelmistrzem i pierwszym skrzypkiem (koncertmistrzem) w bazylice św. Antoniego w Padwie.. Pełnił tę funkcje do momentu doznania kontuzji ręki, co spowodowało ograniczenia kariery skrzypka. Tartini pełnił obowiązki w bazylice św. Antoniego, mimo że zyskał rozgłos jako wiodący skrzypek swoich czasów. Po trzyletnim pobycie w Pradze zrezygnował z wszelkich funkcji w bazylice św. Antoniego by realizować się jako nauczyciel, aż do łagodnego udaru, którego doznał na dwa lata przed śmiercią. Tartini był założycielem szkoły gry na skrzypcach, rozpowszechnianej następnie przez tak znaczących uczniów jak Pietro Nardini i Johann Gottlieb Naumann, a że nie szukał sławy jako kompozytor, bardzo niewiele muzyki Tartiniego opublikowano za jego życia. Olbrzymia spuścizna w postaci 135 koncertów skrzypcowych i ponad 200 sonat skrzypcowych przetrwała w formie rękopisu. Kompozycje skrzypcowe to tylko część katalogu, bo Tartini skomponował też religijne utwory wokalne i kilka sinfonias. Tartini zajmował się również teorią akustyki i harmonii, a jego traktat teoretyczny „Trattato di musica secondo la vera scienza dell’armonia” próbuje wyjaśnić współczesne jemu podejście do harmonii. Pomimo dużych aspiracji „Trattato” nie jest ani dokładnym, ani nawet informacyjnym tekstem; ale dla muzykologów bezcennym dokumentem ułatwiającym wgląd w umysł tego niezwykłego muzyka.

  • Album “Tartini: Violin Concertos” w wykonaniu skrzypaczki Chouchane Siranossian i Venice Baroque Orchestra pod dyr. Andrei Marcona, został wydany przez Alpha Records w 2020 roku.

Francuska skrzypaczka- Chouchane Siranossian [9], zajmuje się programem niezwykle wirtuozowskich koncertów, z którymi niewielu barokowych skrzypków ma odwagę zmierzyć się. Dzięki swoim technicznym talentom i partnerom idealnie dopasowanym do tego repertuaru z Weneckiej Orkiestry Barokowej oraz jej dyrygentowi Andrei Marconowi, specjalistom od włoskiego stylu barokowego, podejmuje wyzwanie nagrywając album, który miał być (i był) wydany z okazji 250. rocznicy śmierci Tartiniego w 2020 roku. Szczególnym zainteresowaniem cieszy się całkowicie nieznany i niepublikowany do tej pory koncert G-dur, którego rękopis znalazła niedawno muzykolog Margherita Canale. W nagraniach Chouchane Siranossian wydaje naprawdę piękny dźwięk, zabarwiony smutkiem., Barokowa Orkiestra Wenecka stanowi wrażliwe tło dla płynnej narracji skrzypaczki. Słuchacz czuje się komfortowo podczas całego programu, bo wyraźnie słychać, że wymagająca technicznie muzyka nie sprawia żadnych trudności solistce i zespołowi towarzyszącemu. Przedstawienia są wirtuozowskie, często delikatne, melancholijne, pełne kwaśnego humoru- wyróżniające się z głównego nurtu baroku.

Recenzje mówiły:

  • „Gra z ‘diabelską’ wirtuozerią i bogatą, ekspresyjną paletą w przypominających arię powolnych częściach. Znakomity [album].” (The Sunday Times)
  • „Koncert g-moll to pierwsze nagranie, odkrycie zredagowane przez muzykologa Margueritę Canale i również bardzo pociągające. To utwór, wydany w związku z 250. rocznicą śmierci Tartiniego w 2020 r., Jest godnym hołdu”. (MusicWeb International)

 

 

[1]   Saint Remigius Church, według- , znajduje się w centrum wioski, sto metrów od zamku Franc-Waret. W XVI wieku na miejscu obecnego kościoła stał mały kościół. Z tego okresu na dziedzińcu prezbiterium pozostało tylko kilka kamieni i fragment gotyckiego nagrobka z 1559 r.

Budowa kościoła Saint-Rémi przebiegała w latach 1664–1695, a w latach 1888–1889 kościół został powiększony przez architekta Masseta. Kościół Saint-Rémi składa się z wieży od zachodu, trójnawowego mononfa i trójstronnego chóru. Prostokątna zakrystia znajduje się po południowej stronie chóru. Kwadratowa wieża jest podzielona na trzy piętra, do których prowadzą kamienne schody. Cały budynek zbudowany jest głównie z  wapienia, kwadratowa wieża i nawa są z cegieł i niebieskich kamieni. Ściany są wypełnine serią nagrobków należących do rodziny Groesbeeck i różnych opatów Franc-Waret. Płaskie sklepienie nawy i chóru ozdobione jest scenami biblijnymi w stiukach. Betonowy balkon wychodzi na nawę ciężkimi drewnianymi drzwiami. Kamienne schody prowadzą na różne piętra kwadratowej wieży. Sufit nawy podzielony jest na trzy części, ozdobione scenami religijnymi umieszczonymi w medalionach. Podłoga składa się z nieregularnej nawierzchni pod względem kolorów od czarnego do szarego oraz pod względem układu. Chór wznosi się nad resztą kościoła. Sklepienie ozdobione jest wysokimi płaskorzeźbami przedstawiającymi Świętą Rodzinę w otoczeniu wielu zwojów, kiści winogron i innych motywów dekoracyjnych.
Akustyka wnętrza kościelnego jest, sądząc po efektach zasłyszanych z płyt Yaniva d-Ora, bardzo korzystna dla nagrań małych, akustycznych, składów instrumentalnych.

[2]  Według  Edykt z Alhambry (zwany również edyktem o wygnaniu Żydów) – edykt wydany 31 marca 1492 przez Królów Katolickich Hiszpanii Izabelę I Kastylijską i Ferdynanda II Aragońskiego, nakazujący wypędzenie Żydów z Królestwa Hiszpanii i jej posiadłości do 31 lipca 1492 roku. Edykt został formalnie odwołany przez rząd Hiszpanii 16 grudnia 1968. Dziś liczbę Żydów w Hiszpanii szacuje się na ok. 40 000 osób.

[3]  Według materiałów strony artysty:

[4] Didgeridoo (również nazywany- didjeridu) jest instrumentem dętym. opracowanym przez Aborygenów z północnej Australii, prawdopodobnie w ciągu ostatnich 1000. lat i jest obecnie używane na całym świecie.

Didgeridoo jest wydmuchiwaną prostą rurą naturalną bez ustnika Zakres gry to zazwyczaj od A2 do G3. Większość tego typu instrumentów ma co najmniej 1,2 m długości, ale im dłuższy instrument, tym niższa jest jego wysokość dźwięku. Instrumenty rozkloszowane grają wyżej niż instrumenty rozłożone o tej samej długości.

[5] Według

[6] Według

[7]  The Abbey de Saint-Michel i studio ONDIF,  zostały opisany w artykule: „Najsłynniejsze sale koncertowe, które bywają studiami nagrań i najsłynniejsze studia, które publiczności nie wpuszczają. (część dziesiąta)”.

[8]  Zajrzyj do artykułów: „Płyty LP i CD edytorsko wyjątkowe (część czternasta)” oraz „Rekomendowane wydawnictwa płytowe szeroko rozumianej klasyki (rozdział dziewiętnasty)”

[9] Między innymi według : Francuska skrzypaczka Chouchane Siranossian jest jednym z najbardziej ekscytujących talentów swojego pokolenia, a ugruntowała swoją reputację w wykonawstwie historycznym, a także w muzyce współczesnej. Jej dogłębna znajomość historycznych praktyk wykonawczych oraz wyjątkowa wirtuozeria otwierają nowy wymiar interpretacji jej szerokiego repertuaru. Chouchane Siranossian zawsze zachwyca muzykalnością i spontanicznością. Świetliste, intensywne tony pochodzące z jej instrumentu, nigdy nie są ostre, a przy tym emitują dużo ciepła. Ciekawe różnice kolorystyczne, spontaniczne akcenty i delikatne niuanse dynamiczne tworzą napięcie artystyczne, które przenika całą jej grę.

Studiowała u Tibora Varga, Pavela Vernikova, Zakhara Brona i Reinharda Goebela, a regularnie zapraszana jest jako solistka i mistrz koncertowy do wielu orkiestr, w tym Staatskapelle Dresden, Deutsche Kammerphilharmonie Bremen, Budapest Festival Orchestra, Concerto Köln, Les Musiciens du Louvre, Capella Augustina, Hofkapelle München, Münchener Kammerorchester, Collegium 1704 i Anima Eterna. Studiował również muzykę dawną w klasie Reinharda Goebelema w Mozarteum w Salzburgu (regularnie współpracowała z profesorem jako solistka).
Jej nagrania jako solistki i kameralistki zostały wielokrotnie nagrodzone. Tak więc jej pierwsza solowa płyta „Time Reflexion” otrzymała Diapason Découverte;  album „L’Ange et le Diable”, w duecie z Josem van Immerseelem, otrzymał wiele nagród, w tym dwie ICMA (Międzynarodowe Nagrody Muzyki Klasycznej, 2017 i 2019). Jej kolejne solowe nagranie, wydane w lutym 2020 roku: koncerty Tartiniego z Wenecką Barokową Orkiestrą pod dyrekcją Andrei Marcon, zostało zrealizowane przez  wytwórnię Alpha Classics, z którą jest związana umową od 2016 roku.

 

Kolejne rozdziały: