płyty polecane (pop/rock/ballada)

Post-punk szybko wtopił się w nową falę (ang. new wave) – gatunek muzyczny, który objął całą grupę stylów popularnych w latach osiemdziesiątych. Nurt ten charakteryzowało bardziej wyrafinowane i bogatsze brzmienie w stosunku do muzyki punk i łatwiejsze w odbiorze, znacznie bliższe muzyce pop.
Początkowo termin „New wave”, wymyślony przez szefa wytwórni Sire Records, określał muzykę wydawaną przez nią zespołów punk rockowych (skupionych wokół nowojorskiego klubu CBGB’s) takich jak Talking Heads, The Patti Smith Group, Blondie czy Television. Nazwa „nowa fala” później objęła wszystkich wykonawców nurtu punkowego lub zainspirowanych tą muzyką, którzy wychodzili poza ramy prostego rocka w stylu Ramones. Nazwa- „post punk” nadal egzystowała, ale już dla określenia tych wykonawców, którzy w odróżnieniu od nowo-falowych nie grali popowo lecz raczej sięgali po eksperymenty niekoniecznie komercyjne.
Z kolei muzycy nowo-falowi utwory „ubierali” w bardziej komercyjne formy, zwykle charakteryzujące się łagodnym brzmieniem opartym na wykorzystaniu elektronicznych instrumentów klawiszowych i perkusyjnych oraz czystym technicznie śpiewem. Do najpopularniejszych przedstawicieli nowej fali mozna zaliczyć.: Joy Division, Killing Joke, Buggles, INXS, The Cure, Elvisa Costello, Devo, Talking Heads, Blondie, The B-52’s, The Police, The Stranglers, The Cars, Duran Duran, Depeche Mode, Spandau Ballet, Talk Talk, Ultravox, The Boomtown Rats, U2, (pominąłem muzyków. których kariera trwała krótko i wykonawców “jednego przeboju”).

Duran Duran to grupa nowo-falowa w czystej postaci. Ich reputację zbudowały teledyski, wyświetlane nader często w programach stacji MTV, które podkreślały ich wyczucie stylu. To MTV uczyniła ich międzynarodowymi gwiazdami popu. Duran Duran spotkał się z uznaniem wśród entuzjastów rozwijającego się nowo-romantycznego ruchu w Anglii już w roku 1981., po wydaniu debiutanckiej płyty „Duran Duran”, ale do popularności na miarę tej osiągniętej po wydaniu następnego longplaya „Rio” było jeszcze daleko…

„Rio” (EMI, nr kat. EMC 3411m z 1982. roku) wszedł na drugie miejsce listy przebojów, a single wybrane z longplaya- „Hungry Like the Wolf” i „Save a Prayer”, stały się hitami z pierwszej dziesiątki rankingów. Tak było tuż po wydaniu płyt, by po roku odnotować ponad dwa miliony sprzedanych egzemplarzy longplaya.
Od okładki autorstwa Patricka Nagela, po fryzury i staranne ubiory, po (przede wszystkim) muzykę, „Rio” jest reprezentatywne dla stylu lat 80. i jednocześnie punktem kulminacyjnym w karierze Duran Duran. Dziwne wydaje się, że jest z taką samą przyjemnością słuchaną płytą i pobudzającą do tańca jak wtedy gdy pierwszy raz pojawiła się w sprzedaży, bo właściwie niczym szczególnym lub nowatorskim pod względem muzycznym się nie wyróżniała. Była grupą mocną pod względem umiejętności- sekcja rytmiczna Johna Taylora i Rogera Taylora zapewniała świetne rockowe tempo, syntezator Nick’a Rhodesa dodawała barwności, gitarzysta Andy Taylor uzupełniał ciekawymi riffami, a Simon Le Bon ekspresyjnie spajał teksty z muzyką.

Norweska grupa a-ha w 1983 roku podpisała kontrakt na nagrania z WEA (Warner Music Group) gdy opuścili swój kraj przenosząc się do Londynu. Ich debiutancki singiel „Take On Me” był trzy razy przerabiany zanim stał się przebojem w Wielkiej Brytanii pod koniec 1985 roku. Również w Stanach Zjednoczonych udała się ta sztuka, choć prawdopodobnie za sprawą świetnego animowanego wideo-clipu w stacji MTV. W następnym roku powrócili na listy przebojów z „The Sun Always Shines on T.V.” który wspiął się na sam ich szczyt na początku 1986 roku, wynosząc album „Hunting High and Low” do pierwszej dziesiątki i w Europie i w USA. Płyty „Scoundrel Day” i „Stay on These Roads”, kolejno z 1986 i 1988 roku, umocniły pozycję jednych z liderów nurtu nowo-romantycznego. Później bywało różnie, ale aż do 1994 płyty a-ha utrzymywały się w pierwszej dwudziestce najlepiej sprzedających się longplay’ów, po czym przyszedł czas utraty popularności co zakończyło ich działalność estradową i nagraniową. Pozostały liczne hity, które zebrane w kompilacji „Headlines and Deadline: The Hits of a-ha” odświeżyły pamięć o zespole, który jeszcze parę lat wstecz okupował czołowe pozycje list przebojów.

A-ha, trio z Oslo, założone przez Paula Waaktaara-Savoya (gitary), Magne Furuholmena (klawiatury, gitary) i Mortena Harketa (wokal), ożywiło popowe brzmienie lat 80., tworząc rześką muzykę opatrzoną melodyjnymi riffami i wykorzystującą instrumenty klawiszowe  jako podstawę ich aranżów. W „Headlines and Deadlines” nie tylko mieści najlepsze piosenki a-ha od “Hunting High end Low” do “East of the Sun, West of the Moon”, których się słucha jakby były przewidziane na tę jedną płytę. Album jest bardzo spójny, co wyróżnia ten tytuł spośród wielu innych podobnych. Krytycy muzycznie lokowali ich muzykę w wielu nurtach: new-wave, synth-pop, pop-rock, alternative rock, new-romantic… Właściwie echa ich wszystkich można znaleźć na ścieżkach ich świetniej kompilacji.

Pięć studyjnych longplay’ów budujących renomę Talk Talk uosabia epokę nowej fali, która zrodziła ich karierę. Brytyjska grupa od momentu debiutu płytowego „The Party’s Over” z roku 1982 poprzez It’s My Life (1984) do „The Colour of Spring” (1986) grali zgodnie ze stylem nowo-falowym. Dwie płyty ostatnie: „Spirit of Eden” (1988) „Laughing Stock” (1991), świadczyły o innych preferencjach- odeszli w kierunku kameralnego, uduchowionego post-rocka. Wraz z każdym kolejnym albumem: Mark Hollis (wokal), Paul Webb (gitara basowa), Lee Harris (perkusja) wraz z dobieranymi muzykami, udowadniali, że są zdolni do formułowania unikalnego brzmienia opartego o elementy jazzu, klasyki i stylu ambient; stając się współtwórcami post-rockowego ruchu lat 90., jednocześnie bez zaniedbywania komercyjnego podejścia do sztuki.

• „The Party’s Over” był typowym produktem nowo-romantycznym, dokładniej- w stylu synth-pop. Debiut płytowy przedstawia urocze nagrania, którymi jeszcze wtedy kwartet Talk Talk nie aspirował do bycia szczególnie innowacyjnymi.

• Wraz z „It’s My Life” Talk Talk, w rozszerzonym składzie w stosunku do składu nagrywającego płytę debiutancką, rozwinęli własny głos, pokazując wielki skok w umiejętności pisania piosenek, jednocześnie zachowując tzw. groove. Różnorodność repertuaru wykracza poza synth-popowy wzorzec, mimo że syntezatory nadal odgrywają tu dominującą rolę, ale muzyka jest o wiele bardziej interesująca, bowiem elektronowe brzmienie zmieszano z akustycznym instrumentów takich jak fortepian czy trąbka.. W „It’s My Life” są chwytliwe single: „Dum Dum Girl”, tytułowy, czy „Does Caroline Know?”, które pomogły w sprzedaży płyty, ale są też łagodniejsze i relaksujące. Na pewno płytę powinno się uznać za sukces.

• „The Colour of Spring”, trzeci album z katalogu Talk Talk, w recenzji zamieszczonej w portal AllMusic, autorstwa Chrisa Woodstry, został opisany w następujący sposób: „Dzięki It’s My Life Talk Talk udowodniło, że mogliby zrobić cały album z mocnym materiałem. Wraz z The Color of Spring posunęli się o krok dalej, przechodząc do niemal koncepcyjnego cyklu piosenek, podążając za emocjonalnymi wzlotami i upadkami związków [dwojga osób] oraz rozmyślając ogólnie o życiu. Muzycznie oparli się na eksperymentalnym kierunku z poprzedniego albumu z interesującymi rytmami, złożonymi aranżacjami, a nawet dziecięcym chórem w refrenie [The Barbara Speake Stage School], aby stworzyć sugestywny, hipnotyzujący groove. Chociaż piosenki były chwytliwe przy wcześniejszych pracach, a później eksperymenty ambientowe zostały w pełni osiągnięte, to w The Color of Spring udało się połączyć oba pomysły w jedno unikalne brzmienie, dając najbardziej satysfakcjonujący ich album.”

• „Spirit of Eden”, nagrany 1987-1988 w Wessex Studios w Highbury (Londyn), został wydany 12 września 1988 przez Parlofon (EMI). „Spirit of Eden”, czwarty album Talk Talk, wypełniły piosenki napisane przez wokalistę Marka Hollisa i producenta Tima Friese-Greene’a. Zespół nagrywał wiele godzin improwizowane występy wykorzystujące elementy jazzu, ambientu, bluesa i muzyki klasycznej. Te nagrania były następnie na nowo zmontowane i ponownie zaaranżowane, a dopiero te umieszczono na albumie w formacie cyfrowym. „Spirit of Eden” był odejściem od wcześniejszych albumów Talk Talk, które nie wychylały się poza stylistykę pop. Niestety musiało to się odbić na sprzedaży albumu, który nie dorównywał sukcesowi komercyjnemu „The Colour of Spring”, ale ranga albumu rosła w kolejnych latach wraz z coraz bardziej przychylnymi recenzjami krytyków muzycznych, na przykład recenzja AllMusic napisana przez Jasona Ankeny mówiła: „Porównajcie ‘Spirit of Eden’ z jakimkolwiek innym wcześniejszym wydawnictwem z katalogu Talk Talk i trudno uwierzyć, że to dzieło tego samego zespołu – wymieniając elektronikę na żywe, organiczne dźwięki i odrzucając strukturę na rzecz nastroju i atmosfery, album jest bezprecedensowy przełom, muzyczne i emocjonalne katharsis o ogromnej mocy. Piosenki Marka Hollisa istnieją daleko poza popowym idiomem, czerpiąc zamiast tego z ambientowych tekstur, jazzowych aranżacji i awangardowych akcentów; mimo całej swojej zawiłości i delikatnego piękna kompozycje takie jak ‘Inheritance’ i ‘I Believe in You’ mają również żywiołową siłę – teksty Hollisa z dyskretnym wdziękiem mówią o utracie i odkupieniu, a jego zniewalająco przejmujący wokal wywołuje wstrząsający duchowy zamęt łagodzony niesłabnącą nadzieją. Niezwykłe przeżycie muzyczne.”

• „Laughing Stock” (w oparciu o ), piąty i ostatni album Talk Talk, wydany w 1991 roku przez Polydor Records, został nagrany pomiędzy wrześniem 1990 i kwietniem 1991 roku w Wessex Studios (Highbury, Londyn) z udziałem Tima Friese-Greene’a jako producenta. Podobnie jak „Spirit of Eden”, album zawierał improwizowane utwory. Wymagające sesje naznaczone były perfekcjonistycznymi tendencjami Hollisa i chęcią stworzenia odpowiedniej atmosfery nagraniowej. Inżynier Phill Brown stwierdził, że album, podobnie jak jego poprzednik, został „nagrany przez przypadek, przypadek i godziny próbowania każdego możliwego pomysłu typu overdub”. Po wydaniu zespół rozpadł się. Album zebrał znaczące pochwały krytyków, często cytowany jako przełomowy wpis dla rozwijającego się post-rocka w momencie jego wydania. Pitchfork nazwał go jedenastym najlepszym albumem lat 90., mówiąc, że „tworzy własne środowisko i staje się czymś więcej niż sumą dźwięków”. Z perspektywy czasu album zyskał uznanie krytyków, a dziś jest uznany za arcydzieło. Jess Harvell z Pitchfork ocenił album na doskonały wynik 10/10 i zauważył, że „dźwięk może stać się jeszcze potężniejszy, gdy jest otoczony ciszą, której wielkie otchłanie znajdują się w późniejszych albumach Talk Talk, zwłaszcza w Laughing Stock„. Sputnikmusic również ocenił album doskonale pisząc „w każdym świetle, każda piosenka na Laughing Stock jest genialna” i że „świat musi usłyszeć ten album, nawet jeśli nie lubiłeś post rocka”. Jason Ankeny z AllMusic również ocenił album 5/5 oznajmiając: „dzieło o oszałamiającej złożoności i ogromnej urodzie, Laughing Stock pozostaje niedocenianym arcydziełem, a jego echa można usłyszeć w większości najlepszej muzyki eksperymentalnej wydane w jego następstwie„. Donal Dineen z The Irish Times napisał, że album „pokazuje, jaka magia może się wydarzyć, jeśli zespoły mają talent i odwagę przekraczania granic„. Stylus Magazine nazwał go najlepszym post-rockowym albumem.
  Tuż po wydaniu albumu krytycy byli ostrożnie w ocenach: NME oceniło album czterema gwiazdkami na dziesięć, stwierdzając, że „patrzy przez ramię, mając nadzieję, że ktoś zwróci uwagę na jego nastrojową błyskotliwość lub coś podobnego. Jest okropny”, podczas gdy Jim Irvin z konkurencyjnego magazynu muzycznego Melody Maker napisał o tym albumie: „[Talk Talk to] prawdopodobnie najważniejsza grupa, jaką mamy”. W innej recenzji Nick Griffiths z Selectocenił napisał: „ćwiczenie w dogadzaniu sobie i nic więcej”. Ian Cranna z Q przyznał albumowi cztery gwiazdki na pięć i zauważył, że chociaż „melancholijny nastrój, rzadka troskliwość i poczucie dzielenia się czymś głęboko osobistym, wraz z nawiedzającą, emocjonalną jakością dyskretnej muzyki stawiają Talk Talk mocno w sprzeczności z komercyjnymi listami przebojów… te same cechy zapewnią, że chociaż Laughing Stock może stracić niektórych z nowo znalezionych przyjaciół Hollisa, będzie to cenione długo po tym, jak podobne powierzchowne szybkie emocje zostaną zapomniane”. Mimo wszystko „Laughing Stock” pojawił się na kilku listach „Albumów Roku”…

Logicznym domknięciem ewolucji grupy Talk Talk i zarazem osobnym, nieśmiałym bytem był album zatytułowany „Mark Hollis”, muzyczny testament artysty- wokalisty, gitarzysty i lidera grupy Talk Talk, Marka Hollisa, który po tym albumie wycofał się z muzycznej działalności.

• „Mark Hollis”, album firmowany i wyprodukowany przez Marka Hollisa, został wydany w czerwcu 2000 roku przez Polydor Records.

Hollis zastrzegł się w momencie wydania albumu, że „Nie będzie żadnego koncertu, nawet w domu w salonie. Ten materiał nie nadaje się do grania na żywo” Rzeczywiście Hollis na swojej solowej płycie jest bardzo wyciszony, co odsłania niezwykle intymny sposób rejestracji akustycznych instrumentów. Kameralne pieśni obfitują w kontrasty dynamiki wokalnej – raz pojawiają się kruche szepty, to znów skrzą się głośniejsze tony. Całość robi wrażenie bliższe czytaniu tomu poezji, niż słuchaniu płyty z muzyką pop.
Intrygująca fotografia na okładce, wykonana przez Stephena Lovell-Davisa, przedstawia chleb wielkanocny z południowych Włoch, zaprojektowany tak, aby przypominała baranka bożego. Hollis powiedział o obrazie: „Podoba mi się sposób, w jaki coś wydaje się wychodzić z jego głowy; sprawia, że ​​myślę o fontannie pomysłów. Fascynuje mnie również sposób ustawienia oczu. Kiedy zobaczyłem zdjęcie po raz pierwszy Musiałem się śmiać, ale jednocześnie jest w tym coś bardzo tragicznego”.
Pod względem brzmienia płyta „Mark Hollis” była fuzją jazzu, folku i muzyki ambient, którą zresztą Talk Talk po raz pierwszy prezentował na „Spirit Of Eden” i kontynuował w „Laughing Stock”. „Chciałem nagrać płytę, na której nie można usłyszeć, kiedy została nagrana”, powiedział holenderskiemu magazynowi Music Minded w kwietniu 1998 roku. „Dwa albumy, które naprawdę lubię, to ‘Sketches Of Spain’ i ‘Porgy And Bess’, nagrane przez Milesa Davisa, wykonane z Gilem Evansem. Posłużyli się aranżacjami i luźnym sposobem gry [na swoich instrumentach], aby uzyskać klarowną atmosferę i sugestywność. Ja też chciałem to stworzyć”. Podczas długich sesji studyjnych Hollis poczynił również dalsze postępy w kierunku naturalnego dźwięku, kładąc większy nacisk na instrumentację akustyczną i sprowadzając techniki nagrywania do absolutnego minimum. „Użyliśmy tylko dwóch mikrofonów” – powiedział Music Minded – „Długo szukaliśmy, aby znaleźć odpowiednią równowagę. Nagranie w najczystszej postaci, naprawdę, jak za dawnych czasów. Bardzo podoba mi się również charakter i wykonanie instrumentów akustycznych. [Chciałem], aby dźwięk sali był słyszalny – produkcja miała w tym przypadku odprężyć muzyków i dać im szansę na znalezienie własnych interpretacji.”
Recenzja Jasona Ankeny w magazynie AllMusic mówiła: „Boleśnie wspaniały i niesamowicie surowy, samozwańczy debiut Marka Hollisa rozpoczyna się tam, gdzie skończył z Laughing Stock Talk Talk siedem lat wcześniej, ponownie pojawiając się na styku jazzu, ambientu i muzyki folkowej. Jest to całkiem możliwe, że jest to najcichsza i najbardziej intymna płyta, jaką kiedykolwiek stworzono, a każda piosenka docięta do szpiku kości dla maksymalnego emocjonalnego wpływu, a każda nuta ma ogromne znaczenie. Hollis maluje swoją muzykę pięknymi, wykwintnymi pociągnięciami, z niesamowitym mistrzostwem atmosfery, która często jest dewastująca. A jeśli już, to jego wyjątkowo donośny głos z biegiem czasu stał się jeszcze bardziej żałosny, co – w połączeniu z dyskretnym artyzmem i minimalistycznym pięknem utworów takich jak „The Color of Spring” i „Watershed” – sprawia, że ​​Mark Hollis naprawdę tworzy unikalne i niezatarte wrażenia słuchowe…”
Mark Hollis zmarł 25 lutego 2019 roku.